ఆ శిఖరాగ్రాన ఇద్దరికి
అస్సలు చోటుండదు

అర్ధనారీశ్వరులమై
ఆ కొసకి
అలవోకగా
ఆమె నేనూ!

ఎన్నో రైళ్ళుమారుతూ
మరెన్నో ఊళ్ళు తిరుగుతూ
నదులూ అడవులూ
కొండలూ గుహలూ
వెతుక్కుంటూ సాగిపోతావు
నీ సత్యం నీకెక్కడో
తారసపడకపోదు

వేసవికాలపు సాయంత్రం
విరగకాసిన మావిడి తోటలో
వేలకొద్దీ కాయల్ని చూస్తూ
విరాగివై కూర్చుంటే

‘సహస్ర శీర్షాపురుషః’ అర్ధం కోసం
వేరెక్కడో వెతకక్కరలేదు నువ్వు!

కొబ్బరి చెట్టుకి
తెల్లటి పూలు
కొంగలు.

కలిసిపోయాయి
మీద కొమ్మలూ కింద నీడలూ
ఏ నీడ ఏ చెట్టుదో!

ఏదో ఒక రోజు గేటు పడుతుంది
వాహనాలన్నీ బుద్దిగా
ఒక వరసలో నిలబడిపోతాయి
కారు వేగంలో అప్పటిదాకా వినబడని
రేడియోలో పాటని వింటూ
బద్దకంగా మెటికలు విరుచుకుంటూ
కిటికీలోంచి బయటకి చూస్తావు

తెల్లారి లేస్తే
ఎక్కడెక్కడి చెత్తనో తెచ్చి
నీ ముంగిట్లో గుమ్మరించేస్తారు

కొద్దిపాటి మంచిని
చెత్తకుప్ప నుంచి
వేరు చేసుకోవడం
చెప్పనలవికానంత కష్టం

పాతాళంలో పడి ఉన్న
పెళుసు లోహాన్ని నేను
గునపంతో తవ్వు
బురదంతా కడుగు
నిప్పుల కొలిమిలో
నిలువునా కాల్చు

పోగేసుకుంటాను
రంగులు మారుస్తాను
హొయలు పోతాను
తలెగరేస్తాను
చివరికి

పీకో సెకన్ల వ్యవహారం
తారా స్థాయిలో
కాళీ నృత్యం

ఆమె నల్లని
కురుల కొసలకి చిక్కుకుని
ఎగిరెగిరి పడుతుంటావు

ఈపాటికే అతనొచ్చేసి
ఆ నది ఒడ్డున తోచిందేదో
రాసుకుంటూ చదువుకుంటూ ఉంటాడు
లేదూ
చదివేందుకూ రాసేందుకూ ఏముందని
కలాన్నీ కాలాన్నీ ఆ నదిలోకే విసిరేశాడో

మహాప్రవక్తల ఉపన్యాసాలు విని
విసుగెత్తిపోయింది
పసిపిల్లల ముద్దు మాటలు
వినాలని ఉంది
సంధ్య వేళ నది అలలపై తేలే
జాలరిపాటగా మారాలని ఉంది

ఏవి చేరాల్సిన చోటికి
వాటిని చేరుస్తూ కాలం
ఎగుడు దిగుళ్ళ రహదారి మీద
అలవోకగా పయనం సాగిస్తుంది

జోరుగా వీచే గాలికి
పది రెక్కలు విదిలించినా
ఎక్కడకీ ఎగరలేని
కొబ్బరి చెట్టు

సూర్యకిరణాలకి సైతం
లోతు తెలీనివ్వకుండా
తెరలు తెరలుగా నవ్వుతూ
గోదావరి

సాయంకాలం
గూళ్ళని చేరే పక్షులతోపాటు
నా మనసుకూడా
పాటనుండి క్రమంగా

ఆ తీరాన ఆమె
ఈ తీరాన నేను
మౌనంగా..

  
ఎలా వస్తాడో
ఎప్పుడు వెళ్తాడో
  

 
యుగాలుగా దిగబడ్డ
ప్రశ్నార్థకాలన్నీ
పెకిలించాకా
 

ప్రకృతి రంగులన్నిటినీ
దోచేసుకుని రాత్రి
ఎటో పారిపోతోంది

అడవిలో మరొక సారి
తప్పిపోవాలనుంది

నీ స్పర్శే నాలోని పాటని మేల్కొలిపింది
నేను పూర్తిగా నీలో మునిగి ఉంటాను

చెట్టుకి గమనం లేదని
జాలి పడకు
దాని ప్రయాణమెప్పుడూ
లోపలికే..

కవిత్వానికి మించిన
వారధి లేదని తెలిసింది
ఆయన్ని కలిసాక

బాల్యం – తుప్పల్లోకి పోయిన బంతి
ఎప్పటికీ మరి కనిపించదు

చుక్కల పరుపుపై
మబ్బుల దుప్పటీ కప్పుకుని
చంద్రుడు

కోటి ఆలోచనలతో
ఏటి ఒడ్డున

గాయం మానాక
పొరలు పొరలుగా చిగురించే
కొత్త చర్మంలాంటి
ఆశ

తను సృష్టించుకున్న ఎండల్లో తానే తిరిగి తిరిగి ఎర్రగా కందిపోయిన సూర్యుడు నాటకంలో తన పాత్రకోసం తెరవెనక ఎదురుచూసే నటుడిలా చంద్రుడు ఉదయం తొడిగిన […]

నువ్వొచ్చే దాకా ఆకాశంలో విహరించేవాడిని నువ్వొచ్చి భూమ్మీదకు తీసుకొచ్చావు ఆకాశం లో మేఘం లా విహరించే నేను చల్లని నీ చూపు తాకి వర్షమై […]

గోడ గడియారపు ముల్లుల్లా బ్యాటరీ అయిపోయేవరకు తిరుగుతూనే ఉంటాం మనం గడియారపు సెకెన్ల ముల్లులా నాకు కాస్త తొందరెక్కువ అన్నీ అనుభవించెయ్యాలని “ఎంజాయ్‌మెంట్‌ ” […]