కావ్యాన్ని ముక్కలు చేసి
చిదిమేయకు
చలిమంటలో పడేయకు
ఏ వాక్యంలో
ఏ విస్ఫోటనం ఉందో!

తెల్లారిందని
దీపం ఆర్పేయకు

కర్ణుళ్ళం కాదు, కిరీటాల్లేవు
కవచకుండలాలూ కరువేనాయె.
ప్రాణమున్న గోధుమ పిండి బొమ్మలం
వత్తేసి కాల్చినా, వాయనాలై ఎటెటో వలసపోతాం.

నరకడానికి ప్రతి ఒక్కడూ సిద్ధమే, కానీ
ప్రాణం పోయడానికే పరమశివుడొక్కడూ దొరకడు

కంప్యూటర్ కాదు
పొద్దు వాలిన జీవితం
రిఫ్రెష్ బటన్ నొక్కగానే
కరప్ట్ ఫైళ్ళను యాంటీవైరస్‌తో
ఉదయంలా శుభ్రపరచడానికి.

ఇది సెలవు తీసుకుంటున్న
నిస్సాయ సంధ్య.

భూమి ఉందో, లేదో తెలీదు
నీరు ఉందో, లేదో తెలీదు
ఆకాశమూ, చుక్కలూ తెలీదు
జీవితం ఉందో, లేదో తెలీదు

అలాంటిదొకటి గడిచిందని తెలీదు
ఉత్త ఖాళీ, ఖాళీ కూడా తెలీదు

గత జీవితం ఎప్పుడూ
జ్ఞాపకాల సమాహారం కదా
జ్ఞాపకానికీ, మరుపుకీ లోబడి
ఆశ్చర్యంగా ఎన్నాళ్లో గుప్తంగా ఉన్నవి
అకస్మాత్తుగా బయటకొస్తాయి
ఎవరికైనా అసంపూర్ణ
పునర్నిర్మాణమే కదా గతం

అక్కడ ఉత్తర దిక్కును చుట్టుకుని
పీక నులిమేస్తోంది వర్షం
రహదారులతో పాటు ప్రాణాలను మింగి
భీభత్సనృత్యం చేస్తోంది వర్షం
పగ పట్టిన పాములా
బుసలు కొడుతోంది వర్షం

కానీ నేస్తం, చేస్తూనే ఉండు
నువు చేస్తున్నాననుకునే ఆకూస్తా
నీకో తృప్తి, నీ పైవాడికీ అదే తృప్తి;
తీరని దప్పిక, తెలిసీ తప్పదిక
నీవారనుకునే వారు, ఎవరో అనుకునే
వారూ అందరూ ఒకరే

ఒక ముఖంలో రెండు నాలుకలు
ఒకే నాలుకతో రెండు జీవితాలు.
సిగ్గు చెరుపుకుని
బుద్ది విప్పేసి నగ్నంగా వీధిలో
మురుగు కాలువల్లా పారుతూ
చింది పడుతుంటారు.

రహస్యాలన్నీ తెలిసినట్టు
కొండలన్నీ ఎక్కినట్టు
త్రోవంతా నడిచినట్టు
వాక్యాలు చదువుతుంటే
అసూయగా ఉంటుంది
ఏ ప్రయాణమూ లేని
అసంతుష్ట జీవితం అడ్డొస్తుంది

ఎలా ఎగరాలి భూమినుండి
ఓ ముసలి అల
తన కళ్ళను పారేసింది
గాలిపటంలోని మట్టి
కరగడం లేదు
ఎగిరే దారం ఒంటరేనా

ఆఖరిసారి మనవాడే మీవాణ్ణి
గుండేసి కాల్చి చంపేశాడు
మీవాడు దుర్మార్గుడు
మీవాడు పాపాత్ముడు

జోడుజటలు గుచ్చి
జీవజువ్వ పేల్చి
పారిపోయిన కఱకు
చీకటిపూసల తాడుకు… బందీ
సాలీడుగూటి లేదీగ

ఆమె

ఎక్కడున్నారు, ఎలా ఉన్నారు,
ఎవరున్నారు, ఎవరు లేరు
అన్నీ ప్రశ్నలే!

అయినా
ఫోటోలు లేని
ఆల్బమ్‌లో చేరని ఎందరో

అప్పుడెప్పుడో ఆవిరైన అత్తరు
కురుస్తోందిపుడు ఆటవిడుపుగా

కడలి అంచున నించున్నా
ఉప్పగా, నీటి శ్లోకంలా

కంటిదొన్నె కంపనంతో
పోటెత్తిన పతనాశ్రువులు

పానవట్టం మీద
కిందనుంచి పైకి
పైనుంచి కిందికి
నీటి ఉత్థానపతనం

ప్రేమించడానికి పువ్వులెందుకు?
ఒంటినిండా దండలెందుకు?

తప్పించుకోడానికి సాధుజీవుల ముసుగేసుకుని
ఆకులు, అలములతో నోరు కట్టుకుంటారు
పొద్దుటి పోపు ఘాటుకు పొలమారిన గొంతులను
సంధ్యలో శృతి చేసుకుంటారు
అందుకే, నిగ్రహం విగ్రహం వదిలి
ఎప్పుడో నిమజ్జనమైపోయింది

శరీరంబుట్టలో
మళ్ళీ తిరిగిరాని
పుట్టిన రోజులు
నిండుతూనే ఉన్నాయి
ఇంకెంత ఖాళీ ఉందో
ఎవరికి తెలుసు

కోకిల పాట వినిపించి
తురాయి చెట్టు పూసింది
జాజుల వాసన తగిలి
ఆమె జడ అల్లుకుంటోంది

ఇంద్రధనుస్సు రెక్కలమీద
కొంగలు బారు కట్టేయి

ఇదే మనిషిలో వేరే వారిని చూపించమని
అడగలేకపోయినందుకు ఆమె విచారిస్తుంది
ఇదే తరహాలో వేరే మనిషిని చూపించమని
అడగలేకపోయినందుకు కూడా ఆమె చింతిస్తుంది

స్నేహితులుగానో
రక్తబంధాలుగానో
ఆఖరికి శత్రువుగానో
ఎప్పుడో అప్పుడు
ఎక్కడో అక్కడ
పెదవులపై పేరై వెలుగుతారు
మాటల్లో నలుగుతారు