తెలతెలవారే ముందు
అలలు లేని కొలను

పదం ఎప్పటికైనా
పదును తేలుతుంది
జంత్ర ధ్వనితో
ద్వీపాలు తరిస్తుంది

బాలుడొక్కడు బలిమి విసరగ
సాగరమ్మున క్రుంగి మునుగక
నలల తేలెడు బంతి కరణిని
బెడగె నెఱ్ఱని బింబమచటన్.

కళ్లెదురుగానే వున్నా,
కొన్నిసార్లు ఊహించుకుంటాను నిన్ను.
నా ముందున్నప్పటికంటే మిక్కిలి సంతోషంగా వున్నట్టు.

నీరెండవేళ తేయాకు తోటలో రికామీగా తిరిగినట్టు,
సౌందర్యవతి ముఖాన్ని చంద్రోదయానికి అర్పించినట్టు,
చేప గగనాన్ని పలకరించి నదిలో మునిగినట్టు,
భూమి సారం పూలరేకుల్లా విప్పారి

గాయపడ్డ మాటలన్నింటినీ దాచుకుని
రెండు దోసిళ్ళలో నింపుకుని
మహానిశ్శబ్దాన్ని నిర్మించుకున్నాను

శాంతి మంత్రమేదో దొరికేంతలో
మళ్ళీ నువ్వు…

మధ్య జీవితాన్ని వదిలేస్తే
పుట్టుకకి, మరణానికి
విషచషకం
మతమొక్కటే

నీ ప్రియుని రహస్య భాషణ
నువు మాత్రమే వినవలసి ఉంది
తయారుగా ఉన్నావా, లేదా
తనతో ఏకాంత సమాగమానికి

కాలం మాయాపసరు-
గాయాన్ని మచ్చగా, మచ్చని జ్ఞాపకంగా
జ్ఞాపకాన్ని శిలాజంగా పదిలం చేస్తుంది

ఆ లేఖలన్నీ చేరినప్పుడే కదా,
మన చుట్టూ అడవులు విస్తరించేది
అందరికీ నాలుగు వేళ్లూ నోట్లోకి పోయేది!

సంధ్య కొమ్మల మీద
సన్నాయి పాటలు
ఊపందుకున్నాయి
మంచు తెరల చాటుగా
మబ్బుల కళ్లు
తొంగి చూస్తున్నాయి

మరొక శరీరం ఉంటుంది
దీనికి అలుపు లేదు, ఆశాభంగం లేదు
వయసు లేదు, వృద్ధాప్యం లేదు
ప్రాణమై ప్రవేశించే ఒక పద్య పాదం కోసం
అనంత కాలం నిరీక్షిస్తుంది

భూకంపం ముగిసేక
కురిసిన జపాన్ వాన
చిల్లులు పడే ధార

ఆకుల మధ్య ఖాళీల్లో ఇరుక్కుపోయిన సూర్యుడు పెరోల్ మీద పలకరింపుకొస్తాడు. అక్కడక్కడా కొన్ని గడపలకు చేతులు మొలిచి గాల్లో ఊగుతాయి. సుదీర్ఘ విరామం తర్వాత తెరుచుకునే తలుపు పాడే నిరసన పాటకు గోడలు దాచుకున్న నిశ్శబ్దం మట్టిబొమ్మ పగులుతుంది.

తియ్యని రాత్రి, నమ్మదగని
అసంగతం కాని రాత్రి
ఆకాశంలో చంద్రుడు
నిండుకున్నాడు.

ఎన్ని ప్రభూతులం గలవరింతల తాకితినో రవంత వి-
చ్ఛిన్నతలేని పున్నెముల శీతలపుంజము కోరి; యెంత కా-
వ్యాన్నమునాబ చేత ముఖమంతట కూరితినో, గురూక్తిగా
విన్న పురాకవీశ్వరుల వేదనలో, సిరిలో, ప్రపత్తిలో
మన్ననలో, గవేషణము మానక సల్పితినో; చికాకు లో-
గొన్న మనమ్ము గింజుకొన కూరిమి బల్మిని క్రుక్కికొంటినో