కకావికలై దారితప్పిన మిత్రులనూ;
రెక్కలు తెగిన ఆప్తులనూ;
మళ్ళీ కలుస్తానో లేదోనన్న బెంగ
కంటి గోళాల్లో ప్రతిఫలిస్తోంటే…
నిన్నటినుంచీ ద్వారం మీద
నిశ్చలంగా వాలినది వాలినట్టే

తెరిచిన పుస్తకంలో
కళ్ళు మూసిన అక్షరాలు
అక్షరాల మధ్య
గగుర్పొడుస్తున్న అర్ధవిన్యాసం

కంఠంలో ఇరుక్కున్న విషం
విషాద మేఘాల కంట తడి

అప్పటి వరకు ఎక్కడో కాపేసిన పిలగాళ్ళు
భయపడుతూనే చుట్టూ చేరతారు
వాళ్లేం మాటలు విసురుతారో-
ఫౌంటేన్‌లోంచి నీళ్ళు చిమ్మినట్టు
చివాల్న ఒకటే నవ్వుతుంది
ఆ పిల్ల, చేయడ్డెట్టుకుని.

ఈ గాజుసముద్రం
నన్ను నా నుండి వేరు చేసింది
సమస్త భూమండలాన్ని
లోనికి లాగేసింది
మానవ స్పర్శను విడదీసి
ఎడారిగా మిగిల్చింది

కర్రలకి నిలేసిన వేట తుపాకీ.
నిప్పుల్లో కాల్చుకునే, కాచుకునే, కాళ్ళు.
తుపాకి, గుహ, కొండ, అడవి, జత.
వెలవెల పోయిన కంబళ్ళు, వదిలేసిన టోపీలు, రెండు తోలు బూట్ల జతలు.
మంచి చలిలో…

ఇంటినానుకొని ఉన్న చెట్టు
ఇంటితో గుసగుసగా
ఇలా చెప్పింది

“ఇద్దరు మనుషులు కలిసినప్పుడు
ఆత్మీయంగా మాట్లాడుకునే మాటల్లోంచి
నాకు సంగీతం వినిపిస్తుంది. మరి నీకు?”

జ్ఞాపకాల కొమ్మపై
సీతాకోక చిలుక
బరువుగా ఊగుతోంది
పాడుబడిన గోడలపై
బల్లి ఎగర్లేక,
నిస్సత్తువగా డేకుతోంది

మధ్యాహ్నం ఎండలో కమిలిన నిన్ను పైటచెంగుతో తుడిచి గ్లాసుడు నీళ్ళిచ్చే ఆదరువు. ఎడా పెడా తుఫాన్ల బారినపడే నీ ఒంటిని తడిమి నిన్ను తిరిగి మనిషిని చేసే భరోసా. దిగంతాల కలగా చెదిరిన నాన్నను కంట్లో దాచుకుని నీ తలపై గొడుగులా అల్లుకున్న కాంతి. అక్కడే కథలు కథలుగా ఆమె నీ పూర్వీకులను గానం చేసింది. నీ అడుగులు అక్కడే మొలిచాయి. నీ ప్రాణం అక్కడే కప్పబడి ఉంది.

కంటికి పెట్టుకున్న కాటుక
ఎర్రగా ఉంటుంది
పెట్టుకున్న ఎర్ర తిలకం
నల్లగా ఉంటుంది
కుట్టేసిన పెదాలు
కిటికీలేని ఇంటిలా

మాటలు రాని సృష్టికర్తకు
తనేంటో తెలుసుకోవడానికి
నీ కడుపులో పుట్టడం వినా
మరో మార్గం లేదని!
కాంతా! నీకో రహస్యం చెప్పనా?
గుట్టు రట్టు చేయనా!

దేహాన్ని సాది
వెలిగించుకున్న చెమట దీపాన్ని
ఆర్పినా భరించాలి.

చిల్లరతో కట్టిన కోటలో
లంకె బిందెలు మొలిస్తే
రహస్యాన్ని గౌరవించాలి.

నేలమీద రాలుపూల కొలాజ్‍పై
దిష్టిచుక్కలా పడ్డ నీడ
మిణుగురు సైన్యం రాకతో
వెలుతురు నదిలా మారిన లోయ
నశ్యం పీల్చిన మబ్బుతునక తుమ్ముకి
నేల రాలిన దారిచూపే చుక్క

నాడు-
ఎందుకిలా?
అడిగిందా ఇల్లాలు
నేడు-
ఎందుకిలా?
అడిగాడతడు

నాలోలోపల నైరూప్యచిత్రంలా
మగతలో ఊపిరి కూడదీసుకుంటున్న కల
ఒంటరిపాటుకి
తేనెతుట్టెను వేలాడదీసిపోతావు
కావలి కాస్తూ కాస్తూ మైమరుపులో
వాలిపోతా నీ భుజం మీద

మనకు లాగే గగనానికీ
ఓ గాంధీ ఉన్నాడట తెలుసా!
గాంధీ పోయినరోజు తప్ప
364 రోజులు కనిపిస్తాడట!
వింటే ప్రతిచుక్కా
ఇలాంటి కథేదో చెప్తుంది!

సముద్రమొద్దు
నదీ సంగమమసలే వద్దు

ఉత్తరాయణం వేళ
చలి తగిలిన ఎండలో
ఆకులు రాలే మంచు పొడిలో
బ్రతుకుచెట్టు నన్ను విదిలిస్తుందా!

చీకటిని ఆహ్వానించారు
కరెంట్‌ను తరిమికొట్టి
నక్షత్రాలు వెలిగించారు
ఎక్కడో, ఈ భూగ్రహంపైనే
గాలి చెలరేగిందిట.
ఎవరో సత్యాన్ని కనుగొన్నారట.

పైన పోతున్న పక్షుల గుంపు
పచ్చదనాన్ని పాటగా
గూట్లోకి తీసుకెళ్తున్నాయి
పాటలు వింటున్న పీతలు
బొరియల్లో
మాగన్నుగా కునుకు తీశాయి