ఓ రాత్రివేళ

అంతటా నిశ్శబ్దం

ఆక్సిజన్‌ లాగా ఆవరిస్తుంది.

వాయించని కంజరలాగా చంద్రుడు,

మోయించని మువ్వల్లాగా చుక్కలు

ఆకాశం మౌనం వహిస్తుంది.

వీధిలైట్లన్నీ తలవంచుకొని,

ఏదో ఆలోచిస్తున్నట్టుగా ఉండిపోతాయి.

ఓ పిట్ట ఒంటరిగా

దొంగతనానికి వెళుతున్నట్టుగా,

ఏమీ సద్దుచెయ్యకుండా

ఎగిరిపోతుంది.

అంతలో,

అంతటి మౌనాన్నీ హఠాత్తుగా ప్రశ్నిస్తూ,

నిశ్చలమైన చెరువులో నీటిబొట్టుపడ్డట్టుగా,

ఓ పసిపాప ఏడుస్తుంది!

చిట్టచివరకి, ఏడుపవగానే,

చుట్టూ పరుచుకున్న మౌనం

ఎంత గాఢమయ్యిందీ అర్థమౌతుంది.

ఇంక ఊరుకోలేని చెట్టు

గాలికోసం కేకేస్తుంది.

ఆకాశంలో మబ్బులు

నా మనసులాగే,

అసంతృప్తిగా,

అసంపూర్ణ చిత్రాలు గీస్తూ,

ఆగిపోతాయి.