రోజూ సాయంత్రం పార్కులో
ఆ మూలన బెంచీలపై
ఆరుగురు ముదిమి వయసు స్త్రీలు
ఆరోగ్యం కోసమో, ఆహ్లాదం కోసమో వచ్చిన వాళ్ళకు
కాసింత సంగీత ప్రసాదం పెడతారు

‘ఏ తీరుగ నను దయ చూసెదవో ….’
అడవిలో ఒక కోకిల స్వరాన్ని మిగతా
కోయిలలు అందుకున్నట్టు
ఒకరు మొదలు పెట్టిన కీర్తనని మిగతా వాళ్ళు
రాగయుక్తంగా అందుకుంటూ
చుట్టూ వున్న లోకం గొడవలేవీ పట్టనట్టు
ఒక అలౌకిక ఆనందంలో మునిగిపోయి వుంటారు

జీవితాలని ప్రసాదించిన స్త్రీలు
జీవితాలని మోసిన స్త్రీలు
జీవిత చరమాంకం లో జీవించడం అంటే
ఒక అలౌకిక ఆనందంలో బతకడమే
అన్నంత గాఢంగా
సాయంకాలాలు పాటలలో మునిగిపోయే స్త్రీలు

స్త్రీలకు దూరంగా మరొక మూలన బెంచీలపై
కొందరు మూడు కాళ్ళ ముదిమి వయసు పురుషులు
ఇంట్లో మాటలు కరువైన రక్తబంధం గురించి ఒకరూ
మాటలు తప్ప చేతల్లేని రాజకీయాల
గురించి మరొకరూ
ఇంటా, బయటా గొడవల రహస్యం ఏదో
చరమాంకంలో కూడా అర్థంకాని అయోమయంలో
జీవితాలని బలిగోరిన పురుషులు
జీవిత పర్యంతం పరాన్న జీవులుగా బతికే పురుషులు
ఒక శ్రావ్యమైన పాటకూ, అందమైన పద్యానికీ
నోచుకోని పురుషులు
స్త్రీల వలె జీవితాన్ని కళగా జీవించడం
తెలియని పురుషులు

యౌవ్వనంలోనైనా, ముదిమిలోనైనా
ఒక పాటో, పద్యమో తోడు లేని
బతుకు ఎంత దుర్భరమో కదా