జీవితంలో ఎన్నడూ విమానం కూడా ఎక్కని మనిషి వున్నట్లుండి రాకెట్లో చంద్ర మండలానికి వెళ్ళవలసి వస్తే కలిగే భయం, ఉద్వేగం నాలో కలుగుతున్నాయి. భయానికి పరాకాష్ట స్తబ్దత అయినట్లు శరీరం, మెదడు రెఫ్రిజిరేటర్లో పెట్టినట్లు గడ్డ కట్టుకు పోతున్నాయి. బస్సు కదులుతోంది. ఏవేవో పెద్ద పెద్ద బిల్డింగులు కదిలి పోతున్నాయి. కాని మొద్దు బారిన మెదడు అవేవి గ్రహించే స్థితిలో లేదు.

“ప్రక్క స్టాపులోనే దిగాలి పిన్నీ.” శ్రీను మాటలకు ఆలోచనల్లోంచి తేరుకున్నాను. అంతలోనే పరీక్షకు సమయం దగ్గర పడుతోందన్న ఆలోచనతో గుండెల్లో గాభరా. యాంత్రికంగానే బస్సు దిగి శ్రీను వెంట నడిచాను.

“సరే బాబు, నువ్వెళ్ళి ఓ గంట, గంటన్నర తర్వాత రా. నేను లేక పోతే ఇక్కడే వెయిట్ చెయ్యి,” అన్నాను.

నా జీవితం అతి సాధారణమైనది. బీద కుటుంబంలో మూడో అమ్మాయిగా పుట్టాను. నాన్న స్కూల్ టీచర్. నాకు కాస్తన్నా ఇంగ్లీషు పరిజ్ఞానం అలవడడానికి, మాట్లాడడానికి ఆయన ఇంగ్లీషు టీచర్ అవడమే కారణం. ఇన్నేళ్ళ జీవితంలో నాకోసం నేను, నా సంతృప్తి కోసం చేస్తున్న మొదటి సాహస కార్యం ఇది. ఏ వయస్సులోనూ ఏదో ‘థ్రిల్’ కావాలని కలలో కూడా అనుకొని ఎరగను. అలాంటిది ఈ వయస్సులో పురి విప్పిన ఈ కోరిక, అణచుకోలేని ఆరాటం ఎవరికయినా నవ్వు తెప్పించేవిగానే ఉండొచ్చు. జీవించడం కోసమే జీవించే నా లాంటి వాళ్ళకి జీవితంలో ఎప్పుడో ఒకప్పుడు, ఏదో ఒక సమయంలో ఓ చిన్న అడ్వెంచర్ చేయ్యాలనిపించడం తప్పు కాదనుకొంటాను.

చేతిలో ప్యాకెట్ పట్టుకొని ఎదురుగా కనిపిస్తున్న ద్వారంలోకి అడుగు పెట్టాను. చాలా పెద్ద హాలు. ఒక ప్రక్కగా కౌంటర్లో రిసెప్షనిస్ట్ కూర్చుని ఫోనులో మాట్లాడుతోంది. తడబడే అడుగులతో దగ్గరగా వెళ్ళాను.

“యస్,” అంది మౌత్ పీస్‌కి చెయ్యి అడ్డం పెట్టి. మామూలు చీరలో అతి మామూలుగా కనిపిస్తున్న నాకు ఈ స్టార్ హోటల్లో ఏం పనా అన్నట్లు అనుమానంగానూ, రవ్వల హారంలో ఓ గాజు పూస కనిపించినంత ఆశ్చర్యంగానూ చూస్తోంది. ఈ రోజు అనుమానాలు, ఆశ్చర్య పోవడాలు చాలా చూడాలనుకుంటాను.

“రూమ్ నంబర్ రెండు వందల ఐదుకి వెళ్ళాలి” అన్నాను ఇంగ్లీషు సంభాషణకి పునాది వేస్తూ.

“ఓ.. మిస్ క్రిస్టీనా ని కలవాలా?” అర్థమైందన్నట్లు చూసింది. “అలా వెళ్ళండి. ప్రక్కనే లిప్టు ఉంది” అంది.

“ఏ అంతస్తు?” అడిగాను.

“రెండో అంతస్తు.” ఆమె ముఖంలో ఎక్కడిదీ అవతారం అన్నట్లుగా నవ్వు. పట్టించుకోకుండా “థాంక్స్” అని చెప్పి అటు వైపు నడిచాను. లైఫ్ లో లిఫ్టు ఎక్కిందే ఓసారి. అప్పుడు ప్రక్కన శ్రీవారు ఉన్నారు.

రిసెప్షనిస్ట్ ఫోనులో చెప్తోంది. “నేను చెప్పాను చూడు, క్రిస్టీనా అని స్వీడన్ నుంచి వచ్చింది, ఓ పాపను పెంచుకోవాలనుకుంటుందని. దాని కోసం కాబోలు పల్లెటూరావిడ వచ్చింది. వార్తలు మూల మూలలకీ పాకి పోతున్నాయనడానికి నిదర్శనం కదూ.”

కూడగట్టు కుంటున్న ధైర్యం ఒక్కసారిగా దిగజారి పోతున్న భావం. అడుగులు తడబడ్డాయి. చేతిలో ప్యాకెట్ జారబోయింది. గట్టిగా గుండెలకు హత్తుకున్నాను. వేంకటగిరి జరీ చీర కొనుక్కోవాలని ఏడాది పాటు శ్రమపడి దాచుకున్న డబ్బుతో కొన్న వస్తువు.

ప్రక్క గదిలోంచి వెయిటర్ ట్రే తో బయటకు వచ్చాడు. నేను నిలబడ్డ తీరు అతడిలో అనుమానం రేకెత్తించినట్లు నా మీద నిలచిన అతడి చూపులే చెపుతున్నాయి. అతడు అరవంలో ప్రశ్న వేసే అవకాశం ఇవ్వకూడదని తలుపు మీద దబ దబా బాదేశాను.

“హు ఈసిట్? కమిన్” స్త్రీయో పురుషు డో తెలియని కంఠ స్వరం. తలుపు తెరిచి లోపలి అడుగు పెట్టాను. చేతిలో డోర్ హ్యాండిల్ నేను తూలి పడిపోకుండా ఆసరా ఇస్తోంది.

“ఎవరు మీరు? ఏం కావాలి?” ఇంగ్లీషులో అడుగుతోందావిడ. గదిలో వంటరిగానే వుంది. టీ తాగుతూ, పేపరు చదువుకుంటోంది.

“మిస్ క్రిస్టీనా.” అన్నాను నోరు పెగుల్చుకొని.

“నేనే. రండి. కూర్చోండి,” అంది చిరునవ్వుతో. మెల్లిగా వెళ్ళి సోఫా అంచున కూర్చున్నాను. ప్రక్కనే మరో గది ఉన్నట్లు అప్పుడే గ్రహించాను. నాలో భయాన్ని , ఆందోళనని గ్రహించినట్లుంది. స్నేహపూరితంగా నవ్వింది.

“కొంచెం టీ తీసుకుంటారా?” అడిగింది.

“ఊఁ” అన్నాను. వేడి వేడి టీ నా ఉద్వేగాన్ని కొంతయినా తగ్గించ వచ్చు. పాట్ లోంచి టీ కప్పులోకి వంపి అందించింది. టీ సిప్ చేస్తూ ఆమె వైపు చూశాను. నా కంటే చిన్నదే. చక్కటి గులాబి రంగు ఒళ్ళు. తేనె రంగు కళ్ళు. కలువ రేకుల్లాంటి అందమైన సొగసైన కళ్ళు కావవి. వెన్నెల నింపుకున్న కళ్ళు. మమతను ప్రసరించే కళ్ళు.

“నాకు టీ చాలా అలవాటు. అరగంటకో కప్పు తాగుతుంటాను” అంది క్రిస్టీనా. అపరిచిత్వాన్ని పరిచితం చేసుకోవడానికి ప్రయత్నం. నాలో లేనిదీ, ఆమెలో ఉన్నదీ ధైర్యం, కలుపుగోలుతనం. టీ తాగాక నిజంగానే కాస్త తెరిపిన పడ్డాను.

“నేను ఆంధ్రా నుంచి వచ్చాను. గోదావరి ప్రాంతంలో ఒక టౌన్ మాది. నా పేరు శాంత” అన్నాను.

“ఆంధ్రా అంటే మీరు మాట్లాడేది తెలుగు భాష కదూ. మా దేశంలో నేను పని చేసే హాస్పిటల్లో ఒక తెలుగు డాక్టరున్నారు. ఆయన దగ్గర కొద్దిగా తెలుగు నేర్చుకున్నాను” అంది ఉత్సాహంగా.

ఆంధ్రేతరుడైన ప్రధాన మంత్రి ఒక వాక్యం తెలుగులో అపశ్రుతులతో మాట్లాడితేనే పొంగి పోయే జనాల్లో ఒకదాన్ని కదా. “అలాగా” నిజంగానే సంతోషించాను.

“నేనెక్కువగా చదువుకోలేదు. ఇంగ్లీషు అంత బాగా రాదు” అన్నాను. నేను మాట్లాడుతున్న దానిలో వ్యాకరణ దోషాలు దొర్లడం నాకే తెలుస్తోంది.
“ఫర్వాలేదు. ఒకరి మనసులో భావాలు మరొకరికి అర్థమయ్యేటట్లు చేయడమే భాష పరమార్థం. మీ భావం అర్థమవుతున్నప్పుడు అందులో దోషాలు పట్టించుకోవాల్సిన అవసరం లేదు. చెప్పండి.” ఆవిడ స్వరం మారింది. మాటలు విరిచి స్పష్టంగా పలుకుతోంది.

“ఒక తెలుగు పత్రికలో మీరిచ్చిన ఇంటర్వ్యూ చదివాను. నన్ను చాలా కదిలించింది. అందుకే వచ్చాను” అన్నాను.

“తెలుగు పత్రికలోనా? నేను తమిళ పత్రికకి ఇంటర్వ్యూ ఇచ్చిన మాట నిజమే. దాన్నే అనువదించి వేసుంటారు. మా అమ్మాయి జెనిఫర్ గురించి కూడా వ్రాశారు కదూ.”

“అవును. మీ పాప, అదే, జెన్నిఫర్ కోసం తెచ్చాను.” ప్యాకెట్ అందించాను. “ఇది చెక్క బొమ్మ. ఏనుగు అంబారి. కొండపల్లి అని ఆంధ్రాలో ఒక వూళ్ళో చేస్తారు.”

“ఓ థాంక్యు. జెన్ని స్నానం చేస్తున్నట్లుంది. తనకి ఇలాంటి వంటే చాలా యిష్టం. అంత దూరం నుంచి వచ్చారు. సంతోషం. కానీ కానుకలు దేనికమ్మా?”

“అలా అనకండి. ఏదో చిన్న కానుక. నా సంతోషం కోసం.”

“మీకెంత మంది పిల్లలు?” అడిగింది క్రిస్టీనా.

“ముగ్గురు,” చెప్తుంటే కంఠం వణికింది.

“అందులో ఎవరయినా హాండికాప్డ్ , అంటే వికలాంగులు… సారీ.. అలా అడక్కూడదనుకుంటాను.”

“ఫర్వాలేదు. కానీ అలాంటిదేమీ లేదండీ. నా ముగ్గురు పిల్లలు ఆరోగ్యంగానే ఉన్నారు.” ఆవిడ అనుమానం అర్థం అయింది. రిసెప్షనిస్టు లాగా నేను పిల్లని పెంపకానికి ఇవ్వడానికి వచ్చాననుకుంటుంది. ఆవిడ అనుమానం తీర్చాలనిపించింది.

“మా ఎదురింట్లో వాళ్ళకి ఇద్దరు పిల్లలు. అందులో బాబు వికలాంగుడు. నడవలేడు. అన్నీ మంచం మీదే. ఆ ఒక్కడిని చూసుకోవడానికి వాళ్ళు చాలా అవస్థ పడుతుంటారు. సరయిన నిద్ర కూడా ఉండదు. వాళ్ళ బాధ చూసాక అసలు పిల్లలు పుట్టక పోయినా ఫర్వాలేదు. కానీ ఇలాంటి బిడ్డలు వద్దు అన్పిస్తుంది. అలాంటిది మీరు వికలాంగురాలైన ఒక పాపను పెంచుతున్నారు. మరో పాపని అలాంటి దాన్నే పెంచుకోవాలనుకుంటున్నారు. అందులో మీ గొప్ప హృదయం తెలుస్తోంది. అందుకే మిమ్మల్ని, మీ జెన్నీని చూడాలని, ఆ పాపని మీరెలా పెంచారో తెలుసుకోవాలని వచ్చాను.” మనసులో మాట చెప్పి ఊపిరి పీల్చుకున్నాను.

“కష్ట పడ్డానన్న మాట నిజమే కానీ అందులో నా గొప్పతనం ఏమీ లేదు శాంతా. మానవ జన్మ ఎత్తాను. జీవితం సార్థకం చేసుకోవడానికి భగవంతుడు నాకో అవకాశం ఇచ్చాడు. అది వదులుకోకూడదనుకున్నాను. అంతే! వృత్తి రీత్యా నేను నర్సుని. కాబట్టి పాప అనారోగ్యం, అవిటితనం నన్ను భయపెట్టలేదు,” అంది క్రిస్టీనా.