ఇద్దరు ఆడపిల్లల తర్వాత ఎంతో ఆశతో ఎదురు చూసినా మూడో బిడ్డ కూడా ఆడపిల్లే కావటం అందర్నీ బాధ పెట్టింది. మనవడిని చూడాలన్న అత్తగారి రుసరుసలు ఎక్కువైయ్యాయి. దానికి తగ్గట్టుగా పుట్టినప్పట్నుంచీ పాపకి అనారోగ్యమే. మందులు, తాహతుని మించిన ఖర్చులు, భర్త చికాకు, ‘దీన్నెందుకు పుట్టించావురా?’ అని భగవంతుడిని రోజూ తిట్టుకోవడమే.

శ్రద్ధ తీసుకోక పోలియో ఎఫెక్టు. ఆ దుఃఖంలో ఉండగా రిట్రెంచ్‌మెంట్లో భర్త ఉద్యోగం పోవడం, ‘ఇది పుట్టిన వేళా విశేషం’ అని అందరి ఈసడింపు! అదీ నిజమేనన్నట్లు ఆరోగ్యంగా వున్న మామగారి అకాల మరణం. ఆ బాధ నుంచి తేరుకోక ముందే పాప చెవిటి, మూగ అని డాక్టర్ చెప్పటం. ఇంటిల్లిపాదీ ఏడ్పులు. ఎవరి మీదో తెలియని కసి, దాన్ని గొంతు నులిమి చంపెయాలన్నంత కోపం.

ఆ రోజు నాకింకా గుర్తు. మామగారి చివరి కోరికపై ఆయన అస్థికలు గంగలో కలపడానికి వెళ్ళాం. ఉదయం కార్యక్రమం ముగిసింది. రాత్రి తిరుగు ప్రయాణం. సాయంత్రం ఉన్నట్లుండి పాపకి బాగా జ్వరం, ఆస్త్మా ఎటాక్ వచ్చాయి. కళ్ళు తేలేసింది. దగ్గర ఏదో హాస్పిటల్ వుందని, చూపించి తీసుకొస్తానని తీసుకెళ్ళారాయన. దాని అనారోగ్యంతో అప్పటికే విసుగెత్తి పోయిన నేను సామాన్లు సర్ధడంలో మునిగి పోయాను. రైలుకి ఇంకో గంట టైముండగా వట్టి చేతులతో తిరిగి వచ్చారాయన.

“డాక్టర్లు చాలా ప్రయత్నం చేశారు. కానీ లాభం లేదన్నారు. గంటో, రెండు గంటలో బ్రతికితే గొప్ప అన్నారు. అడ్మిట్ చేసుకోలేదు. తీసుకెళ్ళి పొమ్మన్నారు.”

“మరి పాపేది?” అడిగాను.

“గంగ ఒడ్డున వదిలేసి వచ్చాను,” అన్నారు నిర్లిప్తంగా.

“అదేమిటీ? ఇంకా బ్రతికుండగానే?” భయంగానే అన్నాను.

“శాంతా! ఆ బిడ్డ భారాన్ని మనం మోయాలేం. ఈ ఒక్క బిడ్డ గురించి మిగతా ఇద్దరికీ చాలా అన్యాయం చేస్తున్నాం. దీని మందుల ఖర్చుతో వాళ్ళిద్దరికీ కనీసం కడుపు నిండా తిండయినా పెట్టగలం. ఒక్కసారి ఆలోచించు శాంతా. అసలే ఆడపిల్ల. అవిటిది. చెవిటిది. మూగ. దానికి చదువు చెప్పించలేం. కట్నమిచ్చి పెళ్ళి చేయలేం. మన తర్వాత అది మిగతా వాళ్ళకి భారమవుతుంది. బ్రతికుండి రోజు రోజు చచ్చే కంటే అదిలా ఒక్కసారే చచ్చి పోవటం నయం కదా. డాక్టర్లు గంటలన్నారు. పవిత్రమైన గంగానది ఒడ్డున దాని ప్రాణం ఇప్పటికే పోయుంటుంది. దాన్ని ఎదురుగా పెట్టుకొని క్షణాలు లెక్క పెట్టుకొంటూ, చావుకి ఎదురు చూడడం మనవల్ల కాదు. లే.. లేచి స్నానం చెయ్యి. రైలుకి టైమవుతోంది” అన్నారు.

మనం ఎక్క వలసిన రైలు జీవిత కాలం లేటన్నాడు కవి. టైముకి వచ్చే రైలు తప్పి పోకూడదని ఒక ప్రాణిని బలి చేసిన దుస్థితి. నేను తల బాదుకొని ఏడవలేదు. ఎందుకిలా చేశారని నిలదియ్యలేదు. దాన్ని వెతుక్కుంటూ వెళ్ళలేదు. ఆ చేదు నిజం జీర్ణం చేసుకున్నాను. దారిద్ర్యం మమతనూ, మానవత్వాన్ని కూడా జయించింది. నా కడుపు కోత కంటే, నేను కన్న మరో యిద్దరి పసివాళ్ళ ఆకలి బాధ ముఖ్యం అన్పించింది. కన్నబిడ్డ చావుకి సవితి తల్లిగా ఆ క్షణానే నేను చచ్చి పోయాను.

తలారా స్నానం చేశాను. ఆ బిడ్డ జ్ఞాపకాలను కూడా కాశీలో వదలి ఇల్లు చేరుకున్నాం. పాప చనిపోయిందని చెప్పాం. నెల తిరిగే సరికల్లా మా వారికి మళ్ళీ ఉద్యోగం దొరికింది. ‘అది పోయింది. శని కూడా పోయింది’ అన్నారంతా. నా గుండెల్లో రంపపు కోత. కానీ పెదవి దాటలేదు. చేసిన తప్పుకి పరిస్థితుల ప్రాబల్యం అని సరి పెట్టుకొని, ఆత్మ వంచనతో తృప్తి పడాల్సిన లోయర్ మిడిల్ క్లాస్ గృహిణిని.

నాకు మళ్ళీ గర్భం వచ్చింది. నాలో భయం. చేసిన పాపానికి భగవంతుడు ఎలాంటి శిక్ష వేయబోతున్నాడో? అదృష్ట వశాత్తూ పుట్టింది బాబు. అందంగా, ఆరోగ్యంగా ఉన్నాడు. తప్పు చేశామేమో అన్న భావం మాలో తగ్గింది. భగవంతుడు కూడా మమ్మల్ని క్షమించాడనుకున్నాం.

వారం రోజుల క్రితం ఎవరింటికో వెళ్ళి నప్పుడు యాధృచ్చికంగా ఓ పత్రికలో క్రిస్టీనా ఇంటర్వ్యూ చదివాను. నాలో ఏదో అనుమానం. ఆలోచించి చూస్తే తేదీలు కూడా సరిగ్గా సరి పోయాయి. అప్పట్నించీ నాలో అంతర్మధనం. ఇప్పుడేం చెయ్యాలి? నా భర్తకి చెప్పాలనుకున్నాను. కానీ వివేకం నన్నాపని చెయ్యనివ్వలేదు. చెప్పినా ఏం చేస్తాడు? చేసిన తప్పుని పది మందిలో ఒప్పుకుని పాపని ఇవ్వమని అడుగుతాడా? లేదు. మా ఆర్ధిక పరిస్థితి అలాంటి అవకాశాన్ని ఇవ్వదు.

“ఎక్కడో ఓ చోట సంతోషంగా వుంది చాల్లెద్దూ” అంటాడు. ఎవరికయినా తెలుస్తుందేమోనని భయపడతాడు కూడా. ఆలోచించాక నాకొక్కటే అనిపించింది. క్రిస్టీనాను, ఆ పాపని చూడాలి. మాతృ ప్రేమ పెల్లుబికి కాదు. కన్న కడుపు ఆక్రోశం తోటి కాదు. ఆమె సుఖంగా ఉందని చూసి తృప్తి పడటం కోసం అంతకంటే కాదు. కన్న బిడ్డ కాళ్ళు పట్టుకొని ‘తల్లీ ! నన్ను క్షమించు’, అనడిగే ధైర్యం లేదు. ‘అమ్మా! ఈ బిడ్డ నా బిడ్డ. నేను మృత్యు దేవతకి ఆహారంగా వేస్తే కాపాడి ప్రాణం పోసిన దేవతవు. నా కన్నీటితో నీ కాళ్ళు కడిగి పాప ప్రక్షళన చేసుకోనివ్వు’, అని క్రిస్టీనాను వేడుకోవడానికీ కాదు. ఏ పరిస్థితులలో మేమా పని చేశామో తెలిస్తే వాళ్ళు అర్థం చేసుకొని మమ్మల్ని క్షమించవచ్చు. ఆ రకంగా నా పాపానికి కొంత నిష్కృతి లభిస్తుంది కూడా. కానీ అలా జరక్కూడదు. క్రిస్టీనా, జేన్నీలను క్షమాపణ కోరకుండానే నేను చేస్తున్న ఈ నేరం తెలిసి చేస్తున్న మరో పాపం. ఆ నేరం నాకు ప్రతీ రోజూ గుర్తుండాలి. ఎవరికీ ఏమీ చెప్పుకోలేక నేను కుళ్ళి కుళ్ళి ఏడ్చుకోవాలి. నాలోని ఈ రహస్యం నన్ను చిత్రవధ చేస్తుండాలి. కన్నీటి ఛాయలని చన్నీళ్ళతో కడిగి, చిర్నవ్వు పులుముకుని బయటకు వచ్చాను. ఇక సెలవు తీసుకోవడం మంచిదని పించింది.

“వెళ్ళొస్తాను. నమస్తే” చేతులు జోడించి చెప్పాను క్రిస్టీనాతో. జెన్నీ నేను తెచ్చిన ఏనుగు అంబారి తీసి చిత్రం గీస్తోందప్పుడే. వెళ్ళి నుదిటి మీద ముద్దు పెట్టుకున్నాను. చిన్నగా నవ్వింది. తలుపులు వైపు అడుగులు వేశాను.

“అమ్మా!” ఏమిటీ పిలుపు? నా రహస్యం బయట పడిందా? నా గుండెల్ని ఎవరో పిండుతున్నంత బాధ. వద్దు. నాకు ఆ అర్హత లేదు. నన్నెవరూ క్షమించవద్దు. జెన్నీ దగ్గరగా వచ్చి నా చేతికి ఒక ప్యాకెట్ అందించింది. క్రిస్టీనా నవ్వుతూ చూస్తోంది.

“ఏమిటిది?” అడిగాను.

“ఏమీ లేదు. మా తరపున చిన్న కానుక! మన పరిచయానికి గుర్తుగా తీసుకెళ్ళండి. మీ పిల్లలకివ్వండి,” అంది క్రిస్టీనా. థాంక్స్ చెప్పి కదిలాను. శ్రీను నా కోసం ఆత్రుతగా ఎదురు చూస్తున్నాడు. నన్ను చూడగానే అతని ముఖంలో రిలీఫ్ కనిపించింది. వెళ్ళేటప్పుడు ఉన్న టెన్షన్ ఇప్పుడు లేదు. వ్యధ అంతా తిరిగి గుండెల్లో నిక్షిప్తమయి పోయింది.

మర్నాడు విశాఖ పట్టణం ట్రైనెక్కాను. మళ్ళీ ఒంటరి తనం. కళ్ళ ముందు ఒకటే దృశ్యం. కాళ్ళు కదల్చలేని నిస్సహాయ స్థితిలో వొళ్ళు జ్వరంతో పేలిపోతున్న పసిపాప. ఆయాసంతో రొప్పుతూ, అమ్మ ఒడి కోసం పరితపిస్తూ, నోటితో చెప్పలేక చేతులలో రారమ్మని సైగలు చేస్తూ కొట్టుకుంటుంటే, మీద వాలిన రాబందు చాలా కాలానికి దొరికిన సజీవాహారాన్ని లొట్టలు వేసుకుంటూ తినడానికి ఉపక్రమిస్తూ… బాధతో, భయంతో ఉక్కిరి బిక్కిరి అవుతూ ఆ చిన్ని ప్రాణం అమ్మ కోసం ఆరాట పడుతూ, రక్షించమని వేడుకుంటూ… కంటి మీద పొడవగానే అది పెట్టిన చావు కేక బహుశా నేను పారిపోతున్న రైలు కూతలో కల్సి పోయి వుంటుంది.

జీవితంలో విషాదాన్ని కూడా సినిమాటిక్ గా రంగుల్లో వూహించగలిగే అధమస్థితికి దిగజారిన మాతృత్వం.

గుండె దిటవు పరచుకుని ఆలోచనలను మళ్ళించాలనే ప్రయత్నంలో జెన్నీ యిచ్చిన ప్యాకెట్టు విప్పాను. పిల్లల కోసం వాచీలు, కొన్ని ఎలక్ట్రానిక్ ఆట వస్తువులు వున్నాయి. జీవితంలో నాకు నేనుగా కొని ఇవ్వలేని వస్తువులు. కంట నీరు తిరిగింది. ఎవరూ చూడకుండా తుడిచేశాను.

మరో పెద్ద కవర్ తెరిచాను. జెన్నీ వేసిన తల్లీ బిడ్డల చిత్రం, నా పాపాన్ని పరిహసిస్తున్నట్లుగా. అవును. దీన్ని చూస్తుంటే నా తప్పుని ప్రతి క్షణం ఇది గుర్తు చేస్తుంది. చెయ్యాలి కూడా. నేను వేసిన మరణదండనని చిరునవ్వుతో స్వీకరించి నా చిట్టితల్లి నాకు ఇచ్చిన బహుమానం. చిత్రాన్ని తిరిగి కవర్లో పెట్టబోతుంటే ఉత్తరం కనిపించింది. తీసి చూశాను. టైప్ చేసి వుంది.

శాంతా!

నువ్వు ఆంధ్రా నుంచి వచ్చానని చెప్పగానే అనుమానం వచ్చింది. జెన్నీ దొరికినప్పుడు మెడలో దొరికిన తాయెత్తు చూసి మా తెలుగు డాక్టర్ ‘ఇది తెలుగు లిపి. పాప తెలుగు అమ్మాయి కావచ్చు’, అన్నాడు. అందుకే జెన్నీకి తెలుగు నేర్పించాను. ఈ పాప నీదని అడగడానికి వచ్చేవేమోననే ఆలోచన నన్ను భయభ్రాంతురాల్ని చేసింది. కానీ మాకు నిజం తెలియకూడదని నువ్వు చేసిన ప్రయత్నం హర్షణీయం. ఏ తల్లీ కన్న బిడ్డను చూడగానే అలా నిర్లిప్తంగా కూర్చోలేదు. మా యిద్దరి మధ్య అనుబంధాన్ని కలుషితం చేయకూడదని ఎంత కష్ట పడ్డావో, మధన పడ్డావో చూస్తుంటే ఆశ్చర్యం వేసింది. నా అనుమానం నివృత్తి చేసుకోవటానికి పాప చిన్నప్పటి ఫోటో ఎదురుగా పెట్టాను. అది చూడగానే నీ ముఖంలో క్షణం పాటైనా కదలిన విచార రేఖలు నిన్ను పట్టించేశాయి. నీ సంస్కారానికి నా జోహార్లు.

మనిషి పరిస్థితులకు బానిస. దేశ కాల పరిస్థితులు, సమాజపు రీతి రివాజులు చెయ్య కూడని పనులు చేయిస్తాయి. జరిగిన దానికి ఎన్నడూ విచారించకు. జరిగేదంతా మన మంచికే అని మీరే అంటారుగా. నువ్వు చేసిన ఆ పనివల్ల నా లాంటి అనాధకు, అభాగ్యురాలికి చక్కటి ఆసరా దొరికింది. జీవితం ఆనందమయం చేసుకునే మార్గం దొరికింది. నీకు నా మనఃపూర్వక కృతజ్ఞతలు. నాది ఒక్క కోరిక.

నువ్వు ఆర్ధికంగా పేదరాలివే కావచ్చు. కానీ ఇలాంటి బిడ్డలకు పదిమందికి పంచి పెట్ట గల మమత, మంచితనం నీలో ఉన్నాయి. నువ్వు చెప్పిన మీ ఎదురింటి అబ్బాయి కధ నిజమే అయితే, నీ ప్రేమను ఆ బిడ్డకు పంచడంతో మొదలు పెట్టు. అలాంటి పిల్లలకి సేవ చేయడంలో వున్న తృప్తి నీలో గిల్టీ ఫీలింగ్ ని పోగొడుతుంది. క్రొత్త ఉత్సాహాన్ని రేకెత్తిస్తుంది. నీ భవిష్యత్తు సుఖ మయం కావాలని కోరుకుంటూ…

క్రిస్టీనా.

నన్ను క్షమించడమే కాకుండా ఓ త్యాగమయిని చేసి క్రిస్టీనా కావలసిన దాని కంటే పెద్ద శిక్షే వేసింది. నాకు దు:ఖ్ఖం ముంచుకు వచ్చింది. ఈ సారి అది దాచుకునే ప్రయత్నం ఏ మాత్రం చేయలేదు. చుట్టూ కూర్చున్న వాళ్ళంతా నా వైపు కుతూహలంగా, భయంగా చూస్తున్నారు.

నా కన్నీరు ప్రవాహంలా సాగి పోతూనే ఉంది. క్రిస్టీనా చెప్పిన మార్గం అనుసరించడం మొదలు పెట్టే వరకూ బహుశా అదలా సాగి పోతూనే వుంటుంది.

(‘అభిషిక్తం’ కథల సంపుటి నుంచి)