“ఈ పాపని మీరు ఈ దేశం నుంచే తీసుకెళ్ళారన్నారు. నిజమేనా?”

“అవును పన్నెండేళ్ళ క్రితం నేను మొదటి సారిగా ఇండియా వచ్చాను. దాదాపు పది మందిమి కలిసి ఒక బృందంగా వచ్చాం. ఢిల్లీ, ఆగ్రా, మధుర, బృందావనం చూశాక కలకత్తా వెళ్ళాం. తర్వాత డార్జిలింగ్ లో నాలుగు రోజులుండి తిరిగి వస్తుంటే ఎవరో చెప్పారు. కాశీ అనే ప్రదేశం హిందువులకి గొప్ప పుణ్య స్థలమని. అదీ చూద్దామని బెనారస్ చేరుకున్నాం. అక్కడే నా స్నేహితురాలికి జబ్బు చేసింది. అపెండిసైటిస్. వెంటనే ఆపరేషన్ చేయాల్సిన పరిస్థితి. నేను నర్సుని కాబట్టి తనతో పాటు వుండి పోవాల్సి వచ్చింది. మిగతా వాళ్ళు కోణార్క వెళ్ళారు. నేను పూర్తిగా హాస్పిటల్లో ఉండిపోయాను. అప్పుడే చూసానీ పాపని. ఏడాది వయసుంటుంది. పోలియో అటాక్ అయినందు వల్లనేమో సరిగ్గా ఎదుగుదల లేదు. ఆస్మాతో నానా అవస్థ పడుతోంది. ఊపిరి పీల్చుకోలేక ఆయాసంతో రొప్పుతోంది. అందులో బాగా జ్వరం. స్నానం చేయించక ఎన్ని రోజులయ్యిదో? శరీరం అంత మురికి పట్టి, జుట్టు అట్టలు కట్టి పోయింది. ఇవన్నిటికీ తోడు కంటికి గాయం. గడ్డ కట్టిన రక్తాన్ని కూడా నర్సులు సరిగ్గా శుభ్ర పరచలేదు. గంగ ఒడ్డున వదిలివేసిన అనాధ అట.

‘ఏ క్షణంలోనయినా చచ్చి పోతుందిలే’ అని అనుకుంటున్నారు. నేను చూస్తూ వూర్కోలేక పోయాను. తీసుకొచ్చి మేము తీసుకున్న స్పెషల్ రూములో పెట్టుకున్నాను. ముందు ఒళ్ళు శుభ్రం చేసి బట్టలు మార్చాను. జ్వరానికి మందులు తెప్పించి వేశాను. కంటికి బ్యాండేజీ వేసాను. ఏ పక్షో పొడిచినందువల్ల కన్ను గుడ్డిదయిందన్నాడు డాక్టరు. మరో రెండు రోజులకి జ్వరం తగ్గింది కానీ పాప పుట్టుకతోనే చెవిటిదని తెలిసింది. అందుకే గంగ ఒడ్డున వదిలేసి ఉంటారా తల్లి తండ్రులు. ఆ గవర్నమెంటు హాస్పిటల్లో నర్సులు, డాక్టర్లు తీసుకెళ్ళి గంగలోనే పడేసేటట్లున్నారు. నాకా పాపని చూస్తే ముచ్చటేసింది. చావుతో పోరాడి గెలిచింది. ఎంత చేదు మందులయినా గుటుక్కున మింగేది. ఎన్ని ఇంజెక్షన్లు చేసినా కిక్కురుమనేది కాదు. ఒంటి కంటితో జాలిగా చూసేదంతే. ఆ పాపని నేను దత్తత చేసుకుంటాననగానే అందరూ నన్నో పిచ్చిదాన్ని చూసినట్లు చూశారు. ‘అనాధలే ఆరోగ్యంగా వున్న పాపలున్నారు. చూపిస్తాం’ అన్నారు. నేనే ఒప్పుకోలేదు. వాళ్ళని ఎవరయినా పెంచుకుంటారు. లేదా వాళ్ళే ఎలాగయినా బ్రతుకుతారు. పాపని దత్తత చేసుకొని స్వీడన్ తీసుకెళ్ళి పోయాను. దాదాపు రెండేళ్ళు కష్టపడ్డాను.

రాత్రి పగలు శుశ్రూష చేశాను. పోలియోకి మందులతో పాటు వ్యాయామం చేయించాను. చెవికి ఆపరేషన్ చేయించడంతో వినగలిగింది. దాంతో మాట్లాడడం నేర్చుకుంది. మందులతో ఆస్మా తగ్గింది. పూర్తిగా ఆరోగ్యవంతురాలయిందని చెప్పలేను. కానీ చాలా వరకు నయం అయ్యింది. నేను నర్సును కాబట్టి ఇవన్నీ చేయించడం నాకు సులభమే అయింది. ఇప్పుడు తన పనులన్నీ తనే చేసుకుంటుంది” అంది క్రిస్టీనా.

“చదువు విషయం?” అడిగాను.

“బాగా చదువుతుంది. వీళ్ళ కోసం స్పెషల్ స్కూల్స్ ఉన్నాయి. వాళ్ళ క్లాసులో తనే ఫస్ట్. అదీ కాకుండా పెయింటింగ్ అంటే చాలా యిష్టం. దానికి వేరే స్కూల్‌కి పంపుతున్నాను. బాగా పెయింటింగ్ చేస్తుంది.”

“మీరు పెళ్ళి చేసుకోలేదా?” అడిగాను, ఆమెను ‘మిస్’ అని చదవడం గుర్తుకు వచ్చి.

“నన్ను ఇంటర్వ్యూ చేస్తున్నారే?” క్రిస్టీనా నవ్వింది. “మా దేశంలో పెళ్ళికి పెద్ద ప్రాముఖ్యం లేదు శాంతా. పెళ్ళి చేసుకోకుండానే కల్సి వుండొచ్చు. పిల్లల్ని కనొచ్చు. పిల్లల బాధ్యత మాత్రం ఇద్దరిదీ. ఏ కారణం వల్లనైనా జన్మనిచ్చిన వాడు పిల్లల పోషణ భారం వహించక పొతే ప్రభుత్వం అతని మీద యాక్షన్ తీసుకుంటుంది. అదీ లేనప్పుడు ప్రభుత్వమే పిల్లల భాద్యత తీసుకుంటుంది. పోషణ కయ్యే ఖర్చంతా ప్రభుత్వమే భరిస్తుంది. ఇది వరలో నాకు చాలా మంది మగ స్నేహితులుండేవారు. కాని పాపని దత్తత చేసుకున్నాక నా దృష్టి అటు వైపు లేదసలు. వాళ్ళ జాలి చూపులు, సానుభూతి కూడా నా జెన్నీకి అవసరం లేదు. జెన్నీ పెద్దదయింది కదా. అందుకే మరో పాపని తీసుకెడదామని వచ్చాను.”

“కానీ మళ్ళీ ఈ దేశానికే వచ్చారు. మళ్ళీ వికలాంగురాలైన అమ్మాయే కావాలనుకుంటున్నారని పుస్తకంలో రాశారు.”

“చెప్పానుగా శాంతా! అక్కడ పిల్లల బాధ్యత పూర్తిగా ప్రభుత్వమే వహిస్తుందని. వాళ్ళని పెంచుకోవాల్సిన అవసరం లేదు.”

అర్థం చేసుకున్నాను. ఇక్కడ ప్రభుత్వానికే కాదు. కొందరు తల్లి తండ్రులకే ఇలాంటి పిల్లలు అవసరం లేదు.

“గుడ్ మార్నింగ్ మమ్మీ!” వినసొంపుగా వుందా స్వరం. తల త్రిప్పి చూశాను. అప్పటికే స్నానం చేసి, నీట్‌గా తయారయి వచ్చింది. రంగు కాస్త తక్కువే గాని ముఖం కళగా ఉంది. రింగులు తిరిగిన జుట్టు పోనీటెయిల్ కట్టుకుంది. లేచాక ఎంత తిట్టినా గంట వరకు ముఖమైనా కడుక్కొని నా చిన్న కూతురు గుర్తుకు వచ్చింది. జెన్నీ నడిచి వస్తుంటే చూసాను. కాళ్ళకు వేసుకునే పట్టీ బూట్లని కొద్దిగా ఈడుస్తూ నడుస్తోంది. ఎడమ కన్ను సగం మూసుకు పోయి నిర్జీవంగా కనిపిస్తోంది. చెవిలో మిషిన్ ఉంది.

“గుడ్ మార్నింగ్ బేబి.” క్రిస్టీనా పాపని దగ్గరకు తీసుకుని నుదిటి మీద ముద్దు పెట్టుకుంది. ప్రక్కనే కూర్చోపెట్టుకుంది. ఆమె ప్రతి చేష్టలో మాతృ ప్రేమ, మమత ప్రతిబింబిస్తున్నాయి.

“ఆంటీ తెలుగు వాళ్ళమ్మా. నమస్కారం చెప్పు” అంది క్రిస్టీనా.

రెండు చేతులూ జోడించి “నమస్కారం ఆంటీ. మీ పేరేమిటీ?” అంది జెన్నీ.

నా కంట నీరు తిరిగింది. ఎంత శ్రమ పడినా ఆరోగ్యవంతులైన నా పిల్లల్లో ఇలాంటి క్రమ శిక్షణ అలవర్చలేక పోయాను.

“నా పేరు శాంత. గాడ్ బ్లెస్ యు జెన్నీ” అన్నాను. అంత కంటే ఏం మాట్లాడాలో తెలియలేదు.

“ఆంటీకి నువ్వు వేసిన బొమ్మలు చూపించమ్మా” అంది క్రిస్టీనా. జెన్నీ ఉత్సాహంగా లేచి లోపలి గదిలో కెళ్ళింది.

“వికలాంగులను పెంచుకోవడానికి కావాల్సింది ఓపిక, ధైర్యమూ శాంతా. మీ ఎదురింటి వాళ్ళకి చెప్పు. భగవంతుడు ఈ పిల్లలకి చేసిన అన్యాయానికి బాధపడి, మరొక రకంగా వాళ్ళకు నిగూఢమైన శక్తులిస్తాడు. ఆ హిడెన్ టాలెంట్‌ని గుర్తించి వాళ్ళను ఆ రంగంలో ప్రోత్సహించాలి. ముఖ్యంగా కావలసిన దేమిటంటే తల్లి తండ్రులే తమ దురదృష్టానికి అహర్నిశలూ విచారిస్తూ కూర్చోకూడదు. వాళ్ళే అలా చేసినప్పుడు పిల్లల్లో సెల్ఫ్ పిటీ మొదలవుతుంది. అదే వాళ్ళను మరింత బలహీన పరుస్తుంది.” క్రిస్టీనా చెప్పుకు పోతోంది.

“నేను కష్టపడి తొమ్మిది నెలలు మోసి బిడ్డలను కనలేదు శాంతా. కాని మాతృ ప్రేమని పంచడానికి సొంత బిడ్డలే కానవసరం లేదు. ఆప్యాయతను, అనురాగాన్ని పంచివ్వడం స్త్రీలలో సహజ గుణం. ప్రతి స్త్రీ తనలోని ఈ మమతను, తన పరాయి అన్న బేధం లేకుండా పిల్లలకు పంచి ఇవ్వగలిగితే భావి తరాల పౌరులు వసుధైక కుటుంబాన్ని ఏర్పరుస్తారు.”

నాతొ పాటు లక్షలాది మంది తల్లులు వినవలసిన పాఠం పెళ్ళి కాని, పిల్లల్ని కనని ఓ మాతృ మూర్తి చెపుతోంది. మాతృత్వానికి అర్హత పెళ్ళి, భర్త కారని, మమతను పంచే హృదయం మాత్రమేనని నిరూపిస్తోంది. నాకు గొంతెత్తి అరవాలనిపిస్తోంది.

మాతృ స్థానానికీ, మాతృ ప్రేమకు అత్యున్నత స్థానాన్నిచ్చిన గొప్ప మతం మాది. ప్రపంచంలో ఏ దేశంలోనూ తల్లీ బిడ్డల అనుబంధం యింత ఉన్నత స్థాయిలో ఉండదని గర్వించే జాతి మనది. బిడ్డను కనలేని స్త్రీని గొడ్రాలని బిరుదునిచ్చి, ఆమె జీవితం వ్యర్థం అని నిరూపించే గొప్ప సంప్రదాయం మాది. తల కొరివి పెట్టడానికి కొడుకే కావాలని, పుట్టిన ఆడ పిల్లలను కించపరచి, మరో తల్లి కన్న మగ బిడ్డను దత్తత చేసుకొని సంతృప్తి పడే గొప్ప ఆచారం మాది.

మాకు చదువుల దేవత ఒక స్త్రీ. ధనానికి అధిపతి మరొక స్త్రీ. కానీ కన్న బిడ్డలలో పుత్రుడికి మాత్రం ఆధిపత్యం యిచ్చి చదువులోనూ, ఆస్తిలోనూ, చివరకు పెట్టే తిండి లోనూ వివక్షత చూపించి ఆడ పిల్లలను కించ పరిచే సంస్కృతి మాది. ఆడ పిల్లలకు పెళ్ళే ముఖ్యం. ఏదో రకంగా ఎంతో కొంత యిచ్చుకొని పెళ్ళి చేసి వదిలించుకొంటే చాలని భావించే అభ్యుదయం మాది. మా మాతృ మూర్తులు కేవలం తాము కన్న బిడ్డల్నే ప్రేమిస్తారు. అందుకే కోడళ్ళను చంపో, ఆత్మహత్య చేసుకొనేలా చేసో తమ అహాన్ని తృప్తి పరచుకుంటారు. ‘ఈ దేశంలో స్త్రీని పూజిస్తాం’ అని గర్వంగా పైకి ఎలుగెత్తి చాటుతూ మమ్మల్ని మేము వంచించుకుంటూ, ఎదుటి వారిని వంచిస్తూ తృప్తి పడతాం.

ఎందుకు కంటున్నామో తెలియకుండా పిల్లల్ని కంటున్న మాతృ మూర్తుల్లారా!

జనాభా పెరిగితే ఓట్లు పెరుగుతాయనే ఈక్వేషన్ మాత్రం తెలిసిన రాజకీయ నాయకుల్లారా!

మా సంస్కృతి, సభ్యత అతి గొప్పది. స్త్రీని పూజించే పుణ్యభూమి మాదని ఎలుగెత్తి చాటే సంప్రదాయ వాదుల్లారా!

ఈ దేశానికీ, ఈ జాతికీ చెందని ఈ స్త్రీ దగ్గర మమత అంటే ఏమిటో తెలుసుకోండి. మాతృత్వానికి భాష్యం నేర్చుకోండి.

“ఆంటీ!” జెన్నీ పిలుపుకి ఈ లోకంలోకి వచ్చాను. తను వేసిన బొమ్మల ఆల్బం పట్టుకొచ్చింది. ప్రక్కన కూర్చుని ఒక్కొక్కటీ చూపించి దాని గురించి చెపుతోంది. చాలా వరకు ప్రకృతి దృశ్యాలే. ఆ చిన్న వయస్సులో ఆ ఒక్క కంటికే కనిపించిన ప్రకృతి రమణీయతను సజీవంగా చిత్రీకరించింది. “ఇవి రెండూ ఇండియా గురించి వేసినవి.” రెండు చిత్రాలను చూపించింది. ఒకటి నెహ్రూ పిల్లలతో ఆడుకుంటున్న దృశ్యం. రెండోది తల్లి వడిలో పడుకుని చిరునవ్వులు చిందిస్తున్న పాపాయిది. ఆ తల్లి చీర కట్టుకుంది. మెడలో మంగళ సూత్రాలు, నల్లపూసలు. పాప వాటితో ఆడుకుంటున్నది. జెన్నీని దగ్గరికి తీసుకుని ముద్దు పెట్టుకోకుండా ఉండలేక పోయాను.

“ఒకసారి మీ బాత్రూం వాడుకోవచ్చా?” అడిగాను.

“ఓ.. ష్యూర్!” క్రిస్టీనా లోపలి తీసుకెళ్ళింది. ప్రక్క గదిలో ఎదురుగా ఒక ఫోటో. జెన్నీ ఏడాది వయసులో వున్నప్పటిది. బహుశా క్రిస్టీనా దత్తత తీసుకున్నప్పటిదై ఉండొచ్చు.

బాత్రూం లోకి వెళ్ళి తలుపులు వేసుకున్నాను. పంపు పూర్తిగా తిప్పాను. ఆ చప్పుడులో బయటికి విన్పించదని నమ్మకం కలిగాక రెండు చేతులతో ముఖం కప్పుకున్నాను. అణువు చీలితే విస్ఫోటనం. గుండె పగిలితే రుధిరం. ఉద్వేగాన్ని గుండెలో అణచిపెట్టి,చిరునవ్వుల మేకప్ వేస్తే చిలిపి ఆత్మ కొంటె కంటకంతో కెలికి చెలగాటం ఆడుకుంది. చిర్నవ్వు చెరిగి పోయింది. బద్దలయిన హృదయాన్ని నిశ్శబ్దపు ముసుగులో బంధించి, ప్రవహిస్తున్న రుధిరాన్ని రంగు తుడిచేసి కళ్ళ నుంచి నిష్క్రమింప చేయడంలో విజయాన్ని సాధించాను. గతించిన కాలం కళ్ళ ముందు పైశాచిక నృత్యం చేస్తోంది. కాలానికి కళ్ళెం వేయలేను. గుండె వాకిట చల్లిన కెంపు కళ్ళాపిపై అందంగా రంగవల్లులిక అల్లలేను.

ఇన్నాళ్ళూ ఈ జగతి నా ముంగిట ముగ్గులు చూసి ‘ఎంత అందమైన ఇల్లో’ అనుకుంటుంది. కానీ ఈ రోజు నా గుండె తలుపుల్ని తెరుస్తాను. ఇన్నాళ్ళూ బంధించబడ్డ చేదు నిజం ఎంత కుళ్ళు కంపు కొడుతోందో మీ ముందు బయట పెట్టుకుంటాను. నన్ను అసహ్యించుకుని పారిపోయే ముందు ఒక చిన్న విన్నపం. నా పరిస్థితిని మీరైనా అర్థం చేసుకోండి. ఆత్మ శాంతి లేక పిశాచమై తిరుగుతున్న నా గతానికి కొంతయినా నిష్కృతి కలగనివ్వండి. పన్నెండేళ్ళ క్రితం చనిపోయిందనుకున్న కన్నబిడ్డ ప్రాణాలతో ఎదురు పడితే అపరిచితురాలిగా నటించి, దుఃఖాన్ని పైకి రానివ్వకుండా అదిమిపెట్టి, నవ్వుతూ మాట్లాడి గొప్ప నటినయ్యాను. కానీ నాలో ఆవేదన, బాధ, గిల్ట్ అన్నీ కన్నీళ్ళ రూపంలో మీ ముందు ప్రవహించనివ్వండి.