మార్చ్ 11 న జపాన్ లో జరిగిన బీభత్సం తర్వాత..ఆ వూళ్ళో ఏమీ మిగ ల్లేదు. ప్రాణ నష్టం, తీవ్రమైన ఆస్తి నష్టం జరిగింది. ప్రజలు నిరాశ్రయులయ్యరు. ఇల్లూ వాకిలీ లేదు. వర్తకాలు లేవు, వుద్యోగాలూ లేవు. పరిస్థితి ఎప్పుడు కుదుట పడుతుందో తెలీదు. కాలూ చేయీ ఎప్పటికి కూడుతుందో తెలీదు. సునామీ సృస్ఠించిన విధ్వంసానికి ప్రత్యక్ష మూగ సాక్షి లా మిగిలింది ఆ వూరు.
నిజమే, ఆ వూరు వూరంతా నీరవుతోంది. కన్నీరు మున్నీరౌతోంది. ఐతే, వాళ్ళు విలపిస్తోంది. తమకు జరిగిన అన్యాయానికి కాదు!
సముద్ర తీరాన వందడుగుల ఎత్తులో రెండొందలేళ్ళ చరిత్ర గల్గిన డెభై వేల దేవదారు వృక్ష సమూహాల చిక్కని తోపుని – సునామీ వొచ్చి ఆ పళంగా తుడుచిపెట్టుకు పోయినందుకూ కాదు!
మరెందుకంటే- తమను సైనికుల్లా కాపాడిన దేవదారు సైన్య దళం మొత్తం ప్రాణ త్యాగం చేసి పోతూపోతూ సెల్యూట్ గా మిగిల్చి పోయిన ఒకే ఒకే ఒక్క చెట్టుని..చూస్తూ..దుఖిస్తున్నారు.
తమ ప్రాణాలు ఒడ్డి ఐనా సరే దాన్ని బ్రతికించుకోవాలని తపిస్తున్నారు. అందుకు ఒక రిటైర్డ్ మాస్టారు తన సర్వ శక్తిని ధార పోస్తున్న వైనం..ఈ వ్యాసం.
ఎంత అద్భుతం! ఇంతద్భుతమైన సజీవ కథని ఈ మధ్య కాలం లో విని వుండం!
ఇన్ని వేల కళ్ళ చెమరింపుకి… ఇన్ని కోట్ల హృదయ స్పందనలకి అతని గుండె చప్పుడొక్కటే కారణం.. అంటే అతిశయోక్తి కాదు.
ఈ వొంటరి వృక్షాన్ని చూస్తూ వుంటే. రణ భూమిలో అయిన వారందర్నీ పోగుట్టుకున్న అర్జుని విలాపం గుర్తోస్తోంది.
దాని దుఖాన్ని చూస్తే – ఆత్రేయ తన సాహిత్యాన్ని తిరగ రాసుకునే వాడే మోననిపిస్తుంది. (మానూ, మాకును కాను..అనే పాట)
కష్టాలు కుంగదీయడం, దుఖాలు కమ్ముకోడం..హఠాత్తుగా ఒక్కరమై మిగిలిపోడం…అసలివేవి కావు విషాదకరాలు..అలాంటి విపత్కర పరిస్థితుల్లో సైతం పక్కనెవరూ లేక పోడమే నిజమైన విషాదం మనిషికి! అలాంటి దుర్దశకు, దురవస్థకు, నిరాశకు, నిస్పృహ కు లోను కాకుండ అతను- ఆ చెట్టు కి చేయూత నివ్వడమే ఇక్కడ మనల్ని కదిలించే విషయం, సన్ని వేశం!
ఇప్పుడా చెట్టుకి అతనొక సేవకుడు. ఒక తండ్రి. ఒక నేస్తం. ఒక ఆయువు. ఒక ఆత్మీయుడు. ఒక మానవుడు. ఒక దేవుడు. అదిన్నాళ్ళు తన ఎత్తు చూసి మురిసింది కానీ, తనకంటే ఎత్తైన మనిషి ఒకడున్నాడనీ, అతని హృదయ వైభవాన్ని చూడ్డం కోసమే తను మిగిలున్నాని అనుకుంటుందేమో ఆ చెట్టు !
ఈ ఒక్క చెట్టే కాదు, హృదయమున్న ప్రతి వారూ ఆ మాష్టర్ గార్ని అభినందిస్తారు.ఆ ఊన్నత హృదయానికి వందనమంటారు.
కొన్ని ప్రత్యేకమైన్ శాస్త్రీయ పద్ధతుల ద్వారా..ఈ వృక్ష జాతి మొక్కలు నాటుకుంటున్నాయి నర్సరీ లో. కొత్త ప్రాణాలు పోసుకుంటూ, కొత్త మొక్కలవుతున్నాయి. వాటిని మళ్ళీ ఈ తీరాన నాటి, దట్టమైన దేవదారు వనం చేయాలని అక్కడి ప్రజ కంకణం కట్టుకుని వుంది.అది అడవిలా విస్తరిస్తుంది. పూర్వ వైభవాన్ని సంతరించుకుంటుంది. ఐతే, ఇదంతా జరగడానికి మరో ఇరవై యేళ్ళు పడుతుంది. సందేహంలేదు. కాని, జపాన్ చరిత్ర లో మాత్రం జరిగిపోయిన విషాద సంఘటన కంటే, మాస్టారి మానవత్వపు విలువే గొప్పదిగా నిలిస్తుంది అని చెప్పాలి. !
ఆ దుర్ఘటనలో తాను ఇల్లూ, కారూ , సర్వం కోల్పోయినా…నిలువ నీడ లేకున్నా…..ఆ చెట్టు క్షేమం కోసం నిలువునా కృషి చేస్తున్న ఆ మాస్టారి సేవకు అందరూ జోహార్ అనక తప్పదేమో!మనిషి హృదయ వై శా ల్యాన్ని కొలిచేం దుకు ఒక్కో సారి ఆకాశం కూడా వెనకాడుతుంది . లేకుంటే, వందడుగుల దేవదారు, వొంగి వందనం చేయగలదా ఆ మాష్టారికి!?
ఇన్నాళ్ళు ఆ భూమి – నూరడుగుల చెట్లతో ఆకాశం మీద కవితలు రాసుకునేదిట! ఇప్పుడతని పేరు రాస్తుందేమో!!
నిజానికి ఈ జపాన్ పైన్ ఒక చిన్న వార్త. మన వార్త పత్రికలోమహా ఐతే ఒక బాక్స్ ఐటం కూడా కాదేమో! ‘ఒక వార్తని వార్త లా చెప్పడం వల్ల అది కేవలం చదివించడం వరకే పనికొస్తుంది. కాని, అదే ఒక కధ లా చెప్పడం వల్ల, ఆ వార్త ఎంతమందినో కదిలిస్తుంది. ఆలోచింపచేస్తుంది. ప్రతిస్పందింపచేస్తుంది..సమాజ ప్రయోజనానికి ఉపకరిస్తుంది’ అని చెబుతూ వుండే వారు జర్నలిజం క్లాస్ లో మా మాస్టార్! ఆయన మాటలు అక్షర సత్యాలులా తోస్తున్నాయి ఇప్పుడిది చదువుతూ వుంటే!
మీ జపాన్ పైన్ చదివుతూనే..జపాన్ ని నాలుగు చెఱగులా చదివొచ్చా. పని లో పని గా ‘క్లబ్బు చప్టా సమాధి’ లో ఇంకా సజీవంగా వున్న ‘నిద్ర గన్నేరు నీ’ చూసొచ్చా. బావుంది. కొత్త పాఠకులకు మీరిలాంటి సౌలభ్యాన్ని కలిగిస్తున్న ఈ ప్రయోగమూ బావుంది. !
ఒక నిజ సమాచారం తో బాటు ఒక సందేశాత్మక మైన వ్యాసాన్ని అందించిన సంపాదకులకు అభినందనలతో..
– ఆర్.దమయంతి.
మీ మాట 99 శాతం ఒప్పుకుంటాను. ఆ మిగిలిన ఒక్క శాతం సిలికానాంధ్ర భర్తీ చేస్తోంది. సిలికాన్ వేలీలో రాజకీయ, సినిమా వాసనలు లేని కార్యక్రమాలతో మాకు కొంత ఊరట కలుగుతోంది.
ఈ మధ్య తెలుగు కవితలు చదివి చాలా రోజులయ్యి ఏదో కవితాలోకంలో కాసేపు విహరిద్దామని కవితలు చదవదడం ఆరంభించా. కొన్ని పంక్తులు చదివాక నేను చదువుతున్నది కవితో కథో అర్థంకాలేదు. ఏమిటో! కవితలంటే ఇప్పుడు ఇంతేనేమో.
మీకు మాత్రమే కాదు అంఅదరికీ నచ్చే కథే యిది. హృదయాన్ని పిండించే మంచి కథ. కథకోసం కొన్ని coincidences ఉన్నాయి. అవి కథ కనుక సమర్థించుకోవచ్చు, కాని నిజంగా అలా అవుతుందో లేదో తెలియదు. కారణాలు ఏవైనా ఉండవచ్చు కానీ, భారతదేశంలో మాత్రమే కాదు, అన్ని దేశాలలో బిడ్డలను వదలడము సామాన్యమే. దీనికీ సంస్కృతికీ పెద్ద లంకె లేదు. వదలినవాళ్లందరూ ఈ కథలోని నాయికలా బాధపడరు కూడా. ఇలాటి సంఘటనతో సింధుభైరవిలాటి చలనచిత్రాలను కూడ తీసారు. విధేయుడు – మోహన
కథ అని చెప్పలేను, మాంచి స్కెచ్‌! ‘బుద్ధిమంతుడు’ సినిమాలో ఏం ఉందో, ఆమెకి సరిగా ఇప్పటికీ తెలియదు.
చాలా బుద్ధిమంతురాలు నిసి 🙂 మరి శ్యామల్ ఎవరు? ఈ గోపాల్‌తో పెళ్లి కాదా? 1960ల అప్పర్‌క్రస్ట్ నిజంగా అప్పర్ క్రస్టే! ఎందుకంటే లోయర్‌క్రస్ట్ వాళ్లకి ఎలక్ట్రిక్ దీపాలు కూడా ఉండేవి కావు ఆకాలంలో! విధేయుడు – మోహన
నేను ఒకమారుకంటె చదివిన వ్యాసాలలో ఇది ఒకటి. మానవుని ఆశావాదము, భవిష్యత్తుపైన భరోసా, మానసిక దృఢశక్తి ఈ వ్యాసములో ప్రతిబింబితమై ఉన్నది. బాస్నియా దేశములో సరయేవో నగరములో ప్రతిరోజు యుద్ధము, బాంబులు, జగడాలు జరిగే సమయములో పూలకుండీని పెంచుతూ అది ఎప్పుడు వికసిస్తుందో అని తహతహలాడే వ్యక్తినిగురించి చదివిన ఆనాటి వార్త నా మెదడులో ఉన్నట్లుండి తళుక్కుమనింది ఈ వ్యాసము చదివిన తరువాత. వేలూరిగారికి జోహారులు. విధేయుడు – మోహన
ఎవరి గోల వారిది అన్న పద్ధతిలో ఈ వ్యాసంలో పేర్కొన్న ఒక గీతాన్ని భీమ్‌సేన్ జోషీ సింధుభైరవి రాగంలో పాడగా నేను చాలాసార్లు విన్నాను. అది కంగళిద్యాతకొ కావేరి రంగన నోడద
ఒకప్పుడు కన్నడ, తెలుగు సాహిత్యాలకు ఉండిన దగ్గర సంబంధాల గురించి మోహనగారు సామాన్యపాఠకులకు పరిచయం చేసే వ్యాసాలు రాస్తే బావుంటుంది.
జపనీస్‌ పైన్ చెట్టు గురించి ఆర్.దమయంతి గారి అభిప్రాయం:
09/03/2011 10:49 pm
.
ఎంత ఎదిగి పోయావయ్యా !
***
మార్చ్ 11 న జపాన్ లో జరిగిన బీభత్సం తర్వాత..ఆ వూళ్ళో ఏమీ మిగ ల్లేదు. ప్రాణ నష్టం, తీవ్రమైన ఆస్తి నష్టం జరిగింది. ప్రజలు నిరాశ్రయులయ్యరు. ఇల్లూ వాకిలీ లేదు. వర్తకాలు లేవు, వుద్యోగాలూ లేవు. పరిస్థితి ఎప్పుడు కుదుట పడుతుందో తెలీదు. కాలూ చేయీ ఎప్పటికి కూడుతుందో తెలీదు. సునామీ సృస్ఠించిన విధ్వంసానికి ప్రత్యక్ష మూగ సాక్షి లా మిగిలింది ఆ వూరు.
నిజమే, ఆ వూరు వూరంతా నీరవుతోంది. కన్నీరు మున్నీరౌతోంది. ఐతే, వాళ్ళు విలపిస్తోంది. తమకు జరిగిన అన్యాయానికి కాదు!
సముద్ర తీరాన వందడుగుల ఎత్తులో రెండొందలేళ్ళ చరిత్ర గల్గిన డెభై వేల దేవదారు వృక్ష సమూహాల చిక్కని తోపుని – సునామీ వొచ్చి ఆ పళంగా తుడుచిపెట్టుకు పోయినందుకూ కాదు!
మరెందుకంటే- తమను సైనికుల్లా కాపాడిన దేవదారు సైన్య దళం మొత్తం ప్రాణ త్యాగం చేసి పోతూపోతూ సెల్యూట్ గా మిగిల్చి పోయిన ఒకే ఒకే ఒక్క చెట్టుని..చూస్తూ..దుఖిస్తున్నారు.
తమ ప్రాణాలు ఒడ్డి ఐనా సరే దాన్ని బ్రతికించుకోవాలని తపిస్తున్నారు. అందుకు ఒక రిటైర్డ్ మాస్టారు తన సర్వ శక్తిని ధార పోస్తున్న వైనం..ఈ వ్యాసం.
ఎంత అద్భుతం! ఇంతద్భుతమైన సజీవ కథని ఈ మధ్య కాలం లో విని వుండం!
ఇన్ని వేల కళ్ళ చెమరింపుకి… ఇన్ని కోట్ల హృదయ స్పందనలకి అతని గుండె చప్పుడొక్కటే కారణం.. అంటే అతిశయోక్తి కాదు.
ఈ వొంటరి వృక్షాన్ని చూస్తూ వుంటే. రణ భూమిలో అయిన వారందర్నీ పోగుట్టుకున్న అర్జుని విలాపం గుర్తోస్తోంది.
దాని దుఖాన్ని చూస్తే – ఆత్రేయ తన సాహిత్యాన్ని తిరగ రాసుకునే వాడే మోననిపిస్తుంది. (మానూ, మాకును కాను..అనే పాట)
కష్టాలు కుంగదీయడం, దుఖాలు కమ్ముకోడం..హఠాత్తుగా ఒక్కరమై మిగిలిపోడం…అసలివేవి కావు విషాదకరాలు..అలాంటి విపత్కర పరిస్థితుల్లో సైతం పక్కనెవరూ లేక పోడమే నిజమైన విషాదం మనిషికి! అలాంటి దుర్దశకు, దురవస్థకు, నిరాశకు, నిస్పృహ కు లోను కాకుండ అతను- ఆ చెట్టు కి చేయూత నివ్వడమే ఇక్కడ మనల్ని కదిలించే విషయం, సన్ని వేశం!
ఇప్పుడా చెట్టుకి అతనొక సేవకుడు. ఒక తండ్రి. ఒక నేస్తం. ఒక ఆయువు. ఒక ఆత్మీయుడు. ఒక మానవుడు. ఒక దేవుడు. అదిన్నాళ్ళు తన ఎత్తు చూసి మురిసింది కానీ, తనకంటే ఎత్తైన మనిషి ఒకడున్నాడనీ, అతని హృదయ వైభవాన్ని చూడ్డం కోసమే తను మిగిలున్నాని అనుకుంటుందేమో ఆ చెట్టు !
ఈ ఒక్క చెట్టే కాదు, హృదయమున్న ప్రతి వారూ ఆ మాష్టర్ గార్ని అభినందిస్తారు.ఆ ఊన్నత హృదయానికి వందనమంటారు.
కొన్ని ప్రత్యేకమైన్ శాస్త్రీయ పద్ధతుల ద్వారా..ఈ వృక్ష జాతి మొక్కలు నాటుకుంటున్నాయి నర్సరీ లో. కొత్త ప్రాణాలు పోసుకుంటూ, కొత్త మొక్కలవుతున్నాయి. వాటిని మళ్ళీ ఈ తీరాన నాటి, దట్టమైన దేవదారు వనం చేయాలని అక్కడి ప్రజ కంకణం కట్టుకుని వుంది.అది అడవిలా విస్తరిస్తుంది. పూర్వ వైభవాన్ని సంతరించుకుంటుంది. ఐతే, ఇదంతా జరగడానికి మరో ఇరవై యేళ్ళు పడుతుంది. సందేహంలేదు. కాని, జపాన్ చరిత్ర లో మాత్రం జరిగిపోయిన విషాద సంఘటన కంటే, మాస్టారి మానవత్వపు విలువే గొప్పదిగా నిలిస్తుంది అని చెప్పాలి. !
ఆ దుర్ఘటనలో తాను ఇల్లూ, కారూ , సర్వం కోల్పోయినా…నిలువ నీడ లేకున్నా…..ఆ చెట్టు క్షేమం కోసం నిలువునా కృషి చేస్తున్న ఆ మాస్టారి సేవకు అందరూ జోహార్ అనక తప్పదేమో!మనిషి హృదయ వై శా ల్యాన్ని కొలిచేం దుకు ఒక్కో సారి ఆకాశం కూడా వెనకాడుతుంది . లేకుంటే, వందడుగుల దేవదారు, వొంగి వందనం చేయగలదా ఆ మాష్టారికి!?
ఇన్నాళ్ళు ఆ భూమి – నూరడుగుల చెట్లతో ఆకాశం మీద కవితలు రాసుకునేదిట! ఇప్పుడతని పేరు రాస్తుందేమో!!
నిజానికి ఈ జపాన్ పైన్ ఒక చిన్న వార్త. మన వార్త పత్రికలోమహా ఐతే ఒక బాక్స్ ఐటం కూడా కాదేమో! ‘ఒక వార్తని వార్త లా చెప్పడం వల్ల అది కేవలం చదివించడం వరకే పనికొస్తుంది. కాని, అదే ఒక కధ లా చెప్పడం వల్ల, ఆ వార్త ఎంతమందినో కదిలిస్తుంది. ఆలోచింపచేస్తుంది. ప్రతిస్పందింపచేస్తుంది..సమాజ ప్రయోజనానికి ఉపకరిస్తుంది’ అని చెబుతూ వుండే వారు జర్నలిజం క్లాస్ లో మా మాస్టార్! ఆయన మాటలు అక్షర సత్యాలులా తోస్తున్నాయి ఇప్పుడిది చదువుతూ వుంటే!
మీ జపాన్ పైన్ చదివుతూనే..జపాన్ ని నాలుగు చెఱగులా చదివొచ్చా. పని లో పని గా ‘క్లబ్బు చప్టా సమాధి’ లో ఇంకా సజీవంగా వున్న ‘నిద్ర గన్నేరు నీ’ చూసొచ్చా. బావుంది. కొత్త పాఠకులకు మీరిలాంటి సౌలభ్యాన్ని కలిగిస్తున్న ఈ ప్రయోగమూ బావుంది. !
ఒక నిజ సమాచారం తో బాటు ఒక సందేశాత్మక మైన వ్యాసాన్ని అందించిన సంపాదకులకు అభినందనలతో..
– ఆర్.దమయంతి.
మన సంస్థలు – మన సంస్కృతి గురించి krishna గారి అభిప్రాయం:
09/03/2011 7:22 pm
మీ మాట 99 శాతం ఒప్పుకుంటాను. ఆ మిగిలిన ఒక్క శాతం సిలికానాంధ్ర భర్తీ చేస్తోంది. సిలికాన్ వేలీలో రాజకీయ, సినిమా వాసనలు లేని కార్యక్రమాలతో మాకు కొంత ఊరట కలుగుతోంది.
నివాసం గురించి krishna గారి అభిప్రాయం:
09/03/2011 6:40 pm
ఈ మధ్య తెలుగు కవితలు చదివి చాలా రోజులయ్యి ఏదో కవితాలోకంలో కాసేపు విహరిద్దామని కవితలు చదవదడం ఆరంభించా. కొన్ని పంక్తులు చదివాక నేను చదువుతున్నది కవితో కథో అర్థంకాలేదు. ఏమిటో! కవితలంటే ఇప్పుడు ఇంతేనేమో.
శ్రీ సోది సుబ్బయ్య గారి సొంత గోడు గురించి vamSi గారి అభిప్రాయం:
09/03/2011 6:30 pm
చాలా బాగుంది. నాకెంతో ఇష్టమైన జంఘాల శాస్త్రిని గుర్తు చేస్తూ మీరు రాసినతీరు గిలిగింతలు పెట్టింది. మళ్ళీ సాక్షి పుస్తకాలు చదువుకోవాలనిపిస్తోంది.
మాతృత్వానికి మరో ముడి గురించి మోహన గారి అభిప్రాయం:
09/03/2011 2:52 pm
మీకు మాత్రమే కాదు అంఅదరికీ నచ్చే కథే యిది. హృదయాన్ని పిండించే మంచి కథ. కథకోసం కొన్ని coincidences ఉన్నాయి. అవి కథ కనుక సమర్థించుకోవచ్చు, కాని నిజంగా అలా అవుతుందో లేదో తెలియదు. కారణాలు ఏవైనా ఉండవచ్చు కానీ, భారతదేశంలో మాత్రమే కాదు, అన్ని దేశాలలో బిడ్డలను వదలడము సామాన్యమే. దీనికీ సంస్కృతికీ పెద్ద లంకె లేదు. వదలినవాళ్లందరూ ఈ కథలోని నాయికలా బాధపడరు కూడా. ఇలాటి సంఘటనతో సింధుభైరవిలాటి చలనచిత్రాలను కూడ తీసారు. విధేయుడు – మోహన
కోనసీమ కథలు: సత్తెవతి గురించి మోహన గారి అభిప్రాయం:
09/03/2011 2:39 pm
ముగింపు కొద్దిగా ఊహించగలిగినా మంచి కథ. విధేయుడు – మోహన
అప్పర్ క్రస్ట్ గురించి మోహన గారి అభిప్రాయం:
09/03/2011 2:33 pm
కథ అని చెప్పలేను, మాంచి స్కెచ్‌!
‘బుద్ధిమంతుడు’ సినిమాలో ఏం ఉందో, ఆమెకి సరిగా ఇప్పటికీ తెలియదు.
చాలా బుద్ధిమంతురాలు నిసి 🙂 మరి శ్యామల్ ఎవరు? ఈ గోపాల్‌తో పెళ్లి కాదా? 1960ల అప్పర్‌క్రస్ట్ నిజంగా అప్పర్ క్రస్టే! ఎందుకంటే లోయర్‌క్రస్ట్ వాళ్లకి ఎలక్ట్రిక్ దీపాలు కూడా ఉండేవి కావు ఆకాలంలో! విధేయుడు – మోహన
జపనీస్‌ పైన్ చెట్టు గురించి మోహన గారి అభిప్రాయం:
09/03/2011 9:30 am
నేను ఒకమారుకంటె చదివిన వ్యాసాలలో ఇది ఒకటి. మానవుని ఆశావాదము, భవిష్యత్తుపైన భరోసా, మానసిక దృఢశక్తి ఈ వ్యాసములో ప్రతిబింబితమై ఉన్నది. బాస్నియా దేశములో సరయేవో నగరములో ప్రతిరోజు యుద్ధము, బాంబులు, జగడాలు జరిగే సమయములో పూలకుండీని పెంచుతూ అది ఎప్పుడు వికసిస్తుందో అని తహతహలాడే వ్యక్తినిగురించి చదివిన ఆనాటి వార్త నా మెదడులో ఉన్నట్లుండి తళుక్కుమనింది ఈ వ్యాసము చదివిన తరువాత. వేలూరిగారికి జోహారులు. విధేయుడు – మోహన
శ్రీపాదరాయలు గురించి Rohiniprasad గారి అభిప్రాయం:
09/02/2011 11:59 pm
ఎవరి గోల వారిది అన్న పద్ధతిలో ఈ వ్యాసంలో పేర్కొన్న ఒక గీతాన్ని భీమ్‌సేన్ జోషీ సింధుభైరవి రాగంలో పాడగా నేను చాలాసార్లు విన్నాను. అది కంగళిద్యాతకొ కావేరి రంగన నోడద
ఒకప్పుడు కన్నడ, తెలుగు సాహిత్యాలకు ఉండిన దగ్గర సంబంధాల గురించి మోహనగారు సామాన్యపాఠకులకు పరిచయం చేసే వ్యాసాలు రాస్తే బావుంటుంది.
కిరానా సంప్రదాయపు భీమబలుడు గురించి srinivasarao v గారి అభిప్రాయం:
09/02/2011 11:44 pm
ఎన్నొ విషయాలు తెలిసుకొన్నాను. ఆసక్తిగా ఉన్నాయి. ఇలా తరచుగా వ్రాయ గలరు.