స్త్రీ పురుషుల మధ్య ఉన్న మోహావేశపు ప్రేమను ఉత్సవం చేసుకున్నట్టు, తల్లీ బిడ్డల బంధాలనో, తండ్రితో అనుబంధాన్నో అక్షరబద్ధం చేసుకున్నట్టు, తాతా మనవలను గురించి సాహిత్యంలోకి ఆ స్థాయిలో తీసుకురాలేకపోయామనే నాకనిపిస్తుంది. ఆ అనుబంధపు లోతులని పట్టిచ్చే కథలు, కవితలని కూడా కాదు నా ఉద్దేశ్యం. మహాద్భుతమై ఒకరి ఇంట ఒక పసికందు పుట్టినప్పుడు, కేవలం ఆ పసివారి ఉనికే, చూపే, బోసినవ్వే, ఏడుపే, కదలికే ఇంటిల్లిపాదినీ మైమరపించే ఆ తొలినాళ్ళ మురిపాలను, ముచ్చట్లను పురిటివాసనల గదులకే పరిమితం చేసుకున్నామేమోనన్న చిన్న ఆలోచన.

ఉద్యోగ బాధ్యతలతో రోజంతా కాచుకోలేని నాన్న, ఎన్నో బాధ్యతలతో అలసిపోయి అవస్థపడే అమ్మ, తప్పనిసరై పొత్తిళ్ళల్లోని బిడ్డను వదిలి పక్కకు కదిలాక, ఆ పసిప్రాణాలను కన్నార్పకుండా కాచుకునేదీ, పోలికలు వెదుక్కునేదీ, వాళ్ళ కన్నుల్లో చిందే అల్లరి వెలుగునీ, అల్లరి వేషాల్లోని నమ్మశక్యం కాని తెలివినీ మాటల్లో మూటగట్టి చెప్పగలిగేది అమ్మమ్మా, బామ్మ, తాతయ్యలే.

అట్లాంటి ఓ తాత, భావుకుడైన తాత, ఆ పసిగులాబి గుప్పిళ్ళ లేతదనానికి తన గరుకు చేతుల స్పర్శ ఎలా ఉంటుందోనన్న బెరుకు లేకుండా ఆ గుప్పెట్లో తన వేలు దాచుకున్న తాత, అవే చేతులతో, ఆ మనవడి లీలలను అక్షరబద్ధం చేసిన పుస్తకం “బంగారు తండ్రి”. ఆ తాత, రెంటాల శ్రీవెంకటేశ్వరరావు గారు.

పుడుతూనే ఇంత వయసున్న వాళ్ళ తాతకి ఉడుకుమోత్తనం తెప్పించిన ఘనుడు వీడు. ఏం చేశాట్టా?

వీడికి అమ్మేదిరా? అంటే చూపించడం తెలీదు
నాన్న ఏడిరా? అంటే చూపించలేడు
బామ్మ ఎక్కడరా? అంటే కన్నెత్తడు
బల్లి ఏది నాన్నా? అంటే మాత్రం
చటుక్కున తల పైకెత్తి గోడ పైకి చూస్తాడు
మా అందరికీ ఉడుకుమోత్తనం
బల్లిపాటి చెయ్యలేకపోయాం కదా అని.

అదీ కథ. పసివాడి మనసులో స్థానం సంపాదించడం మహామహా రాజప్రాసాదాల్లోకి అడుగుపెట్టడం కన్నా కష్టమైన వ్యవహారం. మరి ఆ బల్లి ఏం చేసిందన్నది మాత్రం, “బొటవ్రేల ముల్లోకములు జూచి లోలోన నానందపడు నోరులేని యోగి” ఇప్పట్లో చెప్పలేని బ్రహ్మరహస్యం.

*

ఈ పుస్తకంలో ఈయన మనవడికి మాత్రమే సొంతమైనవనిపించే అనుభవాలూ ఉన్నాయి, పసిపిల్లలందరిలో కనపడే కొన్ని అరుదైన ఆశ్చర్యాలూ ఉన్నాయి. నెలల పిల్లల్ని చూడండి, వీళ్ళకు మనం లేకుండా ఎట్లా అనిపిస్తుంది. బొజ్జ నిండితే ఆ బుజ్జాయిలు మాత్రం ఎంతసేపైనా ఫేన్ రెక్కలు చూస్తూ, కాళ్ళాడించుకుంటూ అర్థం కాని చప్పుళ్ళేవో చేసుకుంటూ, మిగతా ప్రపంచాన్నంతా పక్కకు నెట్టి ఒక్కరే ఆడేసుకోగలరు. వాళ్ళ నెమ్మదితనం, ధిలాసా చూసేవాళ్ళకి ఎంత సుఖాన్నిస్తాయి! సౌఖ్యమొకటేనా- రెంటాల గారంటారూ –

గంటల పాటు
ఎవరూ, ఏమీ అక్కర్లేకుండా
వీడొక్కడే ఆడేసుకోగలడు
సిగ్గేస్తోందిప్పుడు
ఏమీ తోచడం లేదు అనడానికి

*

కొత్త లోకం

ఓ ఎగిరే చీమ కనపడింది వీడికి
దాంతో కబుర్లు మొదలెట్టాడు
ఏవో సూచనలు చేస్తున్నాడు
అది దగ్గరగా ఎగిరితే కంగారు పడిపోతూ ఏదో అంటున్నాడు
దూరంగా ఉంటే స్థిమితంగా మాట్లాడుతున్నాడు
బోలెడు పనిలో ఉన్నాడు
అది పురుగన్నట్టు లేదు వీడు మనిషన్నట్టు లేడు
ఇది నాకు తెలిసిన చప్పటి, చిన్న, వేరు ప్రపంచాల లోకం కాదు.

ఎన్నిసార్లు ఎందరిళ్ళల్లో కనపడే దృశ్యం! రెంటాల గారు ఆ చేతల్లోని లోతుని తన అనుభవంతో అంత పదునుగా వ్యాఖ్యానించారు. అధ్యాపకులు కదా, బుల్లివాణ్ణి అడ్డు పెట్టుకుని పెద్దవాళ్ళకి పాఠం చెప్పారు. నిజానికి ఈ బంగారు తండ్రులు ఇంటింటి సంపదైనా, ఈ తాతగారి ఆలోచనామృతం ఈ చిట్టికథలకు అదనపు మెరుపు.

*

ఈ పుస్తకం అడుగడుగునా వైయక్తికంగా కనిపిస్తూ కూడా, పసిపిల్లల ప్రపంచంలో మాత్రమే దొరికే అవ్యాజమైన ప్రేమను కళ్ళకు కడుతుంది. ఆ పసి ప్రపంచంలో అడుగుడగునా గోచరమయ్యే తాత్వికతకు పట్టం కడుతుంది. ఆ చిన్న మనసులో బంధాలు రూపు దిద్దుకునే తీరు, ఆ లేత ప్రాణానికి మర్యాదలు అర్థమయ్యే తీరు, వాళ్ళ ఆసక్తులు, వాళ్ళలో చూపరులను చకితులను చేసే తెలివితేటలు….అమ్మెవరో నాన్నెవరో ఏమీ గుర్తుపట్టలేని అమాయకపు రూపమై ఈ లోకంలోకి వచ్చి బావురుమన్న ఒక చిట్టికందు, ఎట్లా ఇన్నిన్ని మన కళ్ళ ముందే నేర్చుకుంటున్నాడో చూడటం, తలచుకోవడం ఈ కటువు మనసులను మెత్తన చేసే అపురూపమైన మార్గాల్లో ఒకటి.

తనకొక్క బొమ్మ కొంటే, వేరెక్కడో ఉన్న తన బావకేదీ అని ప్రశ్నార్థకంగా చూసే కన్నుల్లో – తనని దాటి ఆలోచించలేని పెద్దవాళ్ళకి ఏం కనపడుతుంది ? నాన్న తిట్టాడని కోపంతో, కళ్ళ నిండా నీళ్ళతో అంగలుపంగలుగా దొర్లుకుంటూపోయే ఏడాదిన్నర బుడతడు, పిచుక కనపడితే కోపం మర్చిపోయి నవ్వడాన్ని చూస్తే ఏమనిపిస్తుంది? విద్వజ్జనుల విధేయులైన ఈ తాతగారు, కోపం వచ్చినప్పుడల్లా పిచ్చుకను వెదుక్కోవాలన్న పాఠాన్ని వల్లె వేస్తున్నారట.

“తాతావూ..నాకు మేజిక్ వచ్చు…రాత్రి కళ్ళు మూసుకుని పొద్దున తెరుస్తాను” అంటాట్ట ఈ బంగారు తండ్రి. వీడేమన్నా జెన్ మాస్టరా అని తాతకు ఆశ్చర్యం! ఈ మేజిక్ రాక కదా ఇన్ని రాత్రుల్లో ఎడతెగని ఆలోచనలు అని దిగులు. అవును, వాళ్ళు అద్భుతాల పుట్టలు. చెయ్యిపట్టి నేర్పించలేరు కానీ, చూపిస్తారిలాంటివన్నీ చేతల్లో. మనం ఎన్నో నేర్చుకుని, చివరికి మర్చిపోయిన మౌలిక రహస్యాలేవో, వాళ్ళు గుప్పెట తెరిచి చూపించి నివ్వెరపరుస్తుంటారు.

Every child comes with the message that God is not yet discouraged of man అంటాడు టాగోర్. నాకనిపిస్తుందీ, ఇలా ఒక చిన్నారి ఈ లోకంలోకి రావడమంటే, మనుషులకి నిజంగా ప్రేమంటే ఏమిటో గుర్తుచెయ్యడం. ఉంగా ఉంగా అని పట్టి లాగే పసి చేతుల బలానికి లొంగిపోవడంలో ఉండే సంతోషాన్ని అనుభవంలోకి తెచ్చుకోవడం. నవ్వడమంటే ఏమిటో నొచ్చుకోవడమంటే ఏమిటో చూడటం. పురుగులూ పిట్టలూ ఆకులూ బస్సులూ మనుషులూ అన్నిటినీ- అలవాటైపోయిన కళ్ళు రసహీనంగా చూపించే ఈ రోజువారీ ప్రపంచాన్ని- మళ్ళీ కొత్తగా పరికించి చూడటం. ఆ సౌందర్య స్పృహతో, అది అందించిన సంతోషంతో తబ్బిబ్బవడం. ఈ “బంగారు తండ్రి” అట్లాంటి పొంగుని మళ్ళీ మన లోగిళ్ళలోకి తెచ్చే ముచ్చటైన పొత్తం.

ఈ పుస్తకం చదివితే, నా పెళ్ళైన కొత్తలో, అప్పటికి తొంభయ్యేళ్ళ పైన వయసున్న మా అమ్మమ్మని ఇంటికి తెచ్చుకుంటే, ఆమె మా అత్తగారి తరఫు వారందరికీ నా చిన్నప్పటి అల్లర్లు చెప్పి నన్నా పసిదనపు వీధుల్లో ఊరేగించడం గుర్తొచ్చింది. యే పనైనా క్షణాల్లో అయిపోవాలనే పట్టుదల ఉన్న మా నాన్నగారు, లోకంలోని ఓపికనంతా కూడదీసుకుని, తిండి పేరు చెబితే మొండివేషమేసే మా అక్క కూతురికి పెరుగన్నం తినిపించి గర్వపడుతుంటే పిల్లలం మేం నవ్వుకోవడం గుర్తొచ్చింది. “చిట్టికాసులూ..నీకేం కావాలిరా కన్నా” అని నా రెండేళ్ళ పిల్లాణ్ణి ఎత్తుకు మోసి, వాడి గొప్పలన్నీ నేను ఆఫీసు నుండి రాగానే నాకు ఏకరువు పెట్టిన మా మావగారి మాటల్లోని అపేక్ష మళ్ళీ కళ్ళకు కట్టింది. మనవడి మాటలకి మురిసి మురిసి, రాత్రిళ్ళు వాడి దుడుకు చేతులు కట్టి దిష్టి తీసిన అమ్మమ్మ హృదయం అర్థమై కన్ను తడి తేలింది. అవును, కాకి పిల్ల కాకికి ముద్దు. అసలు కంటే వడ్డీనే ముద్దు. నన్నొకరు ప్రేమించారని, నా అల్లర్నొకరు ఇష్టంగా సహించారని, ఊహ తెలీని వయసులో నన్నొకరు శ్రద్ధగా ఆసక్తిగా గమనించారని, నేనేం చేసినా చప్పట్లు కొట్టి ఉత్సాహపరిచారని జీవితం రోలర్కోస్టర్ అయినప్పుడు తల్చుకునేందుకు ఇలాంటి కథలున్న జీవితాలూ ముద్దు. ఇలాంటి పుస్తకాలు, అలాంటి కథలను గుర్తు చేసీ, అయినవాళ్ళతో చెప్పించీ, వాటికి ఇంకొన్నేళ్ళ ఆయువును అందించే మంత్రశక్తులు. ఈ కథలు బ్రతికినన్నాళ్ళూ మనుషుల్లో ఇంకొంత పసితనం మిగిలుంటుంది. ఈ సంసార చక్రం మనం ఊహించినంత భీతావహమేమీ కాదని గుర్తు చేసే నవ్వొకటి పెదాల మీదకొచ్చి, ప్రాణం తెరిపినపడుతుంది. పసిగుప్పెట తెరిచి “పప్పెట్టి..కూరెట్టి…” అంటూ ఆటలాడి అన్నాలు తినిపించిన చేతుల తాలూకా పండురూపమొకటి కళ్ళ వెనుక మసకమసకగా కదిలి, “నా” అన్న వృత్తం కాస్త విశాలమవుతుంది.