ఆ రాత్రి నిర్మలాదేవి క్రిస్టొఫర్‌ గదిలోకి వచ్చింది. పుస్తకం తెరిచి చదివే ప్రయత్నం చేస్తున్నాడన్నమాటేగాని క్రిస్టొఫర్‌ కళ్ళు అక్షరాల్ని చూడట్లేదు. మనసు ఆందోళనతో, భయంతో నిండి ఉంది. తల్లి లోపలికి రాగానే ఏం జరుగుతుందో అని ఉలిక్కి పడ్డాడు. ఆవిడ సీరియస్‌గా ఉందికానీ శాంతంగానే ఉంది. వాడి భయం పోయేట్టు ముందు వాణ్ణి లాలించింది. బుజ్జగించింది.
ఎవరా అమ్మాయి, ఎక్కడీ వాళ్ళని అడిగింది. నల్లవాళ్ళా? అంటే నిజం నల్లవాళ్ళు కాదు, పోర్టొరికోనించి వచ్చారా? ఓహో, హేంట్రామక్లో ఉంటారా? అంత మంచి ప్రదేశం కాదే. పోనీలే, వాళ్ళ నాన్నగారేం చేస్తారూ? లేరా? ఓహో. అమ్మా, అమ్మమ్మా ఉంటారా ఇంట్లో? పన్నెండు చదువుతోందా ఆ అమ్మాయి కూడా? ఓహో. ఏంటీ, చర్చి ప్రోగ్రాములో కలిశారా? మన చర్చి లోనే? ఫాదర్‌ మార్క్‌చేసిన ప్రోగ్రాములోనా? ఓహో బానే ఉంది కానీ, చూడు నాన్నా, అసలు మనమేంటో తెలుసా? మన వంశమేంటో తెలుసా? మనది తెలుగు కేథలిక్కుల్లో అతి పురాతనమైన వంశం. మనది చాలా పవిత్రమైన కుటుంబం. తప్పు నాన్నా, మనలాంటి వాళ్ళు ఎవరితోబడితే వాళ్ళతో కలవకూడదమ్మా. నీకెందుకు, నువ్వు చక్కగా అన్నీ మరిచిపోయి కాలేజిలో చేరి చదువుకో. మనం అనుకున్నట్టుగా డాక్టరవ్వు. ఇండియా నించి రాజకుమారిలాంటి పిల్లని తెచ్చి నేను చేస్తానుగా నీకు.
రెండు గంటల తరవాత నిర్మలాదేవి ఆ గదిలోనించి బయటికి వెళ్ళేముందు క్రిస్టొఫర్‌ మళ్ళి ఎప్పుడూ ఆ అమ్మాయిని చూడనని మేరీమాత మీద తల్లికి ప్రమాణం చేశాడు.
ఓ కినేషా, కినేషా, కినేషా! కేరమెల్‌ రంగు కినేషా! కేరమెల్లంత తియ్యటి కినేషా! ఈ అసమర్ధుణ్ణి క్షమించు కినేషా.
బాత్రూములోకెళ్ళి, బాత్‌టబ్బులో చల్లటి నీళ్ళు తెరిచి, తల నీటిధారలో పెట్టాను. ఐదు నిమిషాలు చల్లటి నీళ్ళలో తడిసే టప్పటికి బుర్రకి పట్టిన మబ్బులు కొంచెం తొలిగాయి.
ఆ క్షణంలో తల్లిని ఎదుర్కోలేక నిర్మలాదేవికి ప్రమాణం అయితే చేశాడుకానీ ఆ ప్రమాణాన్ని నిలుపుకోవడం చేతకాలేదు క్రిస్టొఫర్‌కి. ఒక వారం రోజులు నిగ్రహించుకున్నాడు కినేషా ఇంటి వేపుకి వెళ్ళకుండా. బడివేళ కాని సమయాల్లో నిర్మలాదేవి వాణ్ణి వెయ్యికళ్ళతో కనిపెట్టి ఉంటోంది. చర్చికి సంబంధించిన యూత్‌ కార్యక్రమాలు, సేవాకార్యక్రమాలకి కూడా వెళ్ళక్కరలేదంది. తల్లి గీసిన గీటుదాటడం క్రిస్టొఫర్‌కి అలవాటు లేదుకానీ ఆ పూట వాడి మనసు అలజడి రేపిన కల్లోలం తల్లిపట్ల విధేయతని నొక్కే సింది.
బుధవారంనాడు సాయంత్రం బేండ్‌ ప్రాక్టీసు కోసం కినేషా తన బడి టీమ్‌తో ట్రాయ్‌ మైదానానికి వస్తుందని, మధ్యాహ్నం క్లాసులు ఎగ్గొట్టి ఐదు మైళ్ళు నడిచి ఆ మైదానానికి వెళ్ళాడు. కినేషా తన టీముతో బస్సు దిగి మైదానంలోకి వెళ్ళబోతుంటే వెనకనించి పిలిచాడు. కినేషా వచ్చింది. క్రిస్టొఫర్‌కి నోరు పెగల్లేదు. వారం పది రోజులుగా వాడి మనసు కినేషా కినేషా అని పలవ రిస్తూ ఉన్నది కానీ తీరా ఎదురుపడేటప్పటికి ఏం మాట్లాడాలో, అసలు ఏం చెప్పాలనుకున్నాడో వాడికి తోచలేదు. తడబడి పోయాడు. గబగబా ముందుకొచ్చి కౌగలించుకోబోయాడు. కినేషా చెయ్యి చాచి వాణ్ణి అక్కడే నిలబెట్టేసింది.
ఇంకా ఏం మిగులుందని వచ్చావు అనడిగింది. మీ అమ్మ మా ఇంటికి కాల్‌ చేసింది, క్రిస్‌. ‘నా జీవితంలో ఎవ్వరూ ఎప్పుడూ నన్ను అంత అవమానించలేదు. నా గురించి నేను చిన్నతనంగా అసహ్యంగా ఫీలయ్యేట్టు చెయ్యలేదు ఆ రోజు వరకూ. నువ్వంటే చాలానే ఇష్టపడ్డాను క్రిస్‌. నీవారి పట్ల నువ్వు చూపించే బలమైన అభిమానం, అందరికీ సహాయంగా ఉండాలి అని తాపత్రయపడే నీ మనస్తత్వం, ముఖ్యంగా మిగతా అబ్బాయిల్లా కాకుండా ఆడ వారిపట్ల గౌరవంగా మసిలే నీ స్వభావం, వీటన్నిటినీ చాలా ఇష్ట పడ్డాను. కానీ నీ కోసం నా ఆత్మాభిమానాన్ని చంపుకోలేను, క్రిస్‌. ఇంకెప్పుడూ నాతో మాట్లాడాలని చూడకు. నా దగ్గిరికి రాకు. వెళ్ళిపో,’ అనేసి వెళ్ళిపోయింది, వెనక్కి తిరిగి చూడకుండా… శాశ్వతంగా.
… … … అప్పటి నీ స్నేహితురాలు, కినేషా గుర్తుందా?
అప్పట్లో మీ స్నేహంలో మీ అమ్మగారి జోక్యం గురించి నాకు తెలుసు.
కినేషా నాతో మాట్లాడుతూనే ఉన్నది. నాతో కలిసి పని చేస్తూనే ఉన్నది.
నాకు ట్రాయ్‌ నించి సెయింట్‌ పాల్‌ బదిలీ అయినాక, కొన్నేళ్ళకి ఆమె కాలేజి ముగించి ఉద్యోగానికి మినియాపొలిస్‌ వచ్చింది. అలా మళ్ళీ నాతో కలిసి సేవా కార్యక్రమాల్లో పనిచేస్తూ వచ్చింది.
దురదృష్టవశాత్తూ కినేషాకి బ్రెస్ట్‌ కేన్సర్‌ సోకింది.
ఇంచుమించు పదేళ్ళపాటు దాంతో హోరాహోరీ పోరా డింది కానీ ఆర్నెల్ల కిందట కేన్సర్‌ ఆమె ప్రాణాల్ని బలితీసుకున్నది.
ఆమె వెళ్ళిపోతూ, నీకోసం ఒక బహుమతి వదిలి వెళ్ళింది. ఈ లెటర్‌ హెడ్‌ మీద మా సెమినరీ నెంబర్‌ ఉన్నది. కాల్‌ చెయ్యి.
ఈ డొంకతిరుగుడు అంతా ఎందుకు అని నువ్వు అను కోవచ్చు. కారణం ఉన్నది.
నీ జీవితం అతలాకుతలం అయిందని నాకు తెలుసు. నిలదొక్కుకోవడానికి కష్టపడుతున్నావనీ నాకు తెలుసు.
ఈ బహుమతిని నువ్వు మనస్పూర్తిగా కోరుకుంటున్నావు అని నాకు తెలియాలి. దానికి నువ్వు కనీసం ఒక మొదటి అడుగు వెయ్యాలి.
నా ఆశ వమ్ము చెయ్యవని ఆశిస్తున్నా.
నీకై ఆ దయామూర్తి మేరీమాతని ప్రార్ధిస్తూ
ఫాదర్‌ మార్క్‌
కినేషా తన జీవితంలోనించి అదృశ్యం అయినంత మాత్రాన క్రిస్టొఫర్‌ జీవితం తలకిందులైపోలేదు. అన్నీ యధావిధిగా జరిగిపోతున్నాయి. అప్పటికే పన్నెండో తరగతి దాదాపు పూర్తయి ఉన్నందున వాడి గ్రేడ్స్‌ బాగా వచ్చాయి. ముందే నిర్మలాదేవి ప్లాన్‌ చేసినట్టుగా యూనివర్సిటీ ఆఫ్‌ మిషిగన్లో సీటొచ్చింది. కొంత యాంత్రికంగానే అయినా వాడి జీవితం బాగానే గడిచిపోతున్నది. ట్రాయ్‌లోనే వుండి ఉంటే చర్చి కార్యక్రమాలు, తద్వారా మళ్ళీ ఎక్కడైనా కినేషా కన బడుతుందేమోననే కోరికా కలిగేవేమో. కేంపస్‌లో ఉండడం వల్ల అటువంటి సంచలనాలు ఏమీలేవు. పంతొమ్మిదేళ్ళపాటు తల్లి ఆదేశాలని ఎదురు ప్రశ్నించకుండా పాటించడం అలవాటైపోయింది వాడికి. దానికి విరుద్ధంగా ప్రవర్తించడం ఎలాగో తెలియదు. పొడుగు వారాంతాలకీ, శలవులకీ తలిదండ్రుల దగ్గరికి వచ్చి వెళుతున్నాడు. క్లాసులకి వెళుతున్నాడు, చదువుతున్నాడు, పరీక్షలు రాస్తున్నాడు, గ్రేడ్లు బాగానే వస్తున్నై. అన్నీ సవ్యంగానే జరిగిపోతున్నై. కానీ ఏదో వెలితి.
కాలేజిలో రెండో యేడు నడుస్తుండగా వాడికి మెల్లగా అర్ధమయింది ఆ వెలితి ఏమిటో. మొదట్లో అది కినేషా లేని లోటు అనుకున్నాడు, కానీ కాదు. తనకంటూ స్వంత వ్యక్తిత్వం లేకపోవడం వల్ల ఏర్పడిరది ఈ వెలితి. తన కుటుంబసభ్యులతో, ముఖ్యంగా తల్లితో తారసపడినప్పుడల్లా ఈ వెలితి వాడి మనసుని కల్లోలం చెయ్యడం మొదలుపెట్టింది. ఈ వెలితిని పూరించాలంటే తన స్వంత వ్యక్తిత్వాన్ని నింపుకోవాలి. ఇరవయ్యేళ్ళుగా లేనిది ఒక్కసారి రమ్మంటే ఎక్కణ్ణించి వస్తుంది? తన జీవిత మంతా తల్లి ఆశయాలని సాకారం చెయ్యడానికే నిర్దేశించబడింది. తల్లి ఆశయాల్ని నెరవేర్చడమే తన జన్మకి ఉన్న ఏకైక లక్ష్యం. తన వ్యక్తిత్వం బలపడాలంటే, ఒకటే మార్గం- తల్లి ఆశయాలని వ్యతిరేకించాలి. ఆవిడ ఆజ్ఞలని ఉల్లంఘించాలి. నిర్మలాదేవి క్రిస్టొఫర్‌ జీవితాన్ని గురించి ఏమేమి కలలు కన్నదో, వాడు ఏ గొప్ప విజయాలు సాధించాలని ఆశపడిరదో వాటన్నిటినీ వమ్ము చెయ్యా లని కంకణం కట్టుకున్నాడు క్రిస్టొఫర్‌.
ఇప్పుడైనా పెద్ద విప్లవం ఏమీ జరగలేదు. కేకలూ, అరుపులూ ఏం జరగలేదు. నాలుగో సెమిస్టరులో వాడి గ్రేడ్లు దారుణంగా పడిపోయాయి. ఆ గ్రేడ్లు చూసి నిర్మలాదేవి తల్లడిల్లి పోయింది. లాలించింది. కోప్పడింది. నచ్చచెప్పింది. ఆగ్రహించింది. ఆశ చూపించింది. వాడు దేనికీ పన్నెత్తి ఎదురు చెప్పలేదు. మళ్ళీ కేంపస్‌కి వెళ్ళాడు. అయిదో సెమిస్టర్‌ అన్ని సబ్జక్టుల్లోనూ ఫెయిలయ్యాడు. ఆ క్రిస్మసు శలవల్లో నిర్మలాదేవి కొడుకు చుట్టూ కట్టుకున్న ఆశాసౌధం కుప్పకూలిపోయింది. నీదారి నీదే, ఏం చేసుకుంటావో చేసుకో. నువ్వు నా కొడుకువి కాదు, అంటూ ఆవిడ అప్పటికి పంజరం తలుపు తెరిచింది.
కానీ ఎగరడానికి క్రిస్టొఫర్‌కి రెక్కలు లేవు. ఒక చిన్న ఉద్యోగాన్నించి మరోదానికి, ఒక గర్ల్‌ఫ్రెండు నించి మరొక గర్ల్‌ ఫ్రెండుకు, ఎగరలేని పక్షి అసలాటంగా గెంతుతున్నట్టు గెంతుతూ ఉన్నాడు. ఎంబీయే పూర్తి చేసి న్యూయార్కు వెళ్ళిపోయిన జెన్నిఫర్‌ ఎప్పుడైనా మాట్లాడుతుండేది.
క్రిస్టొఫర్‌కి ముప్ఫై అయిదోయేట నిర్మలాదేవి అకస్మాత్తుగా చనిపోయింది. ఒక అతిధి వెళ్ళినట్టే వెళ్ళాడు ఫ్యూనరల్‌కి. డా. థామస్‌ని జెన్నిఫర్‌ తమతో న్యూయార్క్‌ తీసుకెళ్ళిపోయింది. వెళ్తూ వెళ్తూ తల్లిదండ్రుల ఫొటో, ఫ్రేం కట్టి ఉన్నది, క్రిస్టొఫర్‌కి ఇచ్చింది. దాన్ని తెచ్చి లివింగ్‌ రూములో టీవీ పక్కన పెట్టాడు. దానికెదురుగా కూర్చుని వోడ్కా తాగుతూ తల్లి మీద కసి తీర్చు కుంటున్నాడు ఇన్నాళ్ళూ.
ఫాదర్‌ నెంబరుకి ఫోన్‌ చేశాను.
ఫోన్లో ఆయన గొంతు వింటూ ఉంటే మళ్ళీ నేను పది హేడేళ్ళ క్రిస్‌ని అయినట్టుగా అనిపించింది. ఏడ్చేశాను. ఫోనులోనే ఓదార్చారు.
కినేషా నన్ను క్షమించిందా ఫాదర్‌ అనడిగాను.
క్షమించింది అనే అనుకుంటాను క్రిస్‌. లేకుంటే ఈ బహుమతిని నీకిచ్చేది కాదు. అన్నారు.
కినేషా నాకు బహుమతిని ఇవ్వడం ఏంటి ఫాదర్‌ అన్నాను అయోమయంగా.
నువ్వు ఎలా నీ జీవితాన్ని నాశనం చేసుకుంటున్నావో నాకు తెలుస్తూనే ఉంది. నా ద్వారా కినేషాకీ తెలుస్తూనే ఉంది. అందుకేనేమో, తాను వెళ్ళిపోతూ నీకు ఆశని ప్రసాదించింది, క్రిస్‌. అన్నారు.
ఆశా?
అవును, క్రిస్‌. నీ కూతురు. హోప్‌.
రెండు గంటల్లో మినియాపొలిస్‌ వెళ్ళే ఫ్లైట్లో ఉన్నాను.
(విజయవాడలో పుట్టిన శంకగిరి నారాయణస్వామి డిట్రాయిట్లో ఒక ఆటోమోటివ్‌ కంపెనీలో జనెరల్‌ మేనేజర్‌గా పనిచేస్తున్నారు. విపరీతంగా పఠనాసక్తి. పరిమితంగా రచనాసక్తి. ఇంకా అన్నిరకాల లలితకళలంటేనూ ఆసక్తి. పన్నెండేళ్ళుగా భరతనాట్య సాధన చేస్తున్నారు. 1995 నించీ కథలు రాస్తూ అమెరికాలోనూ ఆంధ్రాలోనూ వివిధ పత్రికల్లో ప్రచురించారు. కథకుడిగా, సమీక్షకుడిగా, విశ్లేషకుడిగా పాఠకులకు సుపరిచితులు. 2007 నించీ ‘కొత్తపాళీ’ (http://kottapali.blogspot.com) అనే బ్లాగుని నిర్వహిస్తున్నారు. 2009లో ‘రంగుటద్దాల కిటికీ’ కథాసంపుటిని ప్రచురించారు.)
