అదో డ్యూప్లెక్స్‌ ఇల్లు. ఇంటి పేరు హరివిల్లు. ఆ ఇంట్లో మూడు తరాలవాళ్ళు వుంటున్నారు. మొదటితరం మనిషి రామ్మూర్తి. సెంట్రల్‌ గవర్నమెంట్‌లో ఉద్యోగం చేసి రెండేళ్ళ క్రిందట పదవీ విరమణ చేశాడు. ఆయన భార్య సుమిత్ర.
రెండోతరం వాడు రవితేజ. సాఫ్ట్‌వేర్‌ ఇంజనీర్‌. అతని భార్య ఉష. మూడోతరం వాడు ఆదిత్య. వాడికి అయిదేళ్ళు. ఒకటో తరగతి చదువుతున్నాడు.
తెల్లవారింది. సుమిత్ర వంటింట్లో కాఫీ పెడుతోంది. పైన ఉన్న నీటి టాంక్‌ నిండి నీళ్ళు కిందకి పోతున్నాయి.
‘‘ఉషా, మోటర్‌ ఆపేయ్‌, నీళ్ళు పోతున్నాయి,’’ అంది కోడలితో.
ఉష ఆదిత్యని తయారుచేస్తోంది. అందుకే, ‘‘రవీ, మోటర్‌ ఆపేయ్‌. నీళ్ళు పోతున్నాయి,’’ అని మొగుడికి చెప్పింది.
రవి ట్రెడ్‌మిల్‌ మీద వ్యాయామం చేస్తున్నాడు. అందుకే, ‘‘నాన్నగారూ, కాస్త మోటర్‌ ఆపండి. నీళ్ళు పోతున్నాయ్‌,’’ అని తండ్రికి చెప్పాడు.
ఆయన వరండాలో కూర్చుని పేపరు చదువుకొంటున్నాడు. ‘‘సుమిత్రా, మోటర్‌ ఆపేయ్‌, నీళ్ళు పోతున్నాయి,’’ అని పొలికేక పెట్టాడు.
తను చెప్పినపని గోడకి కొట్టిన బంతిలా తిరిగి తన దగ్గరకే వచ్చేసరికి సుమిత్రకి చిర్రెత్తుకొచ్చింది. ‘ఛ, నేను బతికుండగా ఈ సంసారం బాగుపడదు,’ అని విసుక్కుంటూ వెళ్ళి మోటర్‌ ఆపేసింది. కాఫీ కోసం అందరూ హాల్లో చేరినప్పుడు ఆ విషయం లేవనెత్తి అందరికీ అక్షింతలు వేసింది.
‘‘నా చెయ్యి ఖాళీలేదు, అవతల స్కూలు బస్సు వచ్చేస్తుంది. అందుకే ఈ శాల్తీకి చెప్పాను,’’ అంది ఉష.
‘‘రోజు మొత్తం మీద ఒక్క అరగంటైనా ఎక్సర్‌సైజ్‌ చెయ్యకపోతే నా ఒళ్ళు నా మాట వినదు. అందుకే నాన్నగారికి చెప్పాను. అయినా పొద్దున్నే పేపరంతా కంఠస్థం పట్టాలా?’’ అన్నాడు రవితేజ.
‘‘అవున్లే… మిషను మీద నడిస్తేనే వ్యాయామం చేసినట్లు. నేలమీద నడవడం నామోషీ,’’ అన్నాడు రామ్మూర్తి.
‘‘మళ్ళీ మొదలెట్టారా మీ ఫైటింగూ?’’ అన్నాడు ఆదిత్య పాలు తాగుతూ.
‘‘నువ్వు నోరుముయ్యరా కుర్రకుంకా!’’ అన్నాడు రామ్మూర్తి.
‘‘వాడినెందుకు అనడం. వాడేమన్నాడనీ! వున్న మాటేగా! అయినా మీ వ్యవహారం ఏమీ బాగాలేదు. మరీ పులీ మేకాలాగా వుంది మీ గొడవ,’’ అంది సుమిత్ర మనవడిని వెనకేసుకొస్తూ. ఆవిడ మాట నిజమే.
ఆ తండ్రీ కొడుకులకి క్షణం కూడా పడదు. ప్రతి విషయం లోనూ వాదులాడుకుంటూ వుంటారు. మళ్ళీ ఒకరితో ఒకరు డైరెక్ట్‌గా మాట్లాడుకోరు. ఓ మనిషిని అడ్డం పెట్టుకుని వాదించుకుంటారు. సామాన్యంగా వాళ్ళిద్దరికీ వారధి సుమిత్రే.
డైనింగ్‌ టేబుల్‌ దగ్గరికి చేరతారు టిఫిన్‌ చెయ్యడానికి. ‘‘నాకు దోసె వద్దు, నూనె ఎక్కువుంటుంది. కార్న్‌ఫ్లేక్స్‌ తింటానమ్మా,’’ అంటాడు రవి.
‘‘ఇవే మరి తిక్క ఆలోచనలంటే. కమ్మగా దోసె, కొబ్బరి చట్నీ వేసుకుని తినక తెల్లదొరల్లాగా ఆ పిచ్చివన్నీ తినడం ఏమిటో కదా సుమిత్రా,’’ అంటాడాయన.
‘‘ఏం చేస్తాం? గతంలోలా ఒకసారి గవర్నమెంటు ఉద్యోగంలో చేరి నిశ్చింతగా కూర్చునే రోజులు కావుగా ఇవి! మా ఆఫీసులో ఏడాదికోసారి వైద్యపరీక్షలుంటాయి. అందులో ఏదైనా తేడా వస్తే ఇంటికి పొమ్మంటారు. అందుకే ఈ తంటాలు. లేకపోతే నేనూ దోసెలూ, పూరీలు, గారెలూ లాగించేసేవాడినే అమ్మా!’’ అంటాడు కొడుకు.
‘‘వారమంతా ఈ గడ్డీగాదం తిని వారాంతంలో అంగుళం మందాన చీజ్‌ వేసిన పిజ్జా, ఓ ఐస్‌క్రీమ్‌ ఇటికా తెచ్చుకుని లాగించేస్తే కొలెస్టరాలు అదుపులో వుంటుందా సుమిత్రా?’’ అంటాడు తండ్రి.
నెల మొదట్లో వుంటుంది వాళ్ళ తమాషా. కంప్యూటరు ముందు కూర్చుని, వచ్చిన జీతం, కట్టాల్సిన బిల్లులూ, ఖర్చులూ లెక్క వేసుకొని డీలాపడిపోతాడు రవి.
‘‘ఏమిటో! గతంలో అయితే చక్కగా నెల జీతంతో ఇల్లు గడిచిపోయేది. ఇంకా మిగిలేది. రిటైరయ్యాక కూడా రాజుగారి భరణంలాగా పెన్షను కూడానూ. అదృష్టం అంటే అదీ. ఏ టెన్షనూ వుండేది కాదు కదా అమ్మా,’’ అంటాడు రవి.
‘‘క్రెడిట్‌ కార్డు జేబులో వుంది కదా అని పిచ్చి ఖర్చులన్నీ పెట్టేసి ఆఖర్న ఏడిస్తే ఏం లాభం? మా రోజుల్లో ఇలా కార్డుల మీద ఖర్చు పెట్టుకోడమూ లేదు. వాడికి డబ్బు కట్టేటప్పుడు ఇలా మొత్తుకోవడమూ లేదు. అందుకే సుఖంగా వున్నాం. కదూ సుమిత్రా!’’ అంటాడు రామ్మూర్తి.
రుసరుసలాడుతూ కంప్యూటర్లో జమాఖర్చులు చేసేస్తూ వుంటే, మళ్ళీ ఆయనే, ‘‘సుమిత్రా! ఎవరికైనా ఏదైనా అవసరం వుంటే నా దగ్గర డబ్బు తీసుకోవచ్చు. ఎంత కావాలో చెప్తే చెక్‌ రాసిస్తా. ఇందులో నామోషీ ఏంలేదు. తండ్రి దగ్గర తీసుకోవచ్చు,’’ అంటాడు.
‘‘ఇప్పుడంత అవసరం లేదులే అమ్మా. ఊరికే ఖర్చులు చూసి అనుకున్నా అంతే,’’ అంటాడు రవి.
రవి ఆఫీసుకి వెళ్ళేటపుడు హాల్లో కూర్చుని, ‘‘అన్నీ తీసుకున్నాడేమో కనుక్కో. పర్సు, సెల్‌ఫోను తీసుకొన్నాడేమో అడుగు. కార్లో పెట్రోలుందేమో చూసుకోమను,’’ అంటాడు భార్యతో.
‘‘అమ్మా! ఇవన్నీ రోజూ చెప్పాలా? నేనేమైనా స్కూలుకెళ్ళే పిల్లాడినా?’’ అని విసుక్కుంటాడు రవి.
‘‘ఏమోలే. వూరికే గుర్తు చేస్తున్నా నోరు వూరుకోక. క్రిందటి వారం మెళ్ళో పుస్తె (ఐ.డి. కార్డు) మర్చిపోయి ఆఫీసుదాకా వెళ్ళి మళ్ళీ వెనక్కొచ్చింది ఈ మహానుభావుడే కదూ!’’ అని దెప్పి పొడుస్తాడాయన.
ఒక్కోరోజు మాత్రం తండ్రీకొడుకూ కూర్చుని క్రికెట్‌ గురించీ, రాజకీయాల గురించి ఓ పావుగంట ప్రశాంతంగా మాట్లాడుకుంటారు. కానీ అది చాలా అరుదు.
ఒక్కోసారి చాలా సీరియస్‌గా వాదించుకుంటారు.
వెంటనే పేపరు తిరగేసి, ‘‘సుమిత్రా అక్కడెక్కడో వృద్ధుల కోసం ప్రత్యేకంగా ఇళ్ళు కట్టారుట. కొంత డబ్బిస్తే రూమ్‌ ఇస్తారుట. తర్వాత నెలనెలా ఇంత అని కడితే తిండీ తీర్థం మందూ మాకూ అన్నీ వాళ్ళే చూసుకుంటారుట. మనం అక్కడికి వెళ్ళటం ఉత్తమం ఏమో అనిపిస్తోంది,’’ అంటాడు.
రవి కూడా, ‘‘ఉషా, మనం వేరే ఇల్లు అద్దెకి తీసుకుని వెళ్ళిపోదాం! పెద్దవాళ్ళు వెళ్ళడం ఎందుకూ? మనం కావాలనుకుంటే ఇంకో నాలుగేళ్ళల్లో ఇంకో ఇల్లు కొనుక్కోగలం,’’ అంటాడు.
ఒకరోజు చాలా పెద్ద గొడవ జరిగింది, తండ్రీ కొడుకుల మధ్య. ఆవేళ శనివారం. రవికి శలవు. ఇంట్లోనే వున్నాడు.