‘‘ఒక బూములా – పుట్రలా ఏటున్నాయని? ముండ పేట్రీవచ్చి నా బూవి మింగేసింది. నా కట్టమూ నా సీమూ నెత్తురూ అన్నీ దాని మీదనే ఎట్టినాను. అదంతా తుడుసుకు పోయింది. ఎముకల గూడయి పోనాన్నేను. జబ్బు మనిషయి పోయింది ముసల్దాయి. ఆళ్ళు మాటలు ఈల్ల మాటలు నమ్మి ఊకొట్టేసినాను. అన్నాయమై పోనాను. బావూ! కుర్రోడి కుజ్జోగమంతే బెమిసిపోనాను. నా బెమే నన్ను ముంచేసింది’’ శూన్యంలోకి చూస్తున్నాడు ముసలాయన. అతని కళ్ళల్లో నీళ్ళు తళుక్కుమన్నాయి. గతం కళ్ళ ముందు మెదిలింది. ఏదో గొణుకుతున్నట్టుగా. స్పష్టాస్పష్టంగా అతని గొంతు పణుకుతోంది.