ఈ కథ నాకూ తెలిసినదే! కథనంలో చమత్కారవంతమైన తేడాలున్నైగానీ. నిజంగానే ఎవరి రామాయణాలు వాళ్ళవి! ఏ హనుమంతుడికా హనుమంతుడు!
అయినా వాళ్ళెవరికో ఇలాంటికథని నిషేధించేయాల్సిన అవసరం ఏమొచ్చిందో.. మరి మీరన్నట్లు తమ రామాయణంలోని పాత్రలు కొత్తపనులు చేయటం సమజసం కాదని ఎవరి రామాయణానికైనా అనిపించిందేమో..?
గొప్ప పోస్టు సార్! నిజంగా బాగుంది.
ఇన్నాళ్లకి కళాపూర్ణొదయమ్ ఇక్కడ చదవగలిగాను , దీనిని ఇక్కడ అందించినందుకు కృతజ్ఞతలు ….! కధలో కధ, కధలో కధ ఎన్ని ఉన్నాయండి దీనిలో, ఇటువంటి కధ ఈ మధ్య కాలంలో ఎక్కడ చదవలేదు …. ఎన్నో మేలికలున్నాయి…. బాగుంది , మంచి జానపద చిత్రంగా తియచ్చేమో…! ఈమాట సైటు నిజంగా తెలుగు కధలు, సాహిత్యం , పుస్తకాలు చదివే వారందరికీ ఒక వరం …! గూగుల్ “సాహిత్యం” గుంపులో ఈ కధ గురించి చదివి తెలుసుకొని, ఒకే ధాటిలో చదివేసాను …. ఎంత ఆసక్తిగా / రక్తిగా ఉంది కాబట్టే అలా చదవగలిగాను…. లేకపోతే మధ్యలో కాసేపయినా విశ్రాంతి తీసుకోకుండా నేను చదవను / చదవలేను కూడా ..!
ఏది ఏమైనా ఒక మంచి కధ… ఇలాంటివి మరిన్నిటి గురించి తెలియచేయవలసిందిగా మనవి…!
మీరు Glorius ఇలాగనీసరికి ఈ పేరావే కాకుండ దీని ముందు పేరాలు వెనక పేరాలూ అన్నీ వెతికేను లైలా గారు. I find them rather vainglorious is all…! అదే పతకఁవైతే అమ్ముకు బతకనా?! అన్నాట్ట వెనకటికి. ఈ రాతల్లోన గ్లోరీ ఏం వెతుకుతాము లైలా గారు…? #May be you’re looking in the wrong place…#
రాజకీయాలూ సినిమాలూ సాంస్కృతిక తిరోగమన రధానికి గుఱ్ఱాలా అనిపిస్తోంది. పాట అంటే సినిమాపాటే, నాయకుడంటే రాజకీయ నాయకుడే ననే పరిస్థితి నడుస్తోంది. పూర్వం ఫామిలీ డాక్టర్లు అనే మాట ఒకటుండేది. కొ్త్తగా ఫామిలీ గురువులు కూడా తయారయ్యారు. సభలు జరుగుతూనే ఉంటాయి, వచ్చిన జనం కబుర్లు చెప్పుకుంటూ కాలక్షేపం చేస్తూనే ఉంటారు. అంతా మొక్కుబడి వ్యవహారం. సరదాగా కాలక్షేపం చేయాలనే కాక సాంస్కృతికమైన కార్యక్రమాలకోసం గాదు – అసలవి కూడా యేవొ మొక్కుబడి వ్యవహారాలైపోయాయి గదా. అన్ని భాషలవాళ్ళు యిలాగే ఉన్నారా, మన తెలుగు వారే ప్రత్యేకమా అన్నది నాకు తెలియదు. ఒకటి మాత్రం స్పష్టం. తెలుగు వాళ్ళకి తమ భాషా సంస్కృతులను తాము గౌరవించుకోవటం మీద శ్రధ్ధ లేదు. ముందు కలుగుతుందన్న ఆశ లేదు. తమలో తాము కలహించుకోవటంలో మన వాళ్ళకున్న పట్టుదల భూమ్మీద మరెవరికీ ఉండదు గాక ఉండదు. ఇద్దరు తెలుగు వాళ్ళుంటే మూడు పార్టీలుగా ఉంటారు. అదీ మన ప్రత్యేకత.
కథ బాగుంది. మంచైనా చెడైనా మనసులో మాట మనసులోనో యెన్నాళ్ళు యేకారణం వల్ల దాచినా, చివరికి దానిని ఆప్తహృదయంతో పంచుకోకుండా వెళ్ళిపోవటం కష్టం. అదే జరిగింది. చాలా సహజంగా ఉంది. ఒక సంఘటనలో తమ ప్రవర్తన తప్పా ఒప్పా అన్నది యెవరికి వారికి మనస్సాక్షికి తెలుస్తుంది. అయితే సానుకూలంగా ప్రతిస్పందించే పరిపక్వత గల హృదయంకోసం చిచ్చొడి గట్టుకున్నట్లు బహుకాలం వేచి ఉండవలసి వస్తుంది. ఒక్కొకసారి అటువంటి అవుకాశం జీవితకాలంలో రాకపోవచ్చును కూడా. అదృష్టవశాత్తు అన్నపూర్ణకు ఆమె తమ్మడు అనే వ్యక్తిని చివరి రోజుల్లో భగవంతుడు చూపించాడు. ఆ ఆత్మకు అదే గొప్ప వరం. ఏక్సిడెంట్ కాదని , తన వలనే తండ్రి మరణించాడని తనను తాను దోషిలా అన్నపూర్ణ భావించుకో నవుసరంలేదు. చిన్నతనంలో తల్లిని రక్షించుకునేందుకు తండ్రైనా గాయపరచింది. చనిపోవచ్చన్న అవగాహన కలుగక పోవచ్చును చిన్నతనం కారణంగా. ఆత్మన్యూనతా భావంతో విచక్షణ తరచు కోల్పోయే తండ్రికి జరిగన సంఘటనలో పిల్ల తప్పు యేమీ లేదని తప్పక అనిపించి ఉండవచ్చును తన చివరి క్షణాలలో. శ్రీరాం జీవితంలో యీ నిజం గొప్ప కుదుపు. కాని అతడు పరిణతి చెందిని వ్యక్తి. శుభం.
“the concept of boredom ” అన్నది ఒక పశ్చిమ జీవన శైలి నుంచి కనుక్కున్న చదువుకున్న ఆధునిక కాలపు వారి దృస్టి . దీన్ని సర్వకాల సర్వావస్థతలకీ అన్వయించలేము. అలాగే ఈ నిర్వచనం అన్ని మానసిక అవసరాలకీఅన్ని తరగతుల మనుష్యులకీ సమానంగా అనువర్తించగలిగేది కాదు. మరి అలాంటప్పుడు దాన్ని ఆధారంగా చేసుకునే సిధ్ధాంతాలో వ్యాఖ్యానాలో ఏమి బలాన్ని కలిగి ఉంటాయీ??
” boredom” అన్న పదానికి సరి అయిన సమానమైన అర్ధాన్నిచ్చే ఒక్క పదం కూడా తెలుగున లేదూ అంటేనే అటువంటి అనుభవం సమాజంలో లేదు అనీనీ అందుకు అనుగుణంగానే దాన్ని వ్యక్తం చెసే భాష కూడా ఏర్పడలేదనీని అర్ధం ! దానికి సమానమైన అన్నది అటుంచి అసలు దానికి కనీసమ్ దగ్గర గా ఉండే పదం సైతమ్ మనకి లెదు. విసుగు.. ఉబుసుపోక. .తోచక ..ఇటువంటి వేవీ ఇంగ్లేషు లోని “బోర్ ” కి సమానార్ధకాలు కావు.
తిక్కన గారు మహాభారతాన్ని కడముట్ట అనువదించింది తెలుగున పదమూడవ శతాబ్దంలో.. ” boredom” వలన అని అనగలమా?? ఆ నిర్వచనంలోనే తిరకాసు ఉంది.
ఒక్క మనిషే సృజన చేసేదీ మళ్ళీ దానికి తాను పాఠకుడు/ పాఠకురాలూ అయ్యేదీ నిజమే అయినా ..సృజన పూర్తి అయిన క్షణాన పాఠక పాత్ర మొదలవుతుంది. గనక తాను తన రచనకి మొదటి పాఠకుడు/ పాఠకురాలు అవడమ్ ఒక్కటే జరిగేది గానీ ఒకే పాత్ర మాత్రమ్ కొనసాగే వీలులేదు. ఈ సంగతి సృజనకారులందరికీ అనుభవేకవేద్యమే!! అలాగే “ఉవాచలూ, మెచ్చుకోళ్ళూ” లేదా విమర్శలూ వీటిలోని నిజానిజాలూ కూడా చాలా స్పస్టంగా సృజన చేసేవారికి తప్పక తెలుస్తాయి. సామాజికమైన అనేక కారణాల వలన వారు అయావాటిని స్వీకరించడమ్ చేయవచ్చు గాక. కానీ ఆ మాటలలోని ఆంతర్యమే తెలియనంత “అమాయకంగా” .. సృజనకి లోనైన వారు ఉంటారని అనుకోవడం కూడా ఒక భ్రమ!!
కనక ప్రసాద్ భావనలు అల్లుకున్న వ్యక్తులు త్రిపుర.. బిపిన్.. నారాయణ రావులు. ఆయన వ్యాసాల వలన పాఠకులకి అర్ధమయ్యే విషయమ్ ఇది. అయితే వాస్తవ ప్రపంచమూ అలాగే సృజనాత్మకమైన ప్రపంచానుభవమూ వీరిని మించినవి.
శ్రీ రోహిణీప్రసాద్ గారి వ్యాసాలు ఇంతకు ముందు కూడా చదివాను. అవి ఎక్కువగా వైఙ్ఞానిక,చారిత్రక అంశాలతో కూడినవి. రావు బాలసరస్వతీడేవి గారి గురించి ఆయన రాసిన అన్ని అంశాలతో ఏకీభవిస్తున్నాను. ఏ కాలంలోనైనా కళాకారుల పరిస్థితి ఆయా కాలాల్లో వారిని ఆదరించే, ఆదరించని సమాజపు సంస్కారమ్మీదే ఆధారపడి ఉంటుందని అర్థమవుతోంది. ఇప్పటి పరిస్థితి వేరు. కనీసం ఆ మహానుభావురాలి అంతరంగాన్ని రికార్డ్ చేయడానికైనా రోహిణీప్రసాద్ గారిలాంటి కొందరు ప్రయత్నించడం కొంత ఊరట కలిగించే విషయం. మా అభినందనలు.
ఐతే, ఆ పేరా నాకు సరిగా అర్థమవటల్లేదు. వేరే మాటల్లో చెపుతారా. మీకు వీలున్నప్పుడే.
Thanks.
8వ వ్యాసం వచ్చే నెలా? ఇంకా ముందే ప్రచురిస్తారా? సింపుల్ బోర్ డమ్ నించి రిలీఫ్ కోసం కాదు. To do even better. To get to the glorious status of “Forgetting of being.”
నా రామాయణం గురించి నారాయణ గారి అభిప్రాయం:
10/21/2011 9:40 pm
మరో అద్భుతం!
ఈ కథ నాకూ తెలిసినదే! కథనంలో చమత్కారవంతమైన తేడాలున్నైగానీ. నిజంగానే ఎవరి రామాయణాలు వాళ్ళవి! ఏ హనుమంతుడికా హనుమంతుడు!
అయినా వాళ్ళెవరికో ఇలాంటికథని నిషేధించేయాల్సిన అవసరం ఏమొచ్చిందో.. మరి మీరన్నట్లు తమ రామాయణంలోని పాత్రలు కొత్తపనులు చేయటం సమజసం కాదని ఎవరి రామాయణానికైనా అనిపించిందేమో..?
గొప్ప పోస్టు సార్! నిజంగా బాగుంది.
-నారాయణ
విన్నంత కన్నంత తెలియవచ్చినంత గురించి chavakiran గారి అభిప్రాయం:
10/18/2011 10:01 am
బూదరాజు గారి పుస్తకాలు కొన్ని ఇప్పుడు ఈపుస్తకం రూపంలో కినిగె లబిస్తున్నాయి. ఈ లింకు చూడగలరు.
కళాపూర్ణోదయం -8: మణిహారం గురించి రాజేష్ దేవభక్తుని గారి అభిప్రాయం:
10/18/2011 7:18 am
ఇన్నాళ్లకి కళాపూర్ణొదయమ్ ఇక్కడ చదవగలిగాను , దీనిని ఇక్కడ అందించినందుకు కృతజ్ఞతలు ….! కధలో కధ, కధలో కధ ఎన్ని ఉన్నాయండి దీనిలో, ఇటువంటి కధ ఈ మధ్య కాలంలో ఎక్కడ చదవలేదు …. ఎన్నో మేలికలున్నాయి…. బాగుంది , మంచి జానపద చిత్రంగా తియచ్చేమో…! ఈమాట సైటు నిజంగా తెలుగు కధలు, సాహిత్యం , పుస్తకాలు చదివే వారందరికీ ఒక వరం …! గూగుల్ “సాహిత్యం” గుంపులో ఈ కధ గురించి చదివి తెలుసుకొని, ఒకే ధాటిలో చదివేసాను …. ఎంత ఆసక్తిగా / రక్తిగా ఉంది కాబట్టే అలా చదవగలిగాను…. లేకపోతే మధ్యలో కాసేపయినా విశ్రాంతి తీసుకోకుండా నేను చదవను / చదవలేను కూడా ..!
ఏది ఏమైనా ఒక మంచి కధ… ఇలాంటివి మరిన్నిటి గురించి తెలియచేయవలసిందిగా మనవి…!
మూడు లాంతర్లు – 7 గురించి కనక ప్రసాద్ గారి అభిప్రాయం:
10/18/2011 6:40 am
మీరు Glorius ఇలాగనీసరికి ఈ పేరావే కాకుండ దీని ముందు పేరాలు వెనక పేరాలూ అన్నీ వెతికేను లైలా గారు. I find them rather vainglorious is all…! అదే పతకఁవైతే అమ్ముకు బతకనా?! అన్నాట్ట వెనకటికి. ఈ రాతల్లోన గ్లోరీ ఏం వెతుకుతాము లైలా గారు…? #May be you’re looking in the wrong place…#
శ్రీ సోది సుబ్బయ్య గారి సొంత గోడు గురించి ravi గారి అభిప్రాయం:
10/17/2011 12:44 pm
చాలా బాగుందండి. నవ్వు ఆపుకొలెకపోయాను.
మన సంస్థలు – మన సంస్కృతి గురించి తాడిగడప శ్యామలరావు గారి అభిప్రాయం:
10/17/2011 5:19 am
రాజకీయాలూ సినిమాలూ సాంస్కృతిక తిరోగమన రధానికి గుఱ్ఱాలా అనిపిస్తోంది. పాట అంటే సినిమాపాటే, నాయకుడంటే రాజకీయ నాయకుడే ననే పరిస్థితి నడుస్తోంది. పూర్వం ఫామిలీ డాక్టర్లు అనే మాట ఒకటుండేది. కొ్త్తగా ఫామిలీ గురువులు కూడా తయారయ్యారు. సభలు జరుగుతూనే ఉంటాయి, వచ్చిన జనం కబుర్లు చెప్పుకుంటూ కాలక్షేపం చేస్తూనే ఉంటారు. అంతా మొక్కుబడి వ్యవహారం. సరదాగా కాలక్షేపం చేయాలనే కాక సాంస్కృతికమైన కార్యక్రమాలకోసం గాదు – అసలవి కూడా యేవొ మొక్కుబడి వ్యవహారాలైపోయాయి గదా. అన్ని భాషలవాళ్ళు యిలాగే ఉన్నారా, మన తెలుగు వారే ప్రత్యేకమా అన్నది నాకు తెలియదు. ఒకటి మాత్రం స్పష్టం. తెలుగు వాళ్ళకి తమ భాషా సంస్కృతులను తాము గౌరవించుకోవటం మీద శ్రధ్ధ లేదు. ముందు కలుగుతుందన్న ఆశ లేదు. తమలో తాము కలహించుకోవటంలో మన వాళ్ళకున్న పట్టుదల భూమ్మీద మరెవరికీ ఉండదు గాక ఉండదు. ఇద్దరు తెలుగు వాళ్ళుంటే మూడు పార్టీలుగా ఉంటారు. అదీ మన ప్రత్యేకత.
అపరాధి గురించి తాడిగడప శ్యామలరావు గారి అభిప్రాయం:
10/17/2011 3:58 am
కథ బాగుంది. మంచైనా చెడైనా మనసులో మాట మనసులోనో యెన్నాళ్ళు యేకారణం వల్ల దాచినా, చివరికి దానిని ఆప్తహృదయంతో పంచుకోకుండా వెళ్ళిపోవటం కష్టం. అదే జరిగింది. చాలా సహజంగా ఉంది. ఒక సంఘటనలో తమ ప్రవర్తన తప్పా ఒప్పా అన్నది యెవరికి వారికి మనస్సాక్షికి తెలుస్తుంది. అయితే సానుకూలంగా ప్రతిస్పందించే పరిపక్వత గల హృదయంకోసం చిచ్చొడి గట్టుకున్నట్లు బహుకాలం వేచి ఉండవలసి వస్తుంది. ఒక్కొకసారి అటువంటి అవుకాశం జీవితకాలంలో రాకపోవచ్చును కూడా. అదృష్టవశాత్తు అన్నపూర్ణకు ఆమె తమ్మడు అనే వ్యక్తిని చివరి రోజుల్లో భగవంతుడు చూపించాడు. ఆ ఆత్మకు అదే గొప్ప వరం. ఏక్సిడెంట్ కాదని , తన వలనే తండ్రి మరణించాడని తనను తాను దోషిలా అన్నపూర్ణ భావించుకో నవుసరంలేదు. చిన్నతనంలో తల్లిని రక్షించుకునేందుకు తండ్రైనా గాయపరచింది. చనిపోవచ్చన్న అవగాహన కలుగక పోవచ్చును చిన్నతనం కారణంగా. ఆత్మన్యూనతా భావంతో విచక్షణ తరచు కోల్పోయే తండ్రికి జరిగన సంఘటనలో పిల్ల తప్పు యేమీ లేదని తప్పక అనిపించి ఉండవచ్చును తన చివరి క్షణాలలో. శ్రీరాం జీవితంలో యీ నిజం గొప్ప కుదుపు. కాని అతడు పరిణతి చెందిని వ్యక్తి. శుభం.
మూడు లాంతర్లు – 7 గురించి rama bharadwaj గారి అభిప్రాయం:
10/17/2011 2:27 am
“the concept of boredom ” అన్నది ఒక పశ్చిమ జీవన శైలి నుంచి కనుక్కున్న చదువుకున్న ఆధునిక కాలపు వారి దృస్టి . దీన్ని సర్వకాల సర్వావస్థతలకీ అన్వయించలేము. అలాగే ఈ నిర్వచనం అన్ని మానసిక అవసరాలకీఅన్ని తరగతుల మనుష్యులకీ సమానంగా అనువర్తించగలిగేది కాదు. మరి అలాంటప్పుడు దాన్ని ఆధారంగా చేసుకునే సిధ్ధాంతాలో వ్యాఖ్యానాలో ఏమి బలాన్ని కలిగి ఉంటాయీ??
” boredom” అన్న పదానికి సరి అయిన సమానమైన అర్ధాన్నిచ్చే ఒక్క పదం కూడా తెలుగున లేదూ అంటేనే అటువంటి అనుభవం సమాజంలో లేదు అనీనీ అందుకు అనుగుణంగానే దాన్ని వ్యక్తం చెసే భాష కూడా ఏర్పడలేదనీని అర్ధం ! దానికి సమానమైన అన్నది అటుంచి అసలు దానికి కనీసమ్ దగ్గర గా ఉండే పదం సైతమ్ మనకి లెదు. విసుగు.. ఉబుసుపోక. .తోచక ..ఇటువంటి వేవీ ఇంగ్లేషు లోని “బోర్ ” కి సమానార్ధకాలు కావు.
తిక్కన గారు మహాభారతాన్ని కడముట్ట అనువదించింది తెలుగున పదమూడవ శతాబ్దంలో.. ” boredom” వలన అని అనగలమా?? ఆ నిర్వచనంలోనే తిరకాసు ఉంది.
ఒక్క మనిషే సృజన చేసేదీ మళ్ళీ దానికి తాను పాఠకుడు/ పాఠకురాలూ అయ్యేదీ నిజమే అయినా ..సృజన పూర్తి అయిన క్షణాన పాఠక పాత్ర మొదలవుతుంది. గనక తాను తన రచనకి మొదటి పాఠకుడు/ పాఠకురాలు అవడమ్ ఒక్కటే జరిగేది గానీ ఒకే పాత్ర మాత్రమ్ కొనసాగే వీలులేదు. ఈ సంగతి సృజనకారులందరికీ అనుభవేకవేద్యమే!! అలాగే “ఉవాచలూ, మెచ్చుకోళ్ళూ” లేదా విమర్శలూ వీటిలోని నిజానిజాలూ కూడా చాలా స్పస్టంగా సృజన చేసేవారికి తప్పక తెలుస్తాయి. సామాజికమైన అనేక కారణాల వలన వారు అయావాటిని స్వీకరించడమ్ చేయవచ్చు గాక. కానీ ఆ మాటలలోని ఆంతర్యమే తెలియనంత “అమాయకంగా” .. సృజనకి లోనైన వారు ఉంటారని అనుకోవడం కూడా ఒక భ్రమ!!
కనక ప్రసాద్ భావనలు అల్లుకున్న వ్యక్తులు త్రిపుర.. బిపిన్.. నారాయణ రావులు. ఆయన వ్యాసాల వలన పాఠకులకి అర్ధమయ్యే విషయమ్ ఇది. అయితే వాస్తవ ప్రపంచమూ అలాగే సృజనాత్మకమైన ప్రపంచానుభవమూ వీరిని మించినవి.
రమ.
రావు బాలసరస్వతీదేవి గురించి తెలుగు జాబిలి గారి అభిప్రాయం:
10/17/2011 2:02 am
శ్రీ రోహిణీప్రసాద్ గారి వ్యాసాలు ఇంతకు ముందు కూడా చదివాను. అవి ఎక్కువగా వైఙ్ఞానిక,చారిత్రక అంశాలతో కూడినవి. రావు బాలసరస్వతీడేవి గారి గురించి ఆయన రాసిన అన్ని అంశాలతో ఏకీభవిస్తున్నాను. ఏ కాలంలోనైనా కళాకారుల పరిస్థితి ఆయా కాలాల్లో వారిని ఆదరించే, ఆదరించని సమాజపు సంస్కారమ్మీదే ఆధారపడి ఉంటుందని అర్థమవుతోంది. ఇప్పటి పరిస్థితి వేరు. కనీసం ఆ మహానుభావురాలి అంతరంగాన్ని రికార్డ్ చేయడానికైనా రోహిణీప్రసాద్ గారిలాంటి కొందరు ప్రయత్నించడం కొంత ఊరట కలిగించే విషయం. మా అభినందనలు.
మూడు లాంతర్లు – 7 గురించి lyla yerneni గారి అభిప్రాయం:
10/16/2011 2:33 pm
కింద పడిపోడం అని, లైలా గారు.
జారిపోయి…
ఐతే, ఆ పేరా నాకు సరిగా అర్థమవటల్లేదు. వేరే మాటల్లో చెపుతారా. మీకు వీలున్నప్పుడే.
Thanks.
8వ వ్యాసం వచ్చే నెలా? ఇంకా ముందే ప్రచురిస్తారా? సింపుల్ బోర్ డమ్ నించి రిలీఫ్ కోసం కాదు. To do even better. To get to the glorious status of “Forgetting of being.”
లైలా