మహాప్రవక్తల ఉపన్యాసాలు విని
విసుగెత్తిపోయింది
పసిపిల్లల ముద్దు మాటలు
వినాలని ఉంది
సంధ్య వేళ నది అలలపై తేలే
జాలరిపాటగా మారాలని ఉంది

సహజీవన మంటే
అడుగునున్నవా
ళ్ళరుపులు లేకుండా
అడుక్కుంటూ
అడుక్కు, అడుక్కు
మరీ మరీ అడుక్కు
-మరీ మరీ అడక్కు-
ఉండిపోవటం

నాకు తెలుసు
నీ కుదురులేని క్షణాలు
నిద్రలేని రాత్రులు
నీ దిక్కులేని బతుకు

నీరు కాదు ఊహ
కలల పాపాయి పడిపోకుండా పక్కల్లో అమ్మ సర్దిన పొత్తిలి మడతలు
కొన్ని విరామ చిహ్నాలు; అంతే, ఏమీ లేదు
ఏమీ లేదనడమంటే పూర్తిగా అర్థమయ్యేదేదీ లేదని.

అప్పుడప్పుడూ
మెరుపులొచ్చి
ఊరంతా
వెండి వెల్ల వేసి
తుడిపేస్తున్నాయి.

ప్రచండమైన గాలివానను
ఆయుధంగా జేసుకుని
మూలాల్ని కుదిపేసే ఆవేశంతో
ఆకాశం అల్లకల్లోలాన్ని సృష్టిస్తుంది

అలమరల అరలలో,
చక్కగా ఒక పుస్తకాన్నై ఇమిడిపోతుంటాను.
అక్కడ మొలిచే రెక్కలతో
ఎక్కడెక్కడికో స్వేచ్చగా ఎగిరిపోతుంటాను.

చిరుగాలుల విరితావులు
సరిగా నీతావుదెల్ప సారసనేత్రీ
విరహాగ్నిలొ దపియించెడి
పరువపుమది పులకరించి, పరవశమొందెన్!

ఫెళ ఫెళ ఉరుముల్తో టప టప చినుకుల్తో వాన
ఊరంతా ముంచేసే వాన కాలవలన్నీ ఉప్పెంగే వాన
పైర్లన్నింటినీ కళకళలాడించే వాన
నాలుగు నెలలుగా చూసినా రాని వాన

రకములు ప్రేమలో నెన్ని, కా-
రకములు ప్రేమ కింకెన్ని, కో-
రకములు ప్రేమ కింకెన్ని, ప్రే-
రకములు ప్రేమ కింకెన్నియో …

కూటి కోసం నకిలీ తారలు
చిరంజీవులు మాధవీలు
రూపాయి దండల రెపరెపల్లో
రగిలిపోతే మొగలి పొదలు

ఏవి చేరాల్సిన చోటికి
వాటిని చేరుస్తూ కాలం
ఎగుడు దిగుళ్ళ రహదారి మీద
అలవోకగా పయనం సాగిస్తుంది

కాగితం గతం
కలం కళ్ళలో కదలాడే ఒక పురాజ్ఞాపకం
అంతరంగం
నిత్యం అలలతో ముందుకీ వెనక్కీ ఊగే
నిస్సహాయ సముద్రం.

ఒకరు(లు) మరొకరు(లు)ని
కనుమరుగు చేసేస్తూ వ్యాపించే
అందమైన అబధ్ధం లాంటి నిజం పేరు
నాగరికత.

పైన బడబాగ్నిలాంటి ఎండ
కింద పిచ్చుకల్లాంటి పిల్లలు
పైన భగ్గు మంటున్న ఎండ
కింద మగ్గిపోతున్న పిల్లలు

పైన నల్లని ఆకాశం
కింద మర్రి చెట్టు
దాని కింద వీళ్ళూ
వీళ్ళ మూటలూ

నిశ్శబ్దంగా లంగరెత్తి అంధకారపు కడలి కడుపు లోకి
మాయమయ్యే ఒంటరి నావలా నీవు వెళ్ళిపోయే క్షణాన
నీ అంతరంగంలో చెలరేగిన వేదనల తుఫానుల్ని …

తదేకంగా చూస్తున్నాను
“చోళీ వెనకాలేముంది?”
పాడుతూ ఆడుతోంది
కళా రింఛోళి మాధురి

చురుక్కు కొమ్ములు విసిరే ఎండకు
సింహం తల కూజా పంజా
సెగల రెక్కలు సాచిన ఇనునికి
పకపక నవ్వుల పంకా జోరు