ఫెళ ఫెళ ఉరుముల్తో టప టప చినుకుల్తో వాన
ఊరంతా ముంచేసే వాన కాలవలన్నీ ఉప్పెంగే వాన
పైర్లన్నింటినీ కళకళలాడించే వాన
నాలుగు నెలలుగా చూసినా రాని వాన

రకములు ప్రేమలో నెన్ని, కా-
రకములు ప్రేమ కింకెన్ని, కో-
రకములు ప్రేమ కింకెన్ని, ప్రే-
రకములు ప్రేమ కింకెన్నియో …

కూటి కోసం నకిలీ తారలు
చిరంజీవులు మాధవీలు
రూపాయి దండల రెపరెపల్లో
రగిలిపోతే మొగలి పొదలు

ఏవి చేరాల్సిన చోటికి
వాటిని చేరుస్తూ కాలం
ఎగుడు దిగుళ్ళ రహదారి మీద
అలవోకగా పయనం సాగిస్తుంది

కాగితం గతం
కలం కళ్ళలో కదలాడే ఒక పురాజ్ఞాపకం
అంతరంగం
నిత్యం అలలతో ముందుకీ వెనక్కీ ఊగే
నిస్సహాయ సముద్రం.

ఒకరు(లు) మరొకరు(లు)ని
కనుమరుగు చేసేస్తూ వ్యాపించే
అందమైన అబధ్ధం లాంటి నిజం పేరు
నాగరికత.

పైన బడబాగ్నిలాంటి ఎండ
కింద పిచ్చుకల్లాంటి పిల్లలు
పైన భగ్గు మంటున్న ఎండ
కింద మగ్గిపోతున్న పిల్లలు

పైన నల్లని ఆకాశం
కింద మర్రి చెట్టు
దాని కింద వీళ్ళూ
వీళ్ళ మూటలూ

నిశ్శబ్దంగా లంగరెత్తి అంధకారపు కడలి కడుపు లోకి
మాయమయ్యే ఒంటరి నావలా నీవు వెళ్ళిపోయే క్షణాన
నీ అంతరంగంలో చెలరేగిన వేదనల తుఫానుల్ని …

తదేకంగా చూస్తున్నాను
“చోళీ వెనకాలేముంది?”
పాడుతూ ఆడుతోంది
కళా రింఛోళి మాధురి

చురుక్కు కొమ్ములు విసిరే ఎండకు
సింహం తల కూజా పంజా
సెగల రెక్కలు సాచిన ఇనునికి
పకపక నవ్వుల పంకా జోరు

అట్నుంచి హోరు
ఇట్నుంచి జల్లు
ఉరుముతున్నాది
ఎడ తెగని వాన.
అడుగులో అడుగు
తడిసిపోకుండా.

నటులేకాదు, ప్రేక్షకులు కూడా
ఒకరొకరుగా నిష్క్రమిస్తారు.
రంగస్థలం మీది విషాదానికి
కలిసి కన్నీరు పెట్టటానికి
ఇరువైపులా ఎవరూ కనబడరు

ఇది చాల బాగుంది
ఎక్కడికక్కడ విరిగిపోవడం
రెండు పెగ్గులు పద్యం తాగి
ఒక బుజమ్మీద ఒరిగిపోవడం

ఊగుతాడు సూర్యుడు
గుండ్ల కమ్మ మీద
తేలుతాడు చంద్రుడు
కాళ్ళు జాపుకు ఆవులిస్తూ
మెటికలు విరుస్తుంది కాలం.

వారమంతా వారాంతం కోసం వోపిగ్గా ఎదురు చూశాక
ఎప్పటిలానే ఏలకుల సుగంధాన్ని మోసుకుని
శనివారపు ఉదయం మెత్తగా నిద్ర లేపుతుంది

నిద్రపోని
గాలి పక్షి
ఆడుతూ పాడుతూ
భూభాగమంతా
ఎగురుతుంది

మహర్వాటీ మహాద్వార తోరణంలో
పక్క పక్క ఆకులమై పలకరించుకొనే వరకూ
నింగీ నీరధీ కలుసుకుంటున్న
క్షితిజ నిశాంత నీలిమల మీద చెలీ!

నా తోవంట నాకు
ఎటూ తోచని తనాలు

దుఃఖితుల గాయాలకు చలించి
చెమర్చు చెమరింపులే చందన లేపనాలు
పురివిప్పిన నెమలి పింఛాల అందాలు
మానవాతను పెంచే హృదయాలు!