ఒకదానిపై ఒకటి
మరొకదానిపై ఒకటి
కౌగిలించుకుంటూ
కలియబడుతూ
ముద్దాడుతూ
మత్తెక్కుతూ
మరిన్ని, మరిన్ని,
మరిన్ని పోగవుతూ
ఆ నిశ్శబ్దపు వీథిలో
చివరి ఇంటి చూరుపట్టి
రెక్కలల్లార్చిన
తేటీగల అల్లరికి
విసుగంతా విదుల్చుకున్న
కిటికీ రెక్కల రెపరెపల్లో
మెల్లిగా మొదలైందో
మౌన ప్రణయం.మెరిసిన కనులు; కలలు
ముసిరిన సంగీతం; వసంతం
“ఎంత ప్రమాదం”
అరిచారెవరో!
రాళ్ళు రువ్వారెవరో!నల్లని మచ్చలు గోడకు మిగిల్చి
తేనెతుట్ట చెదిరిపోయింది.
తడితడి గుర్తులు ఊచలకొదిలి
మేడ గడియలు బిగుసుకున్నాయి.కాటు పడిందని దిగులెందుకు,
తేనెచుక్క చిందే ఉంటుంది!
