ఒక ముఖంలో రెండు నాలుకలు
ఒకే నాలుకతో రెండు జీవితాలు.
సిగ్గు చెరుపుకుని
బుద్ది విప్పేసి నగ్నంగా వీధిలో
మురుగు కాలువల్లా పారుతూ
చింది పడుతుంటారు.

ఇష్టాల దప్పిక తీరేలా
కోరికలను పిలుచుకుని
కొత్త రుచులతో
మనసు ఆకలిని తీర్చుకుంటారు

ఒకరి అందాన్ని మరొకరు
రెట్టించుకుంటూ పొగుడుకుంటూ
నిలువెత్తు నిజాలని

నా ముఖాన్ని నేను నమ్మనట్లుగా నిన్ను
తోడుగా లోపలంతా కలియతిరిగితే
అద్దం అవసరం లేని అండ
నీడతో పోటి పడి ఆసరా
నీలో దగ్గరిలో దగ్గరగా చూసి పొంగిన
అమాయకత్వానికి ఇప్పుడే తెలిసింది.

నాలుగు కళ్ళగుండా
వేలమైళ్ళ మేటవేసి

తలలో పాతపగను తాకి
మొగ్గలేసిన సమస్య
పచ్చని గాయమై ఎర్రగా నవ్వింది.

ఎందాకని
నీలో నిన్ను దూరంగా విసురుకుని
నీకు అన్నీ దగ్గరని భ్రమిస్తావు?

నీవు పగిలి నమ్మకం ముక్కలైనా
నిజం నలిగి సహనం సొమ్మసిల్లినా
మౌనం ధాటికి మాట ఇంకిపోయినా
నిన్ను నీకు శత్రువుగా మర్చినా.

కట్టలు తెంచుకోలేని గొంతుకు
గంతలు కన్నీరు పెడుతుంటే
బరువును తూచలేని త్రాసుతో
విలువ తూలిపడుతుంటే

మళ్ళీ నల్ల కోట్ల
తెల్లని నటన
ఎర్రని వాదన

జల
ఎప్పుడైనా కనిపిస్తుందా?
చేదితేనే
గలగలమని పొంగుతుంది.

పరిమళం
దూరానికి తెలుస్తుందా?
దరి చేరితేనే
గుప్పుమని కప్పేస్తుంది.

వాలిన కన్నులు
తెరదించిన నాటకంలో
మిగిలిన కథలో మెదులుతూ
నడిచే కాలమూ జీవితమే.

గొంతు నడిచిన చప్పుడు
ఎప్పుడూ కళ్ళకు కనిపిస్తూనే ఉంటుంది
దారి పొడవునా వినిపిస్తూనే ఉంటుంది.