As I am unable to type in telugu, i am writing this with my known English. After reading the above poem and the views on that and after it, i am thrilled and shocked. If this sort of criticism happens in newspapers, regularly, for example, can you analyze the situation and its repercussions. My intention is not to point out any body and the aftermath of a poem. Do we need a guide/mentor to appreciate a poem too?
మొదటగా సి.ఎస్.రావు గారికి
రావుగారూ, కవిలోను, కవితలోనూ అస్పష్టత లేదు గనక రవిశంకర్ గారి కవితలో రసవైరుధ్యము, అననుసంధానభూతులు లేవు. మీరు లోపాలుగా చెప్పిన వాటినే తీసుకొందాం. మొదటి స్టాంజాలో కురుస్తున్న వాన తనలో యే భావాన్ని రేపిందో చెప్పడం జరిగింది. రెండవ స్టాంజా మొదటి మూడు లైన్లు వాన గురించిన వర్ణన. మిగతా లైన్లలో మళ్ళీ వాన పై కవి భావం. ఈ రెండో భావం మొదటి భావంతో పోలివుండడం వల్ల రసవైరుధ్యమేవీ లేదు.చెట్ల ఆకులు వానా నీళ్ళని ఆనందంతో పట్టుకోడమన్న భావం కవిలోని దు:ఖాన్ని ఎత్తి చూపించేది.
ఇహ జ్ఞాపకాల గురించి మీరిచ్చిన లోతైన వివరణ పెద్దగా వుపయోగపడేది గాదు.
ఇక్కడ వున్నది విస్తరణ.చెప్పాల్సిన దానికంటే ఎక్కవగా చెప్పడం.
1) అందంగా,
స్వచ్చంగా,
అప్రయత్నంగా కురుస్తుంది వాన
2) జలజలమంటూ కురిసే వాన
3) వెలిసిన వాన
వాన వచ్చింది, కురిసింది, వెళ్ళిపోయింది అన్న గొలుసును కవి అనుసరించినట్టు తెలుస్తోంది. ఆ గొలుసును పేనడానికి గతాన్ని, జ్ఞాపకాల్ని, తన అనుభూతుల్ని చెప్పడం జరిగింది. అయితే ఇక్కడ కవి చెప్పదల్చుకొన్న అసలు విషయమేమంటే వానని చూడగానే పాత పాట సలుపుతున్న గాయం గురించి. ఆ విషయం “నీపాట కూడా అంతే” అన్న చోటనే ఆగిపోతుంది. మిగిలిన రెండు స్తాంజాలు నే ఇందాక చెప్పిన గొలుసును కొనసాగించే ప్రయత్నమే.
కన్యాశుల్కం నాటకం గురజాడ వారు నిజంగా సంఘసంస్కరణోద్దేశంతోనే వ్రాశారో లేక వీరేశలింగం పంతులుగార్ని ఆట పట్టించడానికే వ్రాశారో ఆ చరిత్రనధ్యయనం చేసినవారు చెప్పాలి గాని నాలాంటి వాడి వల్ల కాదు. నేనీ నాటకాన్ని మొట్టమొదటిసారిగా 1970లో చదివినట్టు గుర్తు. నాటకం చదివే ముందు ఆ నాటకం గురించి ఒకటి రెండు వ్యాసాలు కూడా చదివినట్టు గుర్తు. ఈ నాటకం చదవడానికి ప్రేరణ ఆ వ్యాసాల్లో చదివిన విషయాలు – ముఖ్యంగా సాంఘిక దురాచారాల్ని రూపుమాపడానికి ఈ నాటకం ఎంతగా ఉపయోగపడిందో, చెప్పదల్చుకున్న విషయాన్ని హాస్యరసభరితంగా చెప్పాడో రచయిత అని చదవడంవల్ల. సరే నాటకం చదివితే కలిగే అనుభూతి గురించి ప్రత్యేకంగా చెప్పాల్సిందేమీ లేదు. అయితే అప్పట్లో నన్ను కొంచెం తికమక పెట్టిన విషయం, మధురవాణి, సౌజన్యారావు పంతులు మధ్య జరిగిన సంభాషణ. సౌజన్యారావంతటి ఆదర్శ న్యాయవాది, మధురవాణి ప్రశ్నలకు సరైన సమాధానాలు ఇవ్వలేక పోవడం. ఇందులో ఏదో నాకు తెలియని అంతరార్ధం ఏదో ఉందని అనిపిస్తున్నా, అది ఇదమిద్ధంగా తేలలేదు. సౌజన్యారావు చెప్పేదానికి చేసేదానికి పొంతనలేదేమోననిపించినా, ప్రశ్నించడానికి ధైర్యం, అనుభవం చాలలేదు. దానిక్కారణం చాలావరకు అంతకు ముందు చదివిన వ్యాసాలు కూడా కారణమనుకుంటాను (వ్యాసకర్తలు గురులేరు). ఆ తర్వాత సినిమా చూడడమేగాని మళ్ళీ పుస్తకం చదవలేదు. ఇన్నాళ్ళ తర్వాత వెల్చేరు గారి అనువాదంలో ఉన్న మలిపలుకు చదువుతున్నప్పుడు ముప్పైయేడేళ్ళనాటి ప్రశ్నలు మళ్ళీ గుర్తుకు రావడం, వాటికి సమాధానాలు దొరకడం కూడా జరిగింది. కన్యాశుల్కం నాటకానికి అప్పట్లో సామాజిక ప్రయోజనం ఉన్నా, రచయితకు సంఘసంస్కరణోద్దేశం ఉన్నా, సంఘసంస్కర్తల్లో ఉన్న హిపోక్రసీని మాత్రం చక్కగా అద్దంలో చూపిస్తుంది. పెద్దమనుషుల్లా చెలామణి అవుతున్న వారిలోని ద్వంద ప్రవర్తనలకి (అగ్నిహోత్రావధాన్లు, రామప్పంతులు, వగైరా) అద్దం పట్టడం సరేసరి. సౌజన్యారావుకి మిగిలిన పెద్దమనుషులకీ ఆట్టే తేడాలేదనిపిస్తుంది, చివరి ఘట్టం చదివేటప్పటికి. ఇది నాటకం చదివినప్పుడు అర్ధంకాకుండా కుమ్మరి పురుగు తొలిచినట్టు వేధించి, ఇన్నాళ్ళకి వెల్చేరు గారి మలిపలుకుతో తేలికపడింది. ఇంతవరకు ఈ నాటకంపై ఎంతమంది వ్యాఖ్యానాలు చేసినా, ఇంత సమగ్రంగా మొత్తం నాటకానికి సరిపడే విశ్లేషణ వ్రాసిన వెల్చేరు గారికి ధన్యవాదాలు. ఈ నాటకంపై ఉన్న రకరకాల వ్యాఖ్యానాల దృష్ట్యా వెల్చేరు గారు ఈ విశ్లేషణను తెలుగులో కూడా ప్రచురించాల్సిన అవసరం ఎంతైనా ఉంది.
The article is very descriptive and well written with chaste Telugu; It covers various topics of life in France. It would be very interesting and useful if you could similarly write your experiences during your India trip (that you undertook along with American, Egyptian and French families) including the closeup view of Tsunami and the providential escape etc.
You have a flair for writing……. especially in Telugu and I think you should continue to write……….
చాలా సరళంగా, సూటిగా ఉన్న కవిత ఇది.
అసలు ఇక్కడ అభిప్రాయాలు వ్రాసే వారికి, ఇతరుల అభిప్రాయం చదవటం, చదివినా అర్ధం చేసుకోవటం చేతనౌనా?
ముందుగా అలోక్ వాస్తవ్ వ్రాసిన మొదటి అభిప్రాయంలో అసభ్యకరమైనదేదీ నాకైతే కనిపించటంలేదు. ఒకే విషయాన్ని ఒకటికి పదిసార్లు చెప్పి లేనిది ఉన్నట్టుగా చిత్రీకరించే ప్రయత్నాలే ప్రస్ఫుటంగా అవగతమౌతున్నాయి.
అలాగే కృష్ణగారు చెప్పిందేమిటి? ఇక్కడ అర్ధం చేసుకుంటున్నదేమిటి? ఒక వాక్యానికి ఖండన ముండన సత్కారాలు చేసినంతమాత్రాన కవిత ఎలా అవుతుందని ఆయన ప్రశ్న. అంతేకాదు, ఆ సత్కారాల వలన భాషే చచ్చిపోతున్నదని ఆయన అభిప్రాయం.
ఆ ఘనసత్కారాలన్నీ విన్నకోటవారి వానపాటలోనూ కనిపిస్తున్నాయి కదా, మరి అది ఏవిధంగా కవిత అయ్యిందనేది కూడా చర్చించాలి. అలోక్ వాస్తవ్ చెప్పినట్లు, వానపాటలో అతివిస్తరణ దోషం ఉన్నదనేది నిస్సందేహం.
ప్రస్తుత కవితలోని సూటిదనం, సరళత్వం కృష్ణగారి దృష్టిలో కొద్దిగా మితిమీరి పేలవంగా కనిపించి ఉండవచ్చు. అంతమాత్రాన అది కవితే కాదనటం ఔచిత్యాన్ని మించి చేసిన విమర్శనా ప్రయత్నం.
రావు గారు, పద్యంలో అసలు పాయింటుని మిస్సయ్యారేమోననిపిస్తోంది. మీరన్న అననుసంధానానుభూతి, రసవైరుధ్యమూ ఏమీ లేదు. కవి భావాలు self-consistentగానే ఉన్నయ్యి.
ఇంకో చర్చలో అలోక్ గారనుకుంటా ఈ పద్యంలో విస్తరణ దోషముందన్నారు. అదీ కనపడదు నాకు. “నీ పాట కూడా అంతే” తరవాత వచ్చిన రెండు చరణాల్లో పునరుక్తి ఏమీ లేదే? పైగా చివరి చరణం పద్యభావానికి తగిన ముక్తాయింపు అని కూడా నేననుకున్నాను.
వయసు మల్లినాక వొంటరితనంతో పెల్లాడ్డం ఆ ఆడమనిషి చేత సాకిరీ సేయించుకోడానికే సచ్చేదాకా. మెల్లో ఓ పసుపు (పలుపు) తాడు పడేస్తే, జీవితాంతం ఎద్దులా పని చేసును కద ఆ ఆడది. ఇట్టాంటి మర్మాలు మనసులో ఎట్టుకుని, పైకి వొంటరితనం అంటూ పోసికోలు కబుర్లు సెబుతారు ఈ ముసిలోల్లు. అయినా నాకు తెలవక అడుగుతానూ, అమిరకా పోయిన పిల్లగాల్లు జబ్బు సేసినప్పుడు ఓ పాలి వచ్చి సూసినా, ఈ ముసలోడి వొంటరితనం పోతాదా ఏటీ? అనోసరంగా ఆ పిల్లగాల్ని సెడ్డ మనుసుల్లా సూపిత్తే ఏం ఒరుగుద్ది? ఆల్లొచ్చి సూసి పోయినా, ఈ ముసిలోయన పెల్లి సేసుకుని తీరేవాడే కద. ఇట్టాంటి మనుసులుండ బట్టే గద కన్నాసుల్కాలుండేవి పాత రోజుల్లో. ఆ ఆడమనిసి గనక నాకు అగుపడితే ఈ పెల్లి సేసుకోద్దని సెబుతాను. ఆల్లూ ఈల్లూ సెప్పినట్టు ముసిలోయన ఏరే పనేదో సేసుకోకూడదా వొంటరితనం పోడానికి. పెల్లే గావల్సి వొచ్చిందా. అందులోనూ అంత సెడ్డ జబ్బు సేసినాక. ఓ పాలు మొగుడు పోయిన మనిసికి జబ్బు మనిసిని పెల్లి సేత్తే, కూసింత సేపు పోయాక ఈ జబ్బు మనిసి పోతే, మల్లీ విదవరికం సేసెయ్యరా ఆ ఆడమనిసికి. మీరేటంతారు. ఇట్టాంటి ముసిలోల్లని సూత్తే రోత పుట్టదా ఏటి. ఆడదాని కట్టం సాటి ఆడదానికే తెలుత్తది.
అరణ్య కవితలు గురించి m s naidu గారి అభిప్రాయం:
09/25/2007 1:25 am
As I am unable to type in telugu, i am writing this with my known English. After reading the above poem and the views on that and after it, i am thrilled and shocked. If this sort of criticism happens in newspapers, regularly, for example, can you analyze the situation and its repercussions. My intention is not to point out any body and the aftermath of a poem. Do we need a guide/mentor to appreciate a poem too?
వాన-పాట గురించి Alok గారి అభిప్రాయం:
09/24/2007 1:34 am
మొదటగా సి.ఎస్.రావు గారికి
రావుగారూ, కవిలోను, కవితలోనూ అస్పష్టత లేదు గనక రవిశంకర్ గారి కవితలో రసవైరుధ్యము, అననుసంధానభూతులు లేవు. మీరు లోపాలుగా చెప్పిన వాటినే తీసుకొందాం. మొదటి స్టాంజాలో కురుస్తున్న వాన తనలో యే భావాన్ని రేపిందో చెప్పడం జరిగింది. రెండవ స్టాంజా మొదటి మూడు లైన్లు వాన గురించిన వర్ణన. మిగతా లైన్లలో మళ్ళీ వాన పై కవి భావం. ఈ రెండో భావం మొదటి భావంతో పోలివుండడం వల్ల రసవైరుధ్యమేవీ లేదు.చెట్ల ఆకులు వానా నీళ్ళని ఆనందంతో పట్టుకోడమన్న భావం కవిలోని దు:ఖాన్ని ఎత్తి చూపించేది.
ఇహ జ్ఞాపకాల గురించి మీరిచ్చిన లోతైన వివరణ పెద్దగా వుపయోగపడేది గాదు.
కొత్తపాళీ గారికి
పునరుక్తి వేరు.విస్తరణ వేరు.ఈ విషయం మీకు తెలిసేవుంటుంది.చెప్పిందె చెప్పడం పునరుక్తి. వుదాహరణకి ప్రజాకళ కొత్త సంచికలోని శివారెడ్డిగారి కవిత.
http://prajakala.org/mag/2007/09/sivareddy_poem2#more-436
ఇక్కడ వున్నది విస్తరణ.చెప్పాల్సిన దానికంటే ఎక్కవగా చెప్పడం.
1) అందంగా,
స్వచ్చంగా,
అప్రయత్నంగా కురుస్తుంది వాన
2) జలజలమంటూ కురిసే వాన
3) వెలిసిన వాన
వాన వచ్చింది, కురిసింది, వెళ్ళిపోయింది అన్న గొలుసును కవి అనుసరించినట్టు తెలుస్తోంది. ఆ గొలుసును పేనడానికి గతాన్ని, జ్ఞాపకాల్ని, తన అనుభూతుల్ని చెప్పడం జరిగింది. అయితే ఇక్కడ కవి చెప్పదల్చుకొన్న అసలు విషయమేమంటే వానని చూడగానే పాత పాట సలుపుతున్న గాయం గురించి. ఆ విషయం “నీపాట కూడా అంతే” అన్న చోటనే ఆగిపోతుంది. మిగిలిన రెండు స్తాంజాలు నే ఇందాక చెప్పిన గొలుసును కొనసాగించే ప్రయత్నమే.
మూడో ముద్రణ గురించి vamshi గారి అభిప్రాయం:
09/24/2007 1:01 am
చాలా బాగుంది. కాని చాలా ఆలస్యంగా చదివాను.
సాయము శాయరా డింభకా! గురించి Prasad Mandava గారి అభిప్రాయం:
09/22/2007 5:12 pm
అర్దం చేసుకొనే మనసుంటే అంతా మన వారే! కథ చాలా బాగుంది.
పరస్పర సహాయసహకారాలు అందించుకోవటం స్నేహధర్మం.
సాయం చేయలేనని స్నేహితుడు చెప్పినపుడు
అర్ధం చేసుకోవడం కూడా స్నేహధర్మమే.
‘What goes round comes around’
ఈ కధ మొత్తం లో నవీన్ రెండు సహాయాలు చేశాడు. నవీన్ కి సహాయం అవసరం అయినపుడు అందింది కదా!
ఝాన్సీ లక్ష్మి, సాయి, ప్రసాద్, అరుణ, శ్రీలత
కన్యాశుల్కం మళ్ళీ ఎందుకు చదవాలంటే … గురించి Krishna Rao Maddipati గారి అభిప్రాయం:
09/21/2007 11:02 am
కన్యాశుల్కం నాటకం గురజాడ వారు నిజంగా సంఘసంస్కరణోద్దేశంతోనే వ్రాశారో లేక వీరేశలింగం పంతులుగార్ని ఆట పట్టించడానికే వ్రాశారో ఆ చరిత్రనధ్యయనం చేసినవారు చెప్పాలి గాని నాలాంటి వాడి వల్ల కాదు. నేనీ నాటకాన్ని మొట్టమొదటిసారిగా 1970లో చదివినట్టు గుర్తు. నాటకం చదివే ముందు ఆ నాటకం గురించి ఒకటి రెండు వ్యాసాలు కూడా చదివినట్టు గుర్తు. ఈ నాటకం చదవడానికి ప్రేరణ ఆ వ్యాసాల్లో చదివిన విషయాలు – ముఖ్యంగా సాంఘిక దురాచారాల్ని రూపుమాపడానికి ఈ నాటకం ఎంతగా ఉపయోగపడిందో, చెప్పదల్చుకున్న విషయాన్ని హాస్యరసభరితంగా చెప్పాడో రచయిత అని చదవడంవల్ల. సరే నాటకం చదివితే కలిగే అనుభూతి గురించి ప్రత్యేకంగా చెప్పాల్సిందేమీ లేదు. అయితే అప్పట్లో నన్ను కొంచెం తికమక పెట్టిన విషయం, మధురవాణి, సౌజన్యారావు పంతులు మధ్య జరిగిన సంభాషణ. సౌజన్యారావంతటి ఆదర్శ న్యాయవాది, మధురవాణి ప్రశ్నలకు సరైన సమాధానాలు ఇవ్వలేక పోవడం. ఇందులో ఏదో నాకు తెలియని అంతరార్ధం ఏదో ఉందని అనిపిస్తున్నా, అది ఇదమిద్ధంగా తేలలేదు. సౌజన్యారావు చెప్పేదానికి చేసేదానికి పొంతనలేదేమోననిపించినా, ప్రశ్నించడానికి ధైర్యం, అనుభవం చాలలేదు. దానిక్కారణం చాలావరకు అంతకు ముందు చదివిన వ్యాసాలు కూడా కారణమనుకుంటాను (వ్యాసకర్తలు గురులేరు). ఆ తర్వాత సినిమా చూడడమేగాని మళ్ళీ పుస్తకం చదవలేదు. ఇన్నాళ్ళ తర్వాత వెల్చేరు గారి అనువాదంలో ఉన్న మలిపలుకు చదువుతున్నప్పుడు ముప్పైయేడేళ్ళనాటి ప్రశ్నలు మళ్ళీ గుర్తుకు రావడం, వాటికి సమాధానాలు దొరకడం కూడా జరిగింది. కన్యాశుల్కం నాటకానికి అప్పట్లో సామాజిక ప్రయోజనం ఉన్నా, రచయితకు సంఘసంస్కరణోద్దేశం ఉన్నా, సంఘసంస్కర్తల్లో ఉన్న హిపోక్రసీని మాత్రం చక్కగా అద్దంలో చూపిస్తుంది. పెద్దమనుషుల్లా చెలామణి అవుతున్న వారిలోని ద్వంద ప్రవర్తనలకి (అగ్నిహోత్రావధాన్లు, రామప్పంతులు, వగైరా) అద్దం పట్టడం సరేసరి. సౌజన్యారావుకి మిగిలిన పెద్దమనుషులకీ ఆట్టే తేడాలేదనిపిస్తుంది, చివరి ఘట్టం చదివేటప్పటికి. ఇది నాటకం చదివినప్పుడు అర్ధంకాకుండా కుమ్మరి పురుగు తొలిచినట్టు వేధించి, ఇన్నాళ్ళకి వెల్చేరు గారి మలిపలుకుతో తేలికపడింది. ఇంతవరకు ఈ నాటకంపై ఎంతమంది వ్యాఖ్యానాలు చేసినా, ఇంత సమగ్రంగా మొత్తం నాటకానికి సరిపడే విశ్లేషణ వ్రాసిన వెల్చేరు గారికి ధన్యవాదాలు. ఈ నాటకంపై ఉన్న రకరకాల వ్యాఖ్యానాల దృష్ట్యా వెల్చేరు గారు ఈ విశ్లేషణను తెలుగులో కూడా ప్రచురించాల్సిన అవసరం ఎంతైనా ఉంది.
మధ్య వ్యవధిలో నీడలు గురించి Anita గారి అభిప్రాయం:
09/21/2007 8:01 am
ఏంటీ ఇంత అసంపూర్తిగా ముగిసింది?!
మా ఫ్రాన్స్ అనుభవాలు గురించి sukumar గారి అభిప్రాయం:
09/21/2007 3:19 am
Dear Lakshmanna garu,
The article is very descriptive and well written with chaste Telugu; It covers various topics of life in France. It would be very interesting and useful if you could similarly write your experiences during your India trip (that you undertook along with American, Egyptian and French families) including the closeup view of Tsunami and the providential escape etc.
You have a flair for writing……. especially in Telugu and I think you should continue to write……….
Sukumar
September 21, 2007
అరణ్య కవితలు గురించి Viswa K గారి అభిప్రాయం:
09/19/2007 9:19 pm
చాలా సరళంగా, సూటిగా ఉన్న కవిత ఇది.
అసలు ఇక్కడ అభిప్రాయాలు వ్రాసే వారికి, ఇతరుల అభిప్రాయం చదవటం, చదివినా అర్ధం చేసుకోవటం చేతనౌనా?
ముందుగా అలోక్ వాస్తవ్ వ్రాసిన మొదటి అభిప్రాయంలో అసభ్యకరమైనదేదీ నాకైతే కనిపించటంలేదు. ఒకే విషయాన్ని ఒకటికి పదిసార్లు చెప్పి లేనిది ఉన్నట్టుగా చిత్రీకరించే ప్రయత్నాలే ప్రస్ఫుటంగా అవగతమౌతున్నాయి.
అలాగే కృష్ణగారు చెప్పిందేమిటి? ఇక్కడ అర్ధం చేసుకుంటున్నదేమిటి? ఒక వాక్యానికి ఖండన ముండన సత్కారాలు చేసినంతమాత్రాన కవిత ఎలా అవుతుందని ఆయన ప్రశ్న. అంతేకాదు, ఆ సత్కారాల వలన భాషే చచ్చిపోతున్నదని ఆయన అభిప్రాయం.
ఆ ఘనసత్కారాలన్నీ విన్నకోటవారి వానపాటలోనూ కనిపిస్తున్నాయి కదా, మరి అది ఏవిధంగా కవిత అయ్యిందనేది కూడా చర్చించాలి. అలోక్ వాస్తవ్ చెప్పినట్లు, వానపాటలో అతివిస్తరణ దోషం ఉన్నదనేది నిస్సందేహం.
ప్రస్తుత కవితలోని సూటిదనం, సరళత్వం కృష్ణగారి దృష్టిలో కొద్దిగా మితిమీరి పేలవంగా కనిపించి ఉండవచ్చు. అంతమాత్రాన అది కవితే కాదనటం ఔచిత్యాన్ని మించి చేసిన విమర్శనా ప్రయత్నం.
వాన-పాట గురించి కొత్తపాళీ గారి అభిప్రాయం:
09/19/2007 1:59 pm
రావు గారు, పద్యంలో అసలు పాయింటుని మిస్సయ్యారేమోననిపిస్తోంది. మీరన్న అననుసంధానానుభూతి, రసవైరుధ్యమూ ఏమీ లేదు. కవి భావాలు self-consistentగానే ఉన్నయ్యి.
ఇంకో చర్చలో అలోక్ గారనుకుంటా ఈ పద్యంలో విస్తరణ దోషముందన్నారు. అదీ కనపడదు నాకు. “నీ పాట కూడా అంతే” తరవాత వచ్చిన రెండు చరణాల్లో పునరుక్తి ఏమీ లేదే? పైగా చివరి చరణం పద్యభావానికి తగిన ముక్తాయింపు అని కూడా నేననుకున్నాను.
ఒంటరి విహంగం గురించి Srujana P గారి అభిప్రాయం:
09/19/2007 12:48 pm
వయసు మల్లినాక వొంటరితనంతో పెల్లాడ్డం ఆ ఆడమనిషి చేత సాకిరీ సేయించుకోడానికే సచ్చేదాకా. మెల్లో ఓ పసుపు (పలుపు) తాడు పడేస్తే, జీవితాంతం ఎద్దులా పని చేసును కద ఆ ఆడది. ఇట్టాంటి మర్మాలు మనసులో ఎట్టుకుని, పైకి వొంటరితనం అంటూ పోసికోలు కబుర్లు సెబుతారు ఈ ముసిలోల్లు. అయినా నాకు తెలవక అడుగుతానూ, అమిరకా పోయిన పిల్లగాల్లు జబ్బు సేసినప్పుడు ఓ పాలి వచ్చి సూసినా, ఈ ముసలోడి వొంటరితనం పోతాదా ఏటీ? అనోసరంగా ఆ పిల్లగాల్ని సెడ్డ మనుసుల్లా సూపిత్తే ఏం ఒరుగుద్ది? ఆల్లొచ్చి సూసి పోయినా, ఈ ముసిలోయన పెల్లి సేసుకుని తీరేవాడే కద. ఇట్టాంటి మనుసులుండ బట్టే గద కన్నాసుల్కాలుండేవి పాత రోజుల్లో. ఆ ఆడమనిసి గనక నాకు అగుపడితే ఈ పెల్లి సేసుకోద్దని సెబుతాను. ఆల్లూ ఈల్లూ సెప్పినట్టు ముసిలోయన ఏరే పనేదో సేసుకోకూడదా వొంటరితనం పోడానికి. పెల్లే గావల్సి వొచ్చిందా. అందులోనూ అంత సెడ్డ జబ్బు సేసినాక. ఓ పాలు మొగుడు పోయిన మనిసికి జబ్బు మనిసిని పెల్లి సేత్తే, కూసింత సేపు పోయాక ఈ జబ్బు మనిసి పోతే, మల్లీ విదవరికం సేసెయ్యరా ఆ ఆడమనిసికి. మీరేటంతారు. ఇట్టాంటి ముసిలోల్లని సూత్తే రోత పుట్టదా ఏటి. ఆడదాని కట్టం సాటి ఆడదానికే తెలుత్తది.