సంగీతంలోని నా వ్యక్తిగత అభిరుచే కాక ఈ వ్యాసాలకు మరొక ప్రేరణ కూడా ఉంది. ‘హిందూస్తానీ సంగీతంలో ఇందరు గొప్పవారు ఇంతటి కృషి చేస్తూ ఉంటే విని మెచ్చుకున్న తెలుగువారే లేరా?’ అంటే ఉన్నారనే చెప్పాలి. ఎటొచ్చీ సదాశివ, నండూరి పార్థసారథి మొదలైన కొద్దిమంది తప్పిస్తే ‘రాసేవాళ్ళు ఆ సంగతి పట్టించుకోరు; సంగీతాభిమానులు రాయ (లే) రు’ అని నా కనిపిస్తుంది. అందుచేత తెలుగువారి తరఫునా (‘వెర్రి గొంతుక విచ్చి మ్రోశాను’ అంటే అతిశయోక్తి అవుతుందేమో కాని) ‘వాహ్, ఉస్తాద్’ అనాలని నా కోరిక.
కారణం తెలియదుగాని సంగీతం విషయంలో తెలుగువాళ్ళు కాస్త ‘అణగిమణగి’ ఉండడం కనిపిస్తుంది. కర్ణాటక కచేరీల్లో తమిళులు పంచెలు కట్టుకుని హడావిడిగా, అట్టహాసంగా తిరుగుతారు కాని ప్రేక్షకుల్లో 30 శాతం ఉండే తెలుగువారు మటుకు చడీచప్పుడూ కాకుండా హాజరయి వెళిపోతూ ఉంటారు.
ఇక రచన మాటకొస్తే ఇందులో అమీర్ ఖాన్ ప్రతిభే ప్రధానం. నేను పంపిన ఆడియో లింకులు వింటూ తాను చేపట్టిన ప్రూఫ్ రీడింగ్ సంగతే మరిచిపోయానని సంపాదకులు అన్నారు. అంతకన్నా మంచి నిదర్శనం అనవసరం.
ఖండాంతరాల లో సాంకేతిక పరమైన ఉద్యోగాలు చేస్తూ తెలుగు సాహిత్యంలో, సంగీతం లో వివిధ సాంస్కృతిక కళా రూపాలలో,సంప్రదాయ రీతులలో అభిరుచి,అభినివేశం కలిగి సాధికారికంగా రచనలు చేస్తున్నవారిని చూస్తూంటే ఆశ్చర్యం కలుగుతుంది,ఆనందం వేస్తుంది.వీరికి ఇంత తీరిక ఎక్కడదా అన్పిస్తుంది.బహుశా వారి కృషిని సులభతరం చేస్తున్నది వారి expert computer access capabilities అయి ఉండవచ్చుననుకుంటాను.
ప్రఖ్యాత హిందూస్తానీ గాయకులు ఉస్తాద్ అమీర్ ఖాన్ గారి మీద రోహిణీప్రసాద్ గారి వ్యాసం చాలా బావుంది.దానికి కారణం రచయితకు సంగీతం పైన ఉన్న గాఢమైన ప్రేమ ,విషయ పరిజ్ఞానం,సరళమైన ,నిరాడంబరమైన,ఆకర్షణీయమైన భాషలో స్వానుభవం లోంచి వచ్చిన తులనాత్మక విశ్లేషణ.We find a blend of narrative and analytical elements which lends a pleasing comprehensiveness to the article.
వ్యాసం లో పేర్కొనబడిన సంగీత విద్వాంసులందరూ హిందూస్తానీ శాస్త్రీయ సంగీత సాధన ఒక తపస్సుగా సాగించటం భారతీయ సాంస్కృతిక ఔన్నత్యానికి అద్దం పడుతుంది.
వ్యాసమంతటా విషయ విపులీకరణ,విశ్లేషణే కాని రోహిణీప్రసాద్ గారు కనిపించరు.అది ఆయన egoless exposition ని ,openmindedness ని సూచిస్తవి.
రోహిణీప్రసాద్ గారు విషయపరమైన మౌలిక శోధనలో ,బాహిరమైన ఇతరేతర ప్రభావాలకు తాను లోను కాకుండా ఉండటం గమనార్హం,హర్షదాయకం.
కొన్నాళ్ళ క్రితం నందిని అని ఒక కథ వచ్చింది. ఆ కథ చివర్లో రచయిత “చెలియలి కట్ట” అనే మాటని అసందర్భంగా వాడారు. ప్రముఖ కవీ విమర్శకుడూ వాడ్రేవు చినవీరభద్రుడు ఆంధ్రజ్యోతి ఆదివారం అనుబంధంలో ఒక విమర్శ రాస్తూ ఈ అసందర్భ ప్రయోగాన్ని చేటలో వేసి చెరిగి వొదిలి పెట్టారు.
మీ రేమటారు?
ముందుగా, తానా అవార్డు అందుకున్నందుకు వెల్చేరు గారికి అభినందనలు. తెలుగు భాష, సాహిత్య, చరిత్రలపై వారు చేస్తున్న నిర్విరామ కృషి ముందుతరాల వారికి మార్గదర్శకం. వేలూరి గారి వ్యాసం వెల్చేరు గారి బహుముఖ పాండిత్యానికి అద్దం పట్టేటట్లుంది..
కాని వ్యాసం మొదట్లో అన్న మాటలు – “వాస్తవం చాలారూపాలలో ఉంటుంది;కాని కాల్పనిక కథకి ఒక రూపమే ఉంటుంది” – నన్ను చాలా తికమక పెట్టాయి. కాల్పనిక కథకి ఒక్క రూపమే ఉండటమేమిటి? దానిని అంత నొక్కి చెప్తున్నారంటే గొప్ప ప్రాధాన్యత ఉండాలి – అదేంటో నాకర్థం కాలేదు, వేలూరి గారివీ విప్లవ్ గారివీ ఉదాహరణలు సాయపడలేదు.
సరే, David Shullman అంత పండితుడికే అంతుపట్టని విషయం నాకు అవగతం కాదులే అని సమాధానపడ్డాను. ఇంతలో Dr. Mittapalli వ్యాసంపై నేను వెలిబుచ్చిన అభిప్రాయనికి బదులు రాస్తూ ఓ మిత్రుడు, చెప్పుకోదగ్గ చదువరి, వెల్చేరు రాసిన ఒక వ్యాసం – “When Does Sita Cease To Be Sita? Notes Toward a Cultural Grammar of Indian Narratives” – చదివారా అని అడిగారు. రామాయణం గురించి లవకుశ లాంటి సినిమాలు చూడటం వలన కలిగిన జ్ఞానం కన్నా మించి నాకు లేదు; అలాంటి లోతైన వ్యాసాలు నేనేమీ చదవలేదు మహానుభావా అనుకొని, ఆమధ్య Berkeley వాళ్ళు చవగ్గా అమ్ముతున్నారు కదా అని కొని చదవని ఓ రామాయణం పుస్తకం [1] ఇంట్లో ఉంటే దాంట్లో దీనికి సంబంధించినదేమన్నా ఉండొచ్చు అని తీశాను. దాని మొదటి పేజీలో ప్రస్ఫుటంగా వేసిన వెల్చేరు వాక్యం నన్నాకర్షించింది:
“Fiction has only one form. True story has inevitably many.”
దీన్ని నేను తెలుగులోకిలా తర్జుమా చేసుకున్నాను: “సామాన్య కథకి ఉండేది ఒకటే రూపం. కాని సజీవ కథకి సహజంగానే అనేక రూపాలుంటాయి.” నేను పైపైన చదివిన ఆ పుస్తకంలో రామాయణ కథకి గల అనేక రూపాలని వివరించారు. కాలం మారేకొలదీ, సామాజిక పరిస్థితుల్ని బట్టి ఈ కథ కెన్ని మార్పులూ చేర్పులూ చేరాయో విశ్లేషించారు. ఇది నాకర్థమయింది.
కాని ఆ తిరుపతి మండుటెండలో గంగమ్మ జాతర ఊరేగింపు చూస్తూ వెల్చేరు అన్న మాటల్లో అంతరార్థం ఏమిటో నాకింకా బోధ పడలేదు. అక్కడ అన్నదీ, ఇక్కడ [1] అన్నదీ ఒకటేనా? వేరా?
కొడవళ్ళ హనుమంతరావు
నోట్స్:
[1]“Questioning Ramayanas: A South Asian Tradition,” Edited by Paula Richman. Univesity of California Press, 2001. దీంట్లోని వెల్చేరు వ్యాసం, “The Politics of Telugu Ramayanas: Colonialism, Print Culture, and Literary Movements,” చదవదగ్గది. గత శతాబ్దంలో మన సాహిత్యంలో రామాయాణం మీద వచ్చిన అనేక రకాల రచనల్ని వాటి వెనకవున్న సామాజిక కారణాలపరంగా విశ్లేషించారు.
“But in India society has no respect for individual freedom. Sad but true.”
Statements like these are not very scientific and are unnecessary in this kind of discussion. You have already made your point clear through your article and subsequent posts. I do agree with it. In India, individual has more bonding with society and thus has more social influence (both good and bad) compared to western culture. So naturally it took sometime for the western psychologists to understand and accept the social influence on a person. Alder’s theory falls short in explaining this very influence on Subbiah in the novel.
Actually Alder did a little better than Freud wrt the social influence by recognizing that the Masculine Protest has social origin.
Interestingly (rather ironically wrt Subbiah’s character ) , social responsibility becomes an important part of Alderian therapy for Inferiority complex!
“The phrase “Indian Complex” was meant to describe a particular social phenomenon rather than to suggest anything sinister. I guess it hasn’t been understood in the spirit in which it has been used.”
Your addendum certainly helped. Thank you.
I accept it to the extent that a phrase “argumentative indian” is coined & used. Nothing more. Psychological connotations can be a bit more pronounced (and seen as sinister/derogatory), need better definitions, and more importantly careful interpretation, even if there is something to be understood.
There are many societies that evolve to a level of respecting ‘the Individual’ that can prematurely have many subbaiah-like characters (or the way he is seen by others). Anyway, in a narrow way – I accept your explanation; within the scope and time, I defer this to your call as a critic.
“But then shouldn’t we, the Telugu people, be critical of ourselves so that we are continually progressing?”
How come you did not call it a Telugu Complex?? which would have brought many other crabs out of their shells.
Thanks for the discussion -some people on Raccabanda are wondering if you can join them there. Folks over there might be interested further in your perspectives on other telugu fiction as well, apart from this topic.
తెలుగు కథ అనగానే నాకు చదవాలంటే భయం. ఎందుకంటే, ఎంతసేపు బరువయిన పాత్రలు, సంభాషణలు పలికిద్దామనే తాపత్రయమే తప్ప, అసలు ఈ కథని ఒక సామన్యుడు (నేననుకునే సామాన్యుడికి తెలుగు బాగ చదవటం, వ్రాయటం మరియు అర్థం చేసుకోవటం మాత్రమే వచ్చు సుమండీ, వాడికి తెలుగులో ఎమ్మేలు, పీహెచ్డీలు ఉండవు) చదువుతాడా లేదా అన్న ఆలోచనలు కనపడవు.
క్షమించాలి, దయచేసి కథా రచయితలు కథ, వస్తువు, కథనం, విశ్లేషణ, భావుకత లాంటి బరువయిన పదాల ఊబి లోంచి బయట పడ్డట్టయితే, సామాన్యుల నుంచి అసామాన్యుల వరకు చదవగలుగుతారు.
నేను కథ లోతు పాతులకు వెళ్ళ దలచుకోలేదు. ఎంచేతంటే, ఈ కథ పైన ఉదహరించిన వాటికి అతీతమేమీ కాదు. బహుశ రచయిత కూడా అదే ఊబిలో కొట్టుకుపోతున్నాడేమో అనిపిస్తోంది.
ఈ సామాన్యుడి అభిప్రాయం తప్పనిపిస్తే, దులిపేసుకోండి. విషయముందనిపిస్తే, గ్రహించగలరు!
I am sure my comment dated July 23, 2007 already answers some of your doubts. There are just a couple of points I wish to go into here. The phrase “Indian Complex” was meant to describe a particular social phenomenon rather than to suggest anything sinister. I guess it hasn’t been understood in the spirit in which it has been used. But then shouldn’t we, the Telugu people, be critical of ourselves so that we are continually progressing? Shouldn’t we free ourselves from our sentiments and prejudices so that truth prevails and a better understanding of ourselves comes about?
Re stereotyping (I prefer the term ‘generalizing’ rather) is not acceptable where individualism prevails, where each individual is allowed to be what (s)he likes to be. But in India society has no respect for individual freedom. Sad but true. And then go back in time to the 1950s (i.e., the fictional time of Alpajeevi) when society was even more rigidly organized and by implication even more oppressive. Those of us who had the chance to escape this oppression for extended periods are in a way fortunate, but imagine the fate of the poor blokes who continue to be ground down by the social machine. Interestingly most of these ‘victims,’ like Subbaiah himself, are not even aware of their victimhood – they have learnt to accept it as something very natural.
Psychological theories depend on generalizing, for that matter theories in all branches of knowledge, even the ones in the sciences (for ex. There is greater incidence of prostrate cancer among European men than among Indian men) do so — and theories are meant to help us understand men and matter better. You can’t possibly study every Indian individually (not collectively) to make sense of what as a people they are, right? If a commonly observed behaviour pattern helps us understand a people in a better light, I don’t see anything wrong in making a fruitful use of it.
In saying what I have said above my intention was certainly not to initiate a new debate.
అతిథి వ్యయో భవ గురించి rajasankar kasinadhuni గారి అభిప్రాయం:
08/01/2007 10:28 am
కథ వాస్తవానికి చాలా దగ్గరగా ఉండి సరదగా చదువుకోవడానికి ఎంతో బాగుంది. కొన్ని ప్రయోగాలు బావున్నాయి. గొర్తి గారికి అభినందనలు.
గాయక గంభీరుడు ఉస్తాద్ అమీర్ ఖాన్ గురించి Rohiniprasad గారి అభిప్రాయం:
07/31/2007 6:29 am
సి.ఎస్.రావుగారి ప్రోత్సాహానికి కృతజ్ఞత చెప్పాలి.
సంగీతంలోని నా వ్యక్తిగత అభిరుచే కాక ఈ వ్యాసాలకు మరొక ప్రేరణ కూడా ఉంది. ‘హిందూస్తానీ సంగీతంలో ఇందరు గొప్పవారు ఇంతటి కృషి చేస్తూ ఉంటే విని మెచ్చుకున్న తెలుగువారే లేరా?’ అంటే ఉన్నారనే చెప్పాలి. ఎటొచ్చీ సదాశివ, నండూరి పార్థసారథి మొదలైన కొద్దిమంది తప్పిస్తే ‘రాసేవాళ్ళు ఆ సంగతి పట్టించుకోరు; సంగీతాభిమానులు రాయ (లే) రు’ అని నా కనిపిస్తుంది. అందుచేత తెలుగువారి తరఫునా (‘వెర్రి గొంతుక విచ్చి మ్రోశాను’ అంటే అతిశయోక్తి అవుతుందేమో కాని) ‘వాహ్, ఉస్తాద్’ అనాలని నా కోరిక.
కారణం తెలియదుగాని సంగీతం విషయంలో తెలుగువాళ్ళు కాస్త ‘అణగిమణగి’ ఉండడం కనిపిస్తుంది. కర్ణాటక కచేరీల్లో తమిళులు పంచెలు కట్టుకుని హడావిడిగా, అట్టహాసంగా తిరుగుతారు కాని ప్రేక్షకుల్లో 30 శాతం ఉండే తెలుగువారు మటుకు చడీచప్పుడూ కాకుండా హాజరయి వెళిపోతూ ఉంటారు.
ఇక రచన మాటకొస్తే ఇందులో అమీర్ ఖాన్ ప్రతిభే ప్రధానం. నేను పంపిన ఆడియో లింకులు వింటూ తాను చేపట్టిన ప్రూఫ్ రీడింగ్ సంగతే మరిచిపోయానని సంపాదకులు అన్నారు. అంతకన్నా మంచి నిదర్శనం అనవసరం.
గాయక గంభీరుడు ఉస్తాద్ అమీర్ ఖాన్ గురించి C.S.Rao గారి అభిప్రాయం:
07/30/2007 6:26 pm
ఖండాంతరాల లో సాంకేతిక పరమైన ఉద్యోగాలు చేస్తూ తెలుగు సాహిత్యంలో, సంగీతం లో వివిధ సాంస్కృతిక కళా రూపాలలో,సంప్రదాయ రీతులలో అభిరుచి,అభినివేశం కలిగి సాధికారికంగా రచనలు చేస్తున్నవారిని చూస్తూంటే ఆశ్చర్యం కలుగుతుంది,ఆనందం వేస్తుంది.వీరికి ఇంత తీరిక ఎక్కడదా అన్పిస్తుంది.బహుశా వారి కృషిని సులభతరం చేస్తున్నది వారి expert computer access capabilities అయి ఉండవచ్చుననుకుంటాను.
ప్రఖ్యాత హిందూస్తానీ గాయకులు ఉస్తాద్ అమీర్ ఖాన్ గారి మీద రోహిణీప్రసాద్ గారి వ్యాసం చాలా బావుంది.దానికి కారణం రచయితకు సంగీతం పైన ఉన్న గాఢమైన ప్రేమ ,విషయ పరిజ్ఞానం,సరళమైన ,నిరాడంబరమైన,ఆకర్షణీయమైన భాషలో స్వానుభవం లోంచి వచ్చిన తులనాత్మక విశ్లేషణ.We find a blend of narrative and analytical elements which lends a pleasing comprehensiveness to the article.
వ్యాసం లో పేర్కొనబడిన సంగీత విద్వాంసులందరూ హిందూస్తానీ శాస్త్రీయ సంగీత సాధన ఒక తపస్సుగా సాగించటం భారతీయ సాంస్కృతిక ఔన్నత్యానికి అద్దం పడుతుంది.
వ్యాసమంతటా విషయ విపులీకరణ,విశ్లేషణే కాని రోహిణీప్రసాద్ గారు కనిపించరు.అది ఆయన egoless exposition ని ,openmindedness ని సూచిస్తవి.
రోహిణీప్రసాద్ గారు విషయపరమైన మౌలిక శోధనలో ,బాహిరమైన ఇతరేతర ప్రభావాలకు తాను లోను కాకుండా ఉండటం గమనార్హం,హర్షదాయకం.
అభినందనలు
C.S.Rao
రచయితలకు సూచనలు గురించి Purnapragnabharathy గారి అభిప్రాయం:
07/30/2007 10:04 am
ఈ పత్రికను మొట్టమొదటి సారి చదివినప్పుడు చాలా ఆనందం అనుభవించాను. నేను హైదరాబాదులో ఉంటాను. నేను నా రచనలని పంపవచ్చా?
నందిని గురించి netijen గారి అభిప్రాయం:
07/29/2007 1:33 am
కొన్నాళ్ళ క్రితం నందిని అని ఒక కథ వచ్చింది. ఆ కథ చివర్లో రచయిత “చెలియలి కట్ట” అనే మాటని అసందర్భంగా వాడారు. ప్రముఖ కవీ విమర్శకుడూ వాడ్రేవు చినవీరభద్రుడు ఆంధ్రజ్యోతి ఆదివారం అనుబంధంలో ఒక విమర్శ రాస్తూ ఈ అసందర్భ ప్రయోగాన్ని చేటలో వేసి చెరిగి వొదిలి పెట్టారు.
మీ రేమటారు?
నారాయణరావుగారి గురించి నాలుగు మాటలు గురించి కొడవళ్ళ హనుమంతరావు గారి అభిప్రాయం:
07/28/2007 10:56 am
రూపాల్లో భేదం – ఓ సందేహం
ముందుగా, తానా అవార్డు అందుకున్నందుకు వెల్చేరు గారికి అభినందనలు. తెలుగు భాష, సాహిత్య, చరిత్రలపై వారు చేస్తున్న నిర్విరామ కృషి ముందుతరాల వారికి మార్గదర్శకం. వేలూరి గారి వ్యాసం వెల్చేరు గారి బహుముఖ పాండిత్యానికి అద్దం పట్టేటట్లుంది..
కాని వ్యాసం మొదట్లో అన్న మాటలు – “వాస్తవం చాలారూపాలలో ఉంటుంది;కాని కాల్పనిక కథకి ఒక రూపమే ఉంటుంది” – నన్ను చాలా తికమక పెట్టాయి. కాల్పనిక కథకి ఒక్క రూపమే ఉండటమేమిటి? దానిని అంత నొక్కి చెప్తున్నారంటే గొప్ప ప్రాధాన్యత ఉండాలి – అదేంటో నాకర్థం కాలేదు, వేలూరి గారివీ విప్లవ్ గారివీ ఉదాహరణలు సాయపడలేదు.
సరే, David Shullman అంత పండితుడికే అంతుపట్టని విషయం నాకు అవగతం కాదులే అని సమాధానపడ్డాను. ఇంతలో Dr. Mittapalli వ్యాసంపై నేను వెలిబుచ్చిన అభిప్రాయనికి బదులు రాస్తూ ఓ మిత్రుడు, చెప్పుకోదగ్గ చదువరి, వెల్చేరు రాసిన ఒక వ్యాసం – “When Does Sita Cease To Be Sita? Notes Toward a Cultural Grammar of Indian Narratives” – చదివారా అని అడిగారు. రామాయణం గురించి లవకుశ లాంటి సినిమాలు చూడటం వలన కలిగిన జ్ఞానం కన్నా మించి నాకు లేదు; అలాంటి లోతైన వ్యాసాలు నేనేమీ చదవలేదు మహానుభావా అనుకొని, ఆమధ్య Berkeley వాళ్ళు చవగ్గా అమ్ముతున్నారు కదా అని కొని చదవని ఓ రామాయణం పుస్తకం [1] ఇంట్లో ఉంటే దాంట్లో దీనికి సంబంధించినదేమన్నా ఉండొచ్చు అని తీశాను. దాని మొదటి పేజీలో ప్రస్ఫుటంగా వేసిన వెల్చేరు వాక్యం నన్నాకర్షించింది:
“Fiction has only one form. True story has inevitably many.”
దీన్ని నేను తెలుగులోకిలా తర్జుమా చేసుకున్నాను: “సామాన్య కథకి ఉండేది ఒకటే రూపం. కాని సజీవ కథకి సహజంగానే అనేక రూపాలుంటాయి.” నేను పైపైన చదివిన ఆ పుస్తకంలో రామాయణ కథకి గల అనేక రూపాలని వివరించారు. కాలం మారేకొలదీ, సామాజిక పరిస్థితుల్ని బట్టి ఈ కథ కెన్ని మార్పులూ చేర్పులూ చేరాయో విశ్లేషించారు. ఇది నాకర్థమయింది.
కాని ఆ తిరుపతి మండుటెండలో గంగమ్మ జాతర ఊరేగింపు చూస్తూ వెల్చేరు అన్న మాటల్లో అంతరార్థం ఏమిటో నాకింకా బోధ పడలేదు. అక్కడ అన్నదీ, ఇక్కడ [1] అన్నదీ ఒకటేనా? వేరా?
కొడవళ్ళ హనుమంతరావు
నోట్స్:
[1] “Questioning Ramayanas: A South Asian Tradition,” Edited by Paula Richman. Univesity of California Press, 2001. దీంట్లోని వెల్చేరు వ్యాసం, “The Politics of Telugu Ramayanas: Colonialism, Print Culture, and Literary Movements,” చదవదగ్గది. గత శతాబ్దంలో మన సాహిత్యంలో రామాయాణం మీద వచ్చిన అనేక రకాల రచనల్ని వాటి వెనకవున్న సామాజిక కారణాలపరంగా విశ్లేషించారు.
Ra.Vi.Sastri’s ‘A Man of No Consequence’ (alpajIvi) గురించి Bh Kameswara Rao గారి అభిప్రాయం:
07/27/2007 11:24 pm
Rajeswar garu,
“But in India society has no respect for individual freedom. Sad but true.”
Statements like these are not very scientific and are unnecessary in this kind of discussion. You have already made your point clear through your article and subsequent posts. I do agree with it. In India, individual has more bonding with society and thus has more social influence (both good and bad) compared to western culture. So naturally it took sometime for the western psychologists to understand and accept the social influence on a person. Alder’s theory falls short in explaining this very influence on Subbiah in the novel.
Actually Alder did a little better than Freud wrt the social influence by recognizing that the Masculine Protest has social origin.
Interestingly (rather ironically wrt Subbiah’s character ) , social responsibility becomes an important part of Alderian therapy for Inferiority complex!
Ra.Vi.Sastri’s ‘A Man of No Consequence’ (alpajIvi) గురించి విప్లవ్ గారి అభిప్రాయం:
07/27/2007 3:10 pm
Dr Rajeshwar gaaru:
“The phrase “Indian Complex” was meant to describe a particular social phenomenon rather than to suggest anything sinister. I guess it hasn’t been understood in the spirit in which it has been used.”
Your addendum certainly helped. Thank you.
I accept it to the extent that a phrase “argumentative indian” is coined & used. Nothing more. Psychological connotations can be a bit more pronounced (and seen as sinister/derogatory), need better definitions, and more importantly careful interpretation, even if there is something to be understood.
There are many societies that evolve to a level of respecting ‘the Individual’ that can prematurely have many subbaiah-like characters (or the way he is seen by others). Anyway, in a narrow way – I accept your explanation; within the scope and time, I defer this to your call as a critic.
“But then shouldn’t we, the Telugu people, be critical of ourselves so that we are continually progressing?”
How come you did not call it a Telugu Complex?? which would have brought many other crabs out of their shells.
Thanks for the discussion -some people on Raccabanda are wondering if you can join them there. Folks over there might be interested further in your perspectives on other telugu fiction as well, apart from this topic.
Regards, Viplav
ఇద్దరు దుర్మార్గులు గురించి శ్రీనివాస్ గారి అభిప్రాయం:
07/27/2007 5:51 am
తెలుగు కథ అనగానే నాకు చదవాలంటే భయం. ఎందుకంటే, ఎంతసేపు బరువయిన పాత్రలు, సంభాషణలు పలికిద్దామనే తాపత్రయమే తప్ప, అసలు ఈ కథని ఒక సామన్యుడు (నేననుకునే సామాన్యుడికి తెలుగు బాగ చదవటం, వ్రాయటం మరియు అర్థం చేసుకోవటం మాత్రమే వచ్చు సుమండీ, వాడికి తెలుగులో ఎమ్మేలు, పీహెచ్డీలు ఉండవు) చదువుతాడా లేదా అన్న ఆలోచనలు కనపడవు.
క్షమించాలి, దయచేసి కథా రచయితలు కథ, వస్తువు, కథనం, విశ్లేషణ, భావుకత లాంటి బరువయిన పదాల ఊబి లోంచి బయట పడ్డట్టయితే, సామాన్యుల నుంచి అసామాన్యుల వరకు చదవగలుగుతారు.
నేను కథ లోతు పాతులకు వెళ్ళ దలచుకోలేదు. ఎంచేతంటే, ఈ కథ పైన ఉదహరించిన వాటికి అతీతమేమీ కాదు. బహుశ రచయిత కూడా అదే ఊబిలో కొట్టుకుపోతున్నాడేమో అనిపిస్తోంది.
ఈ సామాన్యుడి అభిప్రాయం తప్పనిపిస్తే, దులిపేసుకోండి. విషయముందనిపిస్తే, గ్రహించగలరు!
–వికటకవి
Ra.Vi.Sastri’s ‘A Man of No Consequence’ (alpajIvi) గురించి Dr. Rajeshwar Mittapalli గారి అభిప్రాయం:
07/26/2007 9:01 pm
Viplav:
I am sure my comment dated July 23, 2007 already answers some of your doubts. There are just a couple of points I wish to go into here. The phrase “Indian Complex” was meant to describe a particular social phenomenon rather than to suggest anything sinister. I guess it hasn’t been understood in the spirit in which it has been used. But then shouldn’t we, the Telugu people, be critical of ourselves so that we are continually progressing? Shouldn’t we free ourselves from our sentiments and prejudices so that truth prevails and a better understanding of ourselves comes about?
Re stereotyping (I prefer the term ‘generalizing’ rather) is not acceptable where individualism prevails, where each individual is allowed to be what (s)he likes to be. But in India society has no respect for individual freedom. Sad but true. And then go back in time to the 1950s (i.e., the fictional time of Alpajeevi) when society was even more rigidly organized and by implication even more oppressive. Those of us who had the chance to escape this oppression for extended periods are in a way fortunate, but imagine the fate of the poor blokes who continue to be ground down by the social machine. Interestingly most of these ‘victims,’ like Subbaiah himself, are not even aware of their victimhood – they have learnt to accept it as something very natural.
Psychological theories depend on generalizing, for that matter theories in all branches of knowledge, even the ones in the sciences (for ex. There is greater incidence of prostrate cancer among European men than among Indian men) do so — and theories are meant to help us understand men and matter better. You can’t possibly study every Indian individually (not collectively) to make sense of what as a people they are, right? If a commonly observed behaviour pattern helps us understand a people in a better light, I don’t see anything wrong in making a fruitful use of it.
In saying what I have said above my intention was certainly not to initiate a new debate.