చాలా ఏళ్ళ తరువాత మా కొలీగ్ వాళ్ళ చెల్లి పెళ్ళికి మద్రాసు వెళ్ళినప్పుడు పదిహేడేళ్ళ తరువాత అనుకోకుండా సువర్ణని చూశాను.
తను నన్ను చూసి గుర్తుపట్టింది కానీ, నాకయితే ఆ రూపం సువర్ణేనా అన్నది ఊహకే అందలేదు. నా కళ్ళను నేనే నమ్మలేకపోయాను. ఒకప్పుడు ఎస్.కే.బి.ఆర్ కాలేజీ కుర్రకారునీ, చుట్టుపక్కల యావత్తు మగ సమాజాన్నీ ఒక్క కుదుపు కుదిపిన సువర్ణేనా ఇలా అయ్యిందన్నది ఆశ్చర్యం వేసింది. మొహంలో నవకం తగ్గ లేదు కానీ, బాగా లావెక్కింది. నన్ను చూడగానే, “ఏయ్! రావుడూ! గుర్తున్నానా? సువర్ణని! ఎలా వున్నావు?” ప్రశ్నల శరంపరకి నోట మాట రాలేదు.
“నువ్వస్సలు మారలేదు, కాస్త జుట్టు పల్చబడిందంతే!” అంటూ నన్నసలు మాట్లాడనీయకుండా తనగురించి చెప్పుకుంటూ పోయింది. ముగ్గురు పిల్లలనీ, పెద్దమ్మాయి ఇంజనీరింగ్ చదువుతోందనీ, మిగతా ఇద్దరూ కవలలనీ ఇంటర్ చదువుతున్నారనీ చెప్పింది. సువర్ణ భర్త కోటేశ్వరరావు మాత్రం పెళ్ళికి రాలేదు. అతను నాకు బాగానే గుర్తున్నాడు. నా గురించీ వివరాలు అడిగింది. పెళ్ళయ్యిందనీ, ఇద్దరబ్బాయిలనీ చెప్పాను. పెళ్ళికి పిలవలేదేవిటనీ నిష్టూరంగా అంది. నేను సింపుల్గా గుళ్ళో పెళ్ళి చేసుకున్నానని, ఇంట్లో వాళ్ళని తప్ప ఇంకెవర్నీ పిలవలేదని చెప్పాను.
మా అమ్మ గురించీ, నాన్న గురించీ అడిగింది. అమ్మ పోయి అయిదేళ్ళయిందని చెప్పాను. తనకావిషయం తెలీదని బాధ పడింది. వాళ్ళమ్మకి కూడా ఆరోగ్యం అంతంత మాత్రంగానే ఉందట. సువర్ణకి మా అమ్మంటే చాలా ఇష్టం. సువర్ణ తల్లీ, మా అమ్మా చిన్నప్పుడు రామచంద్రపురంలో కలిసి చదువుకున్నారు. పెళ్ళయ్యాక అమ్మ అమలాపురం వచ్చేసింది. నాన్న వాళ్ళది ఇందుపల్లి. మేం పుట్టాక చదువుల కోసం అమలాపురం మకాం మార్చేశాడు.
ఇరవయ్యేళ్ళ తరువాత అమలాపురం జిల్లాకోర్టుకి కొత్త జడ్జి బదిలీ మీద వచ్చాడు. నాన్న బార్ అసోషియేషన్‌కి షటిల్ ఆడడానికి వెళ్ళేవాడు. కొత్త జడ్జిగారికీ బాడ్మింటన్ ఆట ఇష్టం అయ్యేసరికి నాన్నతో పరిచయం బాగానే అయ్యింది. అప్పుడు మాటల్లో తేలిందేవిటంటే జడ్జి గారి భార్య, మా అమ్మ చిన్నప్పటి స్నేహితురాలని. అలా ఆ జడ్జి గారు మాయింటికి భోజనానికొచ్చినప్పుడు మొట్టమొదట సారి చూశాను సువర్ణని. నేను అప్పుడు ఇంటర్ చదువుతున్నాను. సువర్ణ బి.యెస్సీ రెండో సంవత్సరం అని తెలిసింది. సువర్ణ నా కంటే మూడేళ్ళు పెద్ద.
“పెళ్ళికి పిలవకపోయినా, ఇంకా గుర్తున్నాను. సంతోషం!” అంటూ ఎగతాళిగా అంది. గట్టిగా నవ్వేశాను.
“జీవితంలో మనిషి ఏదయినా మర్చిపోవచ్చు. చిన్నతనాన్ని, కాలేజి రోజులని మాత్రం చివరిదాకా గుర్తుంచుకుంటూనే ఉంటాడు! నీక్కూడా పాతవన్నీ గుర్తుండే ఉంటాయని అనుకుంటాను. లేదని నువ్వంటే మాత్రం నేను నమ్మను,” అని సువర్ణ కళ్ళలోకి చూస్తూ అన్నాను. నా మాటల్లో అర్థం గ్రహించి ఒక్క సారి తలదించుకుంది.
“ఏంటి? ఇంత సన్నబడిపోయావు? డైటింగా?” మాటల మధ్యలో వేళాకోళంగా అన్నాను.
“నీ కోనసీమ వ్యంగ్యం మాత్ర పోలేదు. అయినా నా శరీరం, నా యిష్టం!” అంటూ గట్టిగా పిడికిలితో భుజమ్మీద కొట్టింది.
“తల్లి బ్రతుకు నిస్తే, ఊరు మాట నేర్పుతుందంటారు. అయినా అవన్నీ ఎలా పోతాయనుకున్నావు? వ్యంగ్యం మా జన్మ హక్కు!” అంటూ గట్టిగా చెయ్యి పైకెత్తాను. పిల్లల కాన్పుల వలనా, ముఖ్యంగా కవలల పుట్టాక, తనకి థైరాయిడ్ సమస్య వచ్చిందనీ చెప్పింది.
“దేవుడు మంచి వాడు. నువ్వు లావెక్కి ఎన్నో కాపురాలు నిలబడ్డాయి. లేదంటే యావత్తు మద్రాసు నగరం పిచ్చాసుపత్రుల పాలయ్యేది!”
తనూ నాతో వంత కలుపుతూ గట్టిగా నవ్వింది. కొంతసేపు పాత సంగతులు నెమరు వేసుకున్నాం. నా వివరాలన్నీ తీసుకుంది. వాళ్ళింటికి రమ్మంది కానీ, ఆ సాయంత్రమే నా హైద్రాబాదు టిక్కటు బుక్ చేసుకోవడం వలన మరో సారి వస్తానని చెప్పాను. పెళ్ళిలో భోజనానికి నా పక్కనే కూర్చుంది. ఒక్కతే రావడం వలన నాతోనే మాట్లాడుతూ గడిపింది.
భోజనాలయ్యాక వెళతానంటే కారు వరకూ సాగనంపాను. కారెక్కి డోరు విండో తీస్తూ, మెల్లగా అడిగింది: “వివేక్ ఎలా ఉన్నాడు?”
ఇది నేను ఊహించలేదు. ఇంతకుముందు మాటల్లో ఎక్కడా వివేక్ పేరు ప్రస్తావన రాకుండా మాట్లాడిన సువర్ణ చివర్లో ఆపుకోలేక పోయిందని అనుకున్నాను. ఏం సమాధానం చెప్పాలో తెలీలేదు. నాకున్న అతి దగ్గరి స్నేహితుల్లో వివేగ్గాడు ఒకడు. మా అన్నయ్య క్లాస్మేట్ అయినా నాతోనే వాడికి స్నేహం ఎక్కువ.
“వాడు నీకింకా గుర్తున్నాడా?” అప్రయత్నంగా ప్రశ్న వచ్చేసింది. అవునన్నట్లు తలూపింది. చిన్నగా నవ్వాను.
“వాడెలా ఉంటేనేం? నీకు గుర్తున్నాడు, అదే చాలు!” అనేసి వీడ్కోలు చెప్పి వెనక్కి వచ్చేశాను.
సువర్ణని చూశాక గతమంతా కళ్ళముందు మెదిలింది. నేనూ వివేగ్గాణ్ణి కలిసి పదిహేనేళ్ళు దాటింది. ఇంటరయాక ఇంజనీరింగ్‌కి కాన్పూర్ వెళ్ళాక నాకు అందరితో సంబంధాలు తెగిపోయాయి. వివేగ్గాడు బి.eస్సీ తప్పాడని విన్నాను. అన్నయ్య ఎమ్మెస్సీకని ఆంధ్రా యూనివర్శిటీకి వెళిపోయాడు. నేను ఆఖరు సారి వివేగ్గాణ్ణి కలిసింది ఇంటర్ పరీక్షలయ్యాకే! తరువాత మళ్ళీ కలవలేదు. వాడు ప్రేమ ఊబిలో కూరుకుపోయి కుమిలిపోయాడు. ఇప్పుడెక్కడున్నాడో, ఏవిటో ఏ వివరాలూ తెలీదు.
అన్నయ్యతోనూ వాడికి స్నేహం తగ్గిందనీ విన్నాను. స్నేహాలు చిత్రంగా ఉంటాయి. ఒక్కో దశలో ఒక స్నేహం. ఏది చివరి వరకూ నడుస్తుందో చెప్పలేం. సంపదలూ, బంధాలూ ఎప్పటికీ నిలకడగా ఉండవు.
హఠాత్తుగా ఉన్నటుండి ఎస్.కే.బి.ఆర్ కాలేజీలో భూకంపం కన్నా వంద రెట్ల స్త్రీకంపం వచ్చింది. అటెండరు నుండి, ఆచార్యుల వరకూ అందరూ దాని బాధితులే! స్టూడెంట్స్ అయితే చెప్పనవసరం లేదు. అప్పుడే నిక్కరు నుండి పేంటుకి ప్రమోషన్ వచ్చిన కురాళ్ళ దగ్గర్నుండీ, పెళ్ళీడొచ్చిన పిల్లలున్న పెద్దవాళ్ళ సహితం ఏదో విధంగా మనసు గాయపడినవారే! ఉదయాన్నే ఏడు గంటల కొకసారి, మరలా మధ్యాన్నం పన్నెండున్నరకి మరోసారీ ఈ స్త్రీకంపానికి చెదరిన వారే! అంతవరకూ బుద్ధిగా పుస్తకాల్లోంచి తలెత్తని బుద్ధులు కూడా కాలేజీ గేటు దగ్గర ప్రబుద్ధుల్లా అవతార మెత్తారు.
ఇంతటి కంపనం సృష్టించింది కాలేజీలో కొత్తగా చేరిన సువర్ణ అనే కొత్తమ్మాయి. పసుప్పచ్చ శరీర చాయ, చక్కటి కనుముక్కు తీరూ, నల్ల త్రాచులా నడుం దాటిన జడా: నడిచొచ్చే పాలరాతి శిల్పంలా ఉంది. దానికితోడు ఎంతో అందమైన చీర కట్టు. ఎవరైనా ఒకసారి చూస్తే మరలా వెనక్కి మరోసారి చూడకుండా ఉండలేరు. అమలాపురం కోర్టుకి కొత్తగా బదిలీ అయిన జడ్జిగారమ్మాయని మొదటి రోజే కాలేజీ అంతా టాంటాం అయిపోయింది.
ఈ సువర్ణ రాక గురించి మొట్టమొదట నాకు తెల్సింది మా అన్నయ్య ద్వారానే. మా అన్నయ్యా, వాడి స్నేహితుడు వివేగ్గాడు చెప్పుకుంటూండగా విన్నాను. కోనసీమలో చుట్టుపక్కల ఊళ్ళన్నింటికీ ఎస్.కే.బి.ఆర్ కాలేజీ ఒక్కటే దిక్కు. డిగ్రీ క్లాసులు ఉదయాన్ని, ఇంటర్మీడియేట్ క్లాసులు మధ్యాన్నం ఉండేవి. నేనింకా అప్పుడే ఇంటర్లో చేరినందువల్ల నాకు సువర్ణ దర్శన భాగ్యం కలగలేదు. అన్నయ్యా, వివేగ్గాడు ఇద్దరూ బి.యస్సీ రెండో ఏడు చదువుతున్నారు. ఈ సువర్ణ కూడా వాళ్ళ సెక్షనే అయ్యేసరికి అన్నయ్యా, వివేగ్గాడికి పొద్దస్తమానూ కాలేజీలో సువర్ణ విషయాలే! ఇంగ్లీషు టీచరు ఆమెకు ఎలా లైను వేసేవాడు, మిగతా అల్లరిమూక క్లాసు బయట ఎలా పడిగాపులు కాసేవారు కథలు కథలుగా చెప్పుకునేవారు. హఠాత్తుగా నాన్న ఓ రోజున మా ఇంటికి జడ్జి గారిని భోజనానికి పిలవడంతో మొట్టమొదటి సారి సువర్ణని చూసే భాగ్యం కలిగింది. అంతవరకూ అందం అంటే సిరిసిరిమువ్వ జయప్రద అనుకునే నాకు సువర్ణని చూసాక అర్థం మారిపోయింది.
మొదటి సారి కలిసినప్పుడు కేవలం పరిచయాలే తప్ప ఏమీ మాట్లాడలేదు. అన్నయ్యా, తనూ ఒకే సెక్షన్ అని పరిచయాల్లో అన్నయ్య చెప్పినా, సువర్ణ ఉలుకూ పలుకూ లేదు, ఓ తెచ్చి పెట్టుకున్న నవ్వు తప్ప. మాటల్లో మా నాన్న నేను బొమ్మలు బాగా వేస్తానని చెప్పడంతో సువర్ణ నే వేసిన బొమ్మలు చూపించమంది. నా డ్రాయింగ్ బుక్సన్నీ తీసుకొచ్చి చూపించాను. తనకి బొమ్మలు వేయడం అంటే చచ్చేటంత చికాకనీ, తనకి రాదనీ చెప్పింది. తనకి బోటనీ, జూలాజీల్లో కావల్సినప్పుడు బొమ్మలు వేసిస్తావా? అని నన్ను అడిగింది. నా సొమ్మేం పోయింది. సరే నన్నాను. అలా సువర్ణ నాకు పరిచయమయ్యింది. తరచు మా ఇంటికి బొమ్మలు వేయించుకోడం కోసం వచ్చేది. ఆ విధంగా మా కుటుంబంలో అందరికీ పరిచయం ఎక్కువయ్యింది. అన్నయ్య ద్వారా వివేగ్గాడు పరిచయమయ్యాడు.
నన్నెలా బొమ్మలు వేయడానికి ట్రాప్ చేసిందో, వివేగ్గాణ్ణి కెమిస్ట్రీ చెప్పించుకోడానికి కుదుర్చుకుంది. వివేగ్గాడు వాళ్ళది అంబాజీపేట. రోజు పది కిలోమీటర్లు సైకిలు తొక్కుకుంటూ కాలేజీకి వచ్చేవాడు. వాళ్ళది మధ్య తరగతి కంటే తక్కువ కుటుంబం. వీడే పెద్ద కొడుకు. వీడికి ఇద్దరు అక్కలున్నారు. ఇద్దరికీ పెళ్ళిళ్ళయి అత్తారింటికెళిపోయారు. వివేగ్గాడు చాలా బాగా చదువుతాడు; తెలివైన వాడు కూడా. ఇంటర్లో కాలేజీ ఫస్ట్ వచ్చాడు. మెడికల్ సీటు వచ్చినా చదివించే స్థోమత లేక వాళ్ళ నాన్న వాణ్ణి పంపలేదు. అలా ఎంతో తెలివైన వాడు కాస్తా బి.యస్సీకే పరిమితం అయిపోయాడు. వివేగ్గాడు సువర్ణకి నోట్సు రాసిచ్చేవాడు. వాడి రాత ముత్యాల కోవలా ఉంటుంది. ఇంకేముంది? సువర్ణ పొగడ్డమూ, మనవాడు తబ్బిబ్బయ్యి చూచిరాత రంగంలోకి దూకడం క్షణంలో జరిగిపోయాయి.
వివేగ్గాడికీ నేనే బొమ్మలు వేసిచ్చేవాణ్ణి. నాకూ, వాడికీ సినిమాల విషయంలో దోస్తీ. మా అన్నయ్యకి సినిమాలంతగా నచ్చేవి కావు. నేను మధ్యాన్నం క్లాసులెగ్గొట్టి మరీ వివేగ్గాడితో కలిసి సినిమాలకి చెక్కేసేవాణ్ణి. సరిగ్గా అప్పుడు మరో చరిత్ర రిలీజయ్యింది. నేను కాకినాడ వెళ్ళినప్పుడు చూసొచ్చాక, వివేగ్గాడికీ, సువర్ణకీ కథ చెప్పాను. అమలాపురంలో ఆ సినిమా ఇంకా రిలీజు కాలేదు. ఓ నాలుగు వారాల తరువాత డీలక్స్ ధియేటర్లోకి వచ్చింది. నేనూ, వివేగ్గాడూ, సువర్ణా, వాళ్ళ చెల్లెలూ అందరం వెళ్ళాం. సరిగ్గా ఆ సినిమానే వివేగ్గాడి జీవితాన్ని మార్చేసింది.
మా కాలేజీకి కొత్తగా ఒక కుర్ర ఇంగ్లీషు లెక్చరర్ వచ్చాడు. పాఠం చెప్పడానికి ముందే సువర్ణని చూసి మనసు పారేసుకున్నాడు. ఉడుకురక్తం కదా? సరాసరి వెళ్ళి సువర్ణని పెళ్ళి చేసుకుంటానని జడ్జిగారిని అడిగాడట. జడ్జిగారు ఇప్పుడే కాదు, తరువాత చూద్దాం అన్నాడని వివేగ్గాడు చెప్పాడు. సువర్ణ కూడా మాటల్లో నాతో అంది. వీళ్ళ మాటల్లో తేలిందేవిటంటే సువర్ణ వివేగ్గాణ్ణి ప్రేమిస్తోందని. వివేగ్గాడికి తెలివితేటలే కాదు, రూపం కూడా బాగానే ఉంటుంది. కాకపోతే ఒకటే అడ్డు. అది కులం. వివేగ్గాడు వాళ్ళూ బ్రామ్మలు. సువర్ణ వాళ్ళూ కాపులు. వీళ్ళ ప్రేమ గురించి నన్నెవరికీ చెప్పొద్దనీ ఇద్దరూ నా దగ్గర ఒట్టు తీసుకున్నారు.
ఇంగ్లీషు లెక్చరర్ సువర్ణని పెళ్ళి చేసుకోడానికి వెళ్ళాడన్న వార్త కాలేజీ అంతా పొక్కి పోయింది. ఎవరు ఎవరికి ఉప్పందించారో తెలీదు, మొత్తం కాలేజీ అంతా మార్మోగింది. గోడల మీదకి ఎక్కలేదంతే! ప్రిన్సిపాల్ రామేశం గార్ని చూసి దడిసి ఎవరూ ఆ పని చెయ్యలేదు. ఈ విషయం జడ్జిగారి వరకూ వెళ్ళే సరికి ఆయన సువర్ణ రాకపోకల కట్టడి చేసేశాడు. మా ఇంటిక్కూడా రావడం పూర్తిగా తగ్గి పోయింది. వివేగ్గాడు క్లాసులో కలిసినప్పుడు మాట్లాడ్డం తప్పిస్తే ఇంకెక్కడా కుదిరేది కాదు. సువర్ణనీ ఈ పుకార్లు కొంత బాధించాయి. అందువల్ల వివేగ్గాడితోనూ కాలేజీలో జాగ్రత్తగా వ్యవహరించేంది. ఎప్పుడైనా బొమ్మలు కావల్సి వస్తే వాళ్ళ డ్రైవరు వచ్చి ఇచ్చేవాడు. నా బొమ్మలతో పాటే వివేగ్గాడి నోట్సులూ, లవ్ లెటర్లూ చేరేవి.
ఓ సారి సువర్ణ పుట్టినరోజయితే నన్ను సువర్ణ ఫొటో బొమ్మేయమని అడిగాడు. నేను ఎవరికంటా పడకుండా, ఆఖరికి మా అన్నయ్యకి కూడా తెలీకుండా బొమ్మ గీసిచ్చాను. ఆ బొమ్మకింద “నిన్ను ప్రేమిస్తున్నాను – ఒక పిచ్చోణ్ణి!” అని రాశాడు. మరో చరిత్ర సినిమా పైత్యం అని అర్థమయ్యింది. వివేగ్గాడు గ్రీటింగ్స్ పంపుతూ, అందులో “ఐ లవ్ యూ!” అని రాశాడు. అది ఎలా వెళ్ళిందో తెలీదు, జడ్జిగారి చేతికి చిక్కింది. మొత్తానికి కాలేజీలో ఉన్న కాపులబ్బాయిలందరూ కలిసి వివేగ్గాడి పేరు రవణం వీధిలో నున్న ఒకతనికి చెప్పారట. దాంతో వాళ్ళు ” మా కాపులమ్మాయికి లవ్ లెటర్ రాస్తావురా?” అని కాలేజీకొస్తున్న వివేగ్గాణ్ణి బండార్లంక పొలిమేరల్లో చచ్చేలా బాది వదిలారు.
ఈ విషయం నాన్నకి తెలిసి జడ్జిగారిని వెళ్ళి, “పాపం వాడేదో తెలియ అలా లవ్ లెటర్ రాస్తే వాణ్ణి చచ్చేలా కొడతారా? మీరెందుకండీ వాళ్ళని పురమాయించారు?” అని అడిగితే జడ్జి గారికి కోపం వచ్చింది. ఆయన ఎవర్నీ పురమాయించలేదనీ చెప్పాడు. ఆస్పత్రిలో ఉన్న వివేగ్గాణ్ణి చూడ్డానికి ఆయనొక్కడే వచ్చాడు. సువర్ణ రాలేదు. వివేగ్గాడు కోలుకోవడానికి నాలుగు వారాలు పైనే పట్టింది. వాళ్ళ నాన్నా, మా నాన్నా వాడికి బాగా చివాట్లు పెట్టారు.
ఓ రోజున సువర్ణ వాళ్ళమ్మా, నాన్నా మా ఇంటికి సువర్ణ పెళ్ళి శుభలేఖతో వచ్చారు. సువర్ణకి మద్రాసులో పెళ్ళనీ, మమ్మల్ని రమ్మనమనీ చెప్పారు. ఇది తెలిసి నేను రాత్రికి రాత్రే అంబాజీపేట సైకిల్ మీద వెళ్ళి వివేగ్గాడి చెవిన వేశాను. వాడయితే కుప్ప కూలిపోయాడు. ఎలాగయినా సువర్ణని కలవాలనీ, అదీ ఎవరి కంటా బడకుండా జరగాలనీ ప్లాన్ వేశాడు. పరీక్షలు దగ్గర పడటంతో కాలేజీకి శలవలు ఇచ్చేశారు. దాంతో సువర్ణని బయట చూళ్ళేదు.