పట్టుచిక్కని
చిక్కని పట్టు కలలు.

రేయి చేపకంటిని
వేలితో పొడిచిన వేకువ జాలరి.

మఖమల్ సమయం
మెత్తగా వ్యాప్తమవుతూ…

సూర్యుడికి వెలుతురు తాపమని
చంద్రుడికి సాంబ్రాణి వేయమని
పురమాయిస్తున్నది ఎవరు?

నిద్రాలోకాల సంగీతంలో
ఎన్ని స్వరాలో
ఎవరికైనా తెలుసా ఇక్కడ?

లేనిపోని శక్తి సామర్థ్యాలను
నెత్తిన రుద్దించుకుని
చిరునవ్వు మాయని
చేవలేని మనిషిలా
నిమిత్తమాత్రంగా
దొర్లుతుంటుంది.

ఈ పద్యంలో 
మీరు చూస్తూ 
చదువుతున్నారుగా 
నిజంగానే కొన్ని 
పాదాలున్నాయ్ 
కొన్ని అక్షరాలు కూడా

బెల్లు మోగి
ఆత్రంగా తలుపు తీస్తే
ఇస్త్రీ బట్టలవాడు
నిరీక్షణా వీక్షణాల మీద
నీళ్ళు చల్లాడు

వస్తానన్న వాడు
రాకుండా ఉండడు

రెక్కలతో పిలుస్తూ
సీతాకోక చిలుకలు

తర్వాత
ఇంతేసి కళ్ళతో
మాట్లాడుతున్న
తామర పూలు

ఆకాశంలో నిదానంగా తేలియాడుతున్న పక్షిలా
నా ముందు కదలాడే వాడు.
వాడు-కొబ్బరికాయలోని తీయటి నీటిలా
తాటికాయలోని తెల్లని ముంజలా
మొగలి పొదలోని లేత మొవ్వులా
నన్ను మృదువుగా స్పృశించేవాడు.

పిట్ట పుల్లలేరుకుని గూడు చేసినట్టు
పద్యాన్ని అల్లుకుంటాను

సోకైన వాక్యాలు
పగలన్నా దొరుకుతాయి
చీమూ నెత్తురున్న వాక్యాల కోసం 
రాత్రులను కాల్చుకుతింటాను

లైట్స్!
బట్ లైట్స్ నెవర్ గైడ్ యు హోమ్.
చీకటితో కాదు ఇబ్బంది
వెలుగుని వీపునేసుకుని వీచేదే కనుక.
ఇబ్బందంతా
నీకు-నాకు మధ్యన.

చెట్టుపైకి వొంగి, చెమ్మగిల్లిన నింగి –
రాలిపోతున్న పసుపు
వేపాకులు. పాలిపోయిన ఆ కాంతిలో

చెట్టు బెరడుని గీకుతూ, గుర్రుమనే పిల్లులు –
కంపించే నీడలు –
అక్కడక్కడా పిల్లలు వొదిలి వేసిన

పగిలిన బొమ్మలు. అద్దం పెంకులూ –

ఏ ఔషధీ అరణ్యాల నుండో
తనని తాను నింపుకొచ్చి
కొన్ని ఊపిరుల స్పర్శ కోసం
అన్ని అస్తిత్వాల సాంద్రతని నింపుకుని
తనని తాను ఉగ్గబట్టుకుంటూ
ఈ గాలి చేసే జాగరణ ఉంది చూశావూ…

ఊరికే రావా జీవితంలోకి
సీతాకోకలా, ఉదయపు నీరెండలా,
నక్షత్రాల కాంతిలా, ఉత్తప్రేమలా

వచ్చి, వెళ్ళవా నాలోకి
వానగాలిలా, పసినవ్వులా

తీసుకుపోవా ఊరికే నీ లోకానికి

అంతా పాత కథే
జ్ఞాపకాల గాయాలు
సలుపుతూ
లోపలా బయటా
అంతా ఎడారిలా
స్పృహ కోల్పోయిన క్షణాలు

మొదటిసారి
వాడిని చూశాను

పూలను సీతాకోకలను
వెన్నెలను నక్షత్రాలను
కళ్ళలోకి ఒంపుకుంటూ
కేరింతలు కొడుతున్నాడు

While there’s so much in physics
wonder why you people think of sex?
… …
Fine, I can sympathize with the male.
But why it’s so also with the female?

“నన్నొదిలి వెళ్ళిపోతావా నువ్వు?”
అన్నది తను! నాని, పెచ్చులు ఊడిపోతోన్న
ఆ ఇంటిని గట్టిగా మరి నా ప్రాణం
పోతున్నంతగా హత్తుకుని అన్నాను ఇక:
‘లేదు. ఉంటాను, నీతోనే నేను’

మళ్ళీ –
ఆకుల కదలికలకు కూడా
ఉలిక్కిపడుతూ
కొమ్మపైన వాలిన పిట్ట అరుపులో
సమాధానాన్ని వెతుక్కుంటుంటావు
వసంతంలో పూచే
పూల పలకరింపుకై ఎదురుచూస్తూ.

నీటిమడుగులపై
పూసీ పూయనట్టు
రంగుల వలయం

రోడ్డుపై
తడుస్తూ ఆరుతూ
చెమ్మగిల్లిన దేహాలు

ఆకాశంలో మెరుపులా
మనసులో పులకింతొకటి
ఎపుడు తళుకుమంటుందో
ఎపుడు జలపాతమై
దొరలిపోతుందో –
తెలీదు

చాలా దయతో బోలెడంత దూరాన్ని ప్రేమగా
దోసిలినిండుగా ఇచ్చి
మెడచుట్టూ ఖాళీ కాగితాన్ని
చీకటి శాలువాలా చుట్టి ఆకాశమనుకోమనీ
అక్షరాల నక్షత్రాలను అంటించుకోమనీ
వెళ్ళిపోయావు.