వెన్నెల దిగులు

కిటికీ తెరిచినా మూసినా
చిక్కటి చీకటి నర్తిస్తూ
నరనరాలలో ప్రవహిస్తూ

ముక్కలైన చందమామ
నింగిలో మూలకు చేరి
ముఖం వేళ్ళాడేసినట్టు

సంచారి

ఉద్యోగం ఊరు మారినప్పుడల్లా
అన్ని సామాన్లతో పాటు
అల్లుకున్న అనుబంధాలను
అట్టపెట్టెల్లో సర్దుకొని
అయ్యగారి ఆఫీసుకో
పెద్దోడి ప్రైవేటుకో
చిన్నోడి కాన్వెంటుకో

కవితావేశం

కాస్త మబ్బు పట్టినా చాలు
సిరా చుక్కలు చినుకులవుతాయి
నీరెండ మెరుపు తాకినా
వేళ్ళ కొసల్లో పూలు పూస్తాయి.
చీకటి ఊయలలో
రాతిరి బిడ్డ నిద్దరోతున్నపుడు కూడా

చలివేంద్రం

బంగారు గంగాళమేం కాదు
చిన్న మట్టి కుండ.
సంవత్సరాలు కుళ్ళబెట్టిన
ఖరీదైన మందూ కాదు
బాటిల్లో దాచితెచ్చిన
హిమాలయాల నీరూ కాదు.
మున్సిపాలిటీ కుళాయి నీరు.

జోల

ఒళ్ళోని పిల్లాడి నిద్ర చూసి
వాడులేని లోకమంతా
గొంతులోకి పొంగుకొచ్చి…
పాట ఓ క్షణకాలం ఆగింది.
ఎక్కడి నుంచో చిరుగాలి వీచింది
పిల్లాడి ముంగురులును కదిలిస్తూ…

ఓ సాయంత్రం

చప్పుడు చేస్తూ
మట్టతో పాటు
పడిన కొబ్బరికాయలా
ఉరుమొకటి

ఇంక జల్లుపడుతుందని
ఎక్కడ్నించో ఎగిరి వచ్చింది
తూనీగ

సముద్రాన్నవ్వాలంటే

ప్రేమ బరువును
గుండెల మీంచి భుజాల మీదికి
భుజాల మీంచి చేతుల్లోకి
చేతుల్లోంచి కనురెప్పల మీదికి
మార్చుకున్నాక
తిరుగుదారి పట్టాను.

అహం మిగిల్చేది

అహం దెబ్బతిన్న పెద్దదేశం,
చిన్నదేశాన్ని కాలరాసింది.
శవాలన్నీ మట్టిలో కలిసినా
శిథిలాలు చరిత్ర సాక్ష్యాలుగా
మిగిల్చిన యుద్ధమక్కడ.

అహం తొడుకున్న మతం
గుడుల్నే కాదు, చరిత్రనీ చెరిపేసింది.

కొన్ని సందర్భాలు

మొగ్గ ముడుచుకుని
మొహమాటపడింది
రవికిరణపు ధైర్యంతో
చక్కగా విరిసింది

కొమ్మను కోల్పోయి చెట్టు దుఃఖపడింది
రెక్క విరిగిన పిట్ట భుజం తట్టింది

బతుకు గర్భం దాల్చిన రహస్యం

నా ముఖాన్ని నేను నమ్మనట్లుగా నిన్ను
తోడుగా లోపలంతా కలియతిరిగితే
అద్దం అవసరం లేని అండ
నీడతో పోటి పడి ఆసరా
నీలో దగ్గరిలో దగ్గరగా చూసి పొంగిన
అమాయకత్వానికి ఇప్పుడే తెలిసింది.