కలలా
హెచ్చరిస్తూ
దగ్గరగానో
దూరంగానో
మాటి మాటకి
ఉలిక్కిపడుతూ

ఉదయపు ఆకాశం
ఉతికి ఆరేసిన
అమ్మ నీలం చీరలా
నిశ్చలంగా నిర్మలంగా

మధ్యాహ్నం
శ్రమైకసౌందర్యంతో తడిసిన
ఎర్ర చీరలా గంభీరంగా

నాలుగు కళ్ళగుండా
వేలమైళ్ళ మేటవేసి

తలలో పాతపగను తాకి
మొగ్గలేసిన సమస్య
పచ్చని గాయమై ఎర్రగా నవ్వింది.

అమ్మ, ఉద్యోగానికి వెళ్ళేది-
అన్నం, పప్పు
ఇవి మాత్రమే చేసేది–

మధ్యాహ్నం స్కూల్ నుంచి
వస్తే, నాకు
ఆ వంటగదిలో, ఒక

నీడ కనపడేది;

ఏదో ఒక రోజు గేటు పడుతుంది
వాహనాలన్నీ బుద్దిగా
ఒక వరసలో నిలబడిపోతాయి
కారు వేగంలో అప్పటిదాకా వినబడని
రేడియోలో పాటని వింటూ
బద్దకంగా మెటికలు విరుచుకుంటూ
కిటికీలోంచి బయటకి చూస్తావు

గ్రీష్మం గర్జించింది
నీరు ఆవిరై పోయింది
చెరువు ఎవరి మీదా అలగదు

కారుమబ్బులు ముసురెత్తాయి
వాన వరదలై వెల్లువెత్తింది
నేల ఎవరినీ కసురుకోదు

అది నువ్వు ఎక్కుపెట్టిన బాణం కాదు
వాక్ స్వాతంత్ర్యపు ఆభరణమూ కాదు
సారం లేని మాటల తూటాల రణం
గుంపు మనస్తత్వ వ్రణం
అణువంతైనా సంయమనం లేని
క్షణికావేశపు అణ్వస్త్రం
ఆత్మాహుతి దళం

ఎగిరే పక్షులన్నీ తమ పాటలను మోసుకుపోతున్నాయి.
మనుషుల అలికిడితో రహదారులు నలుగుతున్నాయి.
ఎవరి బాధో హృదయమై కంటిలో కాన్వాస్ అవుతోంది.
ఏ దృశ్యమూ మనోహరంగా లేదు.
విరిగిన చూపు పెచ్చులై రాలుతోంది.

చుట్టూ
ఒకే దృశ్యం
చీకటి దృశ్యం

నిరాశ
నిస్సహాయత
ఎర్ర దీపంలా వుంది

మధ్యాహ్నం
సగం విరిగిన చందమామలాంటి
అతడి గొడుగు నీడ కింద
సూరీడు కాసేపు అలుపు తీర్చుకుని
వెళ్తూ వెళ్తూ
సంతృప్తి నిండిన చిర్నవ్వు నొకదాన్ని
అతడి పెదాల మీద అతికించి వెళ్తాడు

ఎప్పుడైనా, ఏవైనా జేబులో భద్రంగా
దాచుకుందామా
అంటే, వీలు పడేదే కాదు

మరమరాలో, చేతివేళ్ళ చుట్టూ వెలిగే
పసుపు రంగు
నల్లీలో, రేగు పండ్లో, ఉప్పు

జల్లిన జామ ముక్కలో!

మాటల మధ్య
పాటల వేళ
పెదాలు కలిసినప్పుడు
కౌగిలి లో
స్పర్శాస్పర్శ సందర్భంలో
నవ్వుల మధ్య
దుఃఖద్వీపంలో

ఒంటరిగా ఉండనీండి! ఒదిలిపెట్టి పోండి!
తళుకు తళుకుమని మెరిసే తారకలను తిలకిస్తూ
హడావుడిగ పరిగెత్తే మొయిళ్ళను వీక్షిస్తూ
ఉద్వేగపు శిలపై ఉత్సాహపు ఉలితో చెక్కిన
ఊహా మూర్తులకు ఊపిరి పోసుకుంటాను!
ఒంటరిగా ఉండనీండి! ఒదిలి పెట్టి పోండి!

తోడుగా కొన్ని వాక్యాలు మృదువుగా
ఆత్మబంధువులై హత్తుకుంటూ
ఆగకుండా వర్షిస్తూ ఉన్నాయి

రెండు సముద్రాల నడుమ
కొలవలేనంత అంతరం
ఏ వంతెనా రెండిటినీ కట్టిపడేయలేదు

ఆఁ!
మళ్ళీ మొదలవుతుంది నాటకం
అదన్నా తెలిసిందా?

ప్చ్!
ఆగిన పాట
సాగని నడక
మరి, ఇదైనా అర్థమవుతోందా?

ఎందాకని
నీలో నిన్ను దూరంగా విసురుకుని
నీకు అన్నీ దగ్గరని భ్రమిస్తావు?

నీవు పగిలి నమ్మకం ముక్కలైనా
నిజం నలిగి సహనం సొమ్మసిల్లినా
మౌనం ధాటికి మాట ఇంకిపోయినా
నిన్ను నీకు శత్రువుగా మర్చినా.

గుప్పెడేసి ఉప్పు సముద్రాల్ని ఔపోసన పడుతుంటాడు వాడు
దర్జాగా అట్టహాసాలని పెట్టెల్లో నింపుకుంటుంటావు
నిత్యం జనద్వీపాలకి వారధి ఔతుంటాడు వాడు
ఎన్నో త్రాగి త్రేనుస్తావు
ఒక్క థాంక్స్‌తో వడగడుతుంటాడు వాడు

ఈక్షణమ్మున నొక హత్య; యీ క్షణమున
మానభంగము; వికృతసమాజమందు
నీక్షణమున దారుణము లెన్నిజరు గేను
హాయిగా నున్న యీ క్షణమందు నిపుడు.
నిద్ర పట్టుచున్నది నాకు నిజముగాను.

ఒక్కోసారి పొద్దున్నే
రెప్పలచూరు పట్టుకుని
ఒక ఊహ
చినుకులా వేళ్ళాడుతుంటుంది
కిందకు జారేలోగా
ఏదో పనిశరం తగిలి
పగిలిపోతుంది

వేడి, వేడి వడి వడి అంతర్జాలంలో విర్రవీగే
సాంకేతిక విజ్ఞాన అంధకారంలో ప్రపంచం
ఒక్కుమ్మడిగా ఆంక్షలకీ, కట్టడికీ చేరాలంటే
అలోచనలకి అనేక వారాల సమయం పట్టదూ?