మెట్ల మీద లయగా నా మెట్టెల ధ్వని
పాదరక్షలు లేని కాళ్ళకి చీరకుచ్చిళ్ళే గొడుగు
కంటి చూపుకి లంకె వేసే ఇరు వైపుల పచ్చదనం
నడక ఆగి సేద తీరి – అచ్చంగా నాదనిపించే సమయం.

నన్ను నేను బయటేసుకోవాలనే వుంటది.
నన్ను మోసిన తల్లికి నా నిస్సహాయతను,
నా బిడ్డల్ని మోస్తున్న తల్లికి నా నిర్లక్ష్యాన్ని తప్ప
ఏమీ ఇవ్వలేని అసమర్థుడిలా మిగిలిపోతుంటాను.
ఇద్దరు తల్లుల దీవెనార్తులే ఊపిరిగా శ్వాసిస్తుంటాను.

వేళ్ళ సందుల్లో
పట్టి ఉంచే బిగువు వదిలేసి
అనుకరిస్తున్నట్టు
లేచిన కాలితో పాటు లేచి
కిందికి దిగే సమయాన్ని
చిన్న చప్పుడుగా మారుస్తుంది.

ఎవరికీ వుండని నిశ్శబ్దం
ఏ గొంతులో దాగుంది

ఎవరెటు చూశారో
నాలుకలోని కన్నీటిని

ఏ ముఖమో
ఓ నీడ వాసనేసింది

ఎదకి చెద ఎందుకు పడుతుందీ?
కట్ గ్లాసుల కళ్ళూ నోళ్ళూ తెరుచుకొనే
కనరెక్కని రుచులింకా ఆవురావురంటూనే
పొడిబారని పూరెమ్మలు బాటల్లో పూస్తూనే
మిణుగురు గుర్తులు రాత్రులని వెలిగిస్తూనే
మెత్తని వాసనలు మనసుకి సోకుతూనే ఇంకుతూనే…

రహస్యాల తీరంలో
సీసా ఒలికి పోయింది.
మోహన్ మత్తులో
ప్రకాష్ పెన్ను విదిలిస్తాడు.
మోషే కుంచెలో
ఉన్మత్త భావ చిత్రం.

కొబ్బరి చెట్టుకి
తెల్లటి పూలు
కొంగలు.

కలిసిపోయాయి
మీద కొమ్మలూ కింద నీడలూ
ఏ నీడ ఏ చెట్టుదో!

ఆమె ఇరవై, ఇరవై రెండేళ్ళ ఈడులో
తతిమ్మా ప్రపంచాన్ని పలుగుతాడు చేసి
తనొక వైపు, నా ఈడు కుర్రలోకాన్ని మరోవైపు
ఉర్రూతలూగిస్తున్నప్పుడు
మూర్ఛపోతున్న నా జతగాళ్ళ గుంపును తట్టిలేపటం
తప్పని వంతయ్యేది.

శకలాలు శకలాలుగా
కదిలిపోయే దృశ్యాల మధ్య
పరిగెత్తలేక కూలబడ్డాక
సప్తవర్ణాల ఇంద్రధనుస్సులో
తెలుపురంగు మాత్రమే మిగులుతుందని
తెల్లవారినా తెరిపిడి పడని కళ్ళు

వానొచ్చిన ప్రతిసారి
భూమికి సంబరంగా ఉంటుంది

వానవీణను మీటుతూ కరిమబ్బు
చినుకుగజ్జెలతో ఆడుతుంది

తడిచీరతో మెరుపుతీగలా మట్టి
పరిమళాల పాట ఎత్తుకుంటుంది

ఒక ఆకాశమే
వేల సంవత్సరాల వర్షమై చీలినట్లు
ఒక చంద్రుడే
వేల రాత్రుల వెన్నెలై విరిసినట్లు
ఒక మనసే
వేల దిగుళ్ళ ఆనందాల చెలమైనట్లు

ఒడిదుడుకుల జీవితంలో
ఎవడైనా దూరంగా జారినప్పుడు
వాడితో నువ్వెలా ఉన్నావో
లోలోపల ఒకసారి తొంగి చూడు.
ఎవడి చీదరింపు కూడా నీలో సంతోషాన్ని నింపుతుందో
వాడి అరుపు జీర కోసం ఎదురు చూడు.

ఉప్పు, తీపి కలసిన
గరగరలా ఉంటుంది
పెదాలు చప్పరిస్తుంటే

చేపలన్నీ నీళ్ళలో ఉంటే
నువ్వూ నేనూ ఈ పక్కమీద
ఈదుతున్నామెందుకు?

లేడికూనతో ఆడుకోవాలనుకోవటం
నేరమని తెలియనేలేదు
అన్నార్తుడిని ఆదుకోవాలనుకోవటం
గీత దాటడమనుకోలేదు
కాముకుని చెరలో ఉన్నా
జీవించాను నీ తలపుల బందీగానే

ఒళ్ళువిరుచుకుని లేచే కుక్కకి
వాసనలు చూడని
బతుకే లేదని అనిపిస్తుందా?

అస్తమానం హోరెత్తించే
సముద్రపు గాలుల్ని చూసి
వీధి బిచ్చగాడు విసుక్కుంటాడా?

నిన్నా మొన్నటి గాయాలను
రేపటి గురించిన భయాలనీడలను మోస్తూ
జీవితాన్ని వడగట్టి
ఆనందాల ఆనవాళ్ళను ఆవిరిచేసి
దుఃఖాలను మాత్రమే మిగుల్చుకుని
మనసంతా పొగిలి
బ్రతుకును కుంటినడక నడిపిస్తూ

నేను చెట్టుని
ప్రతి తుఫాను తర్వాతా
నా మరణం
వాయిదా పడుతుంటుంది

నిజానికి నన్ను
శిథిలంకాని వాక్యాన్ని చేసేది నువ్వే

ఎండ నదిలో మునుగుతున్న
బాటసారుల్ని
నీడవల వేసి పట్టుకునే జాలరి

చెట్టు ఎపుడూ విలపిత కాదు
పూలపిట్టల, పిట్టపూల నవ్వులతో
విచ్చుకునే వికసిత.

ఘోషలు, ఉద్వేగాలు
కథలు, ప్రయాణాలు
ముగింపులన్నీ
తుది అంచులని దాటిన
గాలి తెరలుగా మారి
వీచి వీచి వెళ్ళిపోయాయి.