రోజువారీ జీవితం
నీ ఊహల్ని చెదరగొట్టకముందే
ఆ రాత్రికో తర్వాతరోజు ఉదయానికో
వేళ్ళు ప్రసవించనీ

అప్పుడిక మళ్ళీ నువ్వు
నీ చెట్టురూపంతో సహా అదృశ్యమైపోవచ్చు

ఇప్పుడూ అదే అంటున్నాను, నువ్వు ఎటో వెళ్ళిన తరువాత మిగిలిన నిశ్శబ్దంలో, ఆవరణలోని రాతి అరుగుపై కూర్చుని. అదే వేసవి, అదే ఇల్లు. నీ మోకాళ్ళు కలుక్కుమన్నట్లు చప్పుళ్ళు, ఎండి రాలే వేప ఆకుల్లో, సన్నని కొమ్మల్లో. వెన్నెల రాత్రి కాదు కానీ, వేసవి కాంతి ప్రజ్వలించే పగలు! ఏం చూడగలను నేను? ఇప్పుడేవీ స్పష్టంగా కనపడవు. కనిపించే ప్రతీదానిలోనూ, బొత్తిగా పేరుకున్న ఎప్పటివో చిహ్నాలు. చేతివేళ్ళకు మట్టి. ఖాళీ వీధి. ఎండిన నేల.

కాలం పేర్చిన కపటపు పొరల లోతుల్లో
స్పందనల చిగురాకులు
మనసు మూలల్లో
కనుదెరుస్తూనే ఉంటాయి
ఒక సన్నని సుపరిచిత స్వరమేదో
నిత్యం మౌనరాగమాలాపిస్తూ
గొంతుక సానపెడుతూనే ఉంటుంది.

అభేదమే కవిత్వం
పాఠకుడే కవి
బీజాక్షరం మాత్రమే మొదలు

ఊజా బల్ల మీదకి
పిలిస్తే వచ్చే అశరీరవాణి
పండుగనాడు
గద్దె పలుకు

కానీ తిరిగి చిగురవ్వడానికే
కొంచెం ఊపిరి పోసుకోవాలి
ఇంకొంచెం రేపటిని కలగనాలి
ఒంటరి శరమై లోలోన
ఒక యుద్దం పరంపరవ్వాలి
గెలవాలి. వెల్తురు చీలిక చూడాలి

నదుల నీరు ఇంకిపోతే
సముద్రునితో సమైక్యం
ఎండమావి అవుతుంది.
బిగి కౌగిళ్ళ పొగలు
కక్కే వేడి నిట్టూర్పులు
పడకగది దాంపత్యం పత్యం
మంచాలు విడివడిపోవడం సత్యం

ఇష్టాల దప్పిక తీరేలా
కోరికలను పిలుచుకుని
కొత్త రుచులతో
మనసు ఆకలిని తీర్చుకుంటారు

ఒకరి అందాన్ని మరొకరు
రెట్టించుకుంటూ పొగుడుకుంటూ
నిలువెత్తు నిజాలని

మంద్రమైన వెన్నెల, నీలోకి చేరినప్పుడు –
అలలు, ఒడ్డుని మెత్తగా
తాకే శబ్దం నీలో అప్పుడు: నీలోని

వ్యర్ధాలని కడిగి, ఆ చేతులు వెనకకు ఇక
వెళ్ళిపోయినప్పుడు –
తిరిగి, నీ మెడ చుట్టూ చేరినప్పుడు

ఎంత వింతల జానపద కలైనా
ముళ్ళు లేని గులాబీ తోటలో పూలు కోసుకొవటం
నాకు నచ్చదు
గులాబీ పువ్వును కోసుకుంటుంటే
ముల్లు గుచ్చుకోవాలి
వేలుకు చిన్న గాయమై రక్తం కారాలి

సగం మూసిన కనులు
చిదానంద రూపమై
కోరికలు లేని మనసు

జంటలందరూ
చుట్టూ తిరుగుతూ ఉంటే
కెమెరా మాగన్ను

బుద్ధుడైనా
మన టైమ్ లైన్‌ను దాటి
ఆలోచనల్లోకి రాకూడదు
వెలుగుకి భయపడి
మళ్ళీ తెరుచుకునే వీల్లేకుండా
కనుపాపలకు మేకులు కొడతాం.

చంద్రుడూ రాత్రి
సూర్యుడూ పగలు
చెట్టూ భూమి
పూవూ తేనెటీగ
చేపా నీరు
అన్నింటికీ
ఎంత ప్రేమ ఉంటేనేం

కలో మెలుకువో తెలియని క్షణాలలో
పలుమార్లు కనికరిస్తుంది
ఆశించిన క్షణాల్లో ఆవిరై పరీక్షిస్తుంది
మొండికేస్తుంది – గారాలు పోతుంది
అలుగుతుంది – అంతలో ఆశీర్వదిస్తుంది
ఎప్పుడొచ్చి చేరిందో – ఎలా వొచ్చి కలిసిందో

డాబా మీద పడుకుని
నక్షత్రాల్ని లెక్కవేసేవాడు
మానవ మాత్రులకి రెక్కలు తొడిగి
శుభ్రతలేని చేతి వేళ్ళతో
భూమి గుండెల్లోంచి పక్షుల్ని ఎగరేసేవాడు

ఘడియలన్నీ
వెలిసిపోతున్న నీడలను
కొలుచుకుంటూ
అదృశ్యమైపోతున్న
సంవత్సరాలను చూసి
నిట్టూరుస్తూ

ముడుచుకున్న రేకులతోనే
మొగ్గలు నవ్వుతున్నాయి,
విచ్చుకున్న రెక్కలతోనే
పువ్వులు పలకరిస్తున్నాయి.

చినుకు స్పర్శ చాలు
మట్టి మనసు మెత్తబడటానికి.

మధ్యలో ఎందుకో ఆ కనురెప్పలు తెరచి
ఎరుపు మొగ్గల్లోంచి
నిను చూస్తో, చిన్నగా నవ్వినప్పుడు

నీ చేతిని తమ చేతిలోకి తీసుకుని, తిరిగి
కళ్ళు మూసుకుని
ఆ భద్రతలో ఎటో తేలిపోయినప్పుడు!

వేసవికాలపు సాయంత్రం
విరగకాసిన మావిడి తోటలో
వేలకొద్దీ కాయల్ని చూస్తూ
విరాగివై కూర్చుంటే

‘సహస్ర శీర్షాపురుషః’ అర్ధం కోసం
వేరెక్కడో వెతకక్కరలేదు నువ్వు!

ఒక్కోసారి ఎవరూ దొరకనప్పుడు
పెరుగన్నం దక్కని గండుపిల్లిలా
జాలి మరకతో తిరిగినట్టుండే
వాడి కంతిరి ముఖం మీద పోలికలు
గంపలు గంపలుగా పోగుపడతాయ్.