ఆసక్తిగా చదివించిన కధ.ఇటువంటి చిన్న ఇతివృత్తం (plot) చుట్టూ అల్లిన కధలకి కొసమెరుపు ముఖ్యమైన ఆకర్షణ. అందుకనే చివర్లో ముగింపు పాఠకులకే వదిలేయట మే బాగుందనిపిస్తుంది. ఈ సంప్రదాయం మనకి యండమూరి (ఆ ఒక్కటీ అడక్కు) కి ముందునించీ ఉన్నదే కదా!!
శ్రీవెంకటేశ్వరరావు గారి సంపాదకీయం చాలా ఆసక్తిదాయకం
గా ఉంది.శ్రీ రోహిణీప్రసాద్ గారు, భావితరాలవారు సంస్కార
పరంగా ఆటవిక దశకు చేరుకోకుండా చూడవలసినది
మనమేనని చెప్పి,ప్రతి వ్యక్తికీ సమాజం పట్లగల బాధ్యతను
గుర్తు చేశారు. సమాజ ప్రాధాన్యత తగ్గి వ్యక్తి ప్రాధాన్యత
పెరుగుతున్నఈ కాలంలో క్రమేణా అభిరుచుల స్థాయి
దిగజారుతోంది. పాశవిక ప్రవృత్తులను ప్రేరేపించే చవకబారు
సంగీత,సాహిత్య,నృత్యాలకు ఎక్కువ ఆదరణ లభిస్తోంది.
ఇలాంటి పరిస్థితుల్లో ఉదాత్తమైన,ఉన్నతమైన కళా సృష్టిని
ప్రోత్సాహపరిచే కార్యక్రమాల అవసరం ఎంతైనా ఉంది.
అనూరాధ
కొత్తపాళీ గారు అడిగిన విషయాల వివరణ.
సంపాదకుల దయవల్ల “అభయారణ్యంలో ఏంబరు” కథకి ఇచ్చిన లంకె ఇప్పుడు పనిచేస్తోంది.
చత్వారీ వాక్పథం అంటారా. వాక్కు మనందరికీ తెలుసున్నదే. పథం కూడా తెలుసున్నదే. ఆధునిక పరిభాషలో వాక్పథం అంటే ommunication channel. చతుర్ అంటే నాలుగు కనుక ఇది four fold communication channel. త్వం చత్వారీ వాక్పథానీ.. అని గణపతిని కీర్తిస్తాము కదా. ఇంతకీ ఏమిటీ నాలుగు వాక్పథాలూను? “పర, పశ్యంతి, మధ్యమ, వైఖరి.” వైఖరి అంటే నోటితో మాట్లాడే communication. మధ్యమ అంటే ఆలోచించేటప్పుడు మన శ్రవణయంత్రాంగానికి వినిపించేది. పశ్యంతి అంటే intuition. పర అంటే ఏమిటో నాకు నిక్కచ్చిగా తెలియదు. మరొకరు చెప్పగా విన్నదేమో. Communicate చెయ్యటానికి శబ్దం ఒక మార్గం; ఇంకా వేరే మార్గాలు ఉన్నాయన్నది ఉపనిషద్వాక్యం.
ఇప్పుడు మళ్ళా చదివి చూడండి.
ఈ కథలో foot notes పెట్టి చెప్పాలంటే ఇంకా చాలా విషయాలు ఉన్నాయి. మరొక సందర్భంలో వాటిని చూద్దాం.
సీతా-రామా గురించి ravikiran timmireddy గారి అభిప్రాయం:
03/09/2007 6:59 pm
J.U.B.V. ప్రసాద్,
ఇద్దరు దుర్మార్గులు మీద మీ విమర్శ చాలా పదునుగానూ, నిజానికి చాలా దగ్గరగానూ, ఆలోచింపజేసేదిగానూ వుంది. సీతా-రామా, ఇది నా మొదటి కథ. చాలా లోపాలే వుండొచ్చు. ఇది మీ చేతిలో చీల్చి చెండాడబడటం వొక గొప్ప learning experience గా భావిస్తాను. దయచేసి నా కథ సీతా-రామ ని మీ విమర్శతో గౌరవిస్తారా.
ఈ కధ రాసిన రచయితని గానీ, దాన్ని ఇష్టపడ్డ పాఠకులని గానీ నొప్పించకుండా అభిప్రాయం రాయాలని నా తాపత్రయం. ఈ ప్రయత్నంలో సఫలీకృతుణ్ణి కాలేకపోతే, మన్నించమని రచయితకీ, ఇష్టపడ్డ పాఠకులకీ మనవి. ఈ అభిప్రాయంలో వున్న వ్యంగ్యం, వెటకారం ఈ కధలోని పాత్రలకి మాత్రమే అని గమనించండి.
ఈ కధలో మూడు పాత్రలున్నాయి. ఒక “వేశ్య”, ఒక “విటుడు”, ఒక “గృహిణి”. “విటుడు” రసికత కోసమో, మరో “అనిర్వచనీయమైన ఆనందం” కోసమో (నిజానికి ఇటువంటి అనిర్వచనీయాలు ఏవీ వుండవు. పరాయి ఆడవాళ్ళ దగ్గర మగాళ్ళకి దొరికే ఆనందమే ఇది. దీనికి ఎంత భావుకత వున్న పేర్లు పెట్టుకున్నా, అసలు విషయం ఇదే! ఇది మగవారిని “గర్వ” పడేట్టు చేసే విషయమే!) “వేశ్య” దగ్గరకి వెళుతూ వుంటాడు. ఎటొచ్చీ తను తప్పు చేస్తున్నాడని మాత్రం తెగ ఒప్పేసుకుంటూ, ఆ విధంగా తెగ ఆలోచించేస్తూ, ఒక్కో రాత్రికీ ఐదు వేలు ఖర్చు పెడుతూ, కాసింత గిల్టీ కాన్షస్‌తో “పెద్దమనిషి”లా చలామణీ అయిపోతూ వుంటాడు. అలా ఒకరోజు ఆ “వేశ్య” దగ్గరకి వెళితే, ఆవిడ తన “వుదాత్తత”తో “మీరు మీ భార్య గురించి తెలుసుకోండీ” అని “నాలుగు మంచి మాటలు” చెప్తుంది. ఈ మనిషి ఇంటికి పోయి (అడ్డమైన తిరుగుళ్ళూ తిరిగి, తిండి కోసం ఇంటికి చేరిన పక్షి, కనీసం స్నానం అయినా చేసి చచ్చాడో, లేదో, పాడు!), “నీకు ఏ అష్ట పదంటే చాలా ఇష్టం” అని అడిగి, ఇంకా ఏవేవో మాట్టేడేసి, (అన్నీ ఒక్క రాత్రిలోనే) “అనిర్వచనీయ మైన ఆనందా”న్ని పొందేస్తాడు. ఇదే “అనిర్వచనీయమైన ఆనందం” అంతకు ముందు ఆ “వేశ్య” దగ్గర ఒక్క మాట కూడా మాట్టాడకుండా పొందుతాడు. అప్పటి నించీ ఆ “వేశ్య” దగ్గరకి భార్యాభర్తలిద్దరూ కలిసి వెళుతూ వుంటారు స్నేహంగా!
ఈ కధలో ముఖ్యంగా వళ్ళు మండించే పాత్ర “గృహిణి”. ఈవిడ పేరు దీప. ఈవిడ డాక్టరంట కూడా. ప్రేమ వివాహం కాదు కాబట్టి, శ్రోత్రియ కుటుంబం నించే వచ్చిందనుకోవాలి. ఈవిడకి వెన్నెముక అనేదే వుండదు. డాక్టరెలా అయిందో “పైవాడి”కే తెలియాలి. పతివ్రతల కోవలో పుట్టిన మనిషి ఈవిడ. శిధిలాలలో తప్ప మామూలుగా దొరకరు ఇలాంటివాళ్ళు. అయినా ఇలాంటి వాళ్ళు చెడు తిరుగుళ్ళు తిరిగే మగాళ్ళ పాలిట దేవతలు లెండి. భర్త “వ్యభిచారం” గురించి తెలిసినా సరే, “ఇంట్లో వ్యభిచారం చెయ్యకపోతే చాలు” అనుకుంటుంది. అటువంటి కొంప, ఒక గుడి లాంటిదిట ఈవిడకి. ఎంత సిగ్గుమాలిన పాత్రో ఇది. బొత్తిగా సినిమాలా, టీవీలా, పుస్తకాలా జ్ఞానం ఏవీ వున్నట్టు లేదు అసలు. అదన్నా కాస్త ఏడిస్తే, భర్తల “వ్యభిచారానికి” భార్యలు కనీసం ఎలా ఎదురు తిరుగుతారో, ఎలా బాధ పడతారో తెలిసేది. “భర్త కోరినది” ఇచ్చేస్తూ వుంటుంది. ఇలాంటి పనికిమాలిన మనిషి, భర్త “వేశ్యని” ఇంటికి తెచ్చుకుంటే ఏం చేస్తుందో! ఏమీ లేదు, వంటలు చేసి, వాళ్ళకి సరఫరా చేస్తూ వుంటుంది ఈ డాక్టరు. అదేగా మరి “భర్త కోరేది” అప్పుడు. డాక్టరు చదువులూ, ఇంజినీరింగు చదువులూ జీవితంలో ఎందుకూ పనికి రావు అనే నగ్న సత్యాన్ని ఈ కధ చక్కగా చూపిస్తుంది. భర్త “వ్యభిచారం” మానేశాక, ఈ సిగ్గులేని మనిషి ఆ “వేశ్య”తో స్నేహానికి భర్తతో కలిసి వెళుతూ వుంటుంది.
జీవితంలో ఇలాంటి పాత్రలూ, పరిస్థితులూ ఆడవాళ్ళకే వుంటాయి. వాళ్ళంటే నోర్మూసుకు పడుంటారు, డాక్టర్లయినా సరే. డాక్టర్ దీపగారే బయట వేరే మగాడితో “అనిర్వచనీయమైన ఆనందాన్ని” పొందుతూ వుండి, ఆ తరువాత ఆ బయట మగాడి “మంచి మాటల” వల్ల తిరిగి భర్తని, “ఎల్లారీశ్వరి పాటల్లో నీకే పాటంటే ఇష్టం” అని అడిగి, అతన్ని దగ్గరకు తీసుకుంటే, ఆ భర్త ఇలాగే భరించి, ఆ బయట మగాడితో స్నేహం చేస్తాడా? స్త్రీల గౌరవం గురించి మాట్టాడే వాళ్ళు, ఇలాంటి పాత్రల గురించి చదివి, ఎలా భరిస్తారో నాకు అర్థం కాదు.
ఇంక “వేశ్య” పాత్ర గురించి. ఈ అమ్మాయి పేరు గోపిక. చాలా వుదాత్తమైన “వేశ్య”. ఇంజనీరింగు చదివే అమ్మాయిని, ఒక ఎమ్మెల్లే కొడుకు ప్రేమించి, సినిమాల్లో హీరోయిన్ చేస్తానని చెప్పి, వేరే వూరు తీసుకు వచ్చి, పెళ్ళి చేసుకుని కాపురం పెడతాడు. పెళ్ళయిపోతే హీరోయిన్ ఎలా అవుతుందో ఈ రోజుల్లో! ఏదో ఒకటి లెండి. ఏవో పాత కక్షల కొద్దీ ఎవరో ఆ అబ్బాయిని చంపేస్తారు. ఇక ఇంజనీరింగు చదువు వెలగ బెట్టిన ఈ గోపిక, కుట్టు పనీ, చిప్స్ అమ్మడం లాంటి పనుల కన్నా “వ్యభిచారం” గొప్పదని తేల్చేసుకుంటుంది. ఒక్కసారికి ఐదు వేలంట. వేరే గతి లేక గానీ, పురుష దౌర్జన్యాలతో గానీ, వేరే దౌర్భాగ్యుల వల్ల గానీ, “వ్యభిచారం” లోకి దిగిన స్త్రీలు ఎన్నో అవస్థలు పడుతూ వుంటారు. ఇంకేదన్నా గతి దొరికితే అటువంటి మురికి లోంచీ బయటకి వచ్చేద్దామని చూస్తూ వుంటారు. ఇంజినీరింగు చదువుతున్న గోపికకి తొందరగా ఎక్కువ డబ్బు సంపాదించడానికి ఇదొక్క మార్గమే కనబడుతుంది మరి. “వళ్ళు బలిసి, డబ్బాశ కొద్దీ ఆ చెత్త పని మొదలెట్టిందంటారే” గానీ, “తప్పని పరిస్థితుల్లో కాదు”. ఒక్కసారికి ఐదువేలు సంపాదించే ఈ పాత్రకి బోలెడంత వుదాత్తత. వంట కూడా తనే చేసేస్తూ వుంటుంది “విటులకి” పెట్టడానికి. సంఘ భయం, బ్రోకర్ల భయం, పోలీసుల భయం, గట్రా బొత్తిగా లేవు ఈ పాత్రకి. ఇలాంటి పాత్రని చూస్తే ఎంత చీదర పుడుతుందో! చివర్లో “విటుడికి” నాలుగు “మంచి మాటలు” చెప్పేసి, అతని భార్యతో అతన్ని కలిపేస్తుందీవిడ. తర్వాత, వాళ్ళ స్నేహితురాలయి కూర్చుంటుందీవిడ. డ్రామా విషయంలో సినిమాని దాటి ఎక్కడికో వెళ్ళి పోయిందీ విషయం.
ఆఖరుగా “విటుడి” పాత్ర చూద్దాం. ఇష్టమైన అష్టపది గురించీ, అలాంటివే ఇంకేవో ప్రశ్నలడిగేసి, తన “అనిర్వచనీయమైన ఆనందాన్ని” ఇంట్లోనే పొందచ్చని తెలియక, బోలెడన్ని “ఐదువేలు” తగలేసుకుంటాడు. అలా అని ఆ “వేశ్య”ని ఏమన్నా గౌరవిస్తాడా? అదీ లేదు వీడికి. ఐదు వేలు తీసుకుంటుందని మొదటి నించీ ఏడుపే. ఆ తరువాత తన అవసరం తీరాక “అసహ్యం” వేస్తుంది వీడికి. మరి ప్రేమ లేని చోట ఇంకేం వేస్తుంది అవసరం తీరగానే? అసలా “అసహ్యం” తన మీద తనకే వెయ్యాలి. “నీ భార్య కూడా నీలాగే వ్యభిచారం చేస్తే వూరుకుంటావా?” అని ఎవరైనా వీడిని మొహం మీదే అడగాలి. ఒక వెధవ పని చేస్తూ, అది చేస్తున్నానని ఒప్పుకుంటే అది వుదాత్తంగా అయిపోతుందా? చేసే పని తప్పు అని తెలియని వాళ్ళని ఏమన్నా కాస్త క్షమించవచ్చేమో గానీ, ఇలాటి అతి తెలివి గల మనుషులనా? ఇలాంటి మనుషులకి కొన్నాళ్ళకి తమ “అనిర్వచనీయమైన ఆనందం” భార్యల దగ్గర దొరకడం మానేస్తుంది. అప్పుడు మళ్ళీ కధ మొదలు. అప్పుడు ఈ నాలుగు “మంచిమాటలు” కూడా బొత్తిగా పని చేయవు.
ఈ చెత్త పాత్రలు స్త్రీల గౌరవాన్నీ, సమాజంలో వున్న నిజమైన వుదాత్తతనీ పరిహసిస్తూ వుంటాయి.
కాబట్టి, భార్యల దగ్గర “అనిర్వచనీయమైన ఆనందం” దొరకని మగవాళ్ళూ, మీరేం చెయ్యాలీ? వెంటనే “వేశ్యల” దగ్గరకి పరిగెత్తండి. మీరెళ్ళకపోతే, మీ కష్టాలు తీరవు మరి. మీ భార్యలు ఏమీ అనుకోరు లెండి. మీరు వెళ్ళే ఆ “వుదాత్తమ ఆడవాళ్ళి” మీకు నాలుగు “మంచి మాటలు” “చెప్పే విధం”గా చెప్తారని మీ భార్యలకి తెలుసు లెండి. చివర్లో మీరంతా ఇంచక్కా స్నేహితులయిపోవచ్చు కూడా!
ఇలాంటి నెగిటివ్ కధల్లో ఆడవాళ్ళని అవమానించి, పురుష పెత్తనాన్ని పదిలం చేసే విషయాలు తప్ప, మంచి విషయం ఒక్కటుండదు!!
“ఇద్దరు దుర్మార్గులు” అని బడాయిగా పాత్రల్ని చెడ్డవాళ్ళు అని ఒప్పేసుకోవడం వల్ల, అవి మంచి పాత్రలయిపోవు. ప్రతీ మనిషీ ఏదో ఒకటి ఆలోచిస్తూనే వుంటాడు. అంత మాత్రాన అది “అంతర్మధనం” అయిపోదు. నాలుగు నిజాలు ఒప్పేసుకుని, చేసే చెత్త పనులు చేస్తూనే వుంటే, అది విచక్షణ వున్నట్టూ కాదు.
Phani garu,
This story is quite different from what we’re used to from your “pen”. This show how diverse you would think and can write. The way you joined the two parallel lives is worth the thought. Keep up the good work!!. Really nice job!!. And keep writing … 😉
Good luck.
simply superb. just general story, but we canot stop until finish.
the level of thinking of the ladies about sailu is exactly correct. though iam a waoman i simply laughed.
keep it up
thank u.
రవికిరణ్ గారూ,
నేను కధలో పిల్లలు తమ ప్రేమ గురించి తల్లితండ్రులతో చెప్పుకోకపోవడం గురించే రాశాను గానీ, తమ స్నేహితుల కన్నా ముందరే చెప్పాలని రాయలేదు. స్నేహితులకీ, తల్లితండ్రులకీ పోలిక తీసుకురాలేదు. బయటివాళ్ళ ద్వారా వినడం కాకుండా, సొంత పిల్ల ద్వారానే ఆ విషయాలు తెలుసుకోవడం తల్లితండ్రులకు గౌరవనీయం అని నా అభిప్రాయం. వూళ్ళో వాళ్ళందరికీ తెలిశాక, ఎవరి ద్వారానో పిల్లల ప్రేమ విషయం తెలిస్తే, ఆ తల్లితండ్రులు తమని తాము పరిశీలించుకోవాలి. మామూలు ప్రేమలు అందరికీ వుంటాయి పిల్లల పట్ల. దాన్నెవరూ శంకించరు. చక్కని స్నేహమే వుండదు చాలా మంది తల్లితండ్రులకి తమ పిల్లలతో.
ప్రసాద్
ఇద్దరు దుర్మార్గులు గురించి kiran గారి అభిప్రాయం:
03/14/2007 12:25 pm
కధ కన్నా ప్రసాద్ గారి విశ్లేషన నాకు బాగా నచ్చింది. కథ లోని ప్రతి పాత్రయొక్క నిజస్వరూపాన్ని కల్లకు కట్టినట్లు వివరించిన ప్రసాద్ గారికి ధన్యవాదాలు.
కిరణ్.
రాఫెల్ గురించి P. Siva గారి అభిప్రాయం:
03/14/2007 6:52 am
ఆహ్లాదకరమయిన సాయంత్రంలా ఉంది కథ. అయితే మొదటి పేజీ కథకి బొత్తిగా అనవసరం. చెట్టును ట్రిమ్ చేసుకున్నట్టే కథనూ చేసుకోవాలి మరి.
భయం! గురించి Vaidehi Sasidhar గారి అభిప్రాయం:
03/12/2007 10:56 am
ఆసక్తిగా చదివించిన కధ.ఇటువంటి చిన్న ఇతివృత్తం (plot) చుట్టూ అల్లిన కధలకి కొసమెరుపు ముఖ్యమైన ఆకర్షణ. అందుకనే చివర్లో ముగింపు పాఠకులకే వదిలేయట మే బాగుందనిపిస్తుంది. ఈ సంప్రదాయం మనకి యండమూరి (ఆ ఒక్కటీ అడక్కు) కి ముందునించీ ఉన్నదే కదా!!
నామాట గురించి Anuradha గారి అభిప్రాయం:
03/12/2007 2:52 am
శ్రీవెంకటేశ్వరరావు గారి సంపాదకీయం చాలా ఆసక్తిదాయకం
గా ఉంది.శ్రీ రోహిణీప్రసాద్ గారు, భావితరాలవారు సంస్కార
పరంగా ఆటవిక దశకు చేరుకోకుండా చూడవలసినది
మనమేనని చెప్పి,ప్రతి వ్యక్తికీ సమాజం పట్లగల బాధ్యతను
గుర్తు చేశారు. సమాజ ప్రాధాన్యత తగ్గి వ్యక్తి ప్రాధాన్యత
పెరుగుతున్నఈ కాలంలో క్రమేణా అభిరుచుల స్థాయి
దిగజారుతోంది. పాశవిక ప్రవృత్తులను ప్రేరేపించే చవకబారు
సంగీత,సాహిత్య,నృత్యాలకు ఎక్కువ ఆదరణ లభిస్తోంది.
ఇలాంటి పరిస్థితుల్లో ఉదాత్తమైన,ఉన్నతమైన కళా సృష్టిని
ప్రోత్సాహపరిచే కార్యక్రమాల అవసరం ఎంతైనా ఉంది.
అనూరాధ
భయం! గురించి Rao Vemuri గారి అభిప్రాయం:
03/09/2007 7:00 pm
కొత్తపాళీ గారు అడిగిన విషయాల వివరణ.
సంపాదకుల దయవల్ల “అభయారణ్యంలో ఏంబరు” కథకి ఇచ్చిన లంకె ఇప్పుడు పనిచేస్తోంది.
చత్వారీ వాక్పథం అంటారా. వాక్కు మనందరికీ తెలుసున్నదే. పథం కూడా తెలుసున్నదే. ఆధునిక పరిభాషలో వాక్పథం అంటే ommunication channel. చతుర్ అంటే నాలుగు కనుక ఇది four fold communication channel. త్వం చత్వారీ వాక్పథానీ.. అని గణపతిని కీర్తిస్తాము కదా. ఇంతకీ ఏమిటీ నాలుగు వాక్పథాలూను? “పర, పశ్యంతి, మధ్యమ, వైఖరి.” వైఖరి అంటే నోటితో మాట్లాడే communication. మధ్యమ అంటే ఆలోచించేటప్పుడు మన శ్రవణయంత్రాంగానికి వినిపించేది. పశ్యంతి అంటే intuition. పర అంటే ఏమిటో నాకు నిక్కచ్చిగా తెలియదు. మరొకరు చెప్పగా విన్నదేమో. Communicate చెయ్యటానికి శబ్దం ఒక మార్గం; ఇంకా వేరే మార్గాలు ఉన్నాయన్నది ఉపనిషద్వాక్యం.
ఇప్పుడు మళ్ళా చదివి చూడండి.
ఈ కథలో foot notes పెట్టి చెప్పాలంటే ఇంకా చాలా విషయాలు ఉన్నాయి. మరొక సందర్భంలో వాటిని చూద్దాం.
సీతా-రామా గురించి ravikiran timmireddy గారి అభిప్రాయం:
03/09/2007 6:59 pm
J.U.B.V. ప్రసాద్,
ఇద్దరు దుర్మార్గులు మీద మీ విమర్శ చాలా పదునుగానూ, నిజానికి చాలా దగ్గరగానూ, ఆలోచింపజేసేదిగానూ వుంది. సీతా-రామా, ఇది నా మొదటి కథ. చాలా లోపాలే వుండొచ్చు. ఇది మీ చేతిలో చీల్చి చెండాడబడటం వొక గొప్ప learning experience గా భావిస్తాను. దయచేసి నా కథ సీతా-రామ ని మీ విమర్శతో గౌరవిస్తారా.
రవికిరణ్ తిమ్మిరెడ్డి
ఇద్దరు దుర్మార్గులు గురించి JUBV PRASAD గారి అభిప్రాయం:
03/09/2007 6:19 pm
ఈ కధ రాసిన రచయితని గానీ, దాన్ని ఇష్టపడ్డ పాఠకులని గానీ నొప్పించకుండా అభిప్రాయం రాయాలని నా తాపత్రయం. ఈ ప్రయత్నంలో సఫలీకృతుణ్ణి కాలేకపోతే, మన్నించమని రచయితకీ, ఇష్టపడ్డ పాఠకులకీ మనవి. ఈ అభిప్రాయంలో వున్న వ్యంగ్యం, వెటకారం ఈ కధలోని పాత్రలకి మాత్రమే అని గమనించండి.
ఈ కధలో మూడు పాత్రలున్నాయి. ఒక “వేశ్య”, ఒక “విటుడు”, ఒక “గృహిణి”. “విటుడు” రసికత కోసమో, మరో “అనిర్వచనీయమైన ఆనందం” కోసమో (నిజానికి ఇటువంటి అనిర్వచనీయాలు ఏవీ వుండవు. పరాయి ఆడవాళ్ళ దగ్గర మగాళ్ళకి దొరికే ఆనందమే ఇది. దీనికి ఎంత భావుకత వున్న పేర్లు పెట్టుకున్నా, అసలు విషయం ఇదే! ఇది మగవారిని “గర్వ” పడేట్టు చేసే విషయమే!) “వేశ్య” దగ్గరకి వెళుతూ వుంటాడు. ఎటొచ్చీ తను తప్పు చేస్తున్నాడని మాత్రం తెగ ఒప్పేసుకుంటూ, ఆ విధంగా తెగ ఆలోచించేస్తూ, ఒక్కో రాత్రికీ ఐదు వేలు ఖర్చు పెడుతూ, కాసింత గిల్టీ కాన్షస్‌తో “పెద్దమనిషి”లా చలామణీ అయిపోతూ వుంటాడు. అలా ఒకరోజు ఆ “వేశ్య” దగ్గరకి వెళితే, ఆవిడ తన “వుదాత్తత”తో “మీరు మీ భార్య గురించి తెలుసుకోండీ” అని “నాలుగు మంచి మాటలు” చెప్తుంది. ఈ మనిషి ఇంటికి పోయి (అడ్డమైన తిరుగుళ్ళూ తిరిగి, తిండి కోసం ఇంటికి చేరిన పక్షి, కనీసం స్నానం అయినా చేసి చచ్చాడో, లేదో, పాడు!), “నీకు ఏ అష్ట పదంటే చాలా ఇష్టం” అని అడిగి, ఇంకా ఏవేవో మాట్టేడేసి, (అన్నీ ఒక్క రాత్రిలోనే) “అనిర్వచనీయ మైన ఆనందా”న్ని పొందేస్తాడు. ఇదే “అనిర్వచనీయమైన ఆనందం” అంతకు ముందు ఆ “వేశ్య” దగ్గర ఒక్క మాట కూడా మాట్టాడకుండా పొందుతాడు. అప్పటి నించీ ఆ “వేశ్య” దగ్గరకి భార్యాభర్తలిద్దరూ కలిసి వెళుతూ వుంటారు స్నేహంగా!
ఈ కధలో ముఖ్యంగా వళ్ళు మండించే పాత్ర “గృహిణి”. ఈవిడ పేరు దీప. ఈవిడ డాక్టరంట కూడా. ప్రేమ వివాహం కాదు కాబట్టి, శ్రోత్రియ కుటుంబం నించే వచ్చిందనుకోవాలి. ఈవిడకి వెన్నెముక అనేదే వుండదు. డాక్టరెలా అయిందో “పైవాడి”కే తెలియాలి. పతివ్రతల కోవలో పుట్టిన మనిషి ఈవిడ. శిధిలాలలో తప్ప మామూలుగా దొరకరు ఇలాంటివాళ్ళు. అయినా ఇలాంటి వాళ్ళు చెడు తిరుగుళ్ళు తిరిగే మగాళ్ళ పాలిట దేవతలు లెండి. భర్త “వ్యభిచారం” గురించి తెలిసినా సరే, “ఇంట్లో వ్యభిచారం చెయ్యకపోతే చాలు” అనుకుంటుంది. అటువంటి కొంప, ఒక గుడి లాంటిదిట ఈవిడకి. ఎంత సిగ్గుమాలిన పాత్రో ఇది. బొత్తిగా సినిమాలా, టీవీలా, పుస్తకాలా జ్ఞానం ఏవీ వున్నట్టు లేదు అసలు. అదన్నా కాస్త ఏడిస్తే, భర్తల “వ్యభిచారానికి” భార్యలు కనీసం ఎలా ఎదురు తిరుగుతారో, ఎలా బాధ పడతారో తెలిసేది. “భర్త కోరినది” ఇచ్చేస్తూ వుంటుంది. ఇలాంటి పనికిమాలిన మనిషి, భర్త “వేశ్యని” ఇంటికి తెచ్చుకుంటే ఏం చేస్తుందో! ఏమీ లేదు, వంటలు చేసి, వాళ్ళకి సరఫరా చేస్తూ వుంటుంది ఈ డాక్టరు. అదేగా మరి “భర్త కోరేది” అప్పుడు. డాక్టరు చదువులూ, ఇంజినీరింగు చదువులూ జీవితంలో ఎందుకూ పనికి రావు అనే నగ్న సత్యాన్ని ఈ కధ చక్కగా చూపిస్తుంది. భర్త “వ్యభిచారం” మానేశాక, ఈ సిగ్గులేని మనిషి ఆ “వేశ్య”తో స్నేహానికి భర్తతో కలిసి వెళుతూ వుంటుంది.
జీవితంలో ఇలాంటి పాత్రలూ, పరిస్థితులూ ఆడవాళ్ళకే వుంటాయి. వాళ్ళంటే నోర్మూసుకు పడుంటారు, డాక్టర్లయినా సరే. డాక్టర్ దీపగారే బయట వేరే మగాడితో “అనిర్వచనీయమైన ఆనందాన్ని” పొందుతూ వుండి, ఆ తరువాత ఆ బయట మగాడి “మంచి మాటల” వల్ల తిరిగి భర్తని, “ఎల్లారీశ్వరి పాటల్లో నీకే పాటంటే ఇష్టం” అని అడిగి, అతన్ని దగ్గరకు తీసుకుంటే, ఆ భర్త ఇలాగే భరించి, ఆ బయట మగాడితో స్నేహం చేస్తాడా? స్త్రీల గౌరవం గురించి మాట్టాడే వాళ్ళు, ఇలాంటి పాత్రల గురించి చదివి, ఎలా భరిస్తారో నాకు అర్థం కాదు.
ఇంక “వేశ్య” పాత్ర గురించి. ఈ అమ్మాయి పేరు గోపిక. చాలా వుదాత్తమైన “వేశ్య”. ఇంజనీరింగు చదివే అమ్మాయిని, ఒక ఎమ్మెల్లే కొడుకు ప్రేమించి, సినిమాల్లో హీరోయిన్ చేస్తానని చెప్పి, వేరే వూరు తీసుకు వచ్చి, పెళ్ళి చేసుకుని కాపురం పెడతాడు. పెళ్ళయిపోతే హీరోయిన్ ఎలా అవుతుందో ఈ రోజుల్లో! ఏదో ఒకటి లెండి. ఏవో పాత కక్షల కొద్దీ ఎవరో ఆ అబ్బాయిని చంపేస్తారు. ఇక ఇంజనీరింగు చదువు వెలగ బెట్టిన ఈ గోపిక, కుట్టు పనీ, చిప్స్ అమ్మడం లాంటి పనుల కన్నా “వ్యభిచారం” గొప్పదని తేల్చేసుకుంటుంది. ఒక్కసారికి ఐదు వేలంట. వేరే గతి లేక గానీ, పురుష దౌర్జన్యాలతో గానీ, వేరే దౌర్భాగ్యుల వల్ల గానీ, “వ్యభిచారం” లోకి దిగిన స్త్రీలు ఎన్నో అవస్థలు పడుతూ వుంటారు. ఇంకేదన్నా గతి దొరికితే అటువంటి మురికి లోంచీ బయటకి వచ్చేద్దామని చూస్తూ వుంటారు. ఇంజినీరింగు చదువుతున్న గోపికకి తొందరగా ఎక్కువ డబ్బు సంపాదించడానికి ఇదొక్క మార్గమే కనబడుతుంది మరి. “వళ్ళు బలిసి, డబ్బాశ కొద్దీ ఆ చెత్త పని మొదలెట్టిందంటారే” గానీ, “తప్పని పరిస్థితుల్లో కాదు”. ఒక్కసారికి ఐదువేలు సంపాదించే ఈ పాత్రకి బోలెడంత వుదాత్తత. వంట కూడా తనే చేసేస్తూ వుంటుంది “విటులకి” పెట్టడానికి. సంఘ భయం, బ్రోకర్ల భయం, పోలీసుల భయం, గట్రా బొత్తిగా లేవు ఈ పాత్రకి. ఇలాంటి పాత్రని చూస్తే ఎంత చీదర పుడుతుందో! చివర్లో “విటుడికి” నాలుగు “మంచి మాటలు” చెప్పేసి, అతని భార్యతో అతన్ని కలిపేస్తుందీవిడ. తర్వాత, వాళ్ళ స్నేహితురాలయి కూర్చుంటుందీవిడ. డ్రామా విషయంలో సినిమాని దాటి ఎక్కడికో వెళ్ళి పోయిందీ విషయం.
ఆఖరుగా “విటుడి” పాత్ర చూద్దాం. ఇష్టమైన అష్టపది గురించీ, అలాంటివే ఇంకేవో ప్రశ్నలడిగేసి, తన “అనిర్వచనీయమైన ఆనందాన్ని” ఇంట్లోనే పొందచ్చని తెలియక, బోలెడన్ని “ఐదువేలు” తగలేసుకుంటాడు. అలా అని ఆ “వేశ్య”ని ఏమన్నా గౌరవిస్తాడా? అదీ లేదు వీడికి. ఐదు వేలు తీసుకుంటుందని మొదటి నించీ ఏడుపే. ఆ తరువాత తన అవసరం తీరాక “అసహ్యం” వేస్తుంది వీడికి. మరి ప్రేమ లేని చోట ఇంకేం వేస్తుంది అవసరం తీరగానే? అసలా “అసహ్యం” తన మీద తనకే వెయ్యాలి. “నీ భార్య కూడా నీలాగే వ్యభిచారం చేస్తే వూరుకుంటావా?” అని ఎవరైనా వీడిని మొహం మీదే అడగాలి. ఒక వెధవ పని చేస్తూ, అది చేస్తున్నానని ఒప్పుకుంటే అది వుదాత్తంగా అయిపోతుందా? చేసే పని తప్పు అని తెలియని వాళ్ళని ఏమన్నా కాస్త క్షమించవచ్చేమో గానీ, ఇలాటి అతి తెలివి గల మనుషులనా? ఇలాంటి మనుషులకి కొన్నాళ్ళకి తమ “అనిర్వచనీయమైన ఆనందం” భార్యల దగ్గర దొరకడం మానేస్తుంది. అప్పుడు మళ్ళీ కధ మొదలు. అప్పుడు ఈ నాలుగు “మంచిమాటలు” కూడా బొత్తిగా పని చేయవు.
ఈ చెత్త పాత్రలు స్త్రీల గౌరవాన్నీ, సమాజంలో వున్న నిజమైన వుదాత్తతనీ పరిహసిస్తూ వుంటాయి.
కాబట్టి, భార్యల దగ్గర “అనిర్వచనీయమైన ఆనందం” దొరకని మగవాళ్ళూ, మీరేం చెయ్యాలీ? వెంటనే “వేశ్యల” దగ్గరకి పరిగెత్తండి. మీరెళ్ళకపోతే, మీ కష్టాలు తీరవు మరి. మీ భార్యలు ఏమీ అనుకోరు లెండి. మీరు వెళ్ళే ఆ “వుదాత్తమ ఆడవాళ్ళి” మీకు నాలుగు “మంచి మాటలు” “చెప్పే విధం”గా చెప్తారని మీ భార్యలకి తెలుసు లెండి. చివర్లో మీరంతా ఇంచక్కా స్నేహితులయిపోవచ్చు కూడా!
ఇలాంటి నెగిటివ్ కధల్లో ఆడవాళ్ళని అవమానించి, పురుష పెత్తనాన్ని పదిలం చేసే విషయాలు తప్ప, మంచి విషయం ఒక్కటుండదు!!
“ఇద్దరు దుర్మార్గులు” అని బడాయిగా పాత్రల్ని చెడ్డవాళ్ళు అని ఒప్పేసుకోవడం వల్ల, అవి మంచి పాత్రలయిపోవు. ప్రతీ మనిషీ ఏదో ఒకటి ఆలోచిస్తూనే వుంటాడు. అంత మాత్రాన అది “అంతర్మధనం” అయిపోదు. నాలుగు నిజాలు ఒప్పేసుకుని, చేసే చెత్త పనులు చేస్తూనే వుంటే, అది విచక్షణ వున్నట్టూ కాదు.
ప్రసాద్
ఇద్దరు దుర్మార్గులు గురించి Kamesh Challa గారి అభిప్రాయం:
03/09/2007 3:55 pm
Phani garu,
This story is quite different from what we’re used to from your “pen”. This show how diverse you would think and can write. The way you joined the two parallel lives is worth the thought. Keep up the good work!!. Really nice job!!. And keep writing … 😉
Good luck.
Cheers,
–Kamesh
అంతరం గురించి seetha గారి అభిప్రాయం:
03/09/2007 2:14 pm
simply superb. just general story, but we canot stop until finish.
the level of thinking of the ladies about sailu is exactly correct. though iam a waoman i simply laughed.
keep it up
thank u.
చాదస్తం గురించి JUBV PRASAD గారి అభిప్రాయం:
03/09/2007 10:55 am
రవికిరణ్ గారూ,
నేను కధలో పిల్లలు తమ ప్రేమ గురించి తల్లితండ్రులతో చెప్పుకోకపోవడం గురించే రాశాను గానీ, తమ స్నేహితుల కన్నా ముందరే చెప్పాలని రాయలేదు. స్నేహితులకీ, తల్లితండ్రులకీ పోలిక తీసుకురాలేదు. బయటివాళ్ళ ద్వారా వినడం కాకుండా, సొంత పిల్ల ద్వారానే ఆ విషయాలు తెలుసుకోవడం తల్లితండ్రులకు గౌరవనీయం అని నా అభిప్రాయం. వూళ్ళో వాళ్ళందరికీ తెలిశాక, ఎవరి ద్వారానో పిల్లల ప్రేమ విషయం తెలిస్తే, ఆ తల్లితండ్రులు తమని తాము పరిశీలించుకోవాలి. మామూలు ప్రేమలు అందరికీ వుంటాయి పిల్లల పట్ల. దాన్నెవరూ శంకించరు. చక్కని స్నేహమే వుండదు చాలా మంది తల్లితండ్రులకి తమ పిల్లలతో.
ప్రసాద్