ఇలాగే ఇందుకే ఉన్నామనుకుంటూ
గుర్తులు చెక్కుకుంటూ
వత్తులు దిద్దుకుంటూ
వలయాల్లోని వలయంలోకి
విజయాల్లోని విలయంలోకి
ఒకింత మరి కాస్తంత కించిత్పూర్తిగా
విలుప్తమై వినీలంలో విలీనమైపోతూ

చీకటిని చీల్చుకొని వెలిగే మెరుపు తీగ
వేదనల వణుకును పోగొట్టే నెగడుగా
ఎప్పటికీ మారదు

తళుక్కున మెరిసిన ఇంద్రధనుస్సు
తెల్లని నవ్వై తేలిపోతుంది
అసలు రంగేదో నువ్వు గుర్తించేలోగానే

ప్రవాస ప్రవాహంలో
ఒంటరి గంధర్వుల
ఇసుక గడియారం
చప్పుళ్ళు కూడా వింటూనే ఉన్నా

అయినా
పదం కదలడం లేదు
వాక్యం నిలవడం లేదు

ఈ క్షణమొకసారి పిల్లకాలువ
తేలికగా ప్రవహిస్తూ పోతుంది
ఒక్క గెంతులో దానిని దాటగలుగుతావు
మరొకసారి మహాసముద్రం
దానిలో మునిగిపోకుండా నిలబడటానికి
నీ శక్తులన్నీ ఒడ్డుతావు

ఒకసారొక చినుకు
గుర్తించేలోపు పలకరించి మాయమౌతుంది

దప్పిగొన్నప్పటి ఫోటో వేళ్ళాడేస్కుని
దీనంగా ఆవులించినా
కంటి చివర్ల నుంచి చూస్తూ
పట్టాలని బెదిరించడం తప్ప
రైలేనాడేనా ఎక్కించుకుందా
నిన్ను దక్కించుకుందా!

ప్రతి మనిషీ
రెండు దుఃఖసంద్రాలమధ్య
ఒక నావికుడిగానో
ఒక యాత్రికుడిగానో
ఒక అన్వేషకుడిగానో సాగిపోవడం చూశాక
తేల్చుకున్నాను
దుఃఖమే పరమ సత్యమని.

సందర్భమేమైనా కానీ
ఇష్టమైన ద్రవమేదో ప్రతిబిందువూ త్రాగినట్టు
దానిని ఆస్వాదించినపుడు,
హాయినిచ్చే సంగీతం విన్నట్లు
శ్రద్ధగా దానిలోకి మునిగినపుడు,
ప్రియమైన వ్యక్తి స్పర్శలోకి నిన్ను కోల్పోయినట్లు
దానిలో ఊరట పొందినపుడు

గాలి కొన్ని పొదలను
చిన్నగా కదిలిస్తుంది
కాసేపటికి అంతా సద్దుమణుగుతుంది
తలెత్తి పైకి ఎగసి
తనను తాను మర్చిపోతూ
నిలబడ్డ కెరటం
తన పనిలో మళ్ళీ నిమగ్నమవుతూ
తీరం వైపు పరుగులు తీస్తుంది

నేను ప్రతిరోజూ
రెండు పూటలా
ఒక ఆడపిల్లల కాలేజ్‍లో
ఫిజిక్స్ పాఠాలు చెబుతాను
తీరిక వేళల్లో – అంటే
కాలేజ్‍కి శలవులప్పుడూ
వాళ్ళు బుద్ధిగా
పరీక్షలు రాస్తున్నప్పుడూ
నేను కవిత్వం రాస్తాను.

అలా ఎలా ప్రేమించేశావు
నువు పుట్టడాన్నీ
నీ ముందు ప్రపంచం పుట్టడాన్నీ
అవి నిద్రలోకి రాలిపోవడాన్నీ
అనుభవాలు గతంలోకి
ఉత్సాహం భవితలోకీ జారిపోవడాన్నీ

చిరువలయాల్లోంచి చదరాల్లోకీ సూటిగీతల్లోంచి
పేరుకునే నురగలకింది శూన్యపు ఉరవడుల్లోకీ
మలుపుల తలపుల్లోకీ రూపాల్లోంచి పాపాల్లోకీ
జారబోయినప్పుడల్లా పట్టుకోబోయి జార్చుకున్న బొమ్మే.

వెలుగు కన్నెత్తికూడా చూడని చీకటిగదిలో
ఒంటరితనపు పక్కమీద
నిద్రపట్టక దొర్లుతున్నప్పుడు
మనం ఆశాదీపాలనుకున్నవాళ్ళు
కిటికి సందుల్లో నుండి మిణుగురుల్లా
మెరిసి మాయమైపోతారు

మరపు పొదలలో
దాగిన ఆత్మీయులు
హఠాత్తుగా వెలికివస్తారు
ఆరిపోయిన నెగళ్ళలాంటి
తీరని కోరికలను భ్రమలవల
నిజంలా చూపెడుతుంది.

ముగ్గులు లేవిట, కానీ
అగ్గలమగు సంతసమున నతివలు నీకై
యొగ్గిరి కుసుమాంజలులన్
దిగ్గున రమ్మిక నవాబ్ద! దీవింప మమున్.
 
వడకఁగానేమి వలిచేత వపువు లిచట,
లోనఁ గలదోయి వెచ్చనిదైన మనసు
అందుచేఁ బల్కెదము మనసార నీకు
నంచితంబగు నాహ్వాన మభినవాబ్ద!

ఆనుకున్న గోడ
వున్నట్టుండి కూలిపోతున్నట్టు

ఆకాశం నుంచి మనుషులు
తలక్రిందులుగా
పైకి జారిపడి భయపెడుతున్నట్టు

అంతా ప్రేమే
నువ్విచ్చినవన్నీ వద్దన్నందుకు
నా నిద్రమీద మంటేసి ఎండుచేపలు ఆరేసిన చీర కాల్చిన చప్పుడు గుండెల్లోకి తన్నుతున్నావు చూడూ అంతా అదంతా ప్రేమే.

గుణింతాలనుంచి పిళ్ళారి గీతాలదాకా
పూనిన బాలూ నుంచి పేలిన శివమణి దాకా
గ్రక్కున మింగిన మది గుక్కలనుంచీ
(సీ-తమ్మకు చేయిస్తీ చింతాకూ పతకమూ రామచంద్రా)
ప్రక్కకి పిలిచిన అన్-కోని అల దాకా…

ఆ నిముషం ఎవరికీ తెలీని రసహ్యమేదో గుసగుసలాడుతూ
ఊపిరి వేగం పెంచుతున్నప్పుడు
కునుకు మరచిన రేయి లాలనగా ఊ కొడుతుంది
ఎదురుచూపులు పలవరింతలైన వేళ
ఒక సూర్యోదయం చురకలు వేస్తూ సర్ది చెబుతుంది.

వాన చివరి చెమ్మగాలివంటి నిర్వేదం
మిణుగురు చుట్టూ ముసిరిన రాత్రిలాంటి నిరాశ
దేనినీ మొదలు పెట్టనీయని, ముగించనీయని
వెలిగీ వెలగని దీపం లాంటి ఒంటరితనం
నిన్ను నీ ప్రక్క లాలనగా కూర్చోబెడతాయి