దాసోహమన్నా ఋషిలా మూలిగినా
చేతులూ గుండె కవాటాలూ అన్నీ అప్పగించినా
మెలికలు తిరగటం ఆపేస్తానని
పేగులు మెలియబెడుతూ చెప్పే పచ్చి ఎర్రటి క్షణం

వింజామరల రేకలు రాలే తనం.
చాచిన నాలుకల్లోకి చేరే తనం.

సూర్యునిలాగా
తల ఎగరేస్తూ
నిప్పులు విసిరేది
చంద్రునిలాగా
నవ్వులు పేల్చే
మల్లెలు విరిసేది
మబ్బు తునకలా
తల వంచుకుని
సాగీపోయేది

నేను, నువ్వు తలో చోటా నడుస్తుంటాం
నీ దారిలో నేనుంటానో లేనో
నా దారిలో, నాలో నీవుంటావు.
ఈ దేహంలో, ఇదే మనసుతో
బ్రతకలేక బ్రతుకుతూ నేను
నైరూప్య లోకంలో నీవు
నేనే నీ వైపు నడిచి వస్తున్న భ్రమలాంటి సత్యం.

పుస్తకం తెరిచివున్నట్టే ఉంటుంది
రాసుకోవడానికే ఏమీ మిగలదు
గాలి పాడుతున్నట్టే ఉంటుంది
స్వరాలేవీ సరిగా ధ్వనించవు

అంకం తర్వాత అంకంగా సాగిన
ప్రయాణమంతా
కళ్ళముందు కదలాడుతుంటుంది

నాలుగు గోడల నడుమ
పోగుపడిన దుఃఖాన్ని
చెదరగొడదామని
ఒంటరితనపు కిటికీలు తెరచి
ఒక్క వెలుగుకిరణాన్నైనా
బహూకరిద్దామని
దిగులుపొగను ఊదేసి
నులివెచ్చని ఓదార్పవుదామని
సున్నితంగానే మునివేళ్ళను తాకిస్తాను.

ఉండబట్టలేకే ప్రవాహం.
తడిసిన మనుషులెవరూ
దుఃఖంలో ఎవరు మునిగారో తెలీరు.
నవ్వుతున్న ముఖాల్లో నీళ్ళూ కదలవు.

“సెక్సా అలా రాస్తున్నదంతా” అంటావు.
చదుతున్నారా అని కూడా అడుగుతావు నువ్వే.

చిమ్మ చీకట్లో
పద్యం ఆకాశం మీద పొడుస్తుంది.
చెట్లు నీడ తప్పించి చోటిస్తాయి

నువ్వు అస్తమానూ
అడుగుతుంటావ్
నా పద్యాల చుట్టూ
అంత చీకటి ఎక్కడిదని

ఇంకా ఇంకేదో ఇంకాలని
ఇంకో వంకలోకి వంపు తిరగాలని వొలికి చూడాలని
మరో ముక్తాయింపులో ముక్తిని వెతకాలని

కొత్త పుస్తకాన్ని తెరిచి పుటలని వాసన చూసినంత
చేయి అలా నిమిరి కొన్ని చుక్కలని చప్పరించినంత
మెత్తగా లేతగా

ఎవరి కన్నీళ్ళు వారివే అయినా
కన్నీళ్ళలో తేడాలేనట్టే
అందరినీ తాకుతున్న ఒకే బాధ

ప్రవాహంలో కొట్టుకుపోతున్నా
ఆకాశం అనంతాన్ని
సముద్రం వైశాల్యాన్ని
పాటల్లో ఇమడ్చాలని చూస్తున్నారు

ఆమె వీధి అరుగుపై కూర్చుని
దారిన పోయే అందరినీ పలకరిస్తుంది
ఎలా ఉన్నారనో
ఏం చేస్తున్నారనో అడుగుతుంది
తోచిన మాటలేవో
వడపోత లేకుండా మాట్లాడుతుంది

జల
ఎప్పుడైనా కనిపిస్తుందా?
చేదితేనే
గలగలమని పొంగుతుంది.

పరిమళం
దూరానికి తెలుస్తుందా?
దరి చేరితేనే
గుప్పుమని కప్పేస్తుంది.

నిద్ర తెలుస్తున్నా, సమయం చూడనంత
గాఢమైన ముడులు కునుకుకీ కట్టక
ఒంటిమీద ఉరేస్తాయి నన్ను,
నాలుగూ పదకొండు ఇక నిద్రపో అని నువ్వనే వరకూ.

అక్కడ
రంగులేని రంగు
రూపంలేని రూపం
రుచిలేని రుచి
స్పర్శలేని స్పర్శ
శబ్దంలేని శబ్దం
వాసనలేని వాసన
నీకోసం ఎదురుచూస్తాయి

డేగలే కనపడని
నియంతలకాలం
అంతా అసంయుక్త హల్లుల మయం

చట్రాల్లో బతికే మనుషులకి
చట్టాలు తెలుస్తాయేమో గాని
చిత్తాలు తెలియవు

వాటికెపుడు పోస్తావో
ఆ మార్మిక జీవాన్ని
ఎవరి గుండెలోనో
కంటితడిలోనో
పొర్లాడి వచ్చిన పుప్పొడిని
ఆ గదినిండా కుమ్మరిస్తాయి
వెంటనే దాన్నొక తేనెపట్టులా మార్చి
నువ్వు తాళం పెట్టేస్తావు

చీక‌టి రాత్రి చిక్క‌బ‌డ‌క ముందే
గ్ర‌హ‌పాటుగా నా గుండెనెండ‌బెట్టుకుంటా.
చుక్క‌పొడుపు పొడిచేలోపే
ఏమ‌రుపాటుగా నా ఆశ‌లార్చుకుంటా.

తిండి, నిద్రా
రెండు శరీరాలనూ వెలేసుకుంటాయి
కోరికలు, సమీక్షలూ
ఇష్టాలు, ఇష్టమైన వాళ్ళు
అక్షరాలుగా మారిపోతారు.

కవిత్వం కూడదు మన ప్రేమలాగ.

వాలిన కన్నులు
తెరదించిన నాటకంలో
మిగిలిన కథలో మెదులుతూ
నడిచే కాలమూ జీవితమే.

గొంతు నడిచిన చప్పుడు
ఎప్పుడూ కళ్ళకు కనిపిస్తూనే ఉంటుంది
దారి పొడవునా వినిపిస్తూనే ఉంటుంది.

నీ చేతులు పట్టుకుందాం అనుకుంటాను
నీ చెంపలు నిమురుదాం అనుకుంటాను
వందల వేల మాటలతో
నిన్ను ఉక్కిరిబిక్కిరి చేద్దామనుకుంటాను
మాట గొంతులోనే ఉంటుంది
నేను గుమ్మం దగ్గరే ఉంటాను.

ఒంటరి పక్కమీద
కనిపించని దిగులు
తడుముకునే కొద్దీ తగిలే ఒంటరితనం
గొంతులో మాట నోటిలోనే విరిగిపోతుంది
వెన్నెల కురుస్తున్నప్పుడు వర్షాన్ని కోరుకోవడాన్ని చీకటి ఒప్పుకోదు
ఆప్యాయతలన్నీ అరచేతి తెరమీద కనబడతాయి