ముగింపు
బొమ్మల పెట్టెను మోస్తూ తోపుడు బండి ఊరు దాటింది.
బొమ్మలాట కళాకారులంతా దీనమైన మొహాలతో వెనక నడుస్తున్నారు.
రచయిత వివరాలు
పూర్తిపేరు: సన్నపురెడ్డి వెంకట్రామరెడ్డిఇతరపేర్లు:
సొంత ఊరు:
ప్రస్తుత నివాసం:
వృత్తి:
ఇష్టమైన రచయితలు:
హాబీలు:
సొంత వెబ్ సైటు:
రచయిత గురించి:
సన్నపురెడ్డి వెంకట్రామరెడ్డి రచనలు
‘‘మామా! ఇంగ కానిజ్జామా!’’
సుబ్బారావు గొంతు విన్పించి తేరుకొన్నాడు.
‘‘జనమొచ్చినారా?’’ అడిగాడు.
‘‘ఓ మాదిరిగా ….’’
పొద్దు చల్లబడింతర్వాత –
పడమటిళ్ళ నీడలు వీధుల్లోకి పాకిన పిదప –
గుడిముందంతా ఆక్రమించుకొన్న వేపచెట్టు నీడలో కొందరు హుషారుగా పన్జేస్తున్నారు.
గుంతలు తవ్వేవాళ్ళు తవ్వుతూ ఉంటే, కూసాలు బాతే వాళ్ళు బాతుతున్నారు. అడ్డకొయ్యలు కడుతున్నారు. కొందరింకా కొయ్యలు మోసుకొస్తున్నారు. మోకులు చంకకు తగిలించుకొస్తున్నారు.
తుది రోజు
ఆట ఒప్పందం తర్వాత బొమ్మలాట కళాకారుల యోగం మారిపోయింది.
ఉదయం లేచి చెంబుపట్టుకని వంకలోకి వెళ్ళేసరికి వాళ్ళను వెదక్కొంటూ పాములేటి వచ్చాడు.
పళ్ళు తోముకొనేందుకు వేపపుల్లలు విరిచి ఇచ్చాడు.
చిక్కటి పాలు, చక్కెర, కాఫీపొడి పంపాడు గుడి వద్దకు.
పెద్ద మనుషుల ఇళ్ళన్నీ మరోసారి తిరిగాడు గోవిందరావు.
ఆట ఒప్పుకొనేందుకు ఎవ్వరూ ముందుకు రాలేదు.
‘‘ఆట ఒప్పించుకొనే దాకా మా కాళ్ళో కడుపో పట్టుకొంటారు. తాంబూలమిచ్చినాంక పరదాగుడ్డలనీ, మెరుగు ఆముదమనీ, కాల్ల కింద చెక్కలనీ, దీపాలనీ, కోడిపిల్ల అనీ, సారాయి సీసాలనీ …. మా పానాల్దీస్తరు …. మీ సావాసమొద్దు నాయనా! ఊరున్నమ్ముకొని ఒచ్చినందుకు …. అంతో ఇంతో కూలిబాటు ఇస్తాం …. తీసుకొని మీ దావన మీరు బోండి ….’’ చెప్పారు కొందరు ముసలాళ్ళు.
తండ్రి పడే అగచాట్లన్నీ కమలాబాయికి తెలుస్తూనే ఉన్నాయి.
ఇల్లిల్లూ తిరిగి అందరికాళ్ళు పట్టుకన్నా ఎవరి మనస్సూ కరగలేదనే విషయం అర్థమవుతూనే ఉంది.
భోజనం ఏర్పాట్లు ఒక గాడిలో పడ్డాయి. మొహం విరుపులతోటో, తప్పని తద్దినం గానో కొన్ని ఇళ్ళల్లోనైనా తిండి దొరుకుతోంది.
ఆట ఆడించాలనే నాన్న తపన, ఆరాటం ఆమెను కదిలించాయి.
గ్రామ పెద్ద రాఘవరెడ్డి ఇంటినుంచి బియ్యం, బేళ్ళు, ఉప్పు, పప్పు, మిరపకాయ, చింతపండు వగైరా సంభారాలు రావటంతో – ఆయమ్మనో ఈయమ్మనో అడగకుండా చట్టీ ఇప్పించుకని గుడి వద్దనే పొయ్యి రాజేసింది కమలాబాయి.
ఎర్రమట్టి నీళ్ళలో కందుల్ని నానేసి, ఎండబెట్టి, సాంప్రదాయిక పద్ధతిలో తయారుచేసిన కందిబేడల పప్పూ, వేడి వేడి అన్నమూ పాత రోజుల్ని గుర్తుజేసి ఏదో తన్మయా భావన కలిగించింది గోవిందరావుకు. రుచిగ్రంథులు ఎండిన నాలుక చెలిమల్లో తేమ ఊరించాయి.
గ్రామంలోని ఆడవాళ్ళకు సులభంగానే పరిచయమయ్యింది కమలాబాయి. ఆమె తల్లి లక్ష్మీబాయితో ముసలాళ్ళందరికీ సన్నిహిత సంబంధాలుండేవి కాబట్టి ఆమె పని సులువైంది. తత్ఫలితంగా అంబలి పొద్దు మీరక ముందే మనిషికో ముద్ద సంకటి దొరికింది. ఉడుకుడుకు సంకటి, వేరు సెనగల పచ్చడి, మటిక్కాయల తాలింపు జిహ్వకు రుచిగా అన్పించింది.
మలిరోజు
చల్లని నిద్దురవేళ …. చలిపొద్దున ఢమరుక శబ్దం ….
ఆ వీధి నుంచి ఈ వీధికి నిరంతరాయంగా మోగుతూ ఉన్న బుడబుక్కల వాని కంఠస్వరం …. అదో రకమైన యాసతో, చల్లపొద్దును పక్కలో చేయి దూర్చిలేపినంత జలదరింపుగా అతని గొంతు ….
కళ్ళు తెరవకుండానే ఢమరుక శబ్దం వింటూ హృదయం అనుభూతించే పురాభావాల స్పందనల్ని గమనిస్తూ ఉండిపోయాడు కొంతసేపు.
పల్లె నడిబొడ్డు నున్న రామాలయంలో విడిది చేసి ఉన్నారు – బొమ్మలాట గాళ్ళు.
బొమ్మల పెట్టె వగైరాలన్నీ దేవాలయం లోపల సర్దుకున్నారు.
గుడి పంచదిగి ఛెత్రి కర్రను చేతబట్టుకొని మెల్లగా వీధిలోకి నడిచాడు గోవిందరావు.
తొలిరోజు
తోపుడి బండి ఒకటి తార్రోడ్డుమీద జమాయించి కదులుతూ ఉంది.
‘తిక్కలకండి’ అనబడే వనపర్తి కొండలరావు దాన్ని తోస్తూ పయనిస్తున్నాడు.
వెనగ్గా ఏవేవో మాటలు చెబుతూ పయనిస్తున్నాడు అంబోరు సుబ్బారావు.
ప్రారంభం
శివరాత్రి దాటి వారం రోజులైనా చలి ఉరవడి ఇంకా అణగలేదు. రాత్రి నాలుగవ జామున్నించి విజృంభించి పొద్దు పొడిచి బారెడు ఎక్కేదాకా కొనసాగుతూనే ఉంది.
ఇంటి ముందరి వేపచెట్టు కింద నేలంతా రాలిన పండుటాకుల్తో పసుపు పచ్చని దుప్పటి పరచినట్టుగా ఉంది.