కరిగి కన్నీరైన అనంత జలరాశి
పరవళ్ళు తొక్కుతున్న ప్రవాహం
ఆధారం కోల్పోయి అంతెంతునుండి జారిపడుతున్న జలపాతం
సూర్యకాంతిని హత్తుకుని రాళ్ళ మీద తల బాదుకుంటున్న ఇంద్రధనుస్సు
తనకు తానుగా తెలుసుకోలేని అందమైన అద్భుతం
ఒళ్ళు ఝళ్ళనిపించే ఆకాశ అవయవం
ఎంతయినా నీరు మరచిపోదేమో
విడిచిపోతున్న బాధలో
కన్నీటి తుంపర్లతో
తడిపి వీడ్కోలు చెబుతుంది
దారి చూపేవారు లేకపోయినా
జాడలైనా మిగల్చని రాకపోకలే –
తిరిగి రాలేని గమ్యం చేరేందుకు
అంత వేగమెందుకు నయాగరా!
నయాగరా!
చిత్రాల్లో బంధించి మేము దాచుకున్నట్టు
గడ్డ కట్టించి చూసుకుంటుందా నిన్ను ప్రకృతి
ఒక్కోమారు
నయాగరా!
నా మనస్సులో నువ్విపుడు
ఎన్నాళ్ళయినా
అలసిపోని అహ్లాద సరస్సువి
ఆగిపోని వేణునాదానివి
మరచిపోలేని జ్ఞాపకానివి
నయాగరా!
నీ ఒక్క బిందువు
నీడగా అయినా సరే
నా శరీరంలోనే
కలకాలం నిద్రించనీ.