తెలుగులో వేమన పద్యాలు వినని వాళ్ళుండరు. బాపూ బొమ్మలు చూడని వాళ్ళూ లేరు. వేమన పద్యాలు నిజంగా ఎవరు రాశారో తెలియదు. కాని, బాపూ బొమ్మలు వేసింది సత్తిరాజు లక్ష్మీనారాయణ అనే ఆయన అని చెప్పితే ఎవరూ నమ్మరు. ఎందుకంటే బాపూ అనే పేరే ఆయన నిజం పేరయిపోయింది.
వేమన పద్యాలు ఎవరు ఎక్కడ ఏ సందర్భంలో వాడుకున్నా ఎవరూ కాదనరు. వేమన, నా పద్యాలు నన్నడక్కండా వేశారేం అని కోప్పడడు. మన కాలంలో, కాపీ రైటు చట్టాలు, అనుకరణ నిషేధాలూ ఉన్నప్పుడు కూడా బాపూ తన బొమ్మలని గాలి, నీరు, వెలుతురూ లాగా తెలుగు దేశం అంతటా పంచి పెట్టేశాడు. అక్కడే కాదు, తెలుగువాళ్ళు ఎక్కడ ఉంటే అక్కడ దాకా తన బొమ్మలని పట్టుకోపోనిచ్చాడు.
బొమ్మ అడగడం తడవు — ఆశు కవిత్వం చెప్పే కవికన్నా వేగంగా బొమ్మలు వేసే బాపూ — తన బొమ్మలని తెలుగు మాటలు బతికున్న ప్రతిచోటికీ, మాటలకన్నా వేగంగా ప్రసారం కానిచ్చాడు.
తెలుగు వాళ్ళు వేమన లాంటి కవులకి సన్మానాలు చెయ్యలేదు. వాళ్ళని తమ మామూలు మాటల్లో కలిపేసుకొని సొంతం చేసుకున్నారు, అంతే! బాపూ కూడా అలాంటి వాడైపోయాడు. చిత్రకారుడుగా అతన్ని పనికట్టుకొని ఎవరూ పొగిడినట్టు లేదు. కాని, అతని బొమ్మలు లేకండా ఎవరూ ఏ పనీ చెయ్యరు. పత్రిక పెట్టినా, ఫ్లైయర్ పంపినా, పుస్తకం అచ్చేసుకున్నా, బాపూ గీత లేనిదే అది మనకి పూర్తి కాదు.
“బాపూ గొప్పవాడు. మనం పట్టంకట్టి నువ్వు గొప్పవాడివి అని చెప్పవలసిన అవసరం లేనంత గొప్పవాడు,” అని నేను 1983 తెలుగు వెలుగు (షికాగో) రాత పత్రికకి సంపాదకుడిగా రాశాను. మా పత్రికకి మీ బొమ్మలు కావాలి, అని అడగంగానే, పాతిక పైచిలుకు బొమ్మలు – అట్టమీద వేసుకోడానికి గాను పెద్ద సైజు బొమ్మలు – గ్యాప్ ఫిల్లర్స్ లాగా వాడుకోటానికి మరోపాతిక చిన్న సైజు బొమ్మలు, పంపించాడు బాపూ.
తరువాత, ఆ బొమ్మలన్నీ సెయింట్ లూయిస్ తానా వాళ్ళకిచ్చాను, ప్రదర్శన కోసం! అంతే! ఆ బొమ్మలే కొన్ని సంవత్సరాలపాటు అమెరికా తెలుగు పత్రికలన్నింటినీ అలంకరించాయి.
1985లో లాస్ ఏంజలిస్ తానా సభలు అయిన తరువాత, ఒక వారం రోజులుండేట్టు చికాగో వస్తున్నానని చెప్పాడు. ఆయన్ని అప్పుడు అడిగాను, అక్కడ బొమ్మల కొలువు పెట్టారా? అని. సంతృప్తికరమైన జవాబు ఇవ్వలేదు. వెంటనే, విశాల షికాగో తెలుగు సంస్థ ఆధ్వర్యంలో ఒక బొమ్మల కొలువు పెట్టాం. దగ్గిర దగ్గిర మూడువందలమంది వచ్చారు, బొమ్మలు చూడటానికి!
తరువాత, ఆయన్ని చాలాసార్లు కలిశాను; భారతంలోను, అమెరికాలోనూ!
ఒకసారి ఆయన, పెమ్మరాజు వేణుగోపాల రావు, నేనూ హ్యుస్టన్లో సదస్సుకి వచ్చాం. కారులో ఆయన్ని, రావుగారినీ సదస్సుకి తీసికెళ్ళాలి. “బాపూ! మీరు వెనక సీటులో కూచోండి. రావు గారు ముందు కూచుంటారు. ఆయన నాకు డైరెక్షన్లు చెప్పాలి,” అన్నాను. “ నేనూ డైరెక్టరునే! ఆపని నేను చెయ్యలేననుకున్నావా?” అన్నాడు. మాకు నవ్వాగలేదు.
ఇప్పుడు బాపూ లేడు. అమెరికా తెలుగు వాళ్ళ ఇళ్ళల్లో వేమన పద్యాల పుస్తకం ఉండక పోవచ్చు. బాపు వేసిన బొమ్మ ఉండి తీరుతుంది.