ఈ కథ నాకు బాగా నచ్చింది. మీరు ఇలాంటి కథలు కూడా రాస్తారని తెలియదు. సస్పెన్స్ అదిరింది. నెరేషన్ Squid games, hunger games గుర్తు వచ్చాయి. కొంచెం predictable గా వున్నా, నాకు ఇలాంటి కథలు ఇష్టం కాబట్టి. అభినందనలు.
Sound advice from the mentor but must have meant ‘concise’ not ‘cryptic’.
“Vigorous writing is concise. A sentence should contain no unnecessary words, a paragraph no unnecessary sentences, for the same reason that a drawing should have no unnecessary lines and a machine no unnecessary parts. This requires not that the writer make all sentences short, or avoid all detail and treat subjects only in outline, but that every word tell.” – Strunk and White.
Sad even now there’s none in Telugu similar to “The Elements of Style”.
My comment on this makes more meaningful [at least to me] when written in English, so here it is. Also because I cannot easily translate this into Telugu, given my poor Telugu language and writing skills.
Many moons ago when I was working with who, I call as my mentor, I observed two important points he indicated. 1. Concentrate on a solution oriented approach. 2. Whatever you write, make it cryptic and state it to the point. I have actually observed that mentor doing both of these repeatedly on a routine basis while working with him. He is retired now but I do keep contact.
I also noticed that many of these “negative kicks/complaints” would just water down the enthusiasm of people and discourage them from productive thinking. For example to tell a kid who achieved good scores in exams, an Indian parent would say “oh well this is the minimum we are expecting from you.” To digress further, it also amazes me that the parent who is a worker of “specialized trade” (doctor, engineer, surgeon etc.) *AND* the teachers who teach ONLY ONE SUBJECT expect the student to excel in EVERY SINGLE SUBJECT. A history teacher cannot teach English or Math and vice versa but is ready blame the kid with “negative kicks,” (Ex: I know you are dumb, why cannot you do this small thing? So on and so forth) who lags in one or two subjects but is doing OK in others.
Except the last paragraph which rather sounds like a guideline only, this above commentary by బి. వి. ఎస్. మనస్విని గారు defeats both the points I noted above. For the first point, I would like to ask – Yes we all know and have been observing this trend and the “problem” for a time. What is the solution you are proposing and how would we achieve that solution? And for point 2, the length of the commentary [maybe even this comment of mine] speaks for itself.
>> … ఆ పరుగుల జీవితం లోంచి ఒక్క అడుగు అవతలకి వేసి ఇలాంటి యాత్రలకు ఉపక్రమిస్తే
ఇలాంటి యాత్రలు చేసి, రాతలూ, అక్షర సత్యాలూ, అనువాదాలూ బొమ్మలతో సహా రాసి, అంత సులభంగా ఎక్కడకీ వెళ్ళలేని మా అందరి అశక్తత నెల నెలా గుర్తు చేసి ఏడిపించే అమ్రేంద్ర గారి మీదా, శేషగిరి గారిమీదా కేసు వేసి కోర్టుకు లాగబోతున్నాను. కాసుకోండి. 🙂 నా “మనోభావాలు దెబ్బతీసేస్తున్నారు.”
“వేలాకోలము” అనేది వేళాకోళము అని ఉండాలేమో. ఒకచోట ఒకలా రెండో చోట మరొకలా రాసారు. నిఘంటువు మాత్రం రెండూ ఒకటే అంటోంది. భాష మార్పు కాల ప్రభావం కావొచ్చు (కొత్త నిఘంటువులు మాత్రమే చూపిస్తున్నాయా? నేను సరిగ్గా చూళ్ళేదు). “శుద్ధ దన్యాసి” అనేది మాత్రం తప్పు అనుకుంటా.
మొదటి పది పేరాలూ కథకి అనవసరం అనిపించింది. మాటి మాటికీ మీసాలు సవరించుకోవడం, రొమ్ము విరుచుకోవడం అహంకారాన్నో ఆత్మ విశ్వాసాన్నో తలపింప చేస్తాయి అనుకుంటే ‘ఆ ఈ ఆశ్రమంలో ఏడవడానికేం ఉందిలే?’ అనే భావాలూ, అక్కడ ఏడుపు వచ్చేవాళ్ళని చూసి నవ్వుకోవడం అటువంటి చాలామందికి మామూలే. ఏడిచేవారి మనోభావాలు వేరుగా ఉంటాయనీ, అవి కూడా నిజమేననీ వప్పుకోలేకపోవడం మరో తప్పు. సైకాలజిస్ట్‌లకి అర్థం అవుతుంది కాబోలు. నాకు ఏడుపు రాదు కనక నేను నీకన్నా గొప్పోణ్ణి, నీకు కపటం, నాకు అది లేదు సుమా అని చెప్పుకోవడానికేమో. అసలు నిజం ఏమిటంటే ఏడిచినవాడికి ఏడిచాక ఉపశమనం కలుగుతుంది (ఎందుకు ఏడుపు అనేది చర్చించడం లేదు, గమనించగలరు). ఏడవనివాడికి ఆ ఉపశమనం ఎప్పటికీ లేదు. అలా ఏడవకపోవడం డిగ్నిటీ అనుకుంటే అది వేరే విషయం.
ఇది నిజజీవితంలో అతి సాధారణంగా కనిపించేదే. ఏదైనా సభలో అందరినీ కల్సి పాట పాడమంటే కొంతమంది నోరు కట్టేసుకుంటారు, ఆ నేనెందుకు పాడాలి అనుకుంటూ. ఇది మానవ సంబంధాలు అనే శిక్షణలో ఒక భాగం. యండమూరి ఈ విషయం ‘విజయానికి ఐదు మెట్లు’ పుస్తకంలో ప్రస్తావించారు (ఆయన శిక్షణకి వెళ్ళినప్పుడు లేచి వచ్చి డాన్స్ చేయమంటే ఎవరూ రాలేదు. తర్వాత ఎందుకో చెప్తే ఒక్కొక్కరూ లేచారు అని).
జయమోహన్‍గారి మిగతా కథలతో పోలిస్తే ఇదేం గొప్పగా లేదు. అనువాదంలో అక్షర దోషాలు సవరించాలి.
“ఎవరో ఒకరు పుస్తకాలు రాయడం, వాటిని పబ్లిషర్లు చకచకా అమ్మేసి, ‘ఇన్ని కాపీలు అమ్మాము, సూపర్ హిట్ అయింది’ అని అమ్ముడుపోయిన కాపీల ఆధారంగా పుస్తకంలోని సాహిత్యం నాణ్యతను జస్టిఫై చేసి ప్రచారం చేయడం కరెక్టా?”
రచయితలు డబ్బులు ఇవ్వక్కరలేకుండా కూడా పబ్లిషర్ల డబ్బుతో పుస్తకం వేసి, అమ్మి, వాటి మీద రాయల్టీ ఇచ్చే రోజులు తెలుగు పుస్తకాలకు మళ్ళీ వస్తాయని నేను అనుకోలేదు. అది ఇప్పుడు జరుగుతోంది. ఇది కరెక్టా అంటే ఇంతకుముందున్నట్టు ఎవరి పుస్తకాలు వాళ్ళు వేసి ఊరికే పంచిపెట్టుకునే రోజులు మెరుగా? ఆఫ్‌కోర్స్, మీరు చెప్పిన అవలక్షణాలు దాటాల్సిందే. అయితే, గతంలో కూడా ఎవ్వరూ తమ పుస్తకం గురించి పన్నెత్తి మాట అంటే ఊరుకునేవారు కాదు. మీద పడిపోయేవారు. ఇంతకుముందు కూడా ఉచితంగా పుస్తకాలు పంచిపెట్టి నాలుగు మంచిమాటలు రాయమని అడిగేవారు. ఇప్పుడున్న అవలక్షణాలేమీ కొత్తవి కాదు. కాకపోతే, ఇప్పుడు డబ్బులు కూడా వస్తున్నాయి, ఇంతకుముందు కేవలం పోయేవి.
ఇక పాఠకుల విషయానికి వస్తే – కొత్త పాఠకులు మెల్లిగా మంచి చెడులు తెలుసుకుంటారు. నెమ్మదిగా నమ్మదగ్గ స్వరాలు తయారవుతాయి. పరిస్థితి మెరగవుతుంది.
ఇన్నేళ్ళుగా పుస్తకాలు అమ్ముడుపోలేదు. అచ్చేసుకోవడం పంచుకోవడం పరమార్థంగా ఉండేది. ఆ పంచాకా అయినా అవతలివారు చదువుతారో లేదో కూడా తెలిసేది కాదు. కొత్త పాఠకులు వచ్చేవారు కాదు. పాత పాఠకులు పాత పుస్తకాలే చదువుకునేవాళ్ళం. సమకాలీన రచయిత కన్నా తెలివితక్కువ పెద్దమనుషి ఎవరూ లేరనేదాకా వచ్చింది వ్యవహారం. కాబట్టి, ఒకరినొకరు మెచ్చుకోవడమే వ్యవహారం. వేరే పరామితులు పాడూ ఉండేవి కాదు. సేల్స్ అవ్వకపోవడం అటుంచి అది ఆలోచించినా తప్పు, నువ్వు అమ్ముకోవడానికి పుస్తకం రాస్తున్నావా అనేదాకా ఉండేది సంగతి.
మొత్తానికి, ఇప్పుడు పరిస్థితి మారింది. కనీసంలో కనీసం ఐదువందల కాపీల దాకా ఇప్పుడు పుస్తకాలు అమ్ముడుపోతున్నాయి. ప్రపంచంలో ఏ వస్తువుకైనా ఉన్నట్టే దీనికీ మార్కెటింగ్ కావాలి. చేసుకుంటున్నారు. ఎంతో కొంత అంటే ఎంత అన్నది ఎవరికి వారు నిర్ణయించుకోవాలి, నిర్ణయించుకుంటున్నారు. ప్రధానంగా అమెజాన్‌లో అమ్ముకుంటున్నారు కాబట్టి రేటింగ్స్ కూడా ఉంటాయి. కాబట్టి, కనీసం ఏదో ఒక పరామితి వచ్చింది. మంచిచెడులు క్రమేపీ తెలుస్తాయి. లక్షల్లో ఉన్నారిప్పుడు కొత్త పాఠకులు, వాళ్ళు ఒక దారి వెతుక్కుంటారు. అందరూ ఏదోక దారికి వస్తారు.
ఇదంతా మంచికేనా అన్న ప్రశ్న వేసుకోవడానికి ఇంకాస్త సమయం ఉంది. ఇది శుభం పలకాల్సిన సమయం.
ఎవరెస్ట్ బేస్ కాంప్ 4 గురించి Ramesh గారి అభిప్రాయం:
02/03/2025 10:12 am
మీ యాత్రానుభవం ఎంతో అద్భుతంగా వుందండి. నేను కూడా మీతో పాటు హిమాలయాల్లో యాత్ర చేసాను. ధన్యవాదాలు.
పని₹మని₹షి గురించి మథు చిత్తర్వు గారి అభిప్రాయం:
02/03/2025 9:21 am
ఈ కథ నాకు బాగా నచ్చింది. మీరు ఇలాంటి కథలు కూడా రాస్తారని తెలియదు. సస్పెన్స్ అదిరింది. నెరేషన్ Squid games, hunger games గుర్తు వచ్చాయి. కొంచెం predictable గా వున్నా, నాకు ఇలాంటి కథలు ఇష్టం కాబట్టి. అభినందనలు.
సంపాదకునికి ఉత్తరం గురించి కొడవళ్ళ హనుమంతరావు గారి అభిప్రాయం:
02/02/2025 10:25 pm
Sound advice from the mentor but must have meant ‘concise’ not ‘cryptic’.
“Vigorous writing is concise. A sentence should contain no unnecessary words, a paragraph no unnecessary sentences, for the same reason that a drawing should have no unnecessary lines and a machine no unnecessary parts. This requires not that the writer make all sentences short, or avoid all detail and treat subjects only in outline, but that every word tell.” – Strunk and White.
Sad even now there’s none in Telugu similar to “The Elements of Style”.
KHR
సంపాదకునికి ఉత్తరం గురించి శర్మ దంతుర్తి గారి అభిప్రాయం:
02/02/2025 3:06 pm
My comment on this makes more meaningful [at least to me] when written in English, so here it is. Also because I cannot easily translate this into Telugu, given my poor Telugu language and writing skills.
Many moons ago when I was working with who, I call as my mentor, I observed two important points he indicated. 1. Concentrate on a solution oriented approach. 2. Whatever you write, make it cryptic and state it to the point. I have actually observed that mentor doing both of these repeatedly on a routine basis while working with him. He is retired now but I do keep contact.
I also noticed that many of these “negative kicks/complaints” would just water down the enthusiasm of people and discourage them from productive thinking. For example to tell a kid who achieved good scores in exams, an Indian parent would say “oh well this is the minimum we are expecting from you.” To digress further, it also amazes me that the parent who is a worker of “specialized trade” (doctor, engineer, surgeon etc.) *AND* the teachers who teach ONLY ONE SUBJECT expect the student to excel in EVERY SINGLE SUBJECT. A history teacher cannot teach English or Math and vice versa but is ready blame the kid with “negative kicks,” (Ex: I know you are dumb, why cannot you do this small thing? So on and so forth) who lags in one or two subjects but is doing OK in others.
Except the last paragraph which rather sounds like a guideline only, this above commentary by బి. వి. ఎస్. మనస్విని గారు defeats both the points I noted above. For the first point, I would like to ask – Yes we all know and have been observing this trend and the “problem” for a time. What is the solution you are proposing and how would we achieve that solution? And for point 2, the length of the commentary [maybe even this comment of mine] speaks for itself.
ఎవరెస్ట్ బేస్ కాంప్ 4 గురించి శర్మ దంతుర్తి గారి అభిప్రాయం:
02/02/2025 2:42 pm
>> … ఆ పరుగుల జీవితం లోంచి ఒక్క అడుగు అవతలకి వేసి ఇలాంటి యాత్రలకు ఉపక్రమిస్తే
ఇలాంటి యాత్రలు చేసి, రాతలూ, అక్షర సత్యాలూ, అనువాదాలూ బొమ్మలతో సహా రాసి, అంత సులభంగా ఎక్కడకీ వెళ్ళలేని మా అందరి అశక్తత నెల నెలా గుర్తు చేసి ఏడిపించే అమ్రేంద్ర గారి మీదా, శేషగిరి గారిమీదా కేసు వేసి కోర్టుకు లాగబోతున్నాను. కాసుకోండి. 🙂 నా “మనోభావాలు దెబ్బతీసేస్తున్నారు.”
ఇద్దరు కళాకారులు గురించి శర్మ దంతుర్తి గారి అభిప్రాయం:
02/02/2025 2:18 pm
నా సోది.
“వేలాకోలము” అనేది వేళాకోళము అని ఉండాలేమో. ఒకచోట ఒకలా రెండో చోట మరొకలా రాసారు. నిఘంటువు మాత్రం రెండూ ఒకటే అంటోంది. భాష మార్పు కాల ప్రభావం కావొచ్చు (కొత్త నిఘంటువులు మాత్రమే చూపిస్తున్నాయా? నేను సరిగ్గా చూళ్ళేదు). “శుద్ధ దన్యాసి” అనేది మాత్రం తప్పు అనుకుంటా.
మొదటి పది పేరాలూ కథకి అనవసరం అనిపించింది. మాటి మాటికీ మీసాలు సవరించుకోవడం, రొమ్ము విరుచుకోవడం అహంకారాన్నో ఆత్మ విశ్వాసాన్నో తలపింప చేస్తాయి అనుకుంటే ‘ఆ ఈ ఆశ్రమంలో ఏడవడానికేం ఉందిలే?’ అనే భావాలూ, అక్కడ ఏడుపు వచ్చేవాళ్ళని చూసి నవ్వుకోవడం అటువంటి చాలామందికి మామూలే. ఏడిచేవారి మనోభావాలు వేరుగా ఉంటాయనీ, అవి కూడా నిజమేననీ వప్పుకోలేకపోవడం మరో తప్పు. సైకాలజిస్ట్‌లకి అర్థం అవుతుంది కాబోలు. నాకు ఏడుపు రాదు కనక నేను నీకన్నా గొప్పోణ్ణి, నీకు కపటం, నాకు అది లేదు సుమా అని చెప్పుకోవడానికేమో. అసలు నిజం ఏమిటంటే ఏడిచినవాడికి ఏడిచాక ఉపశమనం కలుగుతుంది (ఎందుకు ఏడుపు అనేది చర్చించడం లేదు, గమనించగలరు). ఏడవనివాడికి ఆ ఉపశమనం ఎప్పటికీ లేదు. అలా ఏడవకపోవడం డిగ్నిటీ అనుకుంటే అది వేరే విషయం.
ఇది నిజజీవితంలో అతి సాధారణంగా కనిపించేదే. ఏదైనా సభలో అందరినీ కల్సి పాట పాడమంటే కొంతమంది నోరు కట్టేసుకుంటారు, ఆ నేనెందుకు పాడాలి అనుకుంటూ. ఇది మానవ సంబంధాలు అనే శిక్షణలో ఒక భాగం. యండమూరి ఈ విషయం ‘విజయానికి ఐదు మెట్లు’ పుస్తకంలో ప్రస్తావించారు (ఆయన శిక్షణకి వెళ్ళినప్పుడు లేచి వచ్చి డాన్స్ చేయమంటే ఎవరూ రాలేదు. తర్వాత ఎందుకో చెప్తే ఒక్కొక్కరూ లేచారు అని).
జయమోహన్‍గారి మిగతా కథలతో పోలిస్తే ఇదేం గొప్పగా లేదు. అనువాదంలో అక్షర దోషాలు సవరించాలి.
[సవరించాము. కృతజ్ఞతలు – సం.]
సంపాదకునికి ఉత్తరం గురించి పవన్ సంతోష్ గారి అభిప్రాయం:
02/02/2025 11:52 am
రచయితలు డబ్బులు ఇవ్వక్కరలేకుండా కూడా పబ్లిషర్ల డబ్బుతో పుస్తకం వేసి, అమ్మి, వాటి మీద రాయల్టీ ఇచ్చే రోజులు తెలుగు పుస్తకాలకు మళ్ళీ వస్తాయని నేను అనుకోలేదు. అది ఇప్పుడు జరుగుతోంది. ఇది కరెక్టా అంటే ఇంతకుముందున్నట్టు ఎవరి పుస్తకాలు వాళ్ళు వేసి ఊరికే పంచిపెట్టుకునే రోజులు మెరుగా? ఆఫ్‌కోర్స్, మీరు చెప్పిన అవలక్షణాలు దాటాల్సిందే. అయితే, గతంలో కూడా ఎవ్వరూ తమ పుస్తకం గురించి పన్నెత్తి మాట అంటే ఊరుకునేవారు కాదు. మీద పడిపోయేవారు. ఇంతకుముందు కూడా ఉచితంగా పుస్తకాలు పంచిపెట్టి నాలుగు మంచిమాటలు రాయమని అడిగేవారు. ఇప్పుడున్న అవలక్షణాలేమీ కొత్తవి కాదు. కాకపోతే, ఇప్పుడు డబ్బులు కూడా వస్తున్నాయి, ఇంతకుముందు కేవలం పోయేవి.
ఇక పాఠకుల విషయానికి వస్తే – కొత్త పాఠకులు మెల్లిగా మంచి చెడులు తెలుసుకుంటారు. నెమ్మదిగా నమ్మదగ్గ స్వరాలు తయారవుతాయి. పరిస్థితి మెరగవుతుంది.
ఫిబ్రవరి 2025 గురించి పవన్ సంతోష్ గారి అభిప్రాయం:
02/02/2025 11:45 am
ఇన్నేళ్ళుగా పుస్తకాలు అమ్ముడుపోలేదు. అచ్చేసుకోవడం పంచుకోవడం పరమార్థంగా ఉండేది. ఆ పంచాకా అయినా అవతలివారు చదువుతారో లేదో కూడా తెలిసేది కాదు. కొత్త పాఠకులు వచ్చేవారు కాదు. పాత పాఠకులు పాత పుస్తకాలే చదువుకునేవాళ్ళం. సమకాలీన రచయిత కన్నా తెలివితక్కువ పెద్దమనుషి ఎవరూ లేరనేదాకా వచ్చింది వ్యవహారం. కాబట్టి, ఒకరినొకరు మెచ్చుకోవడమే వ్యవహారం. వేరే పరామితులు పాడూ ఉండేవి కాదు. సేల్స్ అవ్వకపోవడం అటుంచి అది ఆలోచించినా తప్పు, నువ్వు అమ్ముకోవడానికి పుస్తకం రాస్తున్నావా అనేదాకా ఉండేది సంగతి.
మొత్తానికి, ఇప్పుడు పరిస్థితి మారింది. కనీసంలో కనీసం ఐదువందల కాపీల దాకా ఇప్పుడు పుస్తకాలు అమ్ముడుపోతున్నాయి. ప్రపంచంలో ఏ వస్తువుకైనా ఉన్నట్టే దీనికీ మార్కెటింగ్ కావాలి. చేసుకుంటున్నారు. ఎంతో కొంత అంటే ఎంత అన్నది ఎవరికి వారు నిర్ణయించుకోవాలి, నిర్ణయించుకుంటున్నారు. ప్రధానంగా అమెజాన్‌లో అమ్ముకుంటున్నారు కాబట్టి రేటింగ్స్ కూడా ఉంటాయి. కాబట్టి, కనీసం ఏదో ఒక పరామితి వచ్చింది. మంచిచెడులు క్రమేపీ తెలుస్తాయి. లక్షల్లో ఉన్నారిప్పుడు కొత్త పాఠకులు, వాళ్ళు ఒక దారి వెతుక్కుంటారు. అందరూ ఏదోక దారికి వస్తారు.
ఇదంతా మంచికేనా అన్న ప్రశ్న వేసుకోవడానికి ఇంకాస్త సమయం ఉంది. ఇది శుభం పలకాల్సిన సమయం.
బంకు బాబు మిత్రుడు… గురించి Sujata గారి అభిప్రాయం:
02/02/2025 3:10 am
చాలామంచి కథ మూర్తి గారు. ఎంత హాయయిన కథ! Thank you so much
ఇద్దరు కళాకారులు గురించి Gorusu గారి అభిప్రాయం:
02/02/2025 1:20 am
గొప్ప కథని పరిచయం చేశారు మేడం.
హృదయపూర్వక అభినందనలు.