వాయనాడ్ కొండలమీద
మన ప్రేమ గుర్తులు చెరిగిపోయాయి
ఆ వాలు దారుల్లో రాలే సంపెంగలిపుడు
నవ్వితే వచ్చే పచ్చి వాసన రావట్లేదు
మనిద్దరి మబ్బుల లోకమంతా చీకటి మూగి
ఎక్కడచూసినా నీళ్ళొచ్చేశాయి

ఇటుక పెంకుల పాత ఇంటి చూరు కింద
వర్షంలో కాలాన్ని కాఫీతో చప్పరించిన
అరుగుమీద ఇప్పుడెవరూ కూర్చోలేదేమో
నోట్లో సగం నమిలిన సజ్జలతో
నువ్ సాకిన కోళ్ళు అక్కడే పడి ఉన్నాయి.

ఆదిరప్పళ్ళి తలపోత తుంపరలకింద
వళ్ళంతా తడిసి ముద్దైన తీయటి కలలు
పిల్లల్లా తుళ్ళి ఆడటం మానేసి
పక్కపక్కనే పడుకున్న చెక్క గది కిటికీలోంచి
ఊగే వక్క చెట్లపై పడి వెన్ను విరిగిపోయాయి

దిగుడుబావిలో నీళ్ళన్నీ పైకి తేలి
చేపలు చేరి ఉంటాయి
ఎండబెట్టిన పురిడీ కాయలు నానిపోయి
బూజు పట్టిన జ్ఞాపకాల్లా మళ్ళీ
తడి ఆరుతుంటాయి
తొల్తొలి రాత్రుల్లో వెలిగే దీప ప్రమిదల కౌగిలింతలన్నీ
లంగరు సడలిన పడవల్లా ఎటోకటు కొట్టుకునిపోగా…
ఏటిలోని కలువ పూలనిప్పుడు
ఏరుకోవడం వీలు కాని పని!

నీ అల్లరి అరేబియా సముద్రాన్ని ఊపిరాడనివ్వనట్టున్న ఒక రోజు
నేన్నీకోసమొస్తే, ఉప్పుడు బియ్యం ఎసట్లో పోసి సన్నని సెగ పెట్టేవు.
అసలీ నీళ్ళన్నీ ఏ చేద గుప్పెట్లో దాచావిన్నాళ్ళూ?

జాలర్లు ఇంటికి చేరి ఉండరు
దేవగిరి చర్చి గంట కూలిపోయి గుడిసెల్లోని వాళ్ళంతా దేవుడి ముందేడుస్తూ ఉంటారు
దేవలోకమంతా సంయోగ దాహం తీరని శరణార్థ భూమి కోసం ప్రార్థనలు పాడుతారు.

నీ బొట్టు చందనం ముక్క
త్రిస్సూర్ లోని శివుడి కోవెల
కోనేటి మెట్ల మీద మునిగిపోయింది.
దిగువ ములప్పెరియార్ రెండు నీటి పాయల్ని
అటూ ఇటుగ లాగి మధ్యలోకి ముడి వేసిన
నీ జుట్టు కోయిల గూడు ఏ పదును ఈదురుగాలికో
చెల్లాచెదురుగ విడివడిపోయింది.

శ్రీకుమార్ గొంతులోని
చెమ్మగిల్లిన ఉత్తరాల్ని సంచీలో సర్దుకుని
దారి తెగిపోయిన వంతెన మీద కొచ్చాక
ఏకధాటిగా కురుస్తున్న అనంత దుఃఖంలో
చలికి వణుకుతూ
నువ్వూ… పక్కన్నేనూ…!