నిన్నటి దాకా ఇక్కడ
చెట్టు ఉన్నట్లే గమనించలేదు.
నిన్న ఈ చెట్టు ఆకుల్ని రాల్చేసి
నిరలంకారంగా నిర్లిప్తంగా
నిలబడి ఉండేది.
ఏవో రహస్యాలని నిగూఢంగా దాచుకుని
పెదవి విప్పకుండా ఒదిగి కూర్చున్న
చిన్ని చిన్ని మొగ్గల్ని రెమ్మల చివర్ల మోస్తూ,
ఈ చెట్టు మౌనం గా నిలబడి ఉండేది.

ఈ రోజు ఉదయానికల్లా
ఏదో ఎర్రని రాగం బద్దలైనట్లు,
ఎవరో రాత్రంతా కూర్చుని మొగ్గలలోకి
ఎర్ర రంగు దట్టించినట్లు,
ఈ చెట్టు రెమ్మల చివర్లలో పేలిన రంగుతూటాల్లా మొగ్గలు!

ఏ ఎక్సెంట్రిక్ చిత్రకారుడో హడావుడిగా
దారంట వెడుతూ ఓ క్షణం ఆగి,
తన కనురెప్పలక్రింద దాచుకున్న స్వప్నాల్ని,
కను చివర్లలో దాగిన ఎర్ర జీరల్ని,
తన బ్రష్ కొనలతో చెట్టు మీద చిత్రించి వెళ్ళిపోయాడేమో !

ఎవరో రాజనర్తకి తన చేలాంచలాన్ని సుతారంగా సవరించినట్లు,
చిరుగాలికి రెమ్మల్ని అలవోకగా కదల్చుతూ,
మన శుష్క హృదయాలలోని స్తబ్ద శిశిరాల్ని,కఠిన గ్రీష్మాల్ని,
విరబూసిన వసంతాలుగా మార్చుతూ
అందానికీ,ఆనందానికీ నిర్వచనంలా
ఎర్రెర్రని పుష్పాల్ని గర్వంగా
తన కిరీటంలో అలంకరించుకుంది గుల్మొహర్!