ఇరువైపులా
గుబురుకొమ్మల
తరువులతో
ఎవరూ ఎరుగని
ఏకాంతపు దారి
ఎదురవుతుంది

అంతుపట్టని ప్రౌఢ!

పట్టుకోవాలని తపించి తపించి
ఘడియలుగా దహించుకుపోయిన
రాత్రిని లాలించి తప్పించి
సూరీడు నేలను ముద్దాడకుండా ఆపాలని
పైన్ చెట్ల నీడలు వెర్రెత్తినట్టు ఊగే
తోటల్లో చేరి, చీకట్లో, రెండు దీపాల్తో…

అతడిని భార్య అడిగింది:
“మీరు ఇంతకు ముందు చిన్న విషయానికి కూడా నాతో కొలుచుకునేవారు.
ఇప్పుడు మౌనంగా అన్నీ స్వీకరిస్తున్నారు.
మీరు మంచివాళ్ళయ్యారా?”

నా
పాత పద్యాలు-
వాటి మొహాల మీద ఉన్న
ముడతలు తెలుస్తూనే ఉన్నాయి
అవి ఎంత పెద్దవవుతున్నా
అప్పుడప్పుడొచ్చి నన్ను
పలకరిస్తూనే ఉన్నాయి.
ఈ కొత్త పద్యం తోనే-

యెప్పుడో మరి చాన్నాళ్ళకు
యెక్కడెక్కడో తిరిగి తిరిగి వచ్చి
అరుగు మీద గూట్లో యేదో మెరిసినట్లై
యేంటా అని వెళ్ళి చూస్తావు
యేదో యెప్పుడో పగిలిన సీసా పెంకు
లేదా చిరిగిన తగరం ముక్క

మేమూ పిల్లలలమే ఒకప్పుడు
మాకూ సమయం తెలియని కాలం ఉండేది
లోకం తెలియని నవ్వులు ఉండేవి
తడిసిన చెంపలు తుడిచే చేతులు ఉండేవి

మబ్బులన్నీ
చెదిరిపోతే
సంచి కోసి
జల్లినారో
మినుకుమినుకు
తారలేవో

ఒకటొకటిగా నిటారుగా నిలబడ్డ
అంతస్తుల వరుసలకు అందకుండా
ఆకాశం కనిపించని ఎత్తుకు ఎగిరిపోయింది!

పచ్చదనంతో దోబూచులాడే కువకువలన్నీ
ఎటో వలస పోయాయి
పాకలో ఆవులు నెమరేయటం మరిచిపోయాయి.

గీత గీసే ముందూ రంగులద్దేముందూ
ఒకింత పరికించుకో
ఆకసానికి ఆకుపచ్చనీ
గడ్డిపరకకు నీలాన్నీ అద్దకు
నవ్వుకూ కన్నీటికీ
ప్రతి రంగుకూ ఓ భాష వుంటుంది
కొంచెం గమనించుకో

ఎండా కాలం మా మద్దులేటి వాగు పక్కన
చిన్ని చేతులతో ఇసుక తవ్వి
తీసిన చెలిమ లోంచి కడవ లోనికి
లోటా లోటా తోడుకున్న చల్లని నీళ్ళలో
ఒకే ఒక్క లోటా చాలు
మరి అరవయ్యేళ్ళు బతికేస్తాను జీవనదినై

విద్రావవ్యవధానమీక, సమదాభీలాంగలక్ష్యంబులన్…
వైదేహీ, వినుమోయి! మాకిదె బృహద్వార్తావిశేషంబయెన్…
లంకాపట్టణమేమి సృష్టియొ! భువిన్ రాజిల్లు వైచిత్రి…
రామరసాయనము పేరిట రాసిన ఈ పద్యాలలో ఒక్కొక్క పద్యమూ శాంతబీభత్సాద్భుతరౌద్రాది నవరసాలలో ఒక్కొక్క రసానికి ఉదాహరణ.

సమయం ఎనిమిది కావస్తున్నట్లుంది
పరుచుకుంటున్న తెల్లటి ఎండా
వెచ్చనౌతున్న ఎండాకాలపు గాలీ
గుచ్చుకునీ గుచ్చుకోకుండా వుండే
రాత్రి నీవు కురిపించిన
మౌనమో మాటలో కన్నీరో నవ్వులో-
ఏదో లీలగా ఒక అలికిడి చేస్తూ…

నీలో ప్రతిబింబించేది తనేననీ
నన్నో
ప్రశ్నార్థకంగా మారుస్తూ అంతలోనే
జవాబుల్నీ నానుండే విడదీస్తుందనీ
ఆలోచనల పదునుపెట్టడం
అసహనాలని కత్తిరించడానికేననీ…

“కోడి స్టవ్వు మీద కుక్కయి పోయింది
టేస్టు చేయ” మండ్రు టెలివిజనుల
నవ్వు, ఏడ్పు వచ్చు నాకొక్కసారిగా
రామచంద్ర పుత్ర! రామభద్ర!

నిద్రపోక ఏం చేస్తాడు?
నిద్దట్లో మాత్రమే జీవిస్తున్న వాడు
ఎంతో కొంత తనకు తాను లేనప్పుడే
నిజంగా వుంటుంటాడు ఈ మాత్రమైనా
పేటిక మూసుకోవాలి ఇంకా

ఎవ్వరయినా సరే!
‘బావిదగ్గిర నీళ్ళకోసం’
మరొక కొత్త బొమ్మ గీయాలి.
లేకుంటే, ఏ ఆస్కార వైలుడో
రాజరాజనగరంలో పాతబొమ్మని
చీరి చింపేయచ్చు.

ఎడారిదేహం మీద
చెమటపూల
చిగుర్లు.

నీటిపెదాలపై
ఆవిరవుతూ
నీరెండ
మెరుపు చిర్నవ్వు.

తనతో నడుస్తూ ఉంటే
కబుర్లన్నీ మారాకు వేస్తాయి
ఒక్కో మొగ్గ పూవై విరుస్తుంది
తన నుండి వీచే గాలిని కప్పుకుని
పూలన్నీ పరిమళం అద్దుకుంటాయి

మనసూ కొత్తగా గొంతు సవరించుకుంటోంది
వసంత మొస్తున్నదేమో!

ఎపుడూ వుండే
చేదు మాటలూ పులుపు గుర్తులూ
వుంటూనే వున్నై,
ఇప్పుడైనా
కొంచెం తియ్యదనాన్నీ కలిపి చూద్దాం!

స్వాదుసౌందర్య దీప్తుల్ని వెలయించే
కళాకర్పూరగంధి కోసం కలవరిస్తే
నిత్యనిస్సారవికారాకారంతో
ప్రత్యక్షమైంది కవితాలలామ