మెయిన్ రోడ్డుమీదే మలుపుదగ్గర ఆటో ఆపి దిగేసరికి మసకచీకట్లు ముసురుకుంటున్నాయి. ఉండుండి చలిగాలి వీస్తూంది. వణుకుతున్నట్టు సందు మొగదల్లోని వీధి దీపం మినుకు మినుకుమంటూంది. మరో వైపు వెలుగులు విరజిమ్ముతూ గాయత్రి ఫ్యాన్సీ స్టోర్స్. పక్కన ముందు బల్లలేసిన టీ కొట్టు. దాని ముందు ఒక పక్కగా ఒక ముసలమ్మ కూచుని బొగ్గుల కుంపటి విసురుతూ మొక్కజొన్న కండెలు కాలుస్తూంది. మలుపు తిరిగేంతలో మళ్ళీ వూగిసలాట. సందులోంచి గట్టిగా హార్న్ మోగిస్తూ రోడ్డు మీదికి మలుపు తిరిగిన మోటార్ సైకిల్‌పై ముందుకు వంగి తోలుతున్నతని చెవిలో ఏదో చెపుతూ నవ్వుతూంది వెనక కూచున్న అమ్మాయి.
రోడ్డు దాటి షాపులోకి అడుగుపెట్టగానే వాకిలి పక్కనే ఏవో సర్దుతున్న కుర్రాడు పలకరింపుగా నవ్వాడు. అరల్లో ఉన్న వస్తువుల్ని గమనిస్తూ నడుస్తుంటే పక్కపక్కనే తిరుగుతున్నాడు “ఏం కావాల్సార్” అని అడుగుతూ. నిన్న అనవసరంగా కొనవలసివచ్చిన రేజర్ గుర్తొచ్చింది. మొన్న కొన్న టూత్‌పేస్ట్. రేపు తిరుగుప్రయాణం కనుక ఇటు రావడం కుదరదు.
కాసేపు అటూ ఇటూ తిరిగి ఇంకో అనవసరమయిందేదో పట్టుకుని కౌంటర్ దగ్గరికి వెళ్ళి ముందున్నతని వెనక నిలబడ్డాడు. వెనక అలికిడి. చూచీ గుర్తుపట్టక తలతిప్పుకుని బిల్ చెల్లిస్తుంటే ఆమే పలకరించింది. పేరు కనుక్కుని నిర్థారించుకుని ఒకటే ఆశ్చర్యపడిపోతూ.
“ఇదేమిటి నువ్విక్కడ? అబ్బ ఎన్నేళ్ళకు!” నవ్వినప్పుడు తెలుస్తుంది అదే నవ్వు మొహం. అప్పుడు లేని సన్నటి ముడతలు చికిలించిన కళ్ళ చివర్ల.
“ఏదో నాలుగురోజుల బిజినెస్ పని మీద వచ్చాను! రేపు వెళ్ళిపోవాలి.” కొద్దిగా బొద్దుగా అయింది.
“ఏం చేస్తున్నావు? ఎక్కడ ఉంటున్నారు? ఎంతమంది పిల్లలు? ఏం చదువుతున్నారు?” చెప్పకుండా నవ్వుతుంటే ఆమె కూడా నవ్వేసి, “సరే, నెమ్మదిగా చెప్పుకుందాము మా ఇంటికి భోజనానికి పద! ఈ పక్క రోడ్డు మీదే మా ఇల్లు” అంది. హెన్నా పెట్టుకున్న జుట్టు అక్కడక్కడ ఎర్రగా.
“వస్తా కానీ భోజనం కుదరదులే, బిజినెస్ డిన్నర్ ఉంది మళ్ళీ!” తీరుగా దిద్దిన కనుబొమ్మలు, రంగు వేసుకున్న పొడుగు గోళ్ళు, ఎత్తు మడమల్లేని చెప్పులూ.
“సరే పద!” తను తీసుకున్నవాటికి డబ్బు చెల్లించి బయటికి వస్తున్నప్పుడు అడిగింది మళ్ళీ “ఏం చేస్తున్నావు?” మెళ్ళో సన్నటి గొలుసూ, నల్లపూసలూ, సిటిజెన్ వాచీ, రెండు గాజులూ.
“ఒక చిన్న మాన్యుఫాక్చరింగ్ కంపేనీకి సేల్స్ డైరెక్టర్ని. మీ ఆయనేం చేస్తారు?”
“నేనేం చేస్తున్నానని గదా అడగాల్సింది?” చిరునవ్వూ, చిరుకోపమూ కలిపి తలతిప్పి అతడివైపు చూసి చెప్పింది “కొన్నాళ్ళు ఇంజనీర్‌గా పని చేసి ఇప్పుడు బిజినెస్ చేస్తున్నారు. పనిమీద సింగపూర్ వెళ్ళారు. నేను ఇక్కడికి దగ్గర్లోనే ఒక కాలేజ్ లో ఇంగ్లీష్ లెక్చరర్‌గా చేస్తున్నాను”. రెండడుగులు వేశాక ఆగి చెప్పింది “ఇల్లు ఇక్కడికి దగ్గరే, నడిచిపోవచ్చు. కొద్దిగానయినా ఎక్సర్‌సైజు అవుతుందనే నేను నడుచుకుంటూ వచ్చాను. పద! ఎక్కడ మీరిప్పుడు ఉండేది?”
చెప్పాడు. మలుపు తిరిగి సందులో నడుస్తూ చలికి కొంగు భుజాల చుట్టూ కప్పుకుంటూ అడిగింది “ఇంతకూ మీ ఆవిడ గురించి చెప్పలేదు!” గాలికి ఏదో చందనం కలిసిన సెంటువాసన వస్తూంది.
“ఏముంది… సుమ బ్యాంక్ లో పనిచేస్తుంది. పిల్లల్ని చదివించడంతో బిజీ. నేనిట్లా వూళ్ళు తిరుగుతూ ఉంటాను.” ఎప్పటి సాయంత్రాలో గుర్తొస్తున్నాయి ఇట్లాంటి నడకల్లో భుజం తగిలిన మెత్తదనాన్ని అపురూపంగా దాచుకున్నవి.
“వేణు పెద్దగా ప్రయాణాలూ అవీ చేయరు. ఎప్పుడూ ఫోను మీదే. పిల్లలెంతమంది?” ప్రశ్నలూ, జవాబులూ. పిల్లలూ, వాళ్ళ చదువులూ అయ్యేసరికి ఇల్లు వచ్చింది.
రెండంతస్థుల భవంతి. గేటు తీసి లోపలికి రమ్మంటూ చెప్పింది “కట్టి పదేళ్ళవుతూంది. ఈయనే దగ్గరుండి కట్టించారు.” వరండాలో వేసిన లైటు వెలుతుర్లో ఒక పక్కగా నల్లటి ఇండిగో కారు, పచ్చగా, నల్లగా ఏవేవో పూల మొక్కలూ, తీగలూ, చెట్లూ.
“ఇల్లు కొన్నారా మీరు?” కింద పాలరాయి. తోలు సోఫాలు.
“అక్కడ ఇల్లంటే మాటలా! రెండు అపార్ట్‌మెంట్లు ఉన్నాయి. ఒకటి అద్దెకి ఇచ్చాము.” షోకేసులో ఫొటోలు భర్తతో, భర్తా పిల్లలతో. కోల మొహం, బొద్దు మీసం, కళ్ళజోడు.
ఆల్బమ్స్ రెండు తీసి ఇచ్చింది కింది అరలో నుండి. “ఇవి చూస్తూండు ఇప్పుడే వస్తా” అని లోపలికి వెళ్ళింది. రకరకాల సందర్భాల్లో కుటుంబం ఫొటోలు. ఏ ఆల్బం లోనయినా మొహాల మార్పుతో ఇవేకదా! ఈ కోలమొహం బదులు తన గుండ్రటి మొహం ఉండవలసింది. తిరగేస్తుంటే పదేళ్ళ పనిపిల్ల టీ పట్టుకువచ్చింది రెండు కప్పుల్లో. ఆ వెనకే ఆమె.
“టీ తీసుకో, ఈలోగా పకోడీలు తీసుకొస్తుంది.” అని కప్పు తీసుకుని “ఎన్నేళ్ళయింది, పాతికేళ్ళ పైమాట!” అంది.
“అవును, నిన్నో మొన్నో మనం కలిసి టీ తాగినట్లే ఉంది.” చల్లబడ్డ చేతులకు కప్పు వెచ్చగా తగిలింది. ఎప్పుడూ తాకాలనుకునే ఆమె చేతి వేళ్ళూ, తను ముచ్చటగా చూస్తుండిపోయే ఆమె పెదాల మధ్య కప్పు.
“నువ్వేం మారలేదు!” తేరిపార చూస్తూ అంది.
“మారకపోవడమేమిటి? బయట తినడం, తిరగడం ఎక్కువై బొజ్జా…” మధ్యలోనే అందుకుంది నవ్వుతూ “ఆ మాత్రం బొజ్జల్లేనిది ఇప్పుడు ఎవరికిలే!”
అతనూ నవ్వేశాడు. “మన క్లాస్‌మేట్లెవరైనా టచ్‌లో ఉన్నారా?” అడిగింది.
“మొదట్లో ఉండే వాళ్ళు నారాయణా, సుబ్బూ, శర్మా, కోటీ. ఇప్పుడెవరెక్కడున్నారో కూడా సరిగ్గా తెలియదు. నువ్వు మరీ అన్యాయం. మా వూరెళ్ళి వచ్చేలోగా మాయమై పోయావు. ఎవరికీ చెప్పా పెట్టకుండా ఇల్లు ఖాళీ చేసి వెళ్ళిపోయారు.”
“నీనుంచి దాక్కుందామని!” నవ్వింది. “నాన్నగారికి అకస్మాత్తుగా ట్రాన్స్‌ఫర్ అయింది. అయినా ఎవరికీ చెప్పకపోవడమేమిటి? ఊళ్ళో ఉన్న ఫ్రండ్సందరికీ తెలుసు.”
“ఏం తెలుసు, రాయపూర్‌కి ట్రాన్స్‌ఫరయిందని మాత్రం తెలుసు. అక్కడ ఎక్కడ ఉంటున్నారో ఎవరికీ తెలియదు. అప్పటికీ మీ అడ్రస్ కోసం ఎంత ప్రయత్నించానో! నెలరోజులు పిచ్చి పట్టినట్టు తిరిగాను.”
“ఈ మొబైల్ ఫోన్లు అప్పుడు ఉంటే నీకా తిప్పలు తప్పేవి కదా!” మళ్ళీ నవ్వు.
పనిపిల్ల రెండు ప్లేట్ల నిండా పకోడీలు పట్టుకుని వచ్చి టీపాయ్ మీద పెట్టి టీ కప్పులు తీసుకు వెళ్ళింది. “తీసుకో” అంటూ ఒక ప్లేటు ముందుకు జరిపింది.
“అయినా నువు సేల్స్ ఏమిటి? పెద్ద రచయితవై పోతావనుకున్నాను. కాలేజ్ లో ఉన్నప్పుడు బాగా రాసేవాడివి కదా! రాసినవాటికి మంచిపేరు కూడా వచ్చింది. పత్రికల్లో ఎప్పుడొస్తుందా అని ఎదురు చూసేదాన్ని. వచ్చినప్పుడు పార్టీ ఇచ్చేవాడివి కదా అందుకనిలే!” నవ్వి ఆగి మళ్ళీ అంది “చాలా రోజులు చూచేదాన్ని తెలుగు పత్రికలు కనిపిస్తే నీ పేరు కనపడుతుందేమోనని. ఎప్పుడో టీవీ రచయితగానో, సినిమా రచయితగానో నీ పేరు కనిపిస్తుందని కూడా అనుకునేదాన్ని!”
“నేను రాసింది అదే చివరిది!”
“ఏది?”
“నీకిచ్చిన ఉత్తరం! నాలుగయిదు సార్లు అడిగితే చదవలేదన్నావు. చదివికూడా చదవలేదని చెప్పావు కదూ?”
“నేను చదవలేదు. ఏం రాశావు?”
“ఏం రాశానో నీకు తెలియదా?”
“నువ్వు ఇవ్వడం మాత్రం నాకు బాగా గుర్తుంది. అది ప్రేమలేఖ అని తెలుస్తూనే ఉంది. ఆ ఉత్తరం నలిగిపోతుందన్నట్టూ, దాన్ని వదులుకోలేక ఇస్తున్నట్టూ ఎంత జాగ్రత్తగా ఇచ్చావో… అసలు నువు ఆ ఉత్తరాన్నే ఎక్కువ ప్రేమిస్తున్నట్టు అనిపించింది.”