అంబరమ్మది అవని కిచ్చెను
సంబరమ్మున స్ఫటికమణిఖచి-
తాంబరమ్మును, తరళమౌ శ్వే-
తాంబరము ప్రేమన్
తెల్లతెల్లగ తేలి హిమమణి
మెల్లమెల్లగ మెదలి కదులుచు
చల్లచల్లగ చక్కగా బడె
కొల్లలుగ గంటల్
పువ్వులో, యవి పుష్యరాగపు
రవ్వలో, యవి రజత వృక్షపు
రివ్వలో, యవి ఋతుకుమారికి
నవ్వులో, దువ్వల్
చాల సొబగుల సరములో, ర-
త్నాల సరముల తళుకులో, ము-
త్యాల సరముల ధవళిమయొ, చి-
త్రాల చెల్వములో
ప్రతిఫలించెను స్ఫటికమణు ల-
మితముగా రవి మిశ్ర వర్ణము
లతి విచిత్రపు లాస్యమాయెను
ప్రతి నిమేషములో
‘కారు’ దారిని కాలి దారిని
జేరగా సరి జేయుచుంటిమి
పారద్రోయుచు ప్రక్క నిటు నటు
చారు హిమమణులన్
పిల్ల లందరు వేగ గూడిరి
త్రుళ్ళి యాడుచు తూలి పడి య-
త్యుల్లసమ్ముగ దొర్లుచుండిరి
తెల్లగా నగుచున్
వింతగా నతి వేగ జారిరి
బంతు లాడిరి బండి లాగిరి
పంత మాడిరి పరుగు దీసిరి
సంతసము నిండన్
కలసి నిల్పిరి కర్ర నొక్కటి
తలల నూపుచు తప్పుటడుగుల
పలు విధమ్ముల పడుచు తెచ్చిరి
లలిత హిమరాశుల్
మనిషి జేసిరి మక్కువన్, యిరు
కనుల వీనుల, కాలుజేతుల,
వెనుక ముందును పెట్టి మంచును
తనువు జేసేరు
శిరముపై నొక చిన్న ‘హ్యాటు’ను
కరములందున ‘గ్లవు’ల తొడిగిరి
అరెరె ‘మఫ్లరు’ నపుడు గొంతుకు
సరిగ చుట్టేరు
అలరుచును ముత్యాల సరమును
గళము వేసిరి గంతు లిడుచును
అలలు అలలుగ నతి ముదమ్ముగ
సలిపిరే కేకల్
ముంచె పిల్లల మోద వాహిని
మంచు మనిషిని మంచి మనిషని
మించి పొగడుచు మేటి మాటల
నెంచి పాడేరు
చెన్నుగా నీ చెంత జేరిరి
చిన్న వారలు జీవ మొసగిరి
ఎన్న విరిసెను హృదయపద్మము
లన్ని హిమరాజా