చుట్టూ పూలు… రంగు రంగుల పూలు… నేల రంగుల్ని ఈనినట్టుగా ఉందా పూతోట. ఆకాశం మీద భానుడు బంగారుకాంతులతో విచ్చుకుంటున్నాడు. ప్రకృతి ఓ అందమైన పెయింటింగ్ లా ఉంది. ఈ మైమరపు నాలో ఏదో హుషారుని మోసుకొచ్చింది. కురులని గాలికి వదిలేసి, గంతులేసుకుంటూ, దారికి ఇటూ, అటూ ఉన్న పూలని, మొక్కలని ముచ్చటగా తాకుతూ పరిగెడుతున్నాను. ఇంతలో నా దారిని అడ్డగిస్తూ గుర్రం మీద ఎవరో వచ్చారు. ‘ఎవరా!’ అని తలెత్తేసరికి రివ్వున గాలి నా ముఖాన్ని కురులతో కప్పేసింది. చేత్తో నా కురులను స్లో మోషన్లో తొలగించుకుంటూ చూస్తే, గుర్రం మీద కౌబాయ్ టోపీ పెట్టుకొని ఎవరో హీరోలా వున్నాడు. తను చేతిని ముందుకు చాచి, ‘ఈ చేయిని అందుకో.. నాతో వచ్చేయ్!..’ అన్నట్టు ఆహ్వానంగా చూసాడు. నా ప్రమేయం లేకుండానే నా చేయి తనని అందుకొంది…

పొద్దున్నే లేచి చదువుకుందామని పుస్తకాలు తీసి, ఇదిగో ఇలా ఊహల్లో తేలిపోయాను. ఈ ఊహ నా చిన్నప్పుడు,అంటే ఆరవతరగతి నుంచీ అనుకుంటా… వెంటాడుతునే ఉంది. పొద్దున్నే ఈ పుస్తకాల కుస్తీ ఎందుకంటే ఈ రోజు ఇంటర్వ్యూ ఉంది. అన్నట్టు చెప్పొద్దూ… నా పేరు దాక్షాయణి. స్నేహితులంతా “దాక్షీ” అని పిలుస్తారు. మా నాన్న మాత్రం ముద్దుగా “దాయీ!” అని పిలుస్తారు. మాది విజయనగరం జిల్లాలోని చిన్న పల్లెటూరు. ఇంజనీరింగ్ పూర్తయి, హైదరాబాదుకి వచ్చి ఆరునెలలుగా ఉద్యోగాల వేటలో ఉన్నాను. ఇంటర్వ్యూకి వెళ్ళాను. మొదటి రౌండ్ గట్టెక్కినా రెండవ రౌండ్‌లో ఇంటర్వ్యూ చేసేవాడి ముఖం చూసేసరికే నాకు అర్థమయిపోయింది. ‘ఈ ఇంటర్వ్యూ కూడా గోవిందా’ అని. చివరికి ముక్తాయింపుగా ‘మీకేవిషయమూ తర్వాత తెలియజేస్తామ’న్నారు. “ఇంక పోవే!” అని దానర్థం.

హు… నేనెందుకో ఇంటర్వ్యూ అనేసరికి తెగ టెన్షన్ పడిపోతాను. ‘ఎవరో నన్ను ప్రశ్నలేస్తున్నారు’ అన్న భావన అస్సలు నచ్చదు. బుర్ర అంతా బ్లాంక్ ఫ్రేమ్ లా మారి, బాగా తెలిసినవి కూడా ఆ క్షణానికి కొత్తగా వినపడతాయి అదేంటో. నన్ను నేను తిట్టుకుంటూ షేర్ ఆటో ఎక్కాను. ఆటోలో నాతోపాటు ఒక అబ్బాయి ఎక్కాడు. మన బాపతే. ఉద్యోగాల వేటలో ఉన్నాడు. మూడు, నాలుగు ఇంటర్వ్యూలలో నాతో పాటు చూసాను. మేమున్న రూముకి దగ్గర్లోనే అనుకుంటా. ఆటోలోంచి ఇద్దరమూ దిగాం. తను పలకరింపుగా నవ్వాడు. నేను నవ్వలా. నా మూడ్ అసలే బాగాలేదు. మాటలు కలుపుతూ, “మీ పేరు తెలుసుకోవచ్చా?” అనడిగాడు. నాకు చిర్రెత్తి, “మాంకాలమ్మ” అని కోపంగా చెప్పాను. తను ఒక నిమిషం అర్థం కానివాడిలా అలానే ఉండిపోయాడు. తరువాత అవమానంతో మనోడి ముఖం కందగడ్డలా మారడాన్ని కళ్ళారా చూసాను. వెంటనే నా నుంచి దూరం జరిగి పెద్ద పెద్ద అడుగులు వేసుకొంటూ విసవిసా వెళ్ళిపోయాడు. తననలా చూసేసరికి నాకు నవ్వాగక గట్టిగా నవ్వేసాను. తను ఒకసారి వెనక్కి నావైపు చూసి వెళ్ళిపోయాడు. నేను మామూలుగా తెలియనివారి దగ్గర అలా నా కోపాన్నీ, చికాకునీ చూపించను. కానీ ఈసారెందుకో ఇలా జరిగిపోయింది. పాపం అనిపించింది తరువాత.

రూముకి వచ్చి ముఖం కడుక్కొని, టీ చేసుకొని కప్పుతో బయటకి వచ్చాను. అప్పటికే సాయంత్రమయ్యింది. నే నాటిన సన్నజాజితీగ బాగా పెరిగి ఇంటి ముందర పందిరి చుట్టూ అల్లుకుపోయింది. దాని దగ్గరకి వచ్చి నిల్చున్నాను. హాయిగా అనిపించింది. ఫోనులో ఇంట్లోవాళ్ళకి ఇంటర్వ్యూ విషయం నివేదించి, ఆ ఇంటర్వ్యూవర్ మీద నా కోపాన్ని వెళ్ళగక్కి, అమ్మ మందలింపులు తిని నాన్న చేత కావాలని సముదాయించుకొని, తమ్ముడికి మాంకాలమ్మ విషయం చెప్పేసరికి మనసులో ఇంటర్వ్యూ తాలూకు చేదు అనుభవం చెరిగిపోయింది.

మళ్ళీ శనివారమొచ్చింది. ఇంకొక ఇంటర్వ్యూ. షరా మామూలే. ఈ తతంగం అయ్యాక బయటకి వచ్చి నడుస్తున్నాను. ఇంటర్వ్యూలలో “నీ భవిష్యత్తు ప్రణాళికలు ఏంటి?”… “ఒక నాలుగు సంవత్సరాల తరువాత నిన్ను నువ్వు ఎలాంటి భూమికలో ఊహించుకుంటావు?”.. ఇలాంటి ప్రశ్నలు నన్ను చాలా ఇబ్బందుల్లో పడేస్తాయి. నిజం చెప్పొద్దూ, నాకసలు ఉద్యోగం చెయ్యడమే పెద్దగా నచ్చదు. అందరూ ఉపదేశించే ఈ పోటీతత్వం మనకస్సలు లేదు. నావన్నీ చిన్న చిన్న ఆనందాలు. బాత్‌రూంలో పాటలు పాడుకుంటూ, ఆ పాటల్లో నన్ను ఊహించేసుకుంటూ తాపీగా స్నానం చేయడం, రకరకాల పూల మొక్కలు పట్టుకొచ్చి వాటిని మా పెరట్లో నాటడం (వాటికి పువ్వులు పూసాక ఇంక నా ఆనందం చెప్పడానికి ఉండదు), ఇంకా నన్ను నేను ముచ్చటగా సింగారించుకోవటం, మనసుకు దగ్గరైన వాళ్ళ ఒళ్ళో చనువుగా పడుకుని కబుర్లు చెప్తూ నిద్రలోకి జారిపోవడం, చిన్న పిల్లలతో ఆటలు, ఏ లాజిక్కూ ఆలోచించకుండా ప్రేమని పంచడం – ఇలాంటివే నా ఆనందాలు, ఆశయాలు. ఇవన్నీ చెప్పి, చెప్పాక ఇంటర్వ్యూ చేసేవాడి ముఖం ఎలా ఉంటుందో ఒకసారి చూడాలని అప్పుడప్పుడు అనిపిస్తుంటుంది.

భవిష్యత్తులో ఇది సాధించాలి, ఇలా ఉండాలి అని నేనెప్పుడూ అనుకోలేదు. నాకింకా గుర్తు – చిన్నప్పుడోసారి ఇంటికొచ్చిన మా మామయ్య “పెద్దయ్యాకా ఏమవుతావే?” అనడిగితే, “లచ్చమ్మ నవుతాన”ని చెప్పాను. అందరూ ఒక్కసారిగా గొల్లుమన్నారు. లచ్చమ్మ అంటే రోజూ సాయంత్రం మా వీధిలో పూలమ్మే ఆవిడ. నేను రోజూ సాయంత్రం బడి వదలంగానే పరిగెట్టుకొని ఇంటికి వచ్చేసి, గబగబా ముఖం కడిగేసుకుని ముస్తాబయ్యి ఆత్రంగా ఎదురుచూసేదాన్ని- ఆమె తెచ్చే పూలన్నీ చూసి, వాటిలో నాకు నచ్చినవి జడలో తురుముకోడానికి. అమ్మ పువ్వులు తీసుకోకపోయినా, లచ్చమ్మ నా గుప్పిల్లో కొన్ని పూలు పెట్టేది. అప్పుడప్పుడూ నా కోసం జిగుర్లూ, చేగొడియాలూ కూడా తెచ్చేది. ఎంత మంచిదో! ఇదిగో… ఇలా ఆలోచిస్తూ ఎప్పటికప్పుడు నా చిన్నతనం లోకి, మా ఇంటివాళ్ళ దగ్గరకి కప్పగెంతులేస్తుంటాను.

మళ్ళీ ఇంకో ఇంటర్వ్యూ అయ్యాక బయటికొచ్చి నడుస్తున్నాను. సన్నగా వర్షం పడుతోంది. తడిచిపోకుండా బస్‌స్టాప్‌లో ఆగాను. ఎదురుగా మొక్కజొన్న పొత్తులు కాల్చి అమ్ముతున్నారు. వర్షం పడుతున్నప్పుడు మొక్కజొన్న పొత్తు తింటే భలే ఉంటుంది కదా! కానీ కొనుక్కుందామంటే, “ఈ అమ్మాయి చూడు వర్షంలో తడిసి మరీ జొన్నపొత్తులు కొనుక్కుంటుంది… తిండిపోతు!” అని చూసినవాళ్ళు అనుకుంటారేమో అని ఒక వెధవ అనుమానం. చూడబోతే జొన్నపొత్తులన్నీ చెల్లిపోయేటట్లుగా ఉన్నాయి. అందరూ కొనుక్కొని, బుగ్గలాడించుకుంటూ తినేస్తున్నారు. అటు చూస్తే వర్షమూ తగ్గట్లేదు. ఇటు చల్లటి జల్లులో చినుకుల మధ్య దూరి వెచ్చగా ముక్కునంటుతున్న మొక్కజొన్న కాలుతున్న వాసన నన్ను మరింత టెంప్ట్ చేస్తోంది. అవి ఎక్కడ అయిపోతాయో అని నేను పడుతున్న టెన్షన్ బహుశా ఏ పరీక్షకి కూడా పడి ఉండను. అనుకున్నట్టే జొన్నపొత్తులన్నీ చెల్లిపోయి ఒక్కటే మిగిలింది. ఇక ఆగలేక ఎవరేమనుకుంటే అనుకోనీ అని వర్షంలో పరిగెత్తాను. ఇంకొక్క క్షణంలో చేరుకుంటాననగా ఒక అబ్బాయి వచ్చి కొనేసాడు. ‘సచ్చినోడు! ఎవడా?’ అని చూస్తే, మొన్న పేరు అడిగాడు కదా, వాడే! నన్ను చూసి ‘చూసావా బదులు తీర్చుకున్నాను’ అన్నట్టు కనుబొమ్మలు లైట్గా ఎగరేసి బస్‌స్టాప్ వైపు నడిచాడు. నాకెంత కోపం వచ్చిందంటే అంత వచ్చింది. అదేంటో, వర్షం కూడా వెంటనే చిటిక వేసినట్లుగా ఆగిపోయింది. ఇంకా ఒళ్ళు మండింది. షేర్‌ఆటోలో జొన్నపొత్తు తినేసినా ఇంకా ఆ కాడ పట్టుకొని కూర్చున్నాడు నన్ను ఏడిపించాలన్నట్లుగా. ఆటో దిగి మా వీధి సందు దగ్గర ఆగిపోయాను. తను నా ముందునడుస్తున్నాడు. నన్నింకా తను చేసిన మొక్కజొన్నద్రోహమే వేధిస్తోంది. కోపం ఆపుకోలేక, “దొంగ మొహమా! నీకు అరగదు రా!” అని గట్టిగా అరిచాను. తను వెనక్కి తిరిగి చూసేసరికి, తుర్రున వీధిలోకి పరుగెత్తాను.

రేపు ఇంకొక ఇంటర్వ్యూ. ఎన్ని ఇంటర్వ్యూలున్నా రాత్రి తొమ్మిదయ్యేసరికి మనల్ని నిద్రాదేవి పూనేస్తుంది. నా గడియారం తప్పు తిరగొచ్చు కానీ ఈవిడ మాత్రం టంచన్ గా వచ్చేస్తుంది.

ఉదయం ఇంటర్వ్యూకి బయలుదేరాను. కొంచం దూరం వెళ్ళేసరికి ఒక్కసారిగా పెద్ద వర్షం మొదలయ్యింది. దగ్గర్లో ఉన్న చెట్టు కిందకి చేరుకున్నాను. ఇంతలో ఆ అబ్బాయి కూడా వచ్చాడు. అంత వర్షాన్ని చెట్టు కాయలేకపోతుంది. నేను తగుదునమ్మా అనుకుంటూ తెల్లని సల్వార్‌కమీజ్ వేసుకొచ్చాను. కొంచం పలచగా ఉండటం వల్ల చినుకులకి డ్రెస్ చర్మాన్ని అతికేసుకుంటోంది. నేను సిగ్గుతో ముడుచుకుపోయాను. ‘నాలుగుకళ్ళేసుకొని (తనకి కళ్ళద్దాలున్నాయి లెండి) నన్ను ఎగాదిగా చూసేస్తున్నాడా!’ అని పక్కకి చూస్తే, ఏమయిపోయాడో.. పక్కన లేడు. వర్షం ఇంకా తగ్గట్లేదు. నాకు చాలా ఇబ్బందిగా అనిపిస్తోంది. ఇంతలో గొడుగేసుకొని తనొచ్చాడు. “రండి వెళ్దాము.” అని పిలిచాడు. “రక్షించావు కళ్ళజోడు కుర్రోడా” అనుకొని గొడుగు లోపలికి వచ్చాను.

“నా పేరు దాక్షాయణి.” అని చెప్పాను. “నా పేరు మూర్తి అండి” అని తను బదులిచ్చాడు.

అలా మాటలు కలిసాయి. ఇద్దరం ఒకే కంపెనీ కి వెళ్తున్నాం అని తెలిసింది. వర్షం తగ్గకపోవటం వల్ల ఆటో మాట్లాడుకుని బయలుదేరాం. ఆటోలో తన డాక్యుమెంట్లు చూసాను, అన్నింటిలోనూ తనకి చాలా మంచి మార్కులు వచ్చాయి. స్వతహాగా నేను ఏవరేజ్ స్టూడెంట్‌ని. నాకు తెలివైనవాళ్ళు గిట్టరు, నచ్చరు.

ఇంటర్వ్యూ గదిలోకి వెళ్ళాను. లోపల ముగ్గురున్నారు. ఒకాయన నా డాక్యుమెంట్స్ చూసి, “మాదీ మీ ఊరేనమ్మా” అని ఊరి విశేషాలు అడిగారు. మా ఊరి సంగతులు చెప్పేసరికి చాలా ఫ్రీ అయిపోయాను. తర్వాత టెక్నికల్ ప్రశ్నలు అడగటం మొదలుపెట్టారు. పెద్దగా ఇబ్బంది పడకుండా నాకు వచ్చినవి చెప్పాను. ఇంకొక రౌండ్ అయ్యాక సెలెక్ట్ అయ్యావన్నారు. ‘హుర్రే!’ కాలాన్ని ఒక రిమోట్‌లాటి దాంతో ఆపేసి చుట్టుపక్కల వాళ్ళందరూ ఫ్రీజ్ అయిపోతే నేనొక్కదాన్నే డాన్స్ చెయ్యాలనిపించింది. ఇంట్లోవాళ్ళకీ, ఫ్రెండ్స్‌కి ఫోన్ చేసి చెప్పాను. మూర్తి కూడా సెలెక్టయ్యాడు. ఆటోలోవెళ్తుంటే, ఇప్పుడే ప్రపంచానికి మహరాణిగా ఎన్నికై, పువ్వులతో అలంకరించిన అందమైన పల్లకిలో బోయలు నన్ను తీసుకెళుతున్నట్లుగా ఉంది.