ఆటోల్లో వస్తూ, పోతూ మా మధ్య పరిచయం కొంచం పెరిగింది. ఆ రోజు డిసెంబరు 31. రాత్రి పదకొండింటికి అలారం పెట్టుకొని లేచాను ముగ్గు వెయ్యడానికి. రూములో మిగిలిన అమ్మాయిలు టి.వి లో ఏవో ప్రోగ్రాములు చూసుకుంటున్నారు. బయటకొచ్చాను. పెద్దగా అలికిడి లేదు. సన్నగా కూనిరాగం తీసుకుంటూ, ముగ్గు వేయటం మొదలెట్టాను. పూర్తయ్యాకా లేచి చూస్తే, నా వెనుకగా మూర్తి ముగ్గుని చూస్తూ నిలుచున్నాడు. “ఎప్పుడొచ్చావు?” అని ఆశ్చర్యపోతూ అడిగాను. మూర్తి నావైపు ఆరాధనగా చూస్తూ “బాగా వేసావు” అన్నాడు. “ఇంకా రంగులు అద్దాల్సి ఉంది.” అని చెప్పా. “ఒక్క క్షణం ఆగు. ఇప్పుడే వస్తా.” అని వెళ్ళాడు. కాసేపటికి పెద్ద కవర్‌తో వచ్చాడు. చూస్తే రకరకాల, రంగురంగుల పూరేకులు. వాటిని చూడగానే నేను చిన్నపిల్లనైపోయాను. ముగ్గుని పూరేకులతో అలంకరించడం మొదలుపెట్టాము. “ఈ రంగు పూరేకులని ఇక్కడ అద్దుదాము. వాటిని అక్కడ” అనుకుంటూ ఇద్దరమూ ఉత్సాహంగా ముగ్గుని రేకులతో నింపేసాం.

ఆ రోజు నుంచి అప్పుడప్పుడూ సాయంత్రం ఆఫీసు తరువాత మూర్తి మా రూముకి వచ్చేవాడు. మెల్లగా అది అలవాటుగా మారింది. మా ఆఫీసు ఉదయం ఎనిమిది నుంచి సాయంత్రం నాలుగు వరకు. తను వాళ్ళ రూముకి వెళ్ళి, ఫ్రెష్ అయ్యి, ఆరింటికల్లా ఇక్కడికి వచ్చేసేవాడు. నేను మా ఇద్దరికీ టీ కాచి ఉంచేదాన్ని. ఇద్దరం టీ కప్పులు పట్టుకొని మేడ మీద గులాబి మొక్క పక్కన కూర్చొని కబుర్లు చెప్పుకుంటాము. నేను మా ఊరు, మా చుట్టాలు, పాటలు ఇలాంటివి మాట్లాడితే తను ఐన్‌స్టీన్ నుంచి ఓషో వరకూ అన్నీ మాట్లాడతాడు. ఒకసారి “నీకు చాలా విషయాలు తెలుసు” అన్నాను. “కానీ ఏం లాభం. ఇన్ని తెలిసినా నీ అంత సింపుల్‌గా, ఆనందంగా ఉండటానికి ఇంకా ప్రయత్నిస్తూనే ఉన్నాను.” అన్నాడు. నాకు పూర్తిగా అర్థం కాకపోయినా నన్ను పొగిడాడనుకొని నవ్వేసాను. నేను నవ్వుతుంటే నన్ను అపురూపంగా చూస్తున్నాడు. నా ముఖంలో సన్నని సిగ్గు రేఖ తళుక్కుమంది.

చలికాలం వచ్చేసింది. ఒకరోజు చలికి నా చున్నీని శాలువలా కప్పుకొని మేడ మీద తనతో మాట్లాడుతున్నాను. తనకి కూడా చలి వేస్తున్నట్టుంది. నేను చనువుగా “ఇది కప్పుకో” అని కొంచం చున్నీ తనకీ ఇచ్చాను. చున్నీ షేర్ చేసుకోవడానికి తను నాకు దగ్గరగా వచ్చాడు. దానితో మా భుజాలు, కాళ్ళు తగులుతున్నాయి. ఒక్కసారిగా నా శరీరమంతా స్పృహలోకి వచ్చినట్టుగా అనిపించింది. శరీరంలోని అణువణువు కొత్త జీవం పోసుకుంది. మనసుని ఏదో తేనెపాశం బంధించింది. కనురెప్పలు బరువుగా వాలుతున్నాయి.

తను వెళ్ళిపోయాక నేను అలాగే వచ్చి మంచం మీద పడిపోయాను. ” భోంచెయ్యవేంటి?” అని రూమ్మేటు అడిగింది. “ఊహు..” అని బదులిచ్చాను. కొంచం ఆకలిగా ఉన్నా తిన బుద్ధికాలేదు. నాన్న ఇక్కడుంటే, “దాయీ!” అంటూ బుజ్జగించి తినిపించేవారు. మరి మూర్తి నన్ను అలా బుజ్జగించి ముద్దలు తినిపిస్తాడా? అన్న సందేహం వచ్చింది. ‘ఓయ్… అసలు నువ్వేంటి ఇలా ఆలోచిస్తున్నావు?.. మూర్తి నీకేమవుతాడు?’ అంటూ తర్కపు బుర్ర ప్రశ్నించింది. ‘నిజమే’ అనుకున్నాను. ‘అసలు నీవాడిని మహేష్‌బాబు లెవల్లో ఊహించుకున్నావు. ఈ మూర్తిగాడికి పడిపోయేవు.’ అని గుర్తుచేసింది మనసులోనే ఇంకొక అమ్మలక్క. ఈ అయోమయంలోనే ఎప్పుడో నిద్రపట్టేసింది.

రోజులు అందమైన అనుభూతులనే పువ్వులను ఒక్కొక్కటిగా ఏరి మాల కడుతున్నట్టుగా గడిచిపోతున్నాయి….

“మా అన్నయ్య పెళ్ళికి తప్పకుండా రెండు రోజుల ముందే రావాలి” అని మూర్తి మరీ మరీ చెబితే బయలుదేరాను. వెళ్ళాక వాళ్ళింట్లో అందరినీ పరిచయం చేసాడు. వాళ్ళమ్మకి నా గురించి ముందుగానే చెప్పినట్టున్నాడు. ‘ఏమని చెప్పుంటాడో’ అనుకున్నా. ఆంటీ కలివిడిగా జోకులేస్తూ సరదాగా మాట్లాడుతున్నారు. నాకు భలే నచ్చారు. మనం కూడా మాటల పుట్ట కదా! ఇద్దరం ఇట్టే కలసిపోయాం.

విడిదింట్లో స్నానాలవీ అయ్యాక ఒక అరగంటకి మూర్తి, తోడుగా ఇంకొక అమ్మాయి వచ్చారు. ‘నా మరదలు’ అని పరిచయం చేసాడు. అమ్మాయి బాగుంది. ‘నా కన్నా బాగుంటుందా?’ అన్న సందేహం వచ్చింది. సందేహనివృత్తి కోసం మూర్తి కళ్ళలోకి చూసాను. ఎప్పటిలాగే నన్ను ప్రత్యేకంగా చూస్తున్నట్టనిపించింది. మనకన్నా బాగుండదు అన్న ధీమా వచ్చేసింది. ఇంతలో తను మూర్తి మీద చేయి వేసి, “మా ఇద్దరి జోడీ ఎలా ఉంది?” అని అడిగింది. నా కళ్ళని, చెవులని నమ్మబుద్ధి కాలేదు. “ఊ.. బాగుంది” అని ముఖానికి బలవంతంగా నవ్వుని అద్దుతూ చెప్పాను. “మీలాంటి అమ్మాయిని చూసి బావ మనసు పారేసుకోకుండా మా పెళ్ళి కూడా తొందరలోనే చేసేస్తారట” అని నవ్వుతూ అంది. నాకేమీ నవ్వు రాలా. కానీ మూర్తి నవ్వేసాడు. చెత్త వెధవ. అంత చెత్త నవ్వుని నేనెప్పుడూ చూడలేదు.

వాళ్ళు కాసేపు మాట్లాడి వెళ్ళిపోయారు. నేను అందరితో కలిసి తిరుగుతున్నానే కానీ ఎందుకో ప్రతీ విషయమూ చికాకుగా అనిపిస్తోంది. విడిది గదికొచ్చి తలుపేసి పడుకున్నాను. నిద్ర పట్టలేదు సరికదా చికాకు కోపంగా మారింది. నేను దేనికో బాధపడుతున్నట్టు అనిపిస్తోంది. కానీ దేనికని స్పష్టంగా తెలియట్లేదు. ఒక్కొక్క క్షణం చాలా నెమ్మదిగా నడుస్తూంది. ‘త్వరగా రెండు రోజులు అయిపోతే బాగుణ్ణు’ అనుకున్నాను. కాసేపటికి భోజనాలకి పిలిచారు. అక్కడ మూర్తినీ, తన మరదల్ని మళ్ళీ చూసాను. మూర్తి వచ్చి మాట్లాడుతున్నాడు. వెంటే తోకలా ఆ అమ్మాయి కూడా వచ్చేసింది. నేను తలనొప్పిగా ఉందని చెప్పి ముభావంగా మాట్లాడి, కొంచం తిని గదికి వచ్చేసాను.

నాకు పదేపదే మూర్తి, తన మరదలే గుర్తుకువస్తున్నారు. నా మీద నాకే కోపం వచ్చేస్తుంది. ‘నేను మూర్తిని ఇష్టపడుతున్నానా?’ ఇంతవరకు ఎప్పుడూ సీరియస్‌గా దీనిగురించి ఆలోచించలేదు. కానీ ఇప్పుడు ఆలోచిస్తే అర్థమవుతోంది. గత కొన్ని నెలలుగా మూర్తితో కలసి గడిపిన రోజులు ఎంత అద్భుతమైనవో అని. నా ప్రతి ఆలోచనలోనూ, నేను చేసిన ప్రతీ పనిలోనూ మూర్తే ఉన్నాడని. ఇవన్నీ గుర్తొస్తుంటే మనసింకా బరువెక్కిపోతోంది. ఇంతలో అమ్మ నా మొబైల్‌కి కాల్ చేసింది. నేను పొడిపొడిగా మాట్లాడుతున్నాను. “మూర్తి వాళ్ళు అక్కడ ఏర్పాట్లవీ బాగా చేస్తున్నారా?” అని అడిగింది. మూర్తి పేరు వినగానే ఉక్రోషం తన్నుకొచ్చింది. “ఆ దొంగమొహంగాడి పేరు నా దగ్గర ఎత్తకు. నాకు అసహ్యం. నేనింక వాడితో మాట్లాడను.” అన్నాను. ఆ మాటలు అంటూ నా కంటి నుంచి నీరు జర జరా కారుతున్నాయి. అమ్మకి ఏమీ అర్థమయినట్టు లేదు. ” నువ్వింతే. ఎప్పుడు ఏం మాట్లాడతావో నీకే తెలియదు.. బాగానే ఉన్నావు కదా!” అని ఫోన్ పెట్టేసింది.

కాసేపటికి మూర్తి వచ్చాడు. “తలనొప్పి తగ్గిందా?” అని అడిగాడు. ‘కొంచం తగ్గింద’ని బదులిచ్చాను. నా గురించి నేను తెలుసుకోకపోవచ్చు. కానీ తెలివైన వాడు కదా మరి, మూర్తికి ఎప్పుడూ అర్థం కాలేదా నేను తనని ఎంతలా ఇష్టపడుతున్నానని. అసలు మూర్తికి నా మీద ఇష్టం లేదేమో. ఆ ఆలోచనకే ఏడుపొచ్చింది. “ఏంటలా ఉన్నావు?” అనడిగాడు. “ఏమీ లేదు. అయినా నీకెందుకు?” అన్నాను. “ఏదో ఉంది చెప్పు” అని అడిగాడు. మూర్తి ముఖంలో సన్నని చిరునవ్వు కనపడుతోంది. అందుకు మరింత ఒళ్ళు మండింది. “నీకు మరదలు ఉన్నట్టు, నువ్వు తనని పెళ్ళి చేసుకోబోతున్నట్టు నాకెప్పుడూ చెప్పలేదేం?” అని ఉక్రోషం ఆపుకోలేక అడిగేసాను. మూర్తి నవ్వుతూ, “ఎందుకంటే ఇదంతా నాటకం కాబట్టి” అన్నాడు. నాకేమీ అర్థం కాలేదు.

మూర్తి నాకు దగ్గరగా వచ్చి, నా కళ్ళల్లోకి సూటిగా చూస్తూ “దాక్షీ!, నాకు నువ్వంటే ఇష్టం. కానీ నీ మనసులో ఏముందో తెలియదు. తను మా చిన్నాన్న కూతురు. నాకు చెల్లెలి వరస అవుతుంది. ఈ మాంకాలమ్మ మనసులో ఏముందో తెలుసుకుందామనే మేము ఈ నాటకం ఆడాం” అని చెప్పాడు. నాకు ఆనందమూ, నన్ను ఇంతవరకూ ఏడిపించాడన్న కోపమూ ఒకేసారి వచ్చాయి. “నిన్నూ… నన్ను ఏడిపిస్తావా! నీ పని చెప్తానుండు…” అంటూ ఒక్క ఉదుటున లేచాను.

మూర్తి పెరట్లోకి పరిగెత్తాడు. తనని వెంబడిస్తూ నేనూ పరిగెత్తాను. అక్కడ నేల తడిగా ఉండటం వలన నా కాలు జారి పడబోయాను. అది చూసి మూర్తి నన్ను ఒడుపుగా పట్టుకున్నాడు. మూర్తి చేతులు నా నడుముని చుట్టేసాయి. ఒకరి శ్వాస మరొకరి ముఖాన్ని తాకుతోంది. పక్కనే ఉన్న గులాబీ కొమ్మ కదిలి కొమ్మకున్న గులాబీ మా ఇద్దరి ముఖాలనూ తాకింది.

అయిదు సంవత్సరాల తర్వాత…

ఈ రోజు మా నాలుగో పెళ్ళిరోజు. మూర్తి నన్ను “ఓయ్! నీకొక సర్‌ప్రైజ్!” అన్నాడు హాల్ లోంచి. “ఏంటది, కళ్ళజోడబ్బాయీ? ” అని తనని చుట్టేసాను. “ఇక్కడ కాదు, పద..” అని కార్లో తీసుకువచ్చాడు. పెద్ద పూల నర్సరీ!

“మై డియర్ మాంకాళీ, దీన్నిమనం కొనేసాం. ఇక నువ్వు ఉద్యోగం మానేసి ఈ పనులు చూసుకో” అన్నాడు వెనకనుంచి నడుముచుట్టూ చేతులు వేసి నన్ను దగ్గరగా తీసుకుంటూ.

చుట్టూ పూలు… రంగు రంగుల పూలు… నేల రంగుల్ని ఈనినట్టుగా ఉందా పూతోట. ఆకాశం మీద భానుడు బంగారుకాంతులతో విచ్చుకుంటున్నాడు. ప్రకృతి ఓ అందమైన పెయింటింగ్ లా ఉంది. ఈ మైమరపు నాలో ఏదో హుషారుని మోసుకొచ్చింది. కురులని గాలికి వదిలేసి, గంతులేసుకుంటూ, దారికి ఇటూ, అటూ ఉన్న పూలని, మొక్కలని ముచ్చటగా తాకుతూ పరిగెడుతున్నాను. ఇంతలో నా దారిని అడ్డగిస్తూ కారులో ఎవరో వచ్చారు. ‘ఎవరా!’ అని తలెత్తేసరికి రివ్వున గాలి నా ముఖాన్ని కురులతో కప్పేసింది. చేత్తో నా కురులను తొలగించుకుంటూ చూస్తే, కారులో మా ఆయన.

నేను చిన్నప్పటినుంచీ ఊహించుకొనే ఊహ గుర్తుకి వచ్చింది. ఊహలు నిజమవ్వటమంటే ఇదేనేమో. కానీ నా హీరో గుర్రం మీద కదా వస్తాడు. నేను మా ఆయన్ని మురిపెంగా చూస్తూ, “మూర్తీ!, నువ్వీ కారునొదిలేసి ఒక గుర్రం కొనుక్కోవా ప్లీజ్” అన్నాను. ఇద్దరికీ ఒకేసారి నవ్వొచ్చింది.