నిద్ర లేచి కాఫీ కోసం కిచెన్ లోకి వెళ్ళే వేళకు, ప్రక్కింటి తెల్ల వాళ్ళు చర్చికి బయల్దేరే సందడి వినిపిస్తోంది.
“ఇవ్వాళ శ్రీరామనవమి. గుళ్ళో రాముల వారి కళ్యాణం. మనమూ చేయిద్దామా?”అడిగింది శైలు, కాఫీ కలుపుతూ. హఠాత్తుగా ఈ హడావిడి ఏమిటని ఆలోచిస్తూండగానే, “యాభై ఎనిమిది డాలర్లట. ఇద్దరం పీటల మీద కూర్చోవచ్చు” అంది.
“మరి మన బుడుంకాయో?” అడిగాను. మహి బుద్దిగా టీవీ చూస్తున్నాడు. వచ్చే జూన్ కు ఏడు నిండుతాయి.
“వాడూ మనతోనే వస్తాడు. ప్రక్కనే కూర్చుంటాడు”
“అంత సేపు ఆ పీటల మీద కూర్చోవడం నా వల్లకాదు. నాక్కష్టం. అయినా రాముడి పెళ్ళికి మనం పీటల మీద కూర్చోడమేమిటి. నాకింకో పెళ్ళి చేస్తానంటే చెప్పు ఆలోచిస్తా” అన్నాను.
ఇదెప్పటినుంచో నాకు అర్థంకాని విషయం. రాముని పెళ్ళి ఏడాదికోసారి మనుషులు జరిపించడం! పూజారులు పెళ్ళి చేయిస్తుంటే మేమంతా పీటల మీద కూర్చోడం!
కాఫీ కప్పు దాదాపు మొహమ్మీదకు విసిరేస్తూ “ఏం ఒక పెళ్ళి చాలదా?” అంది శైలు.
“సర్లే, ఆ గొడవ ఇప్పుడెందుకు”
“మరి గుడికి కాల్ చేసి, కళ్యాణానికి రిజిస్టర్ చెయ్యనా?”
“మనం చెయ్యకపోతే రాముల వారి పెళ్ళి ఆగిపోతుందా?” అడిగాను.
“ఆగిపోతుందని కాదు. చాలా వేడుకగా, ముత్యాల తలంబ్రాలతో చేస్తారు. చాలా బాగుంటుంది”
“ఆ కళ్యాణానికిచ్చే డబ్బులు ఏదైనా ఛారిటీకిస్తే అవసరంలో వున్న వాళ్ళకు ఉపయోగపడతాయి” .
“ఆహా! చేసేవాళ్ళకు కూడా చెల్లదు. చేతికి ఎముక లేని వాడని ఎంత పేరో” చురుక్కున తగిలింది నాకు. చారిటీ వర్కు చేద్దామనే ఉంటుంది కానీ, ఎప్పుడూ ఏదో పనిలో పడి మర్చిపోతూనే ఉంటా.
“నాన్నోవ్, మంచిపనులు చేసేవాళ్ళల్లో దేముడుంటాట్ట. నువ్వు మంచి చేస్తే గుడికి రాక్కర్లా” సలహా ఇచ్చాడు పుత్రరత్నం టివీ నుంచి తల తిప్పకుండానే. వీడిలా టీవీ చూస్తూనే మా సంభాషణ ఎలా వినగలడో, దొండకాయ అంత లేడు. నాకైతే టీవీ చూస్తుంటే శైలూ చెప్పేదేమీ వినపడదు, నిజంగానే.
“వీడికీ పిచ్చి నమ్మకాలు నేర్పించకు. ఉన్న డబ్బంతా దానధర్మాల కిచ్చి కూర్చుంటాడు. అప్పుడు మనకూ అయ్యేది కళ్యాణం” అన్నా.
“నిజమే కదా. ఆత్మారాముడు మన కులదైవం. ఆయన్నే నమ్ముకుంటే సరి” మళ్ళీ చురుక్కుమంది.
నాకు పెద్దగా దేవుడి మీద నమ్మకం లేదు. కాలేజీ రోజుల్లో స్నేహితులతో ఒకసారేదో డిస్కషన్లో, ఇదే మాట చెబితే – ఉంటే నమ్మకం ఉండాలి. లేకుంటే లేదు. ఈ పెద్దగా నమ్మకం లేక పోవడమేమిటని అడిగాడొక ఫ్రెండు! అప్పుడేం చెప్పానో గుర్తు లేదు. కానీ, ఇప్పుడెవరైనా అదే ప్రశ్న అడిగితే ఖచ్చితమైన సమాధానం నా దగ్గర లేదు. అప్పుడప్పుడు మా ఆవిడ, అబ్బాయిలతో గుడికి వెళ్తుంటా. వాళ్ళ లాగే నేనూ దణ్ణం పెట్టుకుంటా. గుళ్ళో దొరికే ప్రసాదం తింటా. కొన్ని సార్లు దణ్ణం పెట్టుకోడానికి ముందే ప్రసాదం తెచ్చుకుని తింటా.
ఈ విషయాన్ని ఇక్కడితో ఆపకపోతే కష్టమని, ” ఐనా మీ రాముల వారి పెళ్ళి చేయడానికి కోట్ల మంది పోటీలు పడుతుంటారుగా?! మనమొక్కళ్ళం చేయించకపోయినా నష్టం లేదు” అన్నాను.
“అలాగని కాదు గానీ – నాకు శ్రీరాముడంటే ఇష్టం. ఈ సారికి కళ్యాణం చేయిద్దాం”.
“రాముడంటే ఎందుకిష్టం?” అడిగాను.
“ఎందుకిష్టమో చెప్పలేను. ఇష్టమని మాత్రం చెప్పగలను”
“నీకంతగా చేయించాలనుంటే, నువ్వెళ్ళి చేయించు. సాయంత్రం నాకు వేరే పని ఉంది. గుళ్ళో ఎలాగూ విందు భోజనం ఉంటుంది కదా. పనయ్యాక గుడికి వచ్చి కలుస్తా. భోజనం చేసి వద్దాం” అంటూ, కిచెన్ లోంచి బయటకొచ్చాను.
“నేనొక్కదాన్ని పీటల మీద కూర్చోలేను కదా. ఐనా మీ మొండి తనం కాకపోతే…” తనింకా ఏదో అంటోంది.
స్నానానికి టబ్బులో కాసిని వేణ్ణీళ్ళు ఒదిలి ‘రామా కనవేమిరా… రఘు రామా కనవేమిరా…’ అని రాగం తీస్తూ, టబ్బులోకి దిగి కాళ్ళు చుర్రున కాలి గావు కేక పెట్టి ఒక్క గెంతులో బయటకు దూకి, బాత్రూం రగ్ మీద గంతులేస్తుంటే, “ఏమైంది నాన్నా” అంటూ మా అబ్బాయి, వాడి వెనకే కంగారుగా మా ఆవిడ.
“హీటర్ కేమైంది? నీళ్ళు ఇంత వేడిగా వస్తున్నాయి?” అడిగాను, రగ్ మీద కాళ్ళు రాసుకుంటూ.
“ఏమీ కాలేదే. ఇందాక నేను స్నానం చేసినప్పుడు నీళ్ళు బాగానే వచ్చాయి” అంది, టాప్ కట్టేస్తూ.
“అమ్మా, నాన్న మీద దేవుడికి కోపం వచ్చిందా”
కాళ్ళ మంటలు కాస్త తగ్గాయి. “నిజమే, మీ రాముడికి కోపం గానీ రాలేదు కదా?” అన్నా నవ్వుతూ.
“ఏమో మరి. పొద్దు పొద్దున్నే అలా నోరు పారేసుకుంటే, దేవుడూరుకుంటాడా?”
ఇది మరో చిక్కు ప్రశ్న నాకు. రామాయణం ఒక ఇతిహాసం. సజీవమైన పాత్రలతో, అన్ని కాలాలకు దారి చూపించే విలువలతో , జీవితాలకు దిక్సూచి లాంటి నీతితో వ్రాయబడ్డ కావ్యంలో రాముడు ఒక పాత్ర, కథానాయకుని పాత్ర! అలాంటి పాత్ర దేవుడెలా అయ్యాడు? దశరధుని కొడుకైనా, మామూలు మనిషి అనుభవించే సుఖదుఃఖాలను చాలా వరకు రాముడూ అనుభవించాడు. రాముణ్ణి ప్రేమించే వాళ్ళున్నారు – ద్వేషించే వాళ్ళున్నారు. మరాయన దేవుడెలా అయ్యాడు?
“ఏమిటాలోచిస్తున్నారు? గుడికి కాల్ చెయ్యనా?” అడిగింది.
“ఊహు…”అంటూ తల అడ్డంగా ఊపాను.
“నాన్నోయ్! ఇవాళ మంచి పని చెయ్యి. లేకపోతే కళ్ళు పోతాయట, దేముడికి కోపమొస్తే ” మా అబ్బాయి. వాడి పరిధిలో నన్ను హెచ్చరించాడు.
“ఏడ్చావులే. వెళ్ళి పాలు తాగు” అని వాడిని బాత్రూం లోంచి బయటకు పంపి, చన్నీళ్ళతో స్నానం చేస్తూంటే- ఏమో నిజంగానే రాముడికి కోపమొచ్చి ఇలా శిక్షించడం లేదు కదా అనే ఆలోచనే మళ్ళీ.
కొంచెం పెందరాళే గుడికి బయల్దేరాం. వస్తూ వస్తూ రాంచ్ మార్కెట్లో ఆగాలిట, షాపింగ్ కోసం. తప్పదుగా, సరే అన్నా.
ఈ గుళ్ళో రాముల వారి కళ్యాణం ఎంత వైభవంగా చేస్తారో నేనెప్పుడూ చూళ్ళేదు గానీ, శ్రీరామ నవమి రోజు భోజనం మాత్రం చక్కటి పెళ్ళి విందులా ఉంటుంది.ఇవ్వాళ మా ఆవిడ పోరు పడలేక బయల్దేరినట్లు నటించినా, లోపల మాత్రం ఎప్పుడెప్పుడు పెళ్ళి భోజనం తిందామా అన్న ఆలోచనే. అసలు బయల్దేరిందే తినడానికాయె! నేను తప్పై, దేవుడు ఉండి, రాముడే దేవుడైతే నన్ను తన శరపరంపరతో చీల్చి చెండాడతాడేమో?!