‘రావణాసురుడి పది తలలకూ, ఒకేరకం మొహం వుంటుందా? లేక ఒక్కో తలకూ ఒక్కో రకం మొహం వుంటుందా?’

ఎప్పటినుంచో నన్ను వేధిస్తున్న ప్రశ్న! ఆరో తరగతిలో వున్నప్పుడు రామాయణం పాఠం చెబుతున్న సత్యవతి టీచర్‌ని ఇదే ప్రశ్న అడిగాను. తనకు తెలియదన్నది. టీచరుకు తెలీని విషయాలు కూడా వుంటాయంటే నమ్మే వయసు కాదది. అందుకే అదే ప్రశ్న అడిగి అడిగి ఆ పీరియడంతా గోడ కుర్చీ వేశాను. స్కూలు వదిలిపెట్టేక, ఇంటికి వెళ్ళే దారిలో కూడా రావణాసురుడి తలల గురించీ, మొహాల గురించీ ఆలోచించాను.

ఇదే ప్రశ్నను ఇంట్లో అన్నయ్య నడిగితే, కొంచెం సేపు ఆలోచిస్తున్నట్లు మొహంపెట్టి ‘అసలు రావణుడికి పది తలలు లేవన్నాడు’. నేనింకేదో అడగబోతున్నానని గ్రహించి -ఇంకా మాట్లాడితే అసలు రావణుడే లేడు పొమ్మన్నాడు. నాన్న నడగాలంటే భయం. అమ్మకిలాంటి విషయాలు తెలియవని నమ్మకం.

ఆ రోజుల్లో సుజాత నెన్నిసార్లు అడిగేదాన్నో ఇదే ప్రశ్న!

సుజాత వాళ్ళుండేది మా ఇంటి ప్రక్కనున్న ఇంట్లోనే. ఇద్దరం చిన్నప్పటినుంచీ ఒకే స్కూలు, ఒకే క్లాసు, ఒకే బెంచీ.

నాకంటే చురుకైన పిల్లని దానికి పేరు. క్లాసులో కూడా అన్ని సబ్జెక్టుల్లో నాకంటే మంచి మార్కులు వచ్చేవి. ఇద్దరం పక్క పక్క ఇళ్ళలో ఉంటూ, ఒకే స్కూలులో, ఒకే బెంచీలో కూర్చుని ఒకే పాఠాలు చదివినా – తనకు నాకంటే ఎక్కువ మార్కులు రావడం నాకసూయ కలిగించేది. హైస్కూలు చదువైపోయాక, ఇంటర్మీడియెట్ కూడా కలిసే చదివాం. డిగ్రీలో మాత్రం మేము విడిపోక తప్పలేదు.

సుజాత వాళ్ళ మామయ్య వాళ్ళింట్లో వుండి చదువుకునేందుకు హైదరాబాదు వెళ్ళింది. నేనేమో మా ప్రక్క ఊళ్ళో డిగ్రీ కాలేజిలో చేరాను. వాళ్ళ అమ్మ, నాన్న, తమ్ముడు, చెల్లెలు మా ఊళ్ళోనే ఉండేవాళ్ళు. ప్రతిసారీ శలవులకు మా ఊరు వచ్చేది.

ఒక దసరా శలవుల్లో అనుకుంటాను సుజాత చాలా ఉత్సాహంగా కనిపించింది. మనం బాగా ఎరిగున్న వారు ఎప్పుడు ఉత్సాహంగా ఉన్నారో, ఎప్పుడు డల్ గా ఉన్నారో కనుక్కోవడం ఏమంత కష్టం కాదు.తన కొత్త ఉత్సాహానికి కారణం నేనడక్కుండా, తనే చెప్పుకొచ్చింది. తనిప్పుడు చదివే కాలేజీలో, తనే అందరికన్నా అందంగా వుంటుందట. తన వెనుక అబ్బాయిలు చాలా మంది పడుతున్నారట. కొంతమంది కుర్ర లెక్చరర్లతో బాటు, ఒకరిద్దరు సీనియర్ లెక్చరర్లచూపుల్లో కూడా ప్రేమ సంకేతాలు కనిపిస్తున్నాయట. అప్పటికే డజనుకు పైగా ప్రేమ లేఖలు కూడా అందాయట. ఇలా స్టూడెంట్సూ, లెక్చరర్లు తన వెనుక పడ్డం చిరాగ్గా ఉన్నా, మిగతా అమ్మాయిలు తన వంక అసూయగా చూడ్డం తనక్కొంత ఆనందాన్నిస్తూందని, మొత్తానికీ ఈ వ్యవహారం చాలా థ్రిల్లింగ్ గా ఉందనీ చెప్పింది.

నేను చదివే కథలు, చూసే సినిమాలు గుర్తొచ్చాయి. సుజాతనప్పుడు పరిశీలనగా చూసేను. తనలో చాలా మార్పులొచ్చాయి. అందమూ, ఆకర్షణ పుష్కలంగా వున్నట్లనిపించింది. మరోసారి సుజాతంటే కుళ్ళు పుట్టింది. మా క్లాసులో అబ్బాయిలు కూడా నావైపు చూస్తున్నట్లు అనిపించేది నాకు. సుజాతంత అందంగా, ఆకర్షణీయంగా లేకపోయినా నేనేమంత అనాకారిని కాదు. ఎందుకో తెలియదు కానీ, అబ్బాయిలు నా వైపు ప్రేమగానో, ఆరాధన తోనో చూస్తున్నారనే ఊహ కల్గేదికాదు నాకు. అందుకే డిగ్రీలో చేరిన మూణ్ణెళ్ళ తర్వాత నుంచి, అల్లాంటి ఆలోచనలకు దూరంగా ఉండడం అలవాటైపోయింది.

క్లాస్మేట్స్ ఎవరైనా అబ్బాయిల గురించి మాట్లాడితే, ఉదాశీనంగా నవ్వి ఊరుకునేదాన్ని. మళ్ళీ ఈ వేళ సుజాత చెప్పింది విన్నాక – నేను చాలా దురదృష్టవంతురాలిననిపించింది. అమ్మ మేమున్న గదిలోకి రావడంతో టాపిక్ మార్చాను.

సుజాతతో మాట్లాడిన మర్నాటి నుండి నా అలంకరణపై శ్రద్ద పెరిగింది. మామూలుకంటే ఎక్కువ సేపే అద్దం ముందు గడుపుతున్నాను. క్లాసులో అబ్బాయిలు నా వైపు చూస్తున్నారో లేదో తెలుసుకోడానికి, నేనే వాళ్ళను చూడ్డం మొదలెట్టాను. అందరినీ ఆకర్షించేందుకు గల మార్గాల కోసం అన్వేషించడం ఆరంభించాను. నాలో వస్తూన్న మార్పులను ముందుగా గమనించింది మా అన్నయ్యే! గమనించి నా దగ్గర ఈ విషయం గురించి ప్రస్తావించింది అంటే బాగుంటుందేమో!!

“ఏం, చిట్టీ! ఈ మధ్య నీలో మార్పు కనిపిస్తోంది?” అనడిగాడో రోజు.

“ఏం మార్పు?” అడిగాన్నేను, తనడుగుతోంది ఏ విషయమో ఖచ్చితంగా తెలియక.

“నీకు తెలియదా?” అని ఆగి మళ్ళీ నవ్వుతూ “ఈ మధ్య కొంచెం కొత్తగా కనిపిస్తుంటే…”అన్నాడు.

“కొత్తగా అంటే?”

“అదే ఈ మధ్య పౌడర్ డబ్బాలు… అవీ త్వరగా అయిపోతుంటేను” అన్నాడు నవ్వుతూ.

ఎంత నవ్వుతున్నా, వాడి మొహంలో కొంచెం ఇబ్బంది కనిపించింది నాకు. నేనేమీ మాట్లాడకుండా వాడి కళ్ళలోకి సూటిగా చూసేను. మళ్ళీ వాడేదో మాట్లాడబోతూండగా, అమ్మ అక్కడకొచ్చింది. ఏమిటన్నట్లు మా వైపు చూసింది. అప్పటికే నా కళ్ళలో సన్నటి నీటి పొర. ఎందుకొచ్చిందో కూడా తెలీదు.

“నావలన ఇంటి ఖర్చులు పెరుగుతున్నాయంటున్నాడు వీడు” అన్నాను అమ్మ వైపు తిరిగి “అది కాదమ్మా…” అని అన్నయ్య అమ్మకు వివరణ ఇస్తుండగా, నేను నా గదిలోకి వెళ్ళిపోయాను. నేనక్కడే వుంటే అన్నయ్య హర్ట్ కాకుండా చూడొచ్చు! కానీ…

గదిలోకి వెళ్ళాక చాలా బాధేసింది. వాడు నాకంటే పెద్దవాడు. చిన్నప్పట్నుంచీ నన్నెంతో ఆప్యాయంగా చూశాడు. ఈ రోజు కూడా పలకరించి, సరదాగా ఏదో అనబోతే – వాడినన్యాయంగా గాయపరిచాను. మంచమ్మీద పడుకుని, దుప్పటి కప్పుకుని చాలా సేపు ఏడ్చాను.

నాన్న అన్నయ్యపై కేకలేస్తున్నాడు, నా విషయమ్మీదే. వాడేదో సర్ది చెప్పబోతున్నాడు. గభాల్న నా గదిలోనుంచి బయటకొచ్చి, అన్నయ్య తప్పేమీ లేదని, నేనే వాడి పట్ల తప్పుగా ప్రవర్తించానని చెప్పాలనిపించింది. గదిలోకి ఎవరో వచ్చిన అలికిడి.

నా ముఖం మీద దుప్పటి తీసి, “ఐ యాం సారీ చిట్టీ. రియల్లీ సారీ! లే లేచి త్వరగా తయారవ్వు. నిన్నీ రోజు సినిమాకు తీసుకెళతా” అన్నాడన్నయ్య. నేను వాడిని హర్ట్ చేస్తే, వాడెందుకు నాకు సారీ చెబుతున్నాడో, నాకర్ధం కాలేదు. కన్నీళ్ళు ఉబికాయి. వాడి మొహం లోకి చూసే ధైర్యం లేక, కళ్ళు మూసుకునే దుప్పటిని మొహమ్మీదకు లాక్కుని, గోడ వైపు తిరిగాను.

ఆ సంఘటన జరిగినప్పటినుంచీ ఇంట్లో వాళ్ళు నాతో జాగ్రత్తగా మసలుకొంటున్నారు. ఒకరకంగా నా మీద ఓ కన్నేసి వుంచారని చెబితే బాగుంటుందేమో! అన్నయ్య నాతో మంచిగా మాట్లాడాలని ప్రయత్నిస్తున్నా – నేనే దూరంగా జరిగేదాన్ని. ఒక్క అన్నయ్యతోనేంటి, అందరికీ దూరంగా జరిగేదాన్ని.

డిగ్రీ ఫైనలియర్ పరీక్షలైపోయాయి.

ప్రక్క ఇంట్లో సుజాత వచ్చిన సందడి వినిపిస్తోంది. తననెప్పుడు కలిసినా క్రొత్త వ్యక్తిని కలిసిన భావన కలుగుతుంది నాకు. బహుశా తనెప్పుడొచ్చినా క్రొత్త విషయాలు మోసుకు రావడం వల్ల, పాత విషయాలు మాట్లాడక పోవడం వల్లనేమో! అది నాతో అన్ని విషయాలూ దాపరికం లేకుండా చెప్పినా – నేనెందుకో నా గురించి తనకేమీ చెప్పేదాన్ని కాదు.

“హాయ్ కిరణ్… ఎలా వున్నావ్? శారద వుందా?” అంటూ, అన్నయ్యను పలకరించి, వాడి సమాధానం వినకుండానే, నా గదిలోకి దూసుకొచ్చింది సుజాత. తనింత ఉత్సాహంగా వస్తోందంటే, చాలా విశేషాలే వుండుంటాయ్.

చదువుతున్న వీక్లీని ప్రక్కన పెట్టి “ఎంత సేపౌతోందే వచ్చి?”అడిగాను నేను.

“ఓ పావుగంటౌతోంది. ఎలా రాసేవ్ పరీక్షలు?”అడిగింది.

“బాగానే రాశా. నువ్వెలా రాసేవ్?”

“ఏదో అలా అలా. ఇంకేమిటి విశేషాలు?”అడిగింది నన్ను. సుజాత అలా ఇంకేమిటి విశేషాలు అని అడిగిందంటే తను చాలా విశేషాలు చెప్పబోతుందన్నమాట.

“ఏమున్నాయ్. అంతా మామూలే. నీ సంగతులేమిటి?” పాత సమాధానమే నాది.

“నా సంగతులా!? అబ్బో చాలానే వున్నాయ్. అదిగో నాకు తెల్సు – నువ్వేం అడగ బోతున్నావో. రాకేష్ గురించే కదూ?” అంది. నేను నవ్వి ఊరుకున్నాను.

“నన్ను పెళ్ళి చేసుకోవాలనుకుంటే, వాళ్ళ పెద్ద వాళ్ళను మాట్లాడడానికి మా ఇంటికి పంపమన్నాను. అందరికీ ఇష్టమైతే, ఇద్దరి చదువులూ అయిపోయి ఉద్యోగాల్లో స్థిరపడ్డాక పెళ్ళి చేసుకుందామని చెప్పాను”

చాలా ఆశ్చర్యమేసింది నాకు.