‘వ్యయ’ ప్రయాస గురించి kiran kumar chava గారి అభిప్రాయం:
05/01/2006 10:30 am
మారుతీరావు గారూ,
ఈ మాటకు సు స్వాగతం
మీరు ఇలాగే మరిన్ని కవితలు (లాంటివి?) ఇక్కడ ప్రచురించాలని ఆశిస్తున్నాను
దన్యవాదములు
కిరణ్ కుమార్ చావా (నామధేయః)
తుది ప్రార్ధన గురించి kiran kumar chava గారి అభిప్రాయం:
05/01/2006 10:26 am
ఏమిటండీ లైలా గారు
మరీ జనాలు అంతగనం ఇబ్బంది పెడుతున్నారా?
ఓ ప్రభూ!
నరకమైనా, స్వర్గమైనా
భూమి అయినా పాతాళమయినా
అడవి అయినా, జనారణ్యం అయినా
ఎక్కడికైనా పంపు ఈ దేహాన్ని!
కానీ,
దానితో పాటు నీపై ప్రేమను పంపడం మరవకు సుమా
ఓ ప్రభూ!
కవితలు వ్రాయనీ, వ్రాయకపోనీ
కథలు చెప్పనీ, చెప్పకపోనీ
సంతానము ఇవ్వు, ఇవ్వకపో
స్వర్ణము ఇవ్వు ఇవ్వకపో
కానీ
నీ ప్రేమను మాత్రము ఇవ్వు సుమా!
ps: పేరడీలాగా వ్రాద్దాము అనుకున్నాను, కానీ ఇంకా చెయ్యి తిరగాలి 🙂
అక్కిరాజు గారూ,
ఒక చిన్న విషయం. మీరు ఇలా రాశారు: “ఉదాహరణకి, ఓ పరమ నాస్తికుడి కథ చెప్తున్నామను కుందాం. ఏదో ఓ సీన్ లో తొంభై ఏళ్ళ వాళ్ళమ్మ వాడికి ప్రసాదం పెడితే వాడు కళ్ళకద్దుకుని తిన్నట్టు రాసామనుకోండి. అప్పుడా పాత్ర చెడిపోయినట్టా? నా దృష్టిలో మాత్రం అలా చేయడం ద్వారా ఆ పాత్ర విలువ పెరుగుతుందే గాని తగ్గదు. జీవితపు చరమాంకంలో ఉన్న వాళ్ళమ్మకి అర్జంటుగా నాస్తికత్వాన్ని బోధిస్తే కథ సర్వ నాశనమయిపోతుంది. ”
ఆ పాత్ర ఆ ప్రసాదం తీసుకోవడం తప్పుగా వుండదు గానీ, “కళ్ళ కద్దుకోవడం” మాత్రం తప్పుగా వుంటుందని నా అభిప్రాయం. పెద్దావిడ పెట్టింది తీసుకుని తినడం బాగానే వుంటుంది గానీ, “కళ్ళ కద్దుకుని” ఆ పెద్దావిడని సంతోషపెట్టాలనుకోవడం మాత్రం తెలివి తక్కువగా వుంటుంది. ఇక వాళ్ళమ్మకి అర్జంటుగా నాస్తికత్వం బోధించక్కరలేదు గానీ, ఆవిడకి ఇతను నాస్తికుడు అని మాత్రం తెలిసితీరాలి. అంతేకాకుండా, అప్పుడొ ముక్కా, ఇప్పుడో ముక్కా అంటూ తన భావాలని కూడా బయట పెడుతూ వుండాలి, ఆవిడ తన భావాలని తన ఆచరణతో బయటపెట్టినట్టు. ఎక్కడికక్కడ లొంగి పోతూ వుంటే, ఆ పాత్రకి విలువుండదు.
ఏవిటిది? స్వప్నించడాలూ, సుస్మితించడాలూ.. ఎందుకీ బలవంతపు ప్రయోగాలు?
కలలు కనే కవి రాలిపోతాడు అంటే ఏ లోపము జరుగుతుంది?
అప్పు తచ్చులు చూసుకోవాలి.. నటనానుభూతులు లో నతనానుబూతులు అని
పడింది. నతన కి సర్దుకున్నా బూతులకి మాత్రము సర్దుకోడము కష్టంగా ఉన్నది.
కవిత బాగానే ఉంది. బలవంతపు ప్రయోగ పదాలు తప్ప.
ఎంగేజ్మెంట్ గురించి Sai Brahmanandam Gorti గారి అభిప్రాయం:
05/01/2006 7:16 am
విప్లవ గారికి
గత కొంత కాలంగా మీరు రాసిన తెలుగు కథలకి “ఇంగ్లీషు” పేరు ( టైటిలు ) కనిపిస్తోంది. మీ కథలకి తెలుగు పేరు పెడితే బాగుంటుంది. చాలాకాలం క్రితం తెలుగు నాటిక పోటీలు పెట్టారు. గమ్మత్త యిన విషయం ఏమిటంటే, బహుమతి వచ్చిన నాట కాలు పేర్లు – తేరానాం – పేరెంట్ – స్ట్రీట్ లైఫు తెలుగు కథలకి హిందీ, ఇంగ్లీషు పేర్లు పెట్టడం ఎంత సమంజసం గా ఉంటుదో మీరే ఆలోచించుకోవచ్చు. మన భాషని కాపాడుకోవలసిన బాధ్యత మనదే, ముఖ్యంగా రచయితల దని నా నమ్మకం.
-సాయి బ్రహ్మానందం గొర్తి
ఇట్లాంటిదే ఒక కథ ఆరి సీతారామయ్య గారు రాసినట్లు గుర్తు, కాకపోతే ఆయన కథలో మిరపదేశం లాంటివి కొన్ని ప్రదేశాలు ఉంటాయి. స్థూలంగా చూస్తే రెండూ ఒకే టైపు అనిపించింది. దగ్గరగా చూస్తే కొద్ది తేడాలుండవచ్చు.
వేలూరి వెంకటేశ్వర రావు గారి పేరడీ చాలా బాగుంది. అవధులు దాటేదే ఆధునిక కవిత్వం అనిపిస్తాయి ఈ పేరడీలు. Modern paintings తో వీటిని పోల్చవచు నేమో ఈ పేరడీ ల ను.
I have just read the story “తెంచుకోవే బంధనాలు” by Mahe Jabeen in the July issue and was so appalled that I felt I must comment. The story uses the name of a well known organization, Sakhi for South Asian Women, based in New York, as a driving force in the plot. But it is clear that the author has no clue how such organizations operate in the U.S., nor what the relevant rules and laws are. Even someone with no first hand knowledge of the organization can take a quick look at their website for some basic information.
The first tip off is in the manner in which a group of Sakhi staff members go to the home of someone who has not called them, in fact, does not even know they exist, and inform her that they are there to rescue her! Later in the story, after separating the victim from her husband, they get taken in by his “lobbying” (author’s word) and “decide to return” his wife back to him. On neither occassion is the wife herself a participant in the decision. This “cell” (note the communist based terminology) of Sakhi does nothing to advise the wife of her rights, options, or legal recourses, but gives her some unspecified “counseling” that turns her into a “feminist”! And of what does her feminism consist? Why, it determines her to wish her father could’ve met the hero of the story before her husband, because then she would have been married to him instead, as all her father wanted was an “అమెరికా అల్లుడు”. And of course, at the end (after her husband starts to beat her up again within minutes of their reunion), it gives her the strength to throw her మంగళ సూత్రం at him and walk off in the hero’s embrace. And all this is applauded by the heroine of the story, the Sakhi staff member, a self-professed feminist who is steadfastly refusing all pleas by her boyfriend to marry, though she likes him, because “marriage means you are under a man’s control”. However, for the poor victim of domestic violence, marriage is the only solution on everyone’s mind, as from the minute she is taken from her home, everyone starts worrying over her poor chances of remarrying if she divorces her husband.
The subject of domestic violence, especially in the H1b/H4 community, has become very popular in Telugu stories and novels in the past few years, amounting almost to a fad or cliche. Perhaps it was the author’s intention to raise awareness in her readers, but such serious misinformation, almost amounting to disinformation, does no good, but absolute harm. (Example: at the end, Sakhi staff members “charge” the husband with domestic violence, even though they haven’t witnessed it; not the wife.) Also, this whole story takes place in New Jersey, so that the relevant Domestic Violence organization would be Manavi. I guess Ms. Mahe Jabeen hasn’t heard of them; thank god, or she would have libeled another fine organization (the oldest South Asian DV organization in the U.S.) If the author of the story is the well known poet Mahe Jabeen, who is supposed to be running a domestic violence organization in Hyderabad, I can only hope and pray that she doesn’t run her organization along the lines attributed to Sakhi here.
Aside from the domestic violence issue, the story also abounds in cliche and stereotypes. We have Peter, an African American, so naturally he is a “trash collector”, and, when in a mellow mood, speaks in Swahili!! Can anything be more blatantly racist? Perhaps the author doesn’t know how many generations separate the present day African Americans from their ancestral homelands, nor how systematically and comprehensively their language and culture were eradicated in the days of slavery, nor that Swahili is spoken in east Africa, whereas most slaves were captured from west Africa. But never mind! Can’t let a few facts stand in the way of a “good” story! In your new guidelines to authors, you state that you continue to have all submissions go through the review process. May I request that, in future, in addition to whatever literary merits your reviewers are looking for, they also look for some veracity and verisimilitude in the submission before accepting it for publication?
‘వ్యయ’ ప్రయాస గురించి kiran kumar chava గారి అభిప్రాయం:
05/01/2006 10:30 am
మారుతీరావు గారూ,
ఈ మాటకు సు స్వాగతం
మీరు ఇలాగే మరిన్ని కవితలు (లాంటివి?) ఇక్కడ ప్రచురించాలని ఆశిస్తున్నాను
దన్యవాదములు
కిరణ్ కుమార్ చావా (నామధేయః)
తుది ప్రార్ధన గురించి kiran kumar chava గారి అభిప్రాయం:
05/01/2006 10:26 am
ఏమిటండీ లైలా గారు
మరీ జనాలు అంతగనం ఇబ్బంది పెడుతున్నారా?
ఓ ప్రభూ!
నరకమైనా, స్వర్గమైనా
భూమి అయినా పాతాళమయినా
అడవి అయినా, జనారణ్యం అయినా
ఎక్కడికైనా పంపు ఈ దేహాన్ని!
కానీ,
దానితో పాటు నీపై ప్రేమను పంపడం మరవకు సుమా
ఓ ప్రభూ!
కవితలు వ్రాయనీ, వ్రాయకపోనీ
కథలు చెప్పనీ, చెప్పకపోనీ
సంతానము ఇవ్వు, ఇవ్వకపో
స్వర్ణము ఇవ్వు ఇవ్వకపో
కానీ
నీ ప్రేమను మాత్రము ఇవ్వు సుమా!
ps: పేరడీలాగా వ్రాద్దాము అనుకున్నాను, కానీ ఇంకా చెయ్యి తిరగాలి 🙂
నా మాట: చాటువు – పేరడీ గురించి kiran kumar chava గారి అభిప్రాయం:
05/01/2006 10:20 am
RSS FEED కూడా చాలా బాగుంది
నా మాట: చాటువు – పేరడీ గురించి kiran kumar chava గారి అభిప్రాయం:
05/01/2006 10:19 am
మీ సైటు చాలా బాగుంది
ఇలా ఏ వ్యాసానికి ఆవ్యాసం అభిప్రాయాలు వ్రాయడము చక్కని ఇంప్రూవుమెంటు
ఇప్పుడు ఇది మరో రచ్చబండ అని జనాలు అనరేమో!
పేరడీలు బాగానే ఉన్నది, కానీ ఇంకొన్ని ఉదాహరణలు ఇస్తే బాగుంది
పేరడీలు అంటే నాకు కూడా ఓ చిన్న గీతలు గుర్తు వస్తుంది
పోనీ పోనీ పోతే పోనీ
కారుల్ బస్సుల్ జీపుల్
రానీ రానీ వస్తే రానీ
కోపాల, తాపాల మన హెడ్డుకి
మనము మాత్రము క్లాసుకి ఎల్లప్పుడూ లెటే
వంటివి నిజజీవితంలో చాలా విన్నాము వీటినన్నింటినీ గ్రంథస్థము చేయడము కష్టమేమో!
కొత్త కథకుల కష్టాలు గురించి JUBV Prasad గారి అభిప్రాయం:
05/01/2006 8:00 am
అక్కిరాజు గారూ,
ఒక చిన్న విషయం. మీరు ఇలా రాశారు: “ఉదాహరణకి, ఓ పరమ నాస్తికుడి కథ చెప్తున్నామను కుందాం. ఏదో ఓ సీన్ లో తొంభై ఏళ్ళ వాళ్ళమ్మ వాడికి ప్రసాదం పెడితే వాడు కళ్ళకద్దుకుని తిన్నట్టు రాసామనుకోండి. అప్పుడా పాత్ర చెడిపోయినట్టా? నా దృష్టిలో మాత్రం అలా చేయడం ద్వారా ఆ పాత్ర విలువ పెరుగుతుందే గాని తగ్గదు. జీవితపు చరమాంకంలో ఉన్న వాళ్ళమ్మకి అర్జంటుగా నాస్తికత్వాన్ని బోధిస్తే కథ సర్వ నాశనమయిపోతుంది. ”
ఆ పాత్ర ఆ ప్రసాదం తీసుకోవడం తప్పుగా వుండదు గానీ, “కళ్ళ కద్దుకోవడం” మాత్రం తప్పుగా వుంటుందని నా అభిప్రాయం. పెద్దావిడ పెట్టింది తీసుకుని తినడం బాగానే వుంటుంది గానీ, “కళ్ళ కద్దుకుని” ఆ పెద్దావిడని సంతోషపెట్టాలనుకోవడం మాత్రం తెలివి తక్కువగా వుంటుంది. ఇక వాళ్ళమ్మకి అర్జంటుగా నాస్తికత్వం బోధించక్కరలేదు గానీ, ఆవిడకి ఇతను నాస్తికుడు అని మాత్రం తెలిసితీరాలి. అంతేకాకుండా, అప్పుడొ ముక్కా, ఇప్పుడో ముక్కా అంటూ తన భావాలని కూడా బయట పెడుతూ వుండాలి, ఆవిడ తన భావాలని తన ఆచరణతో బయటపెట్టినట్టు. ఎక్కడికక్కడ లొంగి పోతూ వుంటే, ఆ పాత్రకి విలువుండదు.
ప్రసాద్
బతుకు గురించి telugu గారి అభిప్రాయం:
05/01/2006 7:24 am
ఏవిటిది? స్వప్నించడాలూ, సుస్మితించడాలూ.. ఎందుకీ బలవంతపు ప్రయోగాలు?
కలలు కనే కవి రాలిపోతాడు అంటే ఏ లోపము జరుగుతుంది?
అప్పు తచ్చులు చూసుకోవాలి.. నటనానుభూతులు లో నతనానుబూతులు అని
పడింది. నతన కి సర్దుకున్నా బూతులకి మాత్రము సర్దుకోడము కష్టంగా ఉన్నది.
కవిత బాగానే ఉంది. బలవంతపు ప్రయోగ పదాలు తప్ప.
ఎంగేజ్మెంట్ గురించి Sai Brahmanandam Gorti గారి అభిప్రాయం:
05/01/2006 7:16 am
విప్లవ గారికి
గత కొంత కాలంగా మీరు రాసిన తెలుగు కథలకి “ఇంగ్లీషు” పేరు ( టైటిలు ) కనిపిస్తోంది. మీ కథలకి తెలుగు పేరు పెడితే బాగుంటుంది. చాలాకాలం క్రితం తెలుగు నాటిక పోటీలు పెట్టారు. గమ్మత్త యిన విషయం ఏమిటంటే, బహుమతి వచ్చిన నాట కాలు పేర్లు – తేరానాం – పేరెంట్ – స్ట్రీట్ లైఫు తెలుగు కథలకి హిందీ, ఇంగ్లీషు పేర్లు పెట్టడం ఎంత సమంజసం గా ఉంటుదో మీరే ఆలోచించుకోవచ్చు. మన భాషని కాపాడుకోవలసిన బాధ్యత మనదే, ముఖ్యంగా రచయితల దని నా నమ్మకం.
-సాయి బ్రహ్మానందం గొర్తి
గుర్రాలు – గుగ్గిళ్ళు గురించి పాఠకుడు గారి అభిప్రాయం:
05/01/2006 6:46 am
ఇట్లాంటిదే ఒక కథ ఆరి సీతారామయ్య గారు రాసినట్లు గుర్తు, కాకపోతే ఆయన కథలో మిరపదేశం లాంటివి కొన్ని ప్రదేశాలు ఉంటాయి. స్థూలంగా చూస్తే రెండూ ఒకే టైపు అనిపించింది. దగ్గరగా చూస్తే కొద్ది తేడాలుండవచ్చు.
నా మాట: చాటువు – పేరడీ గురించి Sudhakar గారి అభిప్రాయం:
05/01/2006 5:07 am
వేలూరి వెంకటేశ్వర రావు గారి పేరడీ చాలా బాగుంది. అవధులు దాటేదే ఆధునిక కవిత్వం అనిపిస్తాయి ఈ పేరడీలు. Modern paintings తో వీటిని పోల్చవచు నేమో ఈ పేరడీ ల ను.
తెంపుకోవే బంధనాలు గురించి Savithri Machiraju గారి అభిప్రాయం:
07/03/2002 10:00 am
[Reposted from old guestbook – సంపాదకులు ]
I have just read the story “తెంచుకోవే బంధనాలు” by Mahe Jabeen in the July issue and was so appalled that I felt I must comment. The story uses the name of a well known organization, Sakhi for South Asian Women, based in New York, as a driving force in the plot. But it is clear that the author has no clue how such organizations operate in the U.S., nor what the relevant rules and laws are. Even someone with no first hand knowledge of the organization can take a quick look at their website for some basic information.
The first tip off is in the manner in which a group of Sakhi staff members go to the home of someone who has not called them, in fact, does not even know they exist, and inform her that they are there to rescue her! Later in the story, after separating the victim from her husband, they get taken in by his “lobbying” (author’s word) and “decide to return” his wife back to him. On neither occassion is the wife herself a participant in the decision. This “cell” (note the communist based terminology) of Sakhi does nothing to advise the wife of her rights, options, or legal recourses, but gives her some unspecified “counseling” that turns her into a “feminist”! And of what does her feminism consist? Why, it determines her to wish her father could’ve met the hero of the story before her husband, because then she would have been married to him instead, as all her father wanted was an “అమెరికా అల్లుడు”. And of course, at the end (after her husband starts to beat her up again within minutes of their reunion), it gives her the strength to throw her మంగళ సూత్రం at him and walk off in the hero’s embrace. And all this is applauded by the heroine of the story, the Sakhi staff member, a self-professed feminist who is steadfastly refusing all pleas by her boyfriend to marry, though she likes him, because “marriage means you are under a man’s control”. However, for the poor victim of domestic violence, marriage is the only solution on everyone’s mind, as from the minute she is taken from her home, everyone starts worrying over her poor chances of remarrying if she divorces her husband.
The subject of domestic violence, especially in the H1b/H4 community, has become very popular in Telugu stories and novels in the past few years, amounting almost to a fad or cliche. Perhaps it was the author’s intention to raise awareness in her readers, but such serious misinformation, almost amounting to disinformation, does no good, but absolute harm. (Example: at the end, Sakhi staff members “charge” the husband with domestic violence, even though they haven’t witnessed it; not the wife.) Also, this whole story takes place in New Jersey, so that the relevant Domestic Violence organization would be Manavi. I guess Ms. Mahe Jabeen hasn’t heard of them; thank god, or she would have libeled another fine organization (the oldest South Asian DV organization in the U.S.) If the author of the story is the well known poet Mahe Jabeen, who is supposed to be running a domestic violence organization in Hyderabad, I can only hope and pray that she doesn’t run her organization along the lines attributed to Sakhi here.
Aside from the domestic violence issue, the story also abounds in cliche and stereotypes. We have Peter, an African American, so naturally he is a “trash collector”, and, when in a mellow mood, speaks in Swahili!! Can anything be more blatantly racist? Perhaps the author doesn’t know how many generations separate the present day African Americans from their ancestral homelands, nor how systematically and comprehensively their language and culture were eradicated in the days of slavery, nor that Swahili is spoken in east Africa, whereas most slaves were captured from west Africa. But never mind! Can’t let a few facts stand in the way of a “good” story! In your new guidelines to authors, you state that you continue to have all submissions go through the review process. May I request that, in future, in addition to whatever literary merits your reviewers are looking for, they also look for some veracity and verisimilitude in the submission before accepting it for publication?