దాదాపు తొంభైలలో అనుకుంటా, నేషనల్ జిగ్రాఫిక్ వారు ఓ కధనం ప్రచురించారు. దాని ప్రకారం దాదాపు మొత్తం బాంబే (అప్పట్లో) జనాల్లో ఉద్యోగం లేనివాడు ఎవరూ లేరు. అదే న్యూ యార్క్ లో అయితే అనేకమంది ఉన్నారు. ఉత్తరోత్తరా టెక్నాలజీ వల్ల ఉద్యోగాలు పెరిగాయి కాని తగ్గలేదు. నేను కొంతకాలం బాంబే లో ఉద్యోగం చేసినవాణ్ణే. రోడ్లు, మంచినీరు, ట్రాన్స్ పోర్ట్ విషయం లో బాంబే కి మించిన పట్టణం ఇప్పటికీ ఇండియాలో మరోటి లేదని ఘంటాపధంగా చెప్పగలను. నగరంలో ఉన్న ఒకే ఒక కనాకష్టం ఏమిటంటే ఇల్లుగానీ రూం గాని దొరకడం. అది ఒకసారి కుదురుకుంటే ఎవరూ మళ్ళీ అక్కడనుంచి బయటకి వెళ్లరు. జనం బాగా సహాయం చేసే మనుషులు. రోడ్డుకి రెండువైపులా ఉడిపి హోటళ్ళు, మంచి సేఫ్టీ అన్నీ బాగుంటాయ్. ఇవన్నీ కూడా నేషనల్ జిగ్రాఫిక్ వారు ప్రచురించిన కధనంలో చెప్పారు. ఈ అనువాదంలో ‘ముంబై’ అన్నారంటే కధ గత పదేళ్ళలోపు రాసినదేమో, పేరు మార్చాక. అప్పటికి ఉద్యోగాలు కోకొల్లలుగా ఉన్నాయ్ ముంబై లో. ఏ పనైనా చేస్తాననుకునేవారికి ముంబై లో ఉద్యోగం దొరకదనే ప్రశ్నే ఉదయించదు.
రెండో విషయం – మనిషి పోయాక రిగర్ మార్టిస్ (తప్పుగా పలుకుతున్నానేమో?) అనేది 5 నుంచి ఆరు గంటలు పడుతుంది. మొదటగా జరిగేది దవడలు కిందకి జారతాయి. బిగుసుకుపోవు. అందుకే చర్చ్ లో అందరికీ చివరి దర్శనానికి పోయినవాణ్ణి పెట్టినపుడు నోరు కుట్టేస్తారు(ట). తర్వాత బిగుసుకుంటుంది శరీరం. బిగుసుకోవడం అంటే మరీ నోట్లో వేళ్ళు తెగిపోయే అంత కాదు. మరో రెండు మూడు రోజుల తర్వాత మళ్ళీ ఈ బిగువు పోతుంది. అదీగాక భీమా చేతిలో ఏదో ఆయుధం ఉంది దాంతో శవం నోటిమీద కొట్టి చేతులు బయటకి లాక్కోలేడా? అదీ ఒక్క దెబ్బతో నక్కని చంపగలవాడు కదా?
మూడో విషయం – నక్కలు గుంపుగా వేటాడవు. ఎవరి జీవితం వారిదే. ఇది టివి చూస్తే తెలుస్తుంది. పులులు, హైనాలూ, తోడేళ్ళు గుంపుగా వేటాడతాయి. కొన్ని రకాల నక్కలు అలా గుంపుగా వేట చేయొచ్చేమో అనుకున్నా, నక్కలు అతి జాగ్రత్తమైనవి. మనిషనే వాడు రాగానే, లేదా మరో జంతువు రాగానే పక్కకు తప్పుకుని చాలా సేపు అంచనా వేసుకుని గాని దగ్గిరకి రావు. ఇది మనం నీతి కధల్లో చదువుకున్నదే – నక్కల తెలివి గురించి. అరవ్వొచ్చేమో కానీ మనిషి దగ్గిరకి వచ్చేసి కరిచేంత సాహసం *వెంఠనే* చేయవు.
ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే అవకతవలు చాలా ఉన్నై ఈ కధలో. రచయిత మరాఠీ వారని పేరు బట్టి తెలుస్తోంది. ఆయన కూడా బాంబేలో ఉద్యోగాలు, ఇవన్నీ చూసుకోకపోయినా అనువాదకులు చూసుకోవద్దా? గూగిల్ చేస్తే ఈ చిన్న విషయాలు తెలుస్తాయి. ఈ ఇద్దరూ మర్చిపోయినా సంపాదకులు కూడా మర్చిపోయినట్టున్నారు. అదే ఆశ్చర్యం.
చిన్నప్పటి వేసవికాలాన్ని మళ్లీ రుచి చూపించారు. కిటికీలకు తడి పరదాలు కట్టుకోవడం, తడి ఇసుక మీద కుండలతో నీళ్ళు, దబ్బాకు వేసిన మజ్జిగ, తాటి ముంజలు, మావిడి పళ్ళు, నట్టింట్లో నేల మీద పడుకుని దొర్లడం… ఎన్ని జ్ఞాపకాలో! చిన్నప్పుడు పక్కని ఒక తాతగారిని బీబీ తాతగారు అనేవాళ్లం. ఇప్పటికీ అదే పిలుపు😀. నట్టింట్లో కూచుని కొన్ని మాటలు కూడదు అంటారు. నిజవే… కబుర్లతో పాటు మన పెద్దవాళ్ళు చెప్పేవి ఎంత బాగా చెప్పేరో…
అనువాదంలా కాక, ఆర్కే లక్ష్మణ్ గారిలోకి పరకాయ ప్రవేశం చేసి వ్రాస్తున్నారు అన్వర్ గారు. చదువుతుంటే, కళ్ళ ముందు దృశ్యాలు కదలాడుతున్నాయి. ధన్యవాదాలు అన్వర్ గారు. వి.శ్రీనివాసరావు.
బూడిదలో బంగారం గురించి శర్మ దంతుర్తి గారి అభిప్రాయం:
06/04/2022 2:51 pm
దాదాపు తొంభైలలో అనుకుంటా, నేషనల్ జిగ్రాఫిక్ వారు ఓ కధనం ప్రచురించారు. దాని ప్రకారం దాదాపు మొత్తం బాంబే (అప్పట్లో) జనాల్లో ఉద్యోగం లేనివాడు ఎవరూ లేరు. అదే న్యూ యార్క్ లో అయితే అనేకమంది ఉన్నారు. ఉత్తరోత్తరా టెక్నాలజీ వల్ల ఉద్యోగాలు పెరిగాయి కాని తగ్గలేదు. నేను కొంతకాలం బాంబే లో ఉద్యోగం చేసినవాణ్ణే. రోడ్లు, మంచినీరు, ట్రాన్స్ పోర్ట్ విషయం లో బాంబే కి మించిన పట్టణం ఇప్పటికీ ఇండియాలో మరోటి లేదని ఘంటాపధంగా చెప్పగలను. నగరంలో ఉన్న ఒకే ఒక కనాకష్టం ఏమిటంటే ఇల్లుగానీ రూం గాని దొరకడం. అది ఒకసారి కుదురుకుంటే ఎవరూ మళ్ళీ అక్కడనుంచి బయటకి వెళ్లరు. జనం బాగా సహాయం చేసే మనుషులు. రోడ్డుకి రెండువైపులా ఉడిపి హోటళ్ళు, మంచి సేఫ్టీ అన్నీ బాగుంటాయ్. ఇవన్నీ కూడా నేషనల్ జిగ్రాఫిక్ వారు ప్రచురించిన కధనంలో చెప్పారు. ఈ అనువాదంలో ‘ముంబై’ అన్నారంటే కధ గత పదేళ్ళలోపు రాసినదేమో, పేరు మార్చాక. అప్పటికి ఉద్యోగాలు కోకొల్లలుగా ఉన్నాయ్ ముంబై లో. ఏ పనైనా చేస్తాననుకునేవారికి ముంబై లో ఉద్యోగం దొరకదనే ప్రశ్నే ఉదయించదు.
రెండో విషయం – మనిషి పోయాక రిగర్ మార్టిస్ (తప్పుగా పలుకుతున్నానేమో?) అనేది 5 నుంచి ఆరు గంటలు పడుతుంది. మొదటగా జరిగేది దవడలు కిందకి జారతాయి. బిగుసుకుపోవు. అందుకే చర్చ్ లో అందరికీ చివరి దర్శనానికి పోయినవాణ్ణి పెట్టినపుడు నోరు కుట్టేస్తారు(ట). తర్వాత బిగుసుకుంటుంది శరీరం. బిగుసుకోవడం అంటే మరీ నోట్లో వేళ్ళు తెగిపోయే అంత కాదు. మరో రెండు మూడు రోజుల తర్వాత మళ్ళీ ఈ బిగువు పోతుంది. అదీగాక భీమా చేతిలో ఏదో ఆయుధం ఉంది దాంతో శవం నోటిమీద కొట్టి చేతులు బయటకి లాక్కోలేడా? అదీ ఒక్క దెబ్బతో నక్కని చంపగలవాడు కదా?
మూడో విషయం – నక్కలు గుంపుగా వేటాడవు. ఎవరి జీవితం వారిదే. ఇది టివి చూస్తే తెలుస్తుంది. పులులు, హైనాలూ, తోడేళ్ళు గుంపుగా వేటాడతాయి. కొన్ని రకాల నక్కలు అలా గుంపుగా వేట చేయొచ్చేమో అనుకున్నా, నక్కలు అతి జాగ్రత్తమైనవి. మనిషనే వాడు రాగానే, లేదా మరో జంతువు రాగానే పక్కకు తప్పుకుని చాలా సేపు అంచనా వేసుకుని గాని దగ్గిరకి రావు. ఇది మనం నీతి కధల్లో చదువుకున్నదే – నక్కల తెలివి గురించి. అరవ్వొచ్చేమో కానీ మనిషి దగ్గిరకి వచ్చేసి కరిచేంత సాహసం *వెంఠనే* చేయవు.
ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే అవకతవలు చాలా ఉన్నై ఈ కధలో. రచయిత మరాఠీ వారని పేరు బట్టి తెలుస్తోంది. ఆయన కూడా బాంబేలో ఉద్యోగాలు, ఇవన్నీ చూసుకోకపోయినా అనువాదకులు చూసుకోవద్దా? గూగిల్ చేస్తే ఈ చిన్న విషయాలు తెలుస్తాయి. ఈ ఇద్దరూ మర్చిపోయినా సంపాదకులు కూడా మర్చిపోయినట్టున్నారు. అదే ఆశ్చర్యం.
శ్రీశ్రీ పదబంధ ప్రహేళిక – 68 గురించి Dr Rao గారి అభిప్రాయం:
06/02/2022 11:35 pm
“సరిచూడు” అన్న బొత్తాము ఇక్కడ లేదు.
[సరిచేసాము. దోషము చూపినందుకు ధన్యవాదాలు- సం.]
నాకు నచ్చిన పద్యం: అర్జునుడి ఎత్తిపొడుపు గురించి seetaram గారి అభిప్రాయం:
06/02/2022 4:39 pm
కర్ణ పేయం .తెలుగు లెస్స. లలిత కళల రమనీయ సమన్వయం.
ఉత్తర మొరాకో శోధనలు 7 గురించి Amarendra Dasari గారి అభిప్రాయం:
06/02/2022 11:55 am
థాంక్యూ చరణ్ గారూ… ఈ రచనా, దాని అనువాదం మీలాంటి పాఠకుల కోసమే.
ఉత్తర మొరాకో శోధనలు 7 గురించి Charan గారి అభిప్రాయం:
06/02/2022 11:24 am
అద్భుతంగా వర్ణించారండీ. ప్రతి నెలా ఈమాటలో ఈ article కోసం ఎదురుచూసేవాణ్ణి. మేమూ మొరాకో వెళ్ళినంత సంబరపడిపోయాము.
ఊహల ఊట 13 గురించి స్వాతి గారి అభిప్రాయం:
06/02/2022 6:58 am
చిన్నప్పటి వేసవికాలాన్ని మళ్లీ రుచి చూపించారు. కిటికీలకు తడి పరదాలు కట్టుకోవడం, తడి ఇసుక మీద కుండలతో నీళ్ళు, దబ్బాకు వేసిన మజ్జిగ, తాటి ముంజలు, మావిడి పళ్ళు, నట్టింట్లో నేల మీద పడుకుని దొర్లడం… ఎన్ని జ్ఞాపకాలో! చిన్నప్పుడు పక్కని ఒక తాతగారిని బీబీ తాతగారు అనేవాళ్లం. ఇప్పటికీ అదే పిలుపు😀. నట్టింట్లో కూచుని కొన్ని మాటలు కూడదు అంటారు. నిజవే… కబుర్లతో పాటు మన పెద్దవాళ్ళు చెప్పేవి ఎంత బాగా చెప్పేరో…
ఆర్. కె. లక్ష్మణ్ – నా కథ 8 గురించి srinivasa rao vuppala గారి అభిప్రాయం:
06/01/2022 11:46 pm
అనువాదంలా కాక, ఆర్కే లక్ష్మణ్ గారిలోకి పరకాయ ప్రవేశం చేసి వ్రాస్తున్నారు అన్వర్ గారు. చదువుతుంటే, కళ్ళ ముందు దృశ్యాలు కదలాడుతున్నాయి. ధన్యవాదాలు అన్వర్ గారు. వి.శ్రీనివాసరావు.
సోల్జర్ చెప్పిన కథలు: మొదటి గంట గురించి C.Suseela గారి అభిప్రాయం:
06/01/2022 7:33 pm
మిలిటరీ గురించి వినటమే కానీ, ఈ నేపథ్యం కొత్తగా ఉంది. చాలా కష్టమని తెలుసు. ఈ మద్యన పోలీస్ ట్రైనింగ్ గురించి ఒక సినీమా చూశాను. భయంకరంగా ఉంది.
ఉత్తర మొరాకో శోధనలు 7 గురించి Amarendra Dasari గారి అభిప్రాయం:
06/01/2022 8:15 am
మొరాకో శోధనలు ముగుస్తోన్న సందర్భంగా రెండు మాటలు:
అనువాదం నాకు ఇష్టమైన పని. నాణ్యతాపరంగా నా సొంత రచనలకన్నా అనువాదాలనే ఇష్టపడతాను.
యాత్ర, యాత్రాసాహిత్యం నా మనసుకు దగ్గరగా ఉండే ప్రక్రియలు.
ఒక యాత్రాగాథను అనువదించే ఈ అవకాశం సంతోషాన్నీ, సంతృప్తినీ కలిగించింది.
ఈ ప్రక్రియలో ఈమాట ఇచ్చిన ప్రోత్సాహం, మూల రచయిత శేషగిరి అందించిన సహకారం మరువలేనివి.
అందరికీ, ముఖ్యంగా పాఠకులకు ధన్యవాదాలు
ఊహల ఊట 12 గురించి chaganti tulasi గారి అభిప్రాయం:
06/01/2022 6:30 am
ఊహల ఊట రచన పన్నెండవ భాగం పై స్పందించిన మీకందరికి పేరు పేరున నా ధన్యవాదాలు.
– చాగంటి తులసి.