పినవీరన:

అద్భుతము మదాలసా! నీ నాట్యమూర్తిలో ఆ మహాసరస్వతిని తనివితీర దర్శించుకొన్నాను. నీ మేలు మఱవరానిది. ఇక అచంచలమైన అవధానముతో ఆ దేవిని ఉపాసించి తెలవాఱులోగా కావ్యమును పూర్తి చేసెదను. నీ సాహాయ్యమున కెంతో ఋణగ్రస్తుడ నైనాను.

మదాలస:

నేను చేసిన దేమియు లేదు స్వామీ! ఐనను మీకిది ప్రయోజనకరమైన అంతకంటెను సార్థకత నా నాట్యమునకు లేదు. సరస్వతి సర్వవిధముల మీకు సహకరించును గాక.

పినవీరన:

మంచిది. ఇక పోయి వత్తును. రేపు రాజాస్థానములో కలిసికొందాం.

పెదవీరన:

అంతయు ఆశ్చర్యముగా నున్నది. పూజామందిరము మునుపటికంటె శతధా ప్రకాశవంత మైనట్లున్నది. గంటముల సవ్వడి నిరంతరముగా వినిపించుచున్నది. పెనుకొండపైనుండి ఉరువడిగా దుముకు నిర్ఝరిణీనిరంతరనిర్హ్రాదమువలె ఈ శబ్దము వినిపించుచున్నది. కానిమ్ము. దీని కంతరాయము కలిగింపను. రాత్రియంతయు నిట్లే జరుగునేమో! కొంతసేపు నిదురించి లేచి మఱల పరిశీలింతును.

(అని శయ్యాగతు డగును. గంటముల సవ్వడి నిరాఘాటముగ సాగుచునే యుండును. ఇంతలో నేపథ్యమున ప్రాతఃకాలపు కుక్కుటారవము విన్పడును. పెదవీరన మేలు కొని, పూజామందిరము వైపు నడచును. అట్లు నడచి…)

ఈ గంటపుమ్రోత ఇంకను సాగుచునే యున్నది. ఇది యేమి వింతయో తెలిసికొన మన ముబలాట పడుచున్నది. తలుపు దట్టను, తెఱువను గాని, తలుపుసందు నుండి ఈవింతను రహస్యముగా వీక్షింతును (అని తలుపుసందు నుండి చూచును.)

(లోపలినుండి మధురాతిమధురమైన స్త్రీకంఠస్వరములో — “అహో భావుకః పశ్యతి! తతో విరమే!” అని వినపడి, పూజామందిరప్రకాశము క్షీణించును. గంటపు సవ్వడి పూర్తిగా అణగిపోవును.)

పినవీరన:

(పరవశముతో ఈక్రింది పద్యమును చదువును.)

*ఎంతదయాసముద్రవొ మహేశ్వరి, బ్రహ్మహృదీశ్వరీ! జలే
జాంతరపత్త్రకాంతమృదులారుణపాణులఁ బూని గంటముల్
సాంతముఁ జేసితీవు సరసంబుగ జైమినిభారతంబు, ని
న్నెంతగఁ గొల్చినం గొదువయే కద శారద! భక్తసారదా!

(పెదవీరన తమ్ముడూ! అని తలుపు దట్టును. పినవీరన తలుపు దీయును)

పెదవీరన:

తమ్ముడూ! నాది తప్పైనది. నాది తప్పైనది. నేను తలుపు సందులోనుండి ఉత్కంఠ నాపుకొనలేక చూచినాను. అంతయు మాయమైనది. గంటము చప్పుడు లేదు. కన్నులు మిఱుమిట్లు గొల్పుచున్న ఆ కాంతియు లేదు. అంతయు నశించినది. అంతయు నశించినది. నన్ను క్షమించు తమ్ముడూ! నన్ను క్షమించు.

పినవీరన:

చింతింపకు డన్నగారూ! అదృష్టవశమున ఆ సమయమునకు అనువాద మంతయు ముగిసినది. చిట్టచివర ఫలశ్రుతి వంటి భాగము మాత్రమే కొంత మిగిలినది. ఆ స్వల్పబాగము నిప్పుడే పూర్తి చేతును. కృతిభర్త విషయ మీఫలశ్రుతిలో చేర్చవలసినది నేను గనుక బ్రాహ్మీదేవి ఆ భాగమును మిగిలించినది.

ఆసమయంబున ధర్మజ!
నే సోమకులంబునను జనించి కుటిలులన్
శాసించి ధరణిపాలన
చేసెదఁ దగ సాళ్వనారసింహుఁడ నగుచున్

అని శ్రీకృష్ణుడే కలికాలములో ధర్మసంరక్షణకై సాళువనరసింహరాయప్రభువులుగా నవతరింతు నని పలికినట్లు ఫలశ్రుతి నేను వ్రాయవలసి యున్నది గనుక నిటువంటి కొన్ని పద్యములు దప్ప మిగిలిన కావ్యము నంతయు భారతి పూర్తి చేసినది.

పెదవీరన:

తమ్ముడూ! నీవు మహానుభావుడవు. సరస్వతీవరప్రసాదుడవు.

పినవీరన:

అంతయు ఆ మహాసరస్వతీప్రసాదము. మనము నిమిత్తమాత్రులము.

రాయలు:

సభకు నమస్కారము. సర్వజనానందప్రదముగా జరుగుచున్న నవరాత్రి ఉత్సవములు ఈ నాటితో ముగియును. ఆ ఉత్సవములలో అతిముఖ్యమైనది నేటి పండితసభ. వ్యక్తిగతంగా నిది అత్యంతపర్వదినం నాకు. పినవీరభద్రులవారు… (అనుచు సభను తేఱిపాఱ జూచి, అచ్చట పినవీరభద్రుడు లేకుండుట గమనించి, మాట మార్చి…) ఏమి ఇంకా సభకు రాలేదా?

మంత్రి:

వారింకా రాలేదు. ప్రభువుల కీరోజు వారు జైమినిభారతము నంకితము చేయవలెను గదా! మఱింకా ఎందుకు రాలేదో?

ఒక
పండితుడు:

నిన్నటివఱకు ఆ గ్రంథం పూర్తి కాలేదని వ్రాయసం సింగన సమాచారం. అదే కారణమేమో!

మంత్రి:

అది మాకూ తెలుసు. కాని మహాప్రతిభులైన పినవీరనగారు చక్రవర్తులకు ఇచ్చిన మాట దాటరని మా నమ్మకం. అట్టి ప్రమాదమే జరిగితే అది అత్యంతదండనార్హమైన ప్రభుధిక్కార మౌతుందని వారికి తెలిసే ఉంటుంది.

మఱొక
పండితుడు:

వారు సభకు వస్తే కాని విషయం తెలియదు గదా! ఐనా నిన్నటివఱకూ వ్రాయని గ్రంథం ఒక్కపూటలో వ్రాసి తేవడానికి మానవమాత్రులకు సాధ్యమా? అందుకే ముఖం చాటేసినారేమో!