మ్యూజిక్ స్కూల్ కారిడార్లో; తనను చూస్తూనే, ధేంక్ గాడ్! అంటూ తనను ఊపేస్తూ, ఇంకా ఏవో మాటలు అస్పష్టంగా అంటూ తన కళ్ళలోకి చూసిన నిసి ముఖం సెకన్లలో పాలిపోతున్నట్టూ, అంతలోనే ఆమె నిస్సత్తువుగా, వేలాడబడుతున్నట్టు తోచి, ఆమెను పొదివి పట్టుకున్నాడు నిసి మ్యూజిక్ టీచర్, ఏలెక్స్ రూబెన్.

మరుక్షణంలోనే, ఓ, హాయ్, ఏలెక్స్! అంటూ, తన చిక్కటి జులపాలు ఎగరేస్తూ, అతని చుట్టూ చేతులు చుట్టి, అతని చెంపకు చెంప ఆనించింది నిసి. (అతడు లోలోనే, థేంక్ గాడ్! షి ఈజ్ ఓ.కే. అనుకున్నాడు.) పైకి ఇలా అన్నాడు.

“అయ్యాయా, యూరప్ విలాస యాత్రలు? ఏమిటిలా నా చేతుల్లో సొమ్మగిలిపోటానికి కారణం? ప్రయాణపు బడలికలు ఇంకా తీరినట్టు లేవు.”

ఆమె అతని కౌగిలిలో ఉండగానే, సోనియా తన గది లోంచి బైటకు వచ్చింది. వారిద్దరినీ చూసి, “నిసి! ఏమన్నా న్యాయం ఉందా? నేను ఏలెక్స్ కొలీగ్‌నే కదా? ఈ పక్క గదిలోనే పడి ఉంటానా? నేను ఉన్నానో, ఊడానో కూడా పట్టించుకోడు. సెలవు నించి ఇవ్వాళే వచ్చాను, అని ఒక హగ్ ఇవ్వబోతే నువ్వసలు సెలవలో ఉన్నట్టే తెలియదు. అసలెప్పుడు వెళ్ళావంటాడు?”

“ఏలెక్స్! యు మస్ట్ బి మిస్సింగ్ నిసి! వాట్ ఏ వార్మ్ ఎంబ్రేస్! నీకు పెటిట్ విమెన్ అంటే పక్షపాతం సుమా.” అంది సోనియా.

“ఇంపాసిబుల్ విమెన్. కౌగిలిస్తే తప్పు. ఇవ్వకపోతే తప్పు. అతి మామూలు ఈ-మెయిల్ పంపితే సెక్స్టింగ్ చేశావంటారు. పంపకపోతే, అసలు ఏదీ కమ్యూనికేట్ చెయ్యనంటారు. గో ఎవే, సోనియా!” అన్నాడు ఏలెక్స్.

“ఇట్స్ ఆల్రైట్. ఐ ఫర్గివ్ హిమ్. హేవ్ ఎ నైస్ లెసన్ నిసీ!” అనేసి వెళ్ళిపోయింది సోనియా.

ఏలెక్స్, సోనియా, వారిద్దరూ మంచి స్నేహితులు. సోనియాది ఐరిష్ జర్మన్ ఏన్సెస్టరీ. పెద్ద విగ్రహం. భారీ మనిషి. గొంతు సోప్రానో. ఆ చుట్టుపక్కల నివసించే ప్రజల కోసం సంగీత కళాశాల ప్రతి సంవత్సరం ఇచ్చే కాన్సర్ట్‌లలో, వారు ఇద్దరూ కలిసి పాల్గొనేవి, తప్పక రెండో మూడో ఉంటాయి. చక్కని అంశాలు ఎన్నుకుని, క్లాసికల్ మ్యుజీషియన్స్‌ని పరిచయం చేస్తుంటారు.

నిసి, ఏలెక్స్, అతని స్టూడియో బరువైన తలుపు జమిలిగా తోసి, లోనికి వెళ్ళారు. లోన అతడి బల్ల, అతని కుర్చీ, అతిధికో కుర్చీ, వాటికి ఒక అడుగు దూరంలో రెండు స్టయిన్‌వే పియానోలు పక్క పక్కనే ఉన్నాయి. ఎడమ పక్కది ఏలెక్స్‌ది, కుడి పక్క పియానో వరసగా, వచ్చే పోయే విద్యార్ధులకు. ఆ పక్కనే చిన్న బల్ల, విద్యార్ధుల పుస్తకాల బేగ్‌లు పడేసేందుకు. సరిగ్గా ఆ బెంచ్ పైన ఫ్రాంజ్ లిజ్స్ట్ నిలువెత్తు పోస్టర్ ఉంది. నిసి, తన బేగ్ దించి, ఆ పోస్టర్ కేసి చూస్తూ, బూడపెస్ట్‌లోలో చూసిన ఆయిల్ పెయింటింగ్‌కీ, ఈ ప్రింట్‌కీ ఎంత తేడా. అందులో ఉన్న జీవశక్తి ఇందులో ఏదీ, అనుకుంది.

సంగీత పాఠశాల వారు ఫ్రాంజ్ లిజ్స్ట్ 200 పుట్టిన రోజు ఉత్సవం జరపబోతున్నారు. నిసికి అంతకు ముందే ప్రోగ్రామ్ గైడ్ చూసి ఉంది. లిజ్స్ట్ సంగీతం తన టీచర్ ఏలెక్స్ రూబెన్ వాయిస్తుండగా ఎప్పుడెప్పుడు విందామా అని ఉవ్విళ్ళూరుతోంది.

ఏలెక్స్, వెనక నుంచి, “ఆర్ యూ ఆల్రైట్? నిసీ,” అన్నాడు.

“యా షూర్, వై నాట్?” అంది నిసి, సంగీతం పుస్తకం పియానో మీద తెరిచి పెట్టుతూ.

“ఏమో, ఇందాక కారిడార్లో ఒక్క క్షణం, నువ్వు స్పృహలో లేవేమో అని నాకు భయం కలిగింది.”

“బిగ్ డీల్! నేల మీదకు జారవిడిచావంటే, స్పృహ అదే వస్తుంది. నా మీద సి. పి. ఆర్. మాత్రం చెయ్యకండీ, నాది మరీ పిచ్చిక పిట్ట లాటి రిబ్ కేజ్,” అంది, వెనక్కు తిరిగి అతని పెద్ద చేతుల వంక చూసి, నవ్వుతూ. (మనసులో రాఖ్మానినోవ్ చేతులు స్వామీ మీవి, అవే సైజ్, అదే శక్తి, వేగం అనుకుంటూ.)

“స్పారో! మీరు భరతి పిట్ట అనుకున్నా. గ్లాడ్ యూ ఆర్ ఓ.కే. ఈ పూట ఏమి వినిపించి మమ్మలని అలరించదలిచారో,” అని ఒక్కసారిగా పియానో మీటలు అతి వేగంగా మోగించాడు.

నిసి, గబుక్కున బిక్కముఖం వేసి, “డాక్టర్ రూబెన్! నే వచ్చీ రాగానే, మీ విద్యా ప్రదర్శన, మీ మెరుపు వేగం చూపి భయపెట్టకపోతేనేం? నే చాలా ప్రాధమిక విద్యార్ధినని మీకు గుర్తుండదా,” అంది. అతడు పియానో మీద ఉన్న బీథొవెన్ చిన్న బొమ్మతోటి ఆడుతూ;

“గుర్తు లేకపోతేంనే, ఇప్పుడు తమరు రెండు నొక్కులు నొక్కగానే, తెలిసిపోతుందిగా. ఎవరైనా కళాకారులు, టీచర్లు, బాగా వాయించేది, భయపెట్టటానికి కాదు. ఇన్స్పిరేషన్ ఇవ్వడం కోసం. నీకు నేను వాయిస్తే భయం? విక్టర్ బెర్నెట్టీ వాయిస్తే ఆహ్లాదం! విక్టర్ బెర్నెట్టీతో, బూడపెస్ట్‌లో పబ్లిక్ బాత్‌లలో ఈతలు, పబ్లిక్ స్క్వేర్‌లలో బీర్ తాగుతూ డాన్స్‌లు చేస్తే పియానో వస్తుందా? ఫొటోలు పంపాడులే, మీ స్నేహితుడు. ఆ చేసే విలాస యాత్రలేవో, నేను వేరే దేశాలకు, టీచింగ్ సెమినార్లకు వెళ్ళినప్పుడే పెట్టుకోవచ్చుగా. నేనిక్కడ ఊళ్ళో స్కూల్లో ఉన్నప్పుడు, తమరెక్కడో విదేశాలు తిరుగుతుంటే పాఠాలు ఎలా సాగుతాయి? Shouldn’t we synchronize our travels? Student!” అన్నాడు రూబెన్.

నిసి గడియారం వంక చూసింది, సాభిప్రాయంగా.

“ఓ.కే.! పాఠం ప్రారంభిద్దాం. ఆ మొదటి గ్రూప్‌లో ఉన్న ఐదు మేజర్ స్కేల్స్, ముందు రావాలి. తప్పు పోకుండా, సి స్కేల్ రెండు ఆక్టేవ్‌లు, ముందు కుడి చేత్తో, తర్వాత ఎడమ చేత్తో, ఆ తర్వాత రెండు చేతులు కలిపి వాయించు.”

నిసి కుడి చేత్తో ‘సి మేజర్’ మొదలెట్టింది.

“కౌంట్. పైకి, నాకు వినబడేట్టు. 12312341231234543213214321321. కీప్ రిధమ్!”

చప్పట్లు కొడుతూ, లెక్కిస్తూ, నిసి కూడా తనతో పాటు పైకి లెక్కించే దాకా, వదలకుండా, వరసగా పైకీ, కిందకూ సాధకం చేయించాడు. తర్వాత, సి మేజర్ కార్డ్స్, సి యి జి; సి ఫ్ ఏ; సి యి జి; బి ఫ్ జి; సి యి జి; – పుస్తకంలో మ్యూజిక్ చదువుతూనే, ఏ చేతితో ఏ వేళ్ళు వాడుతూ, మూడు మూడు మీటలు ఒకేసారి అదమాలో, అసలు ఆ అమరికలు అలా ఉండటానికి కారణం ఏమిటో వివరించాడు. మేజర్ స్కేల్ లక్షణాలు ఏమిటో, మేజర్ కార్డ్స్ లక్షణాలు ఏమిటో, ప్రిన్సిపల్స్ తెలిస్తే, మెల్లిగా ఒక్కొక్క స్కేల్‌కికి ప్రధానమైన కార్డ్స్, వాటిని తిరగమార్చి ఇంకో అమరిక లోనూ, మరింకో అమరిక లోనూ వాయించటం తెలుస్తుందనీ, వరసగా ఒక్కొక్క స్కేల్ లోనూ వాయించి చూపాడు.

“నువ్వు సరిగ్గా వేళ్ళు వంచటం, సరైన ఎత్తుకు లేపి మీటలను సరిగా అదమటం, నోట్ సమయం పూర్తయ్యే దాకా ధ్వని నిలపటం — మంచి అలవాట్లన్నీ మొదటి లోనే అలవరచుకోవాలి. చెడు పద్ధతుల్లో పడితే, తర్వాత మార్చుకోవటం కష్టం. నువ్వు తప్పు చేసిన చోటల్లా నేను చెపుతూనే ఉంటా. అది తప్పని సరి. ఈ ఆర్ట్‌లో పబ్లిక్ పర్ఫార్మెన్స్ అప్పుడు తప్పులకు చోటు లేదు.”

“నిజమే గదా డాక్టర్ రూబెన్! కేన్వాస్ మీద బొమ్మలు వేస్తున్నప్పుడు, ఆర్టిస్ట్ ఎన్ని సార్లెనా చెరిపి వెయ్యొచ్చు. రంగులు మారుస్తూనూ ఉండొచ్చు. ఇక్కడ అలా కాదు. స్టేజ్ మీద ఎక్కి ఒక నిర్ణీతమైన కాలంలో శ్రావ్యమైన సంగీతం పలికించి ముగించాలి. డాన్స్ కూడా అంతే కదా. ఈ పర్ఫార్మింగ్ ఆర్ట్స్ కష్టమండీ, ఎలా సాధిస్తారో గానీ.”

“పియానో మొదట్లో చాలా నిదానంగానే వాయించాలి. సరైన మీట సకాలంలో నొక్కాలి. చేతుల కదిలింపులు, వేళ్ళు ఎక్కడ ఉంచుతున్నదీ, ఏ మీటలు ఎలా నొక్కుతున్నదీ, బ్రెయిన్ గుర్తు పెట్టుకుంటుంది. వరసగా ఒక పీస్‌లో తప్పులు ప్రాక్టిస్ చేస్తే, నువ్వు మార్చాలనుకున్నా, బ్రెయిన్ అది నేర్చుకున్న సీక్వెన్స్, నీ చేతులకు అందిస్తుంది. అందుకని, పాఠం నేర్చుకొనేటప్పుడు కూడా, ఎంత తక్కువ తప్పులు చేస్తే అంత మంచిది, నిసీ! మ్యూజిక్ ప్రతిసారీ, మ్యూజిక్ స్కోర్ చదువుతూ, అక్కడ కంపోజర్ ఇచ్చిన ప్రతి ఆదేశం పాలిస్తూ, ప్లే చేస్తూ పోవాలి. చక్కని గుర్తులు, సంకేతాలు ఇస్తారు. మనం కారు డ్రైవ్ చేస్తున్నప్పుడు, రోడ్ సైన్లు ఎంత క్లియర్‌గా ఉంటాయి. చదువుతూ, వేగం తగ్గిస్తూ, పెంచుతూ, లేన్లు మారుతూ, మనం సేఫ్‌గా రోజూ వెళుతున్నట్టే. నిజంగా మ్యూజిక్ స్కోర్స్‌లో కూడా అంత చక్కని స్పష్టమైన ఇన్స్ట్రక్షన్లు ఇస్తారు.”

“జిపియెస్ లాగా డెస్టినేషన్ ఎరైవ్డ్! అని కూడా, తెలుపుతారా? అంది నిసి నవ్వుతూ.

“షూర్! ఈ మ్యూజిక్ చదవటం నువ్వు ఒక కొత్త భాష నేర్చుకోటం వంటిది. ఒక్కో మ్యూజికల్ పీస్ కంఠతా పడితే, వినేసి, మెమొరీలో పెడితే, కుదరదు. నువ్వు ఈ లిపి చదవగలగాలి. కొందరి వినికిడి శక్తి గొప్పదే. చాలా పెద్ద పెద్ద, పాసేజస్ మెమొరైజ్ చెయ్యగలరు. నా కొందరు ఇతర ఆసియా దేశ విద్యార్ధులు కూడా ఇంతే. కాని మెమొరీ, అన్ని వేళలా సహాయకారి కాదు. సరిగా అవసర సమయాల్లో మోసగిస్తుంది. నువ్వు తప్పక, మ్యూజిక్ స్కోర్ చదవటం, నేర్చుకోవాలి. లేకుంటే ఛేంబర్ మ్యూజిక్, ఆర్కెస్ట్రాలలో ఇతరులతో కలిసి వాయించలేవు. గాట్ ఇట్!” అన్నాడు చివర్లో నవ్వుతూ.

“ఎవ్రీ బిట్ ఆఫ్ ఇట్.” అంది నిసి.

పియానో వద్ద కూర్చోటం దగ్గర్నుంచి, ఆ పోశ్చర్‌లో, ఆ చేతులు కదలించటంలో ఎంత గ్రేస్ ఉంది. ఎంత పధ్దతి, ఎంత సైన్స్, ఎంత ఆర్ట్. ఆమెకు పాఠం గంట నిమిషంలాగా గడిచి పోయింది. మొదట్లోనే ఇన్ని నేర్చుకోవాల్సినవి ఉంటే, పోను పోనూ, ఇంకా ఎంత కాంప్లెక్సిటీ పెరుగుతుందో. నా మెదడుకూ నా చేతులకూ కావాల్సినంత పని, అనుకుంటూ, నిసి ప్రతి వారమూ పాఠం కోసం ఎదురు చూడసాగింది. ఆమెకు, తనకు అంతకు ముందు తెలియని విషయాలు, విద్యలు నేర్చుకోటం ఇష్టం. విషయం కఠినమైన కొద్దీ, ఆమెకు దానిపై ఇష్టం ఎక్కువ అవుతుంది.

ఏలెక్స్ వాయిస్తుంటే వెలువడే ధ్వనులకూ, తన వాయింపుకూ ఎంత అంతరముందో తెలిసినపుడు, నిసికి ఈర్ష్యగా ఉండేది. అతను ఎన్నో సంవత్సరాలు సాధకం చేసిన విద్వాంసుడు. ఆ ఈర్ష్యకు అర్ధమేముంది? మళ్ళీ అతని వాయిద్యం విన్నప్పుడల్లా, చిత్రంగా సంగీతంపై కాంక్ష పెరిగేది. ఆ చుట్టు పక్కల జరిగే సంగీత కచ్చేరీలు అన్నిటికీ ఆమె గురువు ఆహ్వానం పంపించేవాడు. ఆమె వెళ్ళటమే కాక, కొన్ని మ్యూజికల్ పీసెస్ గురించి, ముందుగానే వీలైనంత చదువుకునేది, వినేది. కచేరీల తరవాత మళ్ళీ ఇంటర్నెట్లో ఆ సంగీతకారుల గురించీ, వారి ప్రత్యేకతలేమిటో, ఒకటికి రెండు సార్లు చదివి, తర్వాత ఏలెక్స్ రూబెన్‌ని అడిగి తన అనుమానాలు నివృత్తి చేసుకునేది.

వారం వారం పాఠాలు సాగుతున్నాయి. ప్రతి సారీ, తలుపు తీసి నవ్వు ముఖంతో, ఆహ్వానించేవాడు డాక్టర్. రూబెన్. ఓ ఐదు నిమిషాలు ఏవో కబుర్లాడే వారు. ఓ రోజు ఏలెక్స్;

“నువ్వొచ్చి నాకు దగ్గర్లో ఇల్లు తీసుకుని ఉండాలి. ఎందుకు రానూ పోనూ ఇంత ప్రయాణం, నిసీ?” అన్నాడు.

“బ్రిలియంట్ ఐడియా. కానీ నాకు కారు నడపటం సరదా. కారుకీ ఎక్సర్సైజ్ కావాలి. గేస్ ఖర్చుకి ఏం బెంగ లేదు.”

“నాకు దగ్గర్లో మంచి ఇల్లు సేల్‌లో ఉంది.”

“ఉంటే నాకేం. నేనుండే ఇల్లు నాకు బాగానే ఉంది. కావాలంటే ఎప్పుడైనా మీరే రండి. మీకు ఫార్మల్‌గా ప్రోగ్రాములు ప్రింట్ చెయ్యటం, మీ కోసం అందరూ రావటం అలవాటు. మీ హోదాలు నాకు లేవు. ఫార్మాలిటీలు లేవు. స్నేహితులు ఎప్పుడంటే, అప్పుడు ఓ ఫోన్ కొట్టి వచ్చెయ్యటమే.”

అతడు ఆమె లెక్కలేని తనానికి, పెళుసు మాటలకు, కొంచెం ముఖం ముడిచి, “ప్లే మి ద లాస్ట్ లెసన్,” అన్నాడు. మొదలు పెట్టగానే తప్పు బీట్ మీద మొదలెట్టావన్నాడు. సి కాదు డి, ఏ కాదు బి. పెడల్ నొక్కటానికి బధ్దకంగా ఉందా, కార్డ్ మారిందని గమనించవేం, రిథమ్ అనేది, ఆ విండో లోంచి ఆ లేక్‌లో పడిపోయినట్టుంది. మూడు వేళ్ళు ఒక్కసారే కలిసి పలికించవేం. సి సరిగా వినపట్టం లేదు. ఇలా సాగిస్తున్నాడు.

నిసి, “నా చిటికెన వేళ్ళు పొట్టి, అంతే ఒత్తగలను ప్రస్తుతానికి. ఐనా ఇక్కడ ఎనాటమీ బొమ్మ వేసి, చెప్పనే చెపుతున్నారుగా, నాలుగవ వేలు, చిటికిన వేలు బలహీనమైనవని,” అంది.

“నాకు ఇప్పుడు మెడికల్ స్కూలుకు వెళ్ళాలని లేదు. డాక్టర్లన్నా, ఆ మెడికల్ జార్గన్ అన్నా నాకు మహా విసుగు. ఆ వేళ్ళను బలపరిచే ఎక్సర్సైజులు, ఈ పుస్తకంలోనే ఉన్నాయి. ప్రాక్టిస్ చెయ్యి. సమయం వృధా చెయ్యకు,” అన్నాడు.

ఆ రోజు పాఠం అంత సేపూ, అది కాదు ఇది, అంటూ ప్రతి సారీ ఆమెను ముందుకు సాగనీకుండా అడ్డాలు పడుతుంటే, అది తప్పు ఇది తప్పు అని అంటుంటే కొంచెంసేపటికి, సంగీతం నేర్పటం మాని, ఆమె అహం మీద దెబ్బ కొట్టి ఆమెను వంచాలనుకుంటున్నాడా – అని నిసికి అనిపించింది.
ఆమెకు సహనం నశించి, పియానో మీటల మీద ఒక్క చరుపు చరిచి లేచి, అతని ముందు నుంచుని,

“యూ నిట్ పికింగ్ నిట్విట్! 24 గంటలూ, ఓ పీట మీద కూర్చుని, ఓ 88 మీటలు పైకీ కిందకూ, పైకీ కిందకూ, నొక్కటం, ఇదీ నువ్వు చేసే పని. ఇదీ ఒక ఘనకార్యమే. పెద్ద! ఓ ఏడు స్వరాలు బేస్ చేసుకుని – మేజర్ కీస్ , మైనర్ కీస్, మెలోడీలు, హార్మొనీలు, అంటూ ఒక బోగస్ చదువు నేర్చుకుని, అదేదో పెద్ద ఘరానా చదువనుకుంటున్నావు. ఏముందని ఇందులో, నన్నింత సతాయించటం. నా చేతులు నొప్పులు పుడుతున్నయి. నా వేళ్ళు ఈ మీటల మధ్యలో పడి తెగుతున్నయి. నీ చేతుల్లాగా ఇంకా బండబారలేదు. నొప్పి అనేది నీకు తెలీదా? నొప్పి తెలియని జీవి లేదే? యూ మోరాన్!” అంది.

అనేసి ఆ చిన్నగదిలో నాగినిలా ఆమె అటూ ఇటూ బుసలు కొడుతూ తిరిగింది. అంతలో ఎంతో దిగాలు పడింది. తనకు ఈ భూప్రపంచంలో తన వారనే వారు, ఎవరూ లేరనుకుంది. ఆమె మనసులో, “ఇంత మెత్తని వ్రేళ్ళకు వీణ తీగల నొక్కులు బాధ కాదూ, శారదా?” అని అడిగే నారాయణరావు కనిపించాడు. నారాయుడి లాటి, తన ఆ మధురమూర్తి ఏడీ? తన వీణ ఏదీ? తన వీణలు మూల పెట్టి, ఎందుకు ఈ పియానో తనకు? అనుకుంది.

రూబెన్ ఏమీ మాట్లాడలేదు. కొంచెం సేపటికి, తిరగటం ఆపి, అతని ముందు నిల్చుంది.

“నావి మొరటు చేతులే. నిజమే, మీకు నొప్పి కలుగుతూనే ఉండి ఉండాలి. నిజమే,” అన్నాడు. అతడి గొంతు హెచ్చుతగ్గులు లేకుండా సమంగా ఉంది. అందులో క్షమాపణ ఉండదు. ఘర్షణ ఉండదు.

“ఏలెక్స్! యూ ఆర్ సచ్ ఏన్ ఆస్!”

“అదీ నిజమే. అయిందా? కానీ, ఆస్‌హోల్ అనాలనుకుని, అది అనలేదు నువ్వు. తగ్గించావు జోరు ఎందుకని? సంగీతంలో అలా చెయ్యకూ! To play without passion is inexcusable అన్నాడు బీధొవెన్. ఇంకా పది నిమిషాలుంది. మళ్ళీ ప్రయత్నించు.”

నిసి నవ్వేసింది. అప్పుడు బుధ్ధిగా పియానో వద్ద కూర్చుని వాయించి, గంట అవగానే తన పుస్తకాలు తీసుకుని –

“ఎన్నిసార్లు వాయిస్తే ఈ పాఠం తప్పుల్లేకుండా వస్తుందీ?” అని సిన్సియర్‌గా అడిగింది. అతడు అంతే సీరియస్‌గా –

“వెయ్యిసార్లు. వచ్చే వారానికి ఇవ్వాళ చెప్పిన పాఠం తప్పు లేకుండా వాయించాలి,” అని చెప్పి,

“వచ్చే వారం మళ్ళీ ఇదే సమయానికి,” అని తలుపు తెరిచి పట్టుకుంటే, ఆమె –

“వెయ్యి సార్లు, ఒక్కో పాఠం వెయ్యి సార్లు, క్రేజీ స్టుపిడ్ ఇడియట్! ఐ విల్ డూ ఇట్! టీచర్ గురూ!” అని మనసులో అనుకుంటూ ఆనందంగా వెళ్ళిపోయింది.

నిసి షామల్, అక్టోబర్ 22న, సంగీత కళాశాల లో జరిగిన, Franz Liszt Happy 200th Birthday! సంగీతం, హేపీగా వింది. పాశ్చాత్య సంగీతం తరచుగా వింటూ, క్రమంగా నేర్చుకుంటూ, ఆ ఉత్సాహంలో, ఎవరిదో తెలుగు పాట ఒకటి కొన్ని మార్పులు చేసుకుని, తన పియానో మీద, సి మేజర్లో, ఆమె మ్రోగించింది.

సాగంగా సాగంగా సాగంగా
పాఠం సాగంగా
కాలమింత ఆపంగా
ఆపంగా ఆపంగా ఆపంగా,
ఆరామ్ గా నా స్త్రీత్వం ఎండలొ ఏడు వన్నెల జాలుగా
స్ఫటికపు నేలపై నే జార్చంగా
జార్చంగా జార్చంగా జార్చంగా
నీ పురుషత్వం నఖ రేఖా చిత్రంగా నను మార్చంగా
మార్చంగా మార్చంగా మార్చంగా
జమిలి నెమలి కేక మోహంగా మోగంగా
మోగంగా మోగంగా మోగంగా
పాఠం సాగంగా
సాగంగా సాగం గా సా.. గం.. గా… సా…

(నిసి షామల్ 2011 డైరీ నుండి)