“నందిని మన రాహుల్ కి చక్కటి జోడీగా ఉంటుంది. జాతకాలు కూడా బాగా కలిశాయి. అమ్మాయి కూడా మంచిరంగు, కుందనపు బొమ్మలా ఉంటుంది. కంప్యూటర్ సైన్స్ చదివి, పెద్ద కంపెనీలో ఉద్యోగం చేస్తోంది. తోడ బుట్టిన తమ్ముడు ఒక్కడు అమెరికాలో ఉన్నాడు. తల్లి తండ్రులు ఇద్దరికీ మంచి స్టేటస్. ఇంకా ఏం కావాలి? ఒకే కూతురు. కట్న కానుకలు ఘనంగా ఇచ్చి, పెళ్ళి పెద్ద ఎత్తున జరిపిస్తారు.”
“సరేనండీ.”
“రేపు ఆదివారం. వెళ్ళి అమ్మాయిని చూసి వద్దాం. పెళ్ళిచూపులకి వస్తున్నట్లు వాళ్ళకి కబురు చేసేశాను.” గురుమూర్తి అన్నాడు.
సరోజ మౌనంగా విని ఊరుకుంది. రాహుల్‌ని ఒకసారి అడిగి వాళ్ళకి కబురు చేస్తే బాగా ఉండేది. ఈయన దగ్గర నచ్చని విషయం ఇదొక్కటే. ఎదిగిన కుర్రాడు. అతనికంటూ కొన్ని అబిప్రాయాలు ఉండొచ్చు. అడిగి తెలుసుకుంటే తప్పేముంది. రాహుల్ రాత్రి ఎనిమిదిన్నరకి ఇంటికి వచ్చాడు. రాగానే స్నానం చేసి వచ్చి అమ్మ పెట్టిన వేడి చపాతీలు తింటూ అమ్మ చెప్పే కబుర్లు వింటున్న రాహుల్ ముఖంలో రంగులు మారాయి, సరోజ మాటల్లో పెళ్ళి సంబంధం వివరాలు చెప్పగానే.
“ఎవరిని అడిగి రేపు వస్తున్నట్లు కబురు పంపారు?”
“ఎవరిని అడగాలిరా?” అక్కడే వున్న గురుమూర్తికి పుటుక్కున కోపం వచ్చింది.
“నాన్నా! మీరు అమ్మాయిని చూసేది నాకోసం. నన్ను అడగాలి.”
“రేపు వెళ్ళి చూడడంలో ఏమిటట తమకు ఇబ్బంది?”
సరోజ మధ్యలో కలగ చేసుకుంది. “అలాగైతే మరుసటి ఆదివారం నీకు వీలు పడుతుందా?”
“లేదమ్మా? రేపు నేను ఫ్రీగానే ఉన్నాను. కాని పెళ్ళిచూపులకి వెళ్ళనక్కర లేదు.”
“అదే, ఎందుకట?” గురుమూర్తి అడిగాడు.
“నాన్నా! చేసుకోబోయేది నేను. ఇది నా జీవితం కదా. నా పెళ్ళి విషయంలో మీరు నా అభిప్రాయాన్ని అడిగి ఉండాల్సింది.”
“నీ కోరికలు ఏమిటో? ఒక లిస్టు రాసి ఇవ్వరాదూ.”
“ఇది వెచ్చాల లిస్టు కాదు నాన్నా.”
“సరే. అయితే నువ్వు చెప్పేదేమిటి?”
“నాన్నా! నేను కొన్ని రోజుల తర్వాత చెప్పాలని అనుకున్నాను. ఇప్పుడే చెప్పేట్టుగా మీరే నన్ను బలవంతం చేశారు. మా ఆఫీసులో నాతో పని చేస్తున్న జ్యోత్స్న అనే అమ్మాయిని ఒక ఏడాదిగా ప్రేమిస్తున్నాను.”
“మన కులానికి చెందిన అమ్మాయేనా?”
“లేదు నాన్నా. వాళ్ళు నార్త్ ఇండియన్స్. బెంగాల్ ప్రాంతం. కలకత్తాలో చదువుకుంది. అక్కడే ఉద్యోగం దొరికింది. ఇక్కడికి ట్రాన్స్‌ఫర్ మీద వచ్చింది. నాతో సమానంగా చదువు, అదే జీతం. చూడ్డానికి బాగా ఉంటుంది. వాళ్ళ నాన్న గారు హోమ్ డిపార్ట్మెంట్. తల్లి నర్స్. మంచి కుటుంబం.”
“నార్త్ ఇండియాకి చెందిన అమ్మాయి ఈ ఇంటికి కోడలుగా రావడం అసంభవం. నేను ఒప్పుకోను.” అంటూ గురుమూర్తి అక్కణ్ణుంచి విసురుగా లేచి వెళ్ళిపోయాడు.
యుద్ధం ప్రారంభమయ్యింది. ప్రతి రోజూ ఇంట్లో గొడవ. వాదాలు, ప్రతి వాదాలు. గురుమూర్తి ఊరినుంచి తన తల్లిని, చెల్లెల్ని పిలిపించి, వాళ్ళతో ఆ సంగతి చెప్పగానే వాళ్ళు కట్టెలను ఎగదోసి నిప్పును ఇంకాస్త రాజుకునేటట్లు చేశారు. సరోజకి టెన్షన్ ఎక్కువైయ్యింది.
“ఏమిటండి? రాహుల్ మన కొడుకు. ఇది అతని పెళ్ళి విషయం. సమస్య వచ్చినా, సమాధానం ఏర్పడినా మనమధ్యనే ఉండాలి. మీ అమ్మగారిని, చెల్లెల్ని పిలిపించి ఎందుకండీ సమస్యను ఇంకా పెద్దగా చేస్తున్నారు?”
గురుమూర్తికి కోపం నసాళానికి అంటుకుంది. “వాళ్ళేమీ పరాయి మనుషులు కాదు. నాతో రక్త సంబంధం ఉన్న వాళ్ళు. వాళ్ళను చూస్తేనే నీకు పడదు. నీకన్నా, నీ కొడుకుకన్నా ముందుగా వాళ్ళు నా వాళ్ళు.”
“కాదని ఎవరు అన్నారు? మన కొడుకు విషయం అని వస్తే మీరు, నేను మాత్రమే కదా ఒక నిశ్చయానికి రావాలి.”
“ఆ జ్యోత్స్నతో రాహుల్ పెళ్ళి జరగదు గాక జరగదు. జరగనివ్వను.” గురుమూర్తి కోపం ఇంకా ఎక్కువయ్యింది.
“కన్నతండ్రే అయినా ఒక హద్దు ఉంటుందమ్మా. పిల్ల ఇష్టాయిష్టాలు తెలుసుకొని వాళ్ళను సంతోషంగా ఉంచుకునే వాళ్ళే అసలైన తల్లితండ్రులు. నువ్వొక సారి ఆ అమ్మాయిని చూడు. తరువాత నీకే తెలుస్తుంది. నీవైనా నా ప్రక్కన నిలబడమ్మా.” రాహుల్ తండ్రి మొండితనం చూసి విసిగిపోయాడు. అతను తన అభిమానాన్ని చంపుకోలేక పోతున్నాడు కూడా. సరోజ అంగీకరించింది. మరుసటి ఆదివారం రాహుల్ తల్లిని వెంటబెట్టుకొని ప్రక్కనే ఉన్న గుడికి వెళ్ళాడు. అక్కడికి జ్యోత్స్న, ఆమె తల్లితండ్రులు వచ్చారు. జ్యోత్స్న దేవతలా ఉంది. సరోజ కాళ్ళకి దండం పెట్టింది. వినయంగా మాట్లాడింది. ఆమె తల్లితండ్రులు కూడా చాలా సంస్కారంతో ప్రవర్తించారు.
“మాకు పూర్తిగా అంగీకారం. పిల్లలు ఇష్టపడ్డారు. మాకు తప్పుగా అనిపించ లేదు. మా పూర్వీకులు నార్త్ ఇండియాకి చెందిన వాళ్ళే అయినా, మేము ఇక్కడే చాలా సంవత్సరాలుగా ఉంటున్నాము. ఇక్కడి ఆచార వ్యవహారాలు మాకు బాగా తెలుసు. పిల్లలు ఇష్టపడిన జీవితాన్ని ఇవ్వడమే కదా పెద్దవాళ్ళ కర్తవ్యం.” సరోజకు వాళ్ళు బాగా నచ్చారు. ఆమె కూడా ఒక టీచర్. ఇంకా సర్వీసులో ఉంది.
“నేను మావారితో మాట్లాడి మీకు తెలియచేస్తాను.”
“మీకు మా అమ్మాయి నచ్చిందా అమ్మా?”
“చాలా నచ్చింది. కానీ నేను మాత్రమే తీర్మానించే విషయం కాదుకదా. మాట్లాడి చూస్తాను.”