రసాయినోద్రేకాల ప్రళయ కాలంలో
అయితే కుంభవృష్టి లేతే చండ్రగాడ్పులు
తప్ప మధ్యస్థమెరుగని వాడి మనసుకు
ఉదయ లేకిరణాల్ని వేసవి సాయంకాలాల్ని,

వాదోపవాదాల వలలు
ఎన్నిసార్లు విసురుతావ్?
వాతావరణం వాటం గా లేదని
ఎన్ని యుగాలు కసురుతావ్?

ఆ తీరాన ఆమె
ఈ తీరాన నేను
మౌనంగా..

గుడ్డ మూట తల కింద పెట్టుకొని
పాడుబడ్డ మండపంలో బవిరి గడ్డం సన్యాసి

నిన్ను నేను మరచిపోవాలంటే
నన్ను నేను మరచిపోవాలి
నన్ను నేను మరచిపోవాలంటే
నన్ను నేను చంపుకోవాలి

గగనమందలి తారకాగణము లెల్ల
అవనికిం జాఱిపడినవో యనఁగఁ గురిసె
అర్యమాంశుభాస్వంతంబు లగుచు ధవళ
హిమకణంబులు ధాత్రిలో నెందుఁ గనిన

పేరు తెలియని చెట్టు ఒకటి
వానకు తడుస్తూ నిలబడి ఉంది

అప్పుడప్పుడూ గలగలపారే
ఆలోచనల సవ్వడి కూడా లేకుండా
కాలం నా కనురెప్పల క్రింద
మాగన్నుగా ఒదిగిపోతుంది.

నాతో అనుక్షణం కొత్త రూపమయ్యే నువ్వు
నాతో నిరంతరం శ్వాసించే నువ్వు

గుప్పెడంత మనసు..

దాని గురించి ఆలోచించడం మొదలుపెట్టామా

  
ఎలా వస్తాడో
ఎప్పుడు వెళ్తాడో
  

ఎన్ని మార్లు విన్నానో
పాటలాటి ఈ మాటల
నెన్ని మార్లు చూచానో
రసవత్తర దృశ్యాన్ని,

కలుసుకోవాలనుంటుంది
రక్తనాళాల గజిబిజి దారుల్లో
తప్పిపోయిన ఒక రక్తపుబొట్టుని

ఆ క్షణం నాకు
నా చుట్టూ నేను కట్టుకున్న
గోడల గుర్తుకూడా వుండదు

కదలని పెదవుల తొణికిసలాటలో
సరిగమల్ని సరిదిద్దుకుంటూ

వడివడిగా నడిపించే యవ్వనం
దేన్నేనా ఎదుర్కోగల ధైర్యం
అన్నీ విడిచిపెట్టాయి.

ఎముకలు తప్ప గుండెలెండిపోయి బిడ్డని పోగొట్టున్న తల్లికి నాట్యం చేసే ఏ వాన చినుకుని చూపించను?

ఎన్నెన్నో ప్రశ్నలు అన్నింటికి జవాబుగా
ఔనుకు కాదుకు మధ్య ఖాళీ స్థలంలో
అనాదిగా వూగుతున్న లోలక నిశ్శబ్దం

వేడికోలు చూపుల్ని ఇంక మోయలేనని
గాలి భీష్మిస్తే, గుండె పట్టేసి.. దైన్యం గొంతులోకి జారి
‘నన్ను క్షమించవూ’!

సడిసేయకే గాలి సడిసేయకే
సవ్వడిచేసి మాపాప కునుకు చెడదీయకే