సకల ప్రాణులను సంతోషపెట్టిన
ఆ స్వచ్చమైన వర్షపు చినుకులు-
నాకు మాత్రం …

హస్తగతదీపకాంతుల నరయలేని
అంధులంబోలె నూరక యఱతురేల?

గొడ్డు గోదా, ఆస్తీ పాస్తీ
ఇంట్లో విలువైన మనుషులూ
అందరి మీదకి ఆయుధాలు వచ్చేస్తాయి.

తీరాలు దాటి దూరాలు చేరిన
సంబరాల్లో
నడిపించిన చేయి విడిచిపోయి

పగడాల పెదవులపై
ఆరురేకుల పారిజాతాలై
అర విరిసి

నిర్జన ప్రదేశాలలో వంగిన ఆకాశం మీదుగా
చల్లని గాలి మోసుకొచ్చే జనవాసాల హోరు

మెరుపు తారాజువ్వలా
ఆనందాన్ని
ఆకాశానికి అతికిస్తుంది.

పాటపూర్తయ్యేసరికి
వెన్నెల విరగబూసేది
నేస్తున్న నులకమంచం పూర్తయ్యేది

కదలని కెరటాల పాల సముద్రం
ఊరంతా
గాఢమైన యోగ నిద్ర

తరాలుగా
తడి పీతాంబరాలు మోసి
వొరిగిన దండెం

మూకుడులో రొట్టె చల్లారిపోయింది
చమురు దీపం మూలన అల్లల్లాడింది

“అమ్మ నీకెందుకు నచ్చింది?
అమాయికంగానే అడిగినట్టూ
అమాంతంగా అడిగేస్తే-

నేలమీంచి చూసే ఆకాశం కన్నా
ఆకాశంలోంచి చూసే నేలే
అందంగా ఉంటుంది

వృద్ధమయినట్టి గాత్రంబు విడిచి మఱల
తరుణదేహంబు నెట్లాత్మ దాల్చుచుండు
తరువులట్టులె జీర్ణపత్త్రంబు లుడిగి

నేలజేరు చినుకులన్ని వీధులెంట పరుగులెట్టి
వెంటనున్న మబ్బునిప్పి, విడిది చేసె తడవకుండ.

బలము కరవై బ్రతుకు బరువై
మోయ జాలని భారమయ్యెను,
దినము గడుచుటె కష్టమాయెను

సాయంకాలం
గూళ్ళని చేరే పక్షులతోపాటు
నా మనసుకూడా
పాటనుండి క్రమంగా

అంబులపొదిలో అస్త్రాలేవీ
అక్కరకురానట్టే
సమస్యలు బాణాలై సంధిస్తాయి

వానని ప్రేమించడానికి
ఆకుపచ్చని అడవిని ఊహించడానికి
స్థిమితం కావాలి

మధ్యలోనే ప్రయాణాలు
ఆగిపోవడం
ఈ బతుక్కి కొత్త కాదు కదా?!