అన్నివైపుల నుండి చీకటి కమ్ముకొస్తుంది. సూర్యుడు ఎత్తైన మేడల వెనుక నుండి మెల్లిగా జారుకుంటున్నాడు. వదిలిపోతున్న సూర్యుణ్ణి తనలో దాచుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తూ హడ్సన్ నది ఎర్రబడిపోయింది.
కనిపిస్తున్న ఆ దృశ్యం మొత్తం టచ్ స్క్రీన్ డివైస్ మీద వాల్ పేపర్ అయినట్టు కార్ విండోపై చూపుడు వేలు పెట్టి సూర్యుణ్ణి పైకి లాగబోయింది ఆమె.
“హలో! సన్‍సెట్ బాగుంది కదా అని చూడమన్నాను. సూర్యుణ్ణే మింగేసేట్టు చూడాలా?” అన్నాడతడు.
ఆమె నవ్వలేదు. మూతి బిగించలేదు. సూర్యుణ్ణే మింగేస్తే తనలో ఎంత వెలుగు నిండిపోతుందో ఊహించుకుంటోంది. వెలుగు. ఎంత వెలుగది? చీకటిని పూర్తిగా ముంచేసేంత వెలుగా? మనసు మూలల్లో దాగున్న దిగులుని పోగొట్టేంత వెలుగా? అంత వెలుగు తనలోనే గానీ నిండిపోతే?!
చీకటి చిక్కబడుతుంది. ఒక ఉదుటున మీద పడి గొంతు కొరికే రాకాసి కాదది. అతి మెల్లిగా నరనరాల్లోకి చొచ్చుకుని పోయి, ఆమెను బలహీనపరిచే విషవాయువు అది.
“అబ్బా! ఇక్కడగానీ ఇరుకున్నామా, చచ్చామే!” మళ్ళీ తనే.
ఆమె బయటకు చూసింది. విద్యుద్దీపాల వెలుతురులో ప్రయాణం సాఫీగానే సాగుతున్నా, ఆమె చూపంతా ఎక్కడో దూరాన, ఆకాశాన నిలిచి ఉండటంతో తననే చీకటి చుట్టుముట్టేస్తుందన్న భావన కలిగి సీటులో ముడుచుకొని పోయింది.
“హలో! ఏంటా పరధ్యానం?” కార్‍తో పాటు ఆమె ఆలోచనలకూ బ్రేక్ వేశాడు.
ఒక చిరునవ్వు. ఆమె మొహమంత చీకటిలో రవ్వంత వెలుగు.
“సో… వాట్ బ్రింగ్స్ యు హియర్? ఇన్నేళ్ళ తర్వాత?”
“ఫేస్‍బుక్ లో పొరపాటున లాగిన్ అయ్యాను.” మళ్ళీ ఓ చిరురవ్వ వెలిగి ఆరిపోయింది. “ఫామిలీ ఫంక్షన్‍కని వచ్చాను. కొంచెం రిసర్చ్ పని కూడా…”
“రిసర్చ్?”
“హుఁ, ఫోక్‍లోర్ మీద చేస్తున్నాను.”
“కూల్! ఇంకా? మీ ఆయన సంగతులేంటి? పిల్లలూ..?”
మొబైల్‌పై ఆడుతున్న ఆమె చేతివేళ్ళు ఆగిపోయాయి. ఇలాంటి ప్రశ్నలకు ఆమె దగ్గర సమాధానాలు సిద్ధంగా ఉంటాయి గానీ, ఆ క్షణాన ఎందుకో అబద్ధాలు బయటకు రాలేకపోయాయి. మొహం మీదకు తీక్షణంగా వెలుగు చిమ్ముతున్న ఆమె చేతిలోని మొబైల్ నిద్రావస్థకు జారుకుంటూ చీకటైపోయింది. అదే క్షణాన, ఆ చీకటిలో అతడి ఫోన్ వెలిగింది.
“హేయ్ లారెన్, … ఆహా, … హూఁ, లెట్స్ సీ, … నౌ … డోన్ట్ పానిక్, లెట్స్ వర్క్ ఇట్ అవుట్, … ఆహా, … యా, … యప్ …”. అతడి పొడిపొడి మాటల మధ్యలో ఆమె సర్దుకొని మామూలు మనిషి అయ్యింది.
“నా స్టూడెంట్. డాన్స్ అకాడమీలో. ఓ మంచి కథ కోసం వెతుకుతున్నాం. బాలే పర్ఫామెన్స్ కోసం. ఏదైనా మంచి కథ ఉంటే చెప్పు.”
“ఎలాంటి కథ?”
“ఎలాంటిదైనా పర్లేదు.ఆ అమ్మాయి డాన్స్ చాలా గ్రేస్‌పుల్‌గా ఉంటుంది. ఆమె మీదే ఫోకస్ ఉండేలా, అమ్మాయి కథైతే బాగుంటుంది. మాయలూ, మంత్రాలూ ఉంటే ఇంకా బాగుంటుంది.”
ఆమె ఆలోచనలో పడింది. మాటలు లేని ఓ రెండు నిముషాలు అతణ్ణి ఇబ్బంది పెట్టాయి.
“మళ్ళీ? హలో! లాస్ట్ అగైన్? ఇంతకీ నీ కథేంటి?”
“అనగనగా ఓ చిన్న రాజ్యం. దానికో రాజు, రాణి. వాళ్ళకో రాకుమారి…” ఆమె కథ చెప్పటం మొదలెట్టిందని గ్రహించి ఆశ్చర్యపడి, శ్రద్ధగా వినడానికి ఓ క్షణం పట్టిందతడికి.
“రాకుమారి అందగత్తె. ఇరుగుపొరుగు రాజ్యాలలో కూడా ఆమె అందం గురించి కథలు కథలుగా చెప్పుకునేవారు. దానికి తోడు రాజుగారు ఆమెకు మంచి చదువు చెప్పించారు.ఆటపాటల్లోనూ ఆమె ముందుండేది. ఆమెకు పెళ్ళీడు వచ్చింది. అర్హత ఉన్నా లేకున్నా ఆమెను మనువాడాలని ప్రతి యువకుడూ కలలు కనేవాడు. స్వయంవరం వరకూ రాకుండానే ఆమె తనకు నచ్చిన మరో రాజ్యపు రాకుమారుని వరునిగా ఎంచుకున్నానని రాజురాణిలతో చెప్పింది. ఆమె పెళ్ళి అతడితో అంగరంగ వైభవంగా జరిగింది…”
“… తొలిరేయి. ఊహలెన్నో కవ్విస్తుండగా ఆమెను రాకుమారుడు సమీపించాడు. ‘ప్రియా’ అంటూ చేయి పట్టుకున్నాడు. మెల్లిమెల్లిగా ఆమె చేయి మొద్దుబారిపోయి, రాయిగా మారింది. అతడు కంగారుపడి ఆమె భుజంపై చేయి వేశాడు. భుజం కూడా రాయై పోయింది. ఏం చేయాలో తోచక ఆమెను దగ్గరకు తీసుకున్నాడు. ఆమె అచ్చంగా శిలగా మారిపోయింది.”
“ఓహ్! ఎందుకలా?”
“ఏమో…?”
అప్పుడే వాళ్ళు చేరాల్సిన చోటుకు చేరుకున్నారు – టైమ్స్ స్క్వేర్.
కార్ ఒకచోట పార్క్ చేసి కొంచెం దూరం నడిచి వెళ్ళాలి. జనాన్ని తప్పించుకుంటూ వెళ్తున్నప్పుడు ఆమెను ‘గార్డ్’ చేయడానికి ఆమె చుట్టూ తన చేతితో కోట కట్టాడు, ఆమెను తాకకుండా. ఆమె భుజం దగ్గరిగా అతడి చేయి వస్తున్నప్పుడల్లా వేళ్ళు సన్నగా వణకటం ఆమె ఓరకంట గమనించింది. ఒకప్పుడు ఆ చేతుల్లో ఒదిగిపోయిన తనువు ఇప్పుడెంత అంటరానిదయ్యిందో గ్రహించింది.
అప్పటికే వాళ్ళు కలవాల్సినవాళ్ళందరూ వచ్చి ఉన్నారు. మాటమాటల్లో వాళ్ళున్న ప్రదేశాన్ని, దేశాన్ని, కాలాన్ని వదిలి ఎన్నో వేల మైళ్ళ దూరంలో గడిచిన గతంలోకి ప్రయాణించారు. కాలేజిలో వాళ్ళ అడ్డాకు చేరుకున్నారు.
జ్ఞాపకాలతో వారి సల్సా మొదలయ్యింది. గడిచిన ఘడియల అడుగుల్లో అడుగులు వేశారు లయబద్ధంగా. ఎదుటకు వచ్చిన గతం మెడకు దండలా రెండు చేతులనూ వేసి, పెనవేసుకొని విడిపడి-విడిపడి పెనవేసుకున్నారు కాసేపు. నిటారుగా నిలుచున్న గతం వేలు పట్టుకొని కాస్తకాస్తగా మోకాలు వంచుతూ కిందకు ఒదిగిపోయి, బొంగరంలా తిరిగారు మరి కాసేపు. గతానికి దూరదూరంగా తిరుగుతూ, ఒక ఉదుటున దాన్ని ఆలింగనం చేసుకున్నారు మధ్యమధ్యలో. మధ్యలో ఉన్నట్టుండి ఒకరు –
“హేయ్, యు వోంట్ బిలీవ్ దిస్! మా టీమ్‌లో కొత్తగా ఒకతను వచ్చాడు. రీసెంట్ గ్రాడ్యుయేట్. అవర్ కాలేజ్. నన్నే బాచ్ అని అడిగాడు. చెప్పాను. యు నో వాట్ హి సెడ్? …హాఁ?”
అందరి దృష్టీ అటువైపుకు…
“కార్తీక్-రోహిణీ బాచ్? అని అడిగాడు. నేను షాక్! ఏం చెప్పాడో తెలుసా? ఇప్పటికి ఫేర్వెల్‍ పార్టీలో మీరు చేసిన డాన్స్ గురించి జనాలు మాట్లాడుకుంటారట! బెస్ట్ డాన్సింగ్ పెయ్‌ర్ అని.”
ఇంకా ఏవో మాటలు కురుస్తూనే ఉన్నాయి. ‘కార్తీక్-రోహిణి’ అని వినిపించగానే ఆమె అతడిని చూసింది. అదే క్షణాన అతడూ చూశాడు. చూసి, చూపు తిప్పుకున్నాడు. ఐస్ వల్ల గ్లాస్‌కి చెమటలు పడుతున్నాయి. ఆమె అతడిని గమనిస్తూనే ఉంది. ఒక్కో గుక్క తాగి, గ్లాస్ కిందపెట్టి, ఆమెను చూడబోయి, ఆమె గమనిస్తుందని గమనించి, రెప్పలనీడలో కళ్ళను అటూ ఇటూ పరిగెత్తిస్తూనే ఉన్నాడు. వాళ్ళిద్దరి డాన్స్ గురించే ఇప్పుడు అందరూ తలా ఒక మాట మాట్లాడుతున్నారు. అతణ్ణి ఆటపట్టించడానికన్నట్టు ఆమె అతడినే చూస్తూ ఉంది.