“చ! ఏంట్రా ఈ ముక్కలు పంచడం? కాస్త చేతులు కడుక్కొచ్చి పంచేడు.” విసుక్కుంటూ అన్నాడు భద్రం.

“మళ్ళీ మిడిల్ డ్రాపా? సూరిబాబుగాడి రికార్డు బ్రేక్ చేసేద్దావనే?” వెటకారంగా అన్నాన్నేను.

“చ నోర్ముయ్! చెత్త ముక్కలు పంచడం కాకుండా వ్యంగ్యాలొకటి నీ బ్రతుక్కి.” కోపంగా అన్నాడు.

విధి తప్పకుండా ప్రతీ శుక్రవారం నేను ఈ చతుర్ముఖ పారాయణం చేయడం మానను. ఇన్‌కంటాక్సు ఆఫీసునానుకున్న సత్యంగారి షెడ్డే మా క్రతువుకి పెద్ద అడ్డా. మాలో కొంతమంది శుక్రవారమే వస్తాం. మిగతా వాళ్ళకి వారమూ, వర్జ్యమూ లేదు. స్నానానికీ, భోజనాలకే ఇల్లు గుర్తొస్తూ ఉంటుంది.

“సరే గానీ, ఆ సూరిబాబుగాడెక్కడ? ఇవాళ వేంకటేశ్వరాలో ప్రేమనగర్ సినిమాగ్గానీ వెళ్ళాడా?”

సూరిబాబు మా క్రతువు పెద్ద. పుట్టి బుద్ధెరిగాక వాడు ఇంట్లో కంటే ఇక్కడే పెరిగాడు. నా వయసు వాడే. చిన్నప్పటినుండీ కలిసి పెరిగాం;కలిసి చదువుకున్నాం. ఇద్దరమూ చదువులో అంతంత మాత్రమే! చచ్చీ చెడీ నేనెలాగో ఎస్.కె.బి.ఆర్ కాలేజీలో బి.ఏ పూర్తి చేసి బి.ఈడి. అయ్యిందనిపించాను. మా నాన్న కిందా మీదా పడి నాకు పేరూరు స్కూల్లో వుద్యోగం వేయించాడు. సూరిబాబుకావసరం లేదు. తాత ముత్తాలందిచ్చిన ఏభై ఎకారాల పొలముంది.

“సూరిబాబుగాడి ప్రేమనగర్ మండపేటలో ఉంది. యెంకటేశ్వరా ధియేటర్లో కాదు.”

భద్రానికి కోనసీమ యెటకారం పాలెక్కువ! సూరిబాబుకి పేకాటన్నా, మండపేట పాటన్నా పడి చస్తాడు. పెళ్ళయి నలుగురు పిల్లలున్నా పెళ్ళికానట్టే ప్రవర్తిస్తాడు.

ఇంకా ఒక రౌండు పూర్తి కాలేదు షో అంటూ విస్సుగాడు ముక్కలు దించాడు. వీణ్ణి తగలెయ్యా ఇవాళ ఏ నక్కని తొక్కెచ్చాడో షోల మీద షోలు కొట్టేస్తున్నాడ నుకుంటూండగా షెడ్డు డోరు మీద నాలుగు సార్లు ఎవరో కొట్టినట్లు చప్పుడయ్యింది. నాలుగు సార్లు కొడితే మావాడనీ, మూడు సార్లు కొడితే మాకు టీలూ, సిగరెట్లూ అందిచ్చే బడుద్ధాయనీ, అయిదు సార్లు ఆగకుండా కొడితే మావలు దగ్గర్లో ఉన్నారనీ కొండ గుర్తులు. మెల్లగా రేకు డోరు పైకెత్తాం. వచ్చింది సూరిబాబు గాడు. తెల్లటి గ్లాస్గో లాల్చీ, పైజామా వేసుకొని నల్లగా నిగనిగలాడుతూ ప్రత్యక్షమయ్యాడు.

“ఏరా ప్రేమనగర్నుండి సరాసరి ఇలాగే వొచ్చేసావా?” భద్రం ‘ప్రేమనగర్ని’ ఒత్తి పలుకుతూ తనదైన శైలిలో అన్నాడు. సూరిబాబుకి అర్ధం కానట్లు మాకేసి చూసాడు.

‘పేటెళ్ళొస్తున్నావాని మనవాడి కవి హృదయం! నిన్నట్నుండీ అయిపూ, జాడా లేకపోయేసరికి మనవాడు దసరాబుల్లోడు రీళ్ళు తిప్పేస్తున్నాడంతే!” చెప్పాను. సూరిబాబుకి బుర్రలో వెలిగిందప్పుడు.

“నోర్మూయండెహే! మీకెప్పుడూ ఆ గోలే! నెలొచ్చింది కదా, కొబ్బరితోట దింపు కెళ్ళాన్రా!” విసుగ్గా అన్నాడు సూరిబాబు. నెల తిరిగేసరికి ఠంచనుగా కొబ్బరి దింపు తీయించడానికి మాత్రం సూరిబాబు వెళ్ళక మానడు. అదే వాడి జేబు నింపుతుంది. మా క్రతువుకి ఆజ్యం పోయిస్తుంది.

“చెప్పవేం! ఈ తెల్ల లాల్చీ వాలకం చూసి అలానుకున్నానంతే!”

“ఏం చెయ్యమంటావ్? మా బాబు చేతిలో పైసా విదల్చడు. ప్రతీదానికీ అయ్యని అడుక్కోవాలి. అరగంట సేపు బోనులో నిలబడి జవాబులివ్వాలి. నా ఖర్చులకి ఇదొక్కటే మార్గం మిగిలింది మరి.”

సూరిబాబు బాబు పేరు, అదే తండ్రి పేరు పేరప్ప. ఎదుటివారికి చెప్పేటప్పుడు నాన్నలని చెప్పడం ఈ కోనసీమలో అలవాటు లేదు. నల్లగా, పొట్టిగా, పీలగా ఉన్న పేరప్పగారి నోరు ఆయనకంటే పెద్దది. ఎవరైనా ఎదురు పడితే తిట్ల దండకంతోనే పలకరిస్తాడు. బుద్ధున్న ఏ కాకీ ఆయనింటి మీద వాలదు. ఏ పిల్లీ బిచ్చం ఆశించదు. ప్రతీ పైసా లెక్కెట్టుకుంటాడు. ప్రతీ ఆదివారం ఉదయాన్నే వచ్చే ముష్టివాళ్ళు ప్రతీ ఇంటి ముందూ అడుక్కుంటారు తప్ప పేరప్ప గారి గేటు తట్టరు. పొరపాటు నెవరయినా తట్టారా, చచ్చేరే! “వెధవల్లారా! పొద్దున్నే పనీ పాట లేదు. ఏదైనా పనిజేసుకొని ఏడవచ్చు కదా? మళ్ళీ కనిపించారంటే చంపేస్తాను.” అంటూ ఆ ముష్టివాళ్ళని బెదిరిస్తాడు. ముష్టాళ్ళకే కాదు, ఎదురుపడి మాట్లాడాలంటే అందరికీ భయమే!

నాకూ ఆయనంటే చచ్చేటంత భయం. హైస్కూల్లో చదివే రోజుల్లో వినాయక చవితి పందిరి చందాలకోసం ఓ సారి వెళ్ళి అడిగాను. చందా ఇచ్చినా ఇవ్వకపోయినా పావలా పెట్టి లాటరీ టిక్కట్టయినా కొనమని అమాయకంగా అడిగాను. చేతిలో ఉన్న లాటరీ టిక్కట్టు పుస్తకం చూడ్డానికన్నట్లు లాక్కొని ముక్కలు ముక్కలు చేసి – “ఏరా! మీ నాన్న నానా యాతనా పడి ఉన్న నాలుగెకరాలూ వ్యవసాయం చేసుకొని ఇల్లు లాక్కొస్తుంటే, బుద్ధిగా చదువుకోకా, వినాయక చవితీ, పందిళ్ళూ అంటూ ఈ వేషాలేమిటి?” అంటూ చెవి మెదిలిపెట్టాడు. ఆ నొప్పి తాలుకు మహత్యం ఎంతంటే ఇప్పటివరకూ ఆయన ఎదుటపడిన పాపాన పోలేదు నేను. అసలు సూరిబాబింటి వైపే వెళ్ళలేదు. నాకే కాదు యావత్తు భూపయ్య అగ్రహారమూ పేరప్పగారంటే హడలి చస్తారు. ఇహ ఆయన కుటుంబం గురించి చెప్పనవసరమే లేదు. అందరికీ చచ్చేటంత భయం. ఎవరూ నోరెత్తరు, సూరిబాబుతో సహా!

నడుముకి చిన్న అంగోస్త్రం, దానిపైన ఎర్రటి మొలతాడూ, తళ తళ లాడుతూ దానికి వేల్లాడే ఇనప్పెట్టి తాళాల గుత్తీ – ఇదీ ఇంట్లో ఆయన వస్త్రధారణ. నిమిషానికోసారి తాళాలు లెక్క పెట్టుకుంటూ ఉంటాడు. కొడుకుల మీద అనుమానం జాస్తి. పేరప్పగారికి నలుగురు కొడుకులూ, ముగ్గురు కూతుళ్ళూ. ఆడపిల్లలందరికీ చుట్టుపక్కల సంబంధాలే తెచ్చాడు. పండగలొచ్చినా, పబ్బాలొచ్చినా అల్లుళ్ళు పేరప్పగారి ధాటికి ఒక్క పూట మించి విస్తరేయరు. అల్లుళ్ళతో పాటే కూతుళ్ళూనూ! కొడుకులందరికీ పెళ్ళిళ్ళయ్యాయి. సూరిబాబు ఆఖరివాడు. మూడో వాడు సత్తిబాబు నాటకాలంటూ తిరుగుతూ ఉంటాడు. రెండో వాడు కాస్త మందమతి. వాడి వెర్రి చూసి ఎవరూ పిల్లనివ్వడానికి ముందుకు రాలేదు. పెద్దబ్బాయొక్కడే కాస్త నయం. చదువబ్బకపోయినా పొలం వ్యవహారాలన్నీ పేరప్ప చెప్పినట్లే చేస్తాడు. ఇంటి ఖర్చులన్నీ పేరప్పగారి చేతిమీదుగానే నడుస్తాయి. ఆఖరికి పండగలొచ్చినా కోడళ్ళకీ, మనవలకీ బట్టలుకూడా ఆయనే స్వయంగా కొని తెచ్చిస్తాడు తప్ప, ఎవరి ఇష్టా ఇష్టాలూ పట్టించుకోడు. సూరిబాబు కాస్త లౌక్యమున్నవాడు. అడిగితే బాబు డబ్బులివ్వడనీ, అబద్ధాలతో నొక్కేస్తాడు. నెలకి దింపు తనే తీయిస్తానని ముందుకెళ్ళి, రెండు వేల కాయలు పడితే వెయ్యి కాయలే పడ్డాయని లెక్కిస్తాడు. తన లెక్క బయటకి పొక్కకుండా దింపు వాడికీ, రైతుకీ అందులో కొంత విదిలిస్తాడు. మందయినా, మండపేటయినా ఆ మిగిలిన డబ్బుతోనే.